Μου αρέσει που μου αρέσει
(εκτός από την ουσία, και) η σημειολογία των πραγμάτων , πήγα στο
Καρπενήσι και γύρισα με μερικές εικόνες, οι οποίες μου έφτιαξαν τη
διάθεση για την εθνική ομάδα μπάσκετ...
Είναι όντως καλή αυτή η διάθεση και ελπίζω να γίνει ακόμη καλύτερη τις επόμενες μέρες, αν και θα δυσκολέψουν όταν, μη μπορώντας να κάνει κι αλλιώς, ο Αντρέα Τρινκιέρι θα αρχίζει να στέλνει (πέντε στο σύνολο) παίκτες στα σπίτια τους, ώστε να καταλήξει στους δώδεκα, οι οποίοι θα στελεχώσουν την ταξιαρχία του στον πόλεμο της Σλοβενίας!
Χρησιμοποιώ επίτηδες στρατιωτικό όρο διότι ταιριάζει στο ύφος της επιχείρησης που έχει μπροστά της (από τις 4 έως τις 22 Σεπτεμβρίου πρώτα στο Κόπερ και ύστερα στη Λιουμπλιάνα) η εθνική ομάδα. Ταιριάζει επίσης και σε έναν στίχο του τραγουδιού που φαίνεται να δένει με το μαχητικόν και εύψυχον του χαρακτήρος της και γι' αυτό θεωρώ ζήτημα ημερών να ανακηρυχθεί σε εθνικό ύμνο της!
Εγώ - για να πω την αμαρτία μου- είμαι τόσο σκράπας που δεν το ήξερα, αλλά άκουσα τον ούτως ή άλλως καλλίφωνο και με μεγάλη γκάμα ρεπερτορίου- Γιώργο Πρίντεζη να το τραγουδά χθες το πρωί μετά την προπόνηση και δεν έχω καμιά αμφιβολία: το "παιδί γενναίο" του Κωνσταντίνου Αργυρού είναι μια καλή αφορμή για να διεκδικήσει και η εθνική τη διάκριση στο μπασκετικό "Fame Story"!
Ταιριάζει πολλώ λογιώ το τραγούδι με τη δύσκολη προσπάθεια της εθνικής να επιστρέψει στο βάθρο μιας μεγάλης διοργάνωσης και το μόνο το οποίο απεύχομαι είναι να βρεθεί στο δρόμο μας η Ισπανία και να επιβεβαιωθεί ο τελευταίος στίχος του που λέει "δεν κάνω το σπουδαίο, μα είμαι παιδί γενναίο, δε τη φοβάμαι τη φωτιά, με ένα στρατό τα βάζω, μα έλα που δειλιάζω όταν μπροστά μου προσπερνάς"!
Σε αυτή την πρώτη φάση της προετοιμασίας ο νεόκοπος στην τεχνική ηγεσία της εθνικής, Τρινκιέρι, κόβει φάτσες και βγάζει συμπέρασμα! Κόβει επίσης φάτσες (σίγουρων και πιθανών στη δεύτερη φάση ή ακόμη και στα μακρινά χιαστί ματς) αντιπάλων και βγάζει αναλογίες για τη στελέχωση του ρόστερ σε γκαρντ, φόργουορντ και σέντερ, ώστε να θωρακίσει την πολεμική μηχανή του και να την οδηγήσει στο μέτωπο!
Πέρα από τις φάτσες και τα συμπεράσματα, ο Ιταλός προπονητής βγάζει επίσης μεγάλη όρεξη: δεν ξέρω εάν του άνοιξε η όρεξη εκεί ψηλά στις βουνοπλαγιές του Τυμφρηστού, όπου είναι χωμένο το ξενοδοχείο "Μοντάνα", αλλά δεδομένου ότι πέραν της προπονητικής, ειδικεύεται και στη μαγειρική, είναι ένας καλός λόγος για να του ανοίγει η όρεξη και μαζί της η διάθεση!
Το όνειρο του στην κουζίνα (είπε στον Ασπρούλια και στην αφεντιά μου, στη συνέντευξη του για λογαριασμό του OTE TV) είναι να φτιάξει έναν μουσακά! Το όνειρο του εντός μπασκετικής παιδιάς είναι να ετοιμάσει μια ομάδα, η οποία με όπλα την άμυνα, την αντοχή, την προσήλωση και τον αλληλοσεβασμό (αρχές που τόνισε πως δεν τίθενται στην παραμικρή διαπραγμάτευση) θα επιβάλει το στιλ της και θα προχωρά με τον ίδιο σταθερό βηματισμό στις δύσβατες ανωφέρειες και στις επικίνδυνες κατωφέρειες.
Όταν τον ρωτήσαμε πού ήθελε να καθίσει για να κάνουμε τη συνέντευξη διάλεξε ένα πολύ φωτεινό μέρος έξω από το ξενοδοχέιο, με φόντο τις βουνοπλαγιές του Βελουχίου για να ανοίξει, λέει, το μάτι του. Θέλω να έχω "a view to a dream"μας εξήγησε, επικαλούμενος το ρηθέν από τον συχωρεμένου (από το 1993) προπονητή του Νορθ Καρολάινα Στέιτ, Τζίμι Βαλβάνο ο οποίος είχε αναγάγει αυτή την ατάκα σε δόρυ και ασπίδα του στη σκληρή, επίμονη, αλλά δυστυχώς ατελέσφορη μάχη που είχε δώσει εναντίον του καρκίνου.
Η θέα του Τρινκιέρι στο όνειρο θα κρατήσει περίπου για δύο μήνες. "Ελπίζω να παίζουμε και στις 22 Σεπτεμβρίου" είπε, αφήνοντας την αισιοδοξία του να δραπετεύσει. Εκείνη τη μέρα θα κρίνονται τα μετάλλια, αλλά μέχρι τότε η εθνική έχει πολύ δρόμο να διανύσει, κόντρα όχι μονάχα σε συμβατικούς αντιπάλους, αλλά και στον ίδιο τον εαυτό της, που κάποιες φορές είναι και ο μεγαλύτερος εχθρός της...
Ο Ιταλός προπονητής, που τη μεθεπόμενη Τρίτη κλείνει τα 45 χρόνια του είναι αυτό που λέμε "μορφάρα"! Μπορεί η φάτσα του να θυμίζει καρτούν, αλλά καμία σχέση: όσο εύθυμος και επικοινωνιακός δείχνει στον δημόσιο βίο του, τόσο αυστηρός και άτεγκτος είναι όταν κλείνουν οι πόρτες, στέκεται ενώπιος ενωπίω με τους παίκτες, βάζει τις φωνές και όλοι συνειδητοποιούν ότι είναι μαζεμένοι εκεί για να κάνουν μια δουλειά και να την κάνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Για τις ανάγκες μιας ολόκληρης εκπομπής, υπό τύπον ντοκιμαντέρ, που ετοιμάζουμε στον OTE TV, όλοι οι παίκτες κλήθηκαν να απαντήσουν σε πέντε ως επί το πλείστον άσχετες με το μπάσκετ ερωτήσεις. Τελευταίος εξ αυτών ήταν ο Κώστας Καϊμακόγλου, που έδωσε τη συνέντευξη μετά το "media session" κι ενώ η ομάδα ετοιμαζόταν για το μεσημεριανό γεύμα...
Κρατούσα το μικρόφωνο της κάμερας μπροστά του και δεν πήρα χαμπάρι τι συνέβαινε από πίσω μου. Ο Κώστας είχε μεγάλα κέφια και περιέγραφε με λεπτομέρειες τις πέντε μεγαλύτερες αταξίες που έχει κάνει στη ζωή του! Ενώ οι υπόλοιπες συνεντεύξεις ήταν σύντομες και ατακαριστές, ο φόργουορντ της Ουνιξ μακρηγορούσε, αλλά τα 'λεγε τόσο ωραία και παραστατικά που δεν μου '΄κανε καρδιά να τον διακόψω. Κάποια στιγμή τελείωσε κι όταν σηκώθηκα είδα καμιά τριανταριά μαντραχαλάδες να ξεροσταλιάζουν στον διάδρομο. Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα τι συνέβαινε, αλλά φρόντισε να μου το εξηγήσει ο ίδιος ο Τρινκιέρι...
"Είμαστε μια ομάδα, που πρέπει να λειτουργεί ως ένα σώμα και μια ψυχή. Μαζί ήρθαμε, μαζί προπονιόμαστε, μαζί θα πετύχουμε ή μαζί θα αποτύχουμε και μαζί θα γυρίσουμε πίσω. Επίσης μαζί τρώμε κι αυτό δεν αφορά μόνο τον Καϊμακόγλου, αλλά και εμένα και τον φυσικοθεραπευτή, και τον φροντιστή μας. Όλους μηδενός εξαιρουμένου..."
Του ζήτησα συγνώμη για την καθυστέρηση και μόλις ο Καϊμακόγλου σηκώθηκε από τον καναπέ και προσχώρησε στην ομήγυρη, όλα τα μέλη της ομάδας έκαναν μεταβολή και κατευθύνθηκαν προς τον εστιατόριο. Η πόρτα έκλεισε και δεν ξέρω εάν εκεί στο άβατον έκαναν κι όλοι μαζί την προσευχή τους, απλώς έχω να πω ότι αυτή η σκηνή και το δικαιολογητικό υπόβαθρο της μαρτυρούν πολλά...
Είναι όντως καλή αυτή η διάθεση και ελπίζω να γίνει ακόμη καλύτερη τις επόμενες μέρες, αν και θα δυσκολέψουν όταν, μη μπορώντας να κάνει κι αλλιώς, ο Αντρέα Τρινκιέρι θα αρχίζει να στέλνει (πέντε στο σύνολο) παίκτες στα σπίτια τους, ώστε να καταλήξει στους δώδεκα, οι οποίοι θα στελεχώσουν την ταξιαρχία του στον πόλεμο της Σλοβενίας!
Χρησιμοποιώ επίτηδες στρατιωτικό όρο διότι ταιριάζει στο ύφος της επιχείρησης που έχει μπροστά της (από τις 4 έως τις 22 Σεπτεμβρίου πρώτα στο Κόπερ και ύστερα στη Λιουμπλιάνα) η εθνική ομάδα. Ταιριάζει επίσης και σε έναν στίχο του τραγουδιού που φαίνεται να δένει με το μαχητικόν και εύψυχον του χαρακτήρος της και γι' αυτό θεωρώ ζήτημα ημερών να ανακηρυχθεί σε εθνικό ύμνο της!
Εγώ - για να πω την αμαρτία μου- είμαι τόσο σκράπας που δεν το ήξερα, αλλά άκουσα τον ούτως ή άλλως καλλίφωνο και με μεγάλη γκάμα ρεπερτορίου- Γιώργο Πρίντεζη να το τραγουδά χθες το πρωί μετά την προπόνηση και δεν έχω καμιά αμφιβολία: το "παιδί γενναίο" του Κωνσταντίνου Αργυρού είναι μια καλή αφορμή για να διεκδικήσει και η εθνική τη διάκριση στο μπασκετικό "Fame Story"!
Ταιριάζει πολλώ λογιώ το τραγούδι με τη δύσκολη προσπάθεια της εθνικής να επιστρέψει στο βάθρο μιας μεγάλης διοργάνωσης και το μόνο το οποίο απεύχομαι είναι να βρεθεί στο δρόμο μας η Ισπανία και να επιβεβαιωθεί ο τελευταίος στίχος του που λέει "δεν κάνω το σπουδαίο, μα είμαι παιδί γενναίο, δε τη φοβάμαι τη φωτιά, με ένα στρατό τα βάζω, μα έλα που δειλιάζω όταν μπροστά μου προσπερνάς"!
Σε αυτή την πρώτη φάση της προετοιμασίας ο νεόκοπος στην τεχνική ηγεσία της εθνικής, Τρινκιέρι, κόβει φάτσες και βγάζει συμπέρασμα! Κόβει επίσης φάτσες (σίγουρων και πιθανών στη δεύτερη φάση ή ακόμη και στα μακρινά χιαστί ματς) αντιπάλων και βγάζει αναλογίες για τη στελέχωση του ρόστερ σε γκαρντ, φόργουορντ και σέντερ, ώστε να θωρακίσει την πολεμική μηχανή του και να την οδηγήσει στο μέτωπο!
Πέρα από τις φάτσες και τα συμπεράσματα, ο Ιταλός προπονητής βγάζει επίσης μεγάλη όρεξη: δεν ξέρω εάν του άνοιξε η όρεξη εκεί ψηλά στις βουνοπλαγιές του Τυμφρηστού, όπου είναι χωμένο το ξενοδοχείο "Μοντάνα", αλλά δεδομένου ότι πέραν της προπονητικής, ειδικεύεται και στη μαγειρική, είναι ένας καλός λόγος για να του ανοίγει η όρεξη και μαζί της η διάθεση!
Το όνειρο του στην κουζίνα (είπε στον Ασπρούλια και στην αφεντιά μου, στη συνέντευξη του για λογαριασμό του OTE TV) είναι να φτιάξει έναν μουσακά! Το όνειρο του εντός μπασκετικής παιδιάς είναι να ετοιμάσει μια ομάδα, η οποία με όπλα την άμυνα, την αντοχή, την προσήλωση και τον αλληλοσεβασμό (αρχές που τόνισε πως δεν τίθενται στην παραμικρή διαπραγμάτευση) θα επιβάλει το στιλ της και θα προχωρά με τον ίδιο σταθερό βηματισμό στις δύσβατες ανωφέρειες και στις επικίνδυνες κατωφέρειες.
Όταν τον ρωτήσαμε πού ήθελε να καθίσει για να κάνουμε τη συνέντευξη διάλεξε ένα πολύ φωτεινό μέρος έξω από το ξενοδοχέιο, με φόντο τις βουνοπλαγιές του Βελουχίου για να ανοίξει, λέει, το μάτι του. Θέλω να έχω "a view to a dream"μας εξήγησε, επικαλούμενος το ρηθέν από τον συχωρεμένου (από το 1993) προπονητή του Νορθ Καρολάινα Στέιτ, Τζίμι Βαλβάνο ο οποίος είχε αναγάγει αυτή την ατάκα σε δόρυ και ασπίδα του στη σκληρή, επίμονη, αλλά δυστυχώς ατελέσφορη μάχη που είχε δώσει εναντίον του καρκίνου.
Η θέα του Τρινκιέρι στο όνειρο θα κρατήσει περίπου για δύο μήνες. "Ελπίζω να παίζουμε και στις 22 Σεπτεμβρίου" είπε, αφήνοντας την αισιοδοξία του να δραπετεύσει. Εκείνη τη μέρα θα κρίνονται τα μετάλλια, αλλά μέχρι τότε η εθνική έχει πολύ δρόμο να διανύσει, κόντρα όχι μονάχα σε συμβατικούς αντιπάλους, αλλά και στον ίδιο τον εαυτό της, που κάποιες φορές είναι και ο μεγαλύτερος εχθρός της...
Ο Ιταλός προπονητής, που τη μεθεπόμενη Τρίτη κλείνει τα 45 χρόνια του είναι αυτό που λέμε "μορφάρα"! Μπορεί η φάτσα του να θυμίζει καρτούν, αλλά καμία σχέση: όσο εύθυμος και επικοινωνιακός δείχνει στον δημόσιο βίο του, τόσο αυστηρός και άτεγκτος είναι όταν κλείνουν οι πόρτες, στέκεται ενώπιος ενωπίω με τους παίκτες, βάζει τις φωνές και όλοι συνειδητοποιούν ότι είναι μαζεμένοι εκεί για να κάνουν μια δουλειά και να την κάνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Για τις ανάγκες μιας ολόκληρης εκπομπής, υπό τύπον ντοκιμαντέρ, που ετοιμάζουμε στον OTE TV, όλοι οι παίκτες κλήθηκαν να απαντήσουν σε πέντε ως επί το πλείστον άσχετες με το μπάσκετ ερωτήσεις. Τελευταίος εξ αυτών ήταν ο Κώστας Καϊμακόγλου, που έδωσε τη συνέντευξη μετά το "media session" κι ενώ η ομάδα ετοιμαζόταν για το μεσημεριανό γεύμα...
Κρατούσα το μικρόφωνο της κάμερας μπροστά του και δεν πήρα χαμπάρι τι συνέβαινε από πίσω μου. Ο Κώστας είχε μεγάλα κέφια και περιέγραφε με λεπτομέρειες τις πέντε μεγαλύτερες αταξίες που έχει κάνει στη ζωή του! Ενώ οι υπόλοιπες συνεντεύξεις ήταν σύντομες και ατακαριστές, ο φόργουορντ της Ουνιξ μακρηγορούσε, αλλά τα 'λεγε τόσο ωραία και παραστατικά που δεν μου '΄κανε καρδιά να τον διακόψω. Κάποια στιγμή τελείωσε κι όταν σηκώθηκα είδα καμιά τριανταριά μαντραχαλάδες να ξεροσταλιάζουν στον διάδρομο. Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα τι συνέβαινε, αλλά φρόντισε να μου το εξηγήσει ο ίδιος ο Τρινκιέρι...
"Είμαστε μια ομάδα, που πρέπει να λειτουργεί ως ένα σώμα και μια ψυχή. Μαζί ήρθαμε, μαζί προπονιόμαστε, μαζί θα πετύχουμε ή μαζί θα αποτύχουμε και μαζί θα γυρίσουμε πίσω. Επίσης μαζί τρώμε κι αυτό δεν αφορά μόνο τον Καϊμακόγλου, αλλά και εμένα και τον φυσικοθεραπευτή, και τον φροντιστή μας. Όλους μηδενός εξαιρουμένου..."
Του ζήτησα συγνώμη για την καθυστέρηση και μόλις ο Καϊμακόγλου σηκώθηκε από τον καναπέ και προσχώρησε στην ομήγυρη, όλα τα μέλη της ομάδας έκαναν μεταβολή και κατευθύνθηκαν προς τον εστιατόριο. Η πόρτα έκλεισε και δεν ξέρω εάν εκεί στο άβατον έκαναν κι όλοι μαζί την προσευχή τους, απλώς έχω να πω ότι αυτή η σκηνή και το δικαιολογητικό υπόβαθρο της μαρτυρούν πολλά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου