Πρώτος στον κόσμο, «τελευταίος» στην Ελλάδα!!

Ο Δήμος Μπουλούκος γράφει για τον τεράστιο Σπύρο Γιαννιώτη που τον (ξανα)αποθεώνουν όλοι, παρότι για ένα χρόνο ήταν «ξεχασμένος», κυρίως από τον Τύπο! Ενα χρόνο μετά την 4η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, η Ελλάδα ξαναθυμήθηκε τον Σπύρο Γιαννιώτη! Η συγκλονιστική του κούρσα στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Βαρκελώνης που του έδωσε και το χρυσό μετάλλιο τον επανέφερε στο προσκήνιο και σύσσωμος ο ελληνικός Τύπος ασχολήθηκε εκτενώς μαζί του.
Πόσοι, όμως, αναρωτήθηκαν που ήταν όλο αυτό το διάστημα; Πόσοι ασχολήθηκαν μαζί του μέσα στη χρονιά, με εξαίρεση τη βράβευση των κορυφαίων της χρονιάς τον περασμένο Δεκέμβριο, όπου αναδείχθηκε καλύτερος Ελληνας αθλητής για το 2012;
Η απάντηση είναι εύκολη: Λίγοι, για να μην πω ελάχιστοι, αποδεικνύοντας στην πράξη την ωμή πραγματικότητα αυτής της χώρας, όπου γίνεσαι ήρωας για 1-2 μέρες και μετά που καταλαγιάζει ο σάλος, μένεις παρέα με τους φίλους και τους ανθρώπους που ούτως ή άλλως σε στηρίζουν και βρίσκονται δίπλα σου στα εύκολα και στα δύσκολα.
Τεράστιο μερίδιο ευθύνης έχουμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι που μας αρέσει να καταπιανόμαστε με τις σπουδαίες επιτυχίες ή τις μεγάλες αποτυχίες. Μέση οδό δεν υπάρχει, επειδή απλώς δεν πουλάει Ακόμα κι όταν προσπαθούμε να ρίξουμε λίγο φως στους πολλούς «ξεχασμένους» αθλητές, δεν βρίσκουμε ανταπόκριση από τα Μέσα στα οποία εργαζόμαστε.
Σελίδες δεν υπάρχουν, τηλεοπτικός χρόνος δεν περισσεύει, ή απλούστερα δεν πουλάνε πλέον στην Ελλάδα της κρίσης, ο στίβος, το πόλο, η κωπηλασία, η γυμναστική και πολλά άλλα μη δημοφιλή σπορ...
Κάθε μέρα ακούμε και διαβάζουμε τα ίδια, για τα μεγάλα αστέρια της μπάλας, τους ακριβοπληρωμένους μπασκετμπολίστες, τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ. Για τους υπόλοιπους που λιώνουν στα γυμναστήρια και τις προπονήσεις, ούτε μονόστηλο...
Ο Γιαννιώτης για παράδειγμα για να βρίσκεται σε σωστό ρυθμό σε αγώνα των 10 χιλιομέτρων, πρέπει να κολυμπάει πολλαπλάσια χιλιόμετρα στην προπόνηση, εντελώς μόνος του, παρέα με την κρύα συνήθως θάλασσα και τις χιλιάδες σκέψεις που διαπερνάνε το μυαλό του.
Και μην νομίζετε ότι δεν υπήρχαν αφορμές για να ασχοληθούμε με τον Σπύρο Γιαννιώτη καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Δεκτικός όπως πάντα με την τεράστια καρδιά του και το ζεστό χαμόγελο του, αποδεχόταν κάθε πρόσκληση που του ερχόταν ενώ συμμετείχε και σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις.
Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι ο Γιαννιώτης δεν επηρεάζεται απ' όλα αυτά. Είναι τόσο καλά θωρακισμένος εσωτερικά και είναι τόσο δομημένος ο χαρακτήρας του, που δεν τα υπολογίζει και συνεχίζει το... κολύμπι. Παρέα με το ταίρι του, τον προπονητή Νίκο Γέμελο, χρόνια μαζί, συνεχίζουν την ίδια μοναχική πορεία, επειδή απλώς γουστάρουν αυτό που κάνουν.
Ούτε τα πρωτοσέλιδα τους ενδιαφέρουν, ούτε οι συνεντεύξεις, ούτε η δημοσιότητα. Τα αντιμετωπίζουν όλα καλοπροαίρετα αλλά δεν τους επηρεάζουν, ούτε τους καταβάλουν.
Τελικά, ίσως να είναι η μοναξιά που τους κάνει καλύτερους και τόσο δυνατούς. Μακριά από όλους, κυρίως μακριά από τον Τύπο...
Πηγή: gazzetta.gr