Την άνοιξη ο Αντόνιο Κόντε
είχε προβλέψει ότι θα περάσουν χρόνια, πολλά χρόνια, ώσπου να κατακτήσει
ξανά ιταλική ομάδα το Τσάμπιονς Λιγκ. Με την ποικιλία που προσφέρουν
στην επίθεση ο Γιορέντε κι ο Τέβες, επιπλέον με την επιλογή Ογκμπόνα
στους στόπερ, ακόμη κι αν δεν ψωνίσει κάτι άλλο ως το τέλος αυτού του
καλοκαιριού, η Γιουβέντους ανοίγει την απόσταση απ’ τον εσωτερικό
ανταγωνισμό. Αλλ’ ένας Mr Al Jazeera αρκεί για να επιβεβαιώνει την
εκτίμηση Κόντε. Ο ιδιοκτήτης της Παρί Σεν-Ζερμέν έχει λεηλατήσει τη
Serie A. Παστόρε, Λαβέτσι, Τιάγκο Σίλβα, Ιμπραχίμοβιτς, Βεράτι, Τιάγκο
Μότα, Μενέζ, τώρα Καβάνι. Και Μαρκίνιος! Η Γιουβέντους τέτοιους παίκτες,
απ’ τη γειτονιά της, πλέον δεν μπορεί ν’ αποκτήσει.
Το χοντρό παιγνίδι γίνεται στη Γαλλία. Αλλ’ όχι από Γάλλους. Ο
νορμάλ Γάλλος, ακριβώς όπως ο νορμάλ Ιταλός, δεν αντέχει να παίξει με
τους τρέχοντες όρους. Ο επί χρόνια κυρίαρχος Ολάς, κάθε χρόνο στους «8»
του Τσάμπιονς Λιγκ, πλέον είναι ευχαριστημένος εάν μπορεί να μπαίνει
στους «32» του Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν άλλαξε τη ρότα, στην Ολιμπίκ. Οι
άλλοι άλλαξαν, βίαια, τα δεδομένα. Ο Ολάς δεν μπορεί, καν, να είναι
καλός πωλητής. Κάποτε οι Γκαμεϊρό, οι Ματουϊντί, οι Ντιν θα
στρατολογούνταν στη Λιόν κι έπειτα θα γίνονταν οι επόμενοι Εσιεν,
Μαλουντά, Αμπιντάλ, Ντιάρα, Μπενζεμά. Όμως ο κύριος απ’ το Κατάρ
λεηλατεί, πια, και τη ντόπια παραγωγή.
Ο δε Ρώσος, στο Μονακό; Μια ειρωνεία της ιστορίας, για τον Ρανιέρι. Δέκα χρόνια πίσω, ήταν προπονητής της Τσέλσι στο μπάσιμο ενός άλλου μυστηριώδους Ρώσου, του Αμπραμόβιτς. Ο Ρανιέρι απολύθηκε επειδή αποκλείστηκε…απ’ τη Μονακό, σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Ο δε Αμπραμόβιτς προσέλαβε στη θέση του, εκείνον που αμέσως μετά νίκησε τη Μονακό στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, τον Μουρίνιο. Και τότε πήρε προίκα ο Ρανιέρι, και τώρα. Τότε ο Αμπραμόβιτς του ψώνισε Μακελελέ, Κρέσπο, Μούτου, Νταφ. Ο οποίος Νταφ, εν έτει 2003, ήταν πιο ακριβός και απ’ τον Μακελελέ και απ’ τον Κρέσπο και απ’ τον Μούτου! Ετούτος δω, πάλι, τα ‘χει σπάσει πιο πολύ κι από Αμπραμόβιτς πρώτου καλοκαιριού.
Ο Αντσελότι ήταν περίπτωση. Και σοβαρή δουλειά, πραγματική δουλειά, και όλα τα υπερεγώ ικανοποιημένα. Ένα εχέγγυο, ευθύς εξαρχής. Ο Μπλαν κι ο Ρανιέρι μένει να επιβεβαιώσουν, όσα με τον Αντσελότι ήξερε κανείς πως είναι δεδομένα. Με Φαλκάο, με Τζέιμς Ροδρίγες, με Ζοάο Μουτίνιο, ακόμη και με τον Ρικάρντο Καρβάλιο ή τον Αμπιντάλ, το έργο πια δεν είναι Ligue 2. Αλλάζει. Στο μεταξύ, ποτέ δεν βλάπτει μια ματιά, τι κάνει στο δικό της παράλληλο σύμπαν η Πόρτο. Για να ξέρουμε ποιοι είν’ αυτοί που σε δύο, το πολύ τρία, χρόνια θα κάνουν 25, 30, 40 εκατομμύρια. Λοιπόν, αυτοί που η Πόρτο θα λανσάρει στη νέα κολεξιόν είναι οι Μεξικανοί ολυμπιονίκες, ο Ρέγες, εύκολα ένας Μπρούνο Αλβες του αύριο, κι ο Ερέρα, ένας κεντρικός χαφ σαν τον Βραζιλιάνο Παουλίνιο που πήρε η Τότεναμ. Επίσης, απ’ την αγορά του Μουντιάλ U-20, ο Κολομβιανός Κιντέρο, ένα δεκάρι, πιθανότατα ο κορυφαίος παίκτης της Νότιας Αμερικής στην ηλικία του.
Αυτοί που φαίνεται πως έχουν κιόλας τελειώσει με τις αγορές είναι οι Γερμανοί. Κατ’ αρχήν χάρηκα με την αδυναμία μου, του περασμένου χειμώνα. Τον Κορεάτη Σον. Με τα λεφτά του Σίρλε, τον πήρε απ’ το Αμβούργο η Μπάγερ Λέβερκουζεν. Λογικό. Και έξυπνο. Μπορεί να γίνουν «πτέρυγα» με τον Σταφυλίδη. Καλό για τον Σταφυλίδη! Πιο ψηλά, με τον Γκέτσε και τον Τιάγκο Αλκάνταρα η Μπάγερν φαίνεται πως θα προκαλέσει το τέλος εποχής του θεσμού της ρήτρας. Στο Ντόρτμουντ και στη Βαρκελώνη χτυπάνε το κεφάλι τους. Τα λεφτά της ρήτρας δείχνουν πολλά, όταν σε ανύποπτο χρόνο τα γράφεις στο συμβόλαιο. Και λίγα, όταν έρχεται η στιγμή να τα εισπράττεις. Λίγα, σε σχέση με το πόσα πιστεύεις ότι θα μπορούσες να εισπράξεις.
Οι Βαυαροί παραμένουν απλησίαστοι, δίχως να χρειάζονται το Κατάρ ή τη Ρωσία γι’ αυτό. Το ρόστερ φοβίζει. Μοιάζει, όχι γεμάτο, ανεξάντλητο. Ο Γουαρδιόλα, αντιλαμβάνομαι πως πρέπει να είμαι ένας απ’ τους λίγους που δεν αμφιβάλλουν, θα βρει να τους τακτοποιήσει. Μονάχα στους στόπερ, ένας αστερίσκος στη συζήτηση, χρειάζεται ο ισοϋψής σε κλάση (πράγμα που δεν είναι, ακριβώς, ο Μπόατενγκ…) παρτενέρ του Ντάντε. Αλλ’ εκεί ο Πεπ νομίζω πως έχει τη δυνατότητα να παίξει, όπως ο Μπιέλσα στην Αθλέτικ, με τον Χάβι Μαρτίνεθ. Ετσι, ο αστερίσκος διαγράφεται.
Η Μπορούσια πορεύεται, κι αυτή, στον δικό της δρόμο. Απέκτησε εκείνους που, στα χρόνια που έρχονται, θ’ απασχολήσουν…τη Μπάγερν. Τον Μχιταριάν, για τον Γκέτσε. Τον Ομπαμεγιάνγκ, για να μη κρεμαστούν με τον Λεβαντόβσκι. Και, πίσω, τον Σωκράτη. Μια επικύρωση, με τη βούλα του κράτους που λένε, ποιος είναι σήμερα η νούμερο-ένα ελληνική αξία στις διεθνείς αγορές. Ο Ομπαμεγιάνγκ κι ο Σωκράτης ήταν μαζί, κάποτε, στα κιτάπια της Μίλαν. Η Μπορούσια έκανε τους Ιταλούς να το θυμηθούν. Αν κρίνουμε από ένα άρθρο πρόσφατα στη Gazzetta dello Sport, να νιώσουν μάλλον αμήχανα. Πολύ αργά.
Αν οι Γερμανοί είναι στα τελειώματα, οι Αγγλοι επί της ουσίας δεν έχουν αρχίσει. Για την ακρίβεια, οι Αγγλοι πλην Σίτι. Η Σίτι, μια χαρά έχει βάλει τα ψώνια στη σειρά και μετά, με το που γίνονται, ένα-ένα τα σβήνει απ’ το τεφτέρι. Φερναντίνιο, Χεσούς Νάβας, Νεγρέδο. Και Γιόβετιτς, ακόμη ένας παίκτης στη γειτονιά της Γιουβέντους που η Γιουβέντους δεν μπορεί (όπως μπόρεσε, κάποτε, με τον Μπάτζο) ν’ αποκτήσει. Εκτός απ’ το Κατάρ στο Παρίσι, είναι και τα Εμιράτα στο Μάντσεστερ.
Προς το παρόν, στην Αγγλία ξοδεύουν (…τα λεφτά της τηλεόρασης) οι μικροί. Νόριτς, Σάουθαμπτον, Κάρντιφ, Κρίσταλ Πάλας. Ολα τα λεφτά, ή σχεδόν όλα, φεύγουν έξω. Ν’ αγοράσεις Βρετανό; Πασέ. Κι επειδή τα λεφτά της TV είναι αμέτρητα, εξηγείται ότι και οι τιμές είναι αλόγιστες. Όταν είχα δει πριν τέσσερα χρόνια τον Μπονί με τη Σπάρτα Πράγας εναντίον του Παναθηναϊκού σε θερινό προκριματικό Τσάμπιονς Λιγκ, 20 ετών τότε, ένας σέντερ-φορ που έλεγες πως δύσκολα θα έπαιζε βασικός στον Θρασύβουλο Φυλής, ήθελε αρρωστημένη φαντασία να σκεφτεί κανείς πως αυτός, το 2013, θα έκανε 15 εκατομμύρια! Ο πιο ακριβός ποδοσφαιριστής στην ιστορία της καλής Σουόνσι…
Οι μεγάλοι της Πρέμιερσιπ δείχνουν, για την ώρα, αλληλοπαγιδευμένοι σ’ ένα μαλλιοκούβαρο. Τα συγκοινωνούντα δοχεία λέγονται Ιγουαίν, Σουάρες, Ρούνι, μπορεί και Μπέιλ, μπορεί και Σεσκ. Η Αρσεναλ, για μια φορά, διαθέτει λεφτά αλλά τρώει πόρτες συνεχώς. Η Τσέλσι έχει μικρή ανάγκη, μ’ ένα ρόστερ ήδη (και με τις επιστροφές των δανεικών) υπεραρκετό για ν’ ανακτήσει το τρόπαιο. Το χοντρό πρόβλημα είναι της Γιουνάιτεντ. Όχι ότι δεν έχουν την ισχύ να κάνουν ένα mega deal, ή και δύο. Αλλ’ ό,τι κι αν κάνουν, έπειτα, στο γρασίδι, θα κληθούν να το υποστηρίξουν δίχως τον τρόμο που, όλ’ αυτά τα χρόνια, ο Σερ είχε τον τρόπο να προκαλεί…
Εννοείται, το χρυσό μετάλλιο πηγαίνει στη Μπαρτσελόνα για τον Νεϊμάρ. Ο Βραζιλιάνος είναι σούπερ, θα σκίσει, αλλά το γύρω-γύρω (η μέριμνα του μπλαουγράνα περιβάλλοντος, στο όριο του εξωφρενικού, μη τσινίσει ο Μέσι) είναι σκέτη ψυχασθένεια. «Δεν υπάρχει» η δήλωση του δασκαλεμένου μικρού, ήρθα στη Μπάρτσα για να βοηθήσω τον Μέσι να παραμείνει νούμερο-ένα στον κόσμο. Όχι, φιλαράκο. Πήγες στη Μπάρτσα, για να βοηθήσεις τη Μπάρτσα να ξαναγίνει το νούμερο-ένα στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλ’ όταν ο ίδιος ο πρόεδρος βγαίνει και λέει πως ο Μέσι παραμένει ο μοναδικός κόκορας στο κοτέτσι, τι να πει ύστερα ο νεαρός…
Χρηστικά, σε αντίθεση με τη Ρεάλ όπου Ισκο και Ιγιαραμέντι, αλλ’ ακόμη και ο Καρβαχάλ, μαρτυρούν ότι γίνεται (έκπληξη!) στοχευμένη δουλειά, η Μπάρτσα υστερεί. Στόπερ δεν της κάθεται με τίποτα, χαφ μετά τον δραπέτη Τιάγκο Αλκάνταρα χρειάζεται, τερματοφύλακα προφανώς έπαψε να ψάχνει, τουλάχιστον αριθμητικά ένας ισχνός οπλισμός για τον μεγάλο πόλεμο. Καλός ο κόκορας, αλλ’ η ισορροπία στο κοτέτσι θέλει πολλές και υγιείς κότες…
Βραβείο smart deal 2013; Ασυζητητί, στον επικοινωνιακά απολύτως διακριτικό (γιο του μακαρίτη Χεσούς) Μιγέλ Ανχελ Χιλ, ιδιοκτήτη της Ατλέτικο. Πούλησε στα 60 τον Φαλκάο, πήρε τον Βίγια με…δύο, που θα γίνουν (τα δύο) μάξιμουμ πέντε άμα πάνε όλα καλά. Κι ο κόσμος, αντί να κλαίει τον Φαλκάο, πύρωσε με τον Βίγια. Ο…Βίγια να δείτε δε, πόσο πύρωσε. Που θα ξαναπαίξει, επιτέλους, εννιάρι!
Ο δε Ρώσος, στο Μονακό; Μια ειρωνεία της ιστορίας, για τον Ρανιέρι. Δέκα χρόνια πίσω, ήταν προπονητής της Τσέλσι στο μπάσιμο ενός άλλου μυστηριώδους Ρώσου, του Αμπραμόβιτς. Ο Ρανιέρι απολύθηκε επειδή αποκλείστηκε…απ’ τη Μονακό, σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Ο δε Αμπραμόβιτς προσέλαβε στη θέση του, εκείνον που αμέσως μετά νίκησε τη Μονακό στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, τον Μουρίνιο. Και τότε πήρε προίκα ο Ρανιέρι, και τώρα. Τότε ο Αμπραμόβιτς του ψώνισε Μακελελέ, Κρέσπο, Μούτου, Νταφ. Ο οποίος Νταφ, εν έτει 2003, ήταν πιο ακριβός και απ’ τον Μακελελέ και απ’ τον Κρέσπο και απ’ τον Μούτου! Ετούτος δω, πάλι, τα ‘χει σπάσει πιο πολύ κι από Αμπραμόβιτς πρώτου καλοκαιριού.
Ο Αντσελότι ήταν περίπτωση. Και σοβαρή δουλειά, πραγματική δουλειά, και όλα τα υπερεγώ ικανοποιημένα. Ένα εχέγγυο, ευθύς εξαρχής. Ο Μπλαν κι ο Ρανιέρι μένει να επιβεβαιώσουν, όσα με τον Αντσελότι ήξερε κανείς πως είναι δεδομένα. Με Φαλκάο, με Τζέιμς Ροδρίγες, με Ζοάο Μουτίνιο, ακόμη και με τον Ρικάρντο Καρβάλιο ή τον Αμπιντάλ, το έργο πια δεν είναι Ligue 2. Αλλάζει. Στο μεταξύ, ποτέ δεν βλάπτει μια ματιά, τι κάνει στο δικό της παράλληλο σύμπαν η Πόρτο. Για να ξέρουμε ποιοι είν’ αυτοί που σε δύο, το πολύ τρία, χρόνια θα κάνουν 25, 30, 40 εκατομμύρια. Λοιπόν, αυτοί που η Πόρτο θα λανσάρει στη νέα κολεξιόν είναι οι Μεξικανοί ολυμπιονίκες, ο Ρέγες, εύκολα ένας Μπρούνο Αλβες του αύριο, κι ο Ερέρα, ένας κεντρικός χαφ σαν τον Βραζιλιάνο Παουλίνιο που πήρε η Τότεναμ. Επίσης, απ’ την αγορά του Μουντιάλ U-20, ο Κολομβιανός Κιντέρο, ένα δεκάρι, πιθανότατα ο κορυφαίος παίκτης της Νότιας Αμερικής στην ηλικία του.
Αυτοί που φαίνεται πως έχουν κιόλας τελειώσει με τις αγορές είναι οι Γερμανοί. Κατ’ αρχήν χάρηκα με την αδυναμία μου, του περασμένου χειμώνα. Τον Κορεάτη Σον. Με τα λεφτά του Σίρλε, τον πήρε απ’ το Αμβούργο η Μπάγερ Λέβερκουζεν. Λογικό. Και έξυπνο. Μπορεί να γίνουν «πτέρυγα» με τον Σταφυλίδη. Καλό για τον Σταφυλίδη! Πιο ψηλά, με τον Γκέτσε και τον Τιάγκο Αλκάνταρα η Μπάγερν φαίνεται πως θα προκαλέσει το τέλος εποχής του θεσμού της ρήτρας. Στο Ντόρτμουντ και στη Βαρκελώνη χτυπάνε το κεφάλι τους. Τα λεφτά της ρήτρας δείχνουν πολλά, όταν σε ανύποπτο χρόνο τα γράφεις στο συμβόλαιο. Και λίγα, όταν έρχεται η στιγμή να τα εισπράττεις. Λίγα, σε σχέση με το πόσα πιστεύεις ότι θα μπορούσες να εισπράξεις.
Οι Βαυαροί παραμένουν απλησίαστοι, δίχως να χρειάζονται το Κατάρ ή τη Ρωσία γι’ αυτό. Το ρόστερ φοβίζει. Μοιάζει, όχι γεμάτο, ανεξάντλητο. Ο Γουαρδιόλα, αντιλαμβάνομαι πως πρέπει να είμαι ένας απ’ τους λίγους που δεν αμφιβάλλουν, θα βρει να τους τακτοποιήσει. Μονάχα στους στόπερ, ένας αστερίσκος στη συζήτηση, χρειάζεται ο ισοϋψής σε κλάση (πράγμα που δεν είναι, ακριβώς, ο Μπόατενγκ…) παρτενέρ του Ντάντε. Αλλ’ εκεί ο Πεπ νομίζω πως έχει τη δυνατότητα να παίξει, όπως ο Μπιέλσα στην Αθλέτικ, με τον Χάβι Μαρτίνεθ. Ετσι, ο αστερίσκος διαγράφεται.
Η Μπορούσια πορεύεται, κι αυτή, στον δικό της δρόμο. Απέκτησε εκείνους που, στα χρόνια που έρχονται, θ’ απασχολήσουν…τη Μπάγερν. Τον Μχιταριάν, για τον Γκέτσε. Τον Ομπαμεγιάνγκ, για να μη κρεμαστούν με τον Λεβαντόβσκι. Και, πίσω, τον Σωκράτη. Μια επικύρωση, με τη βούλα του κράτους που λένε, ποιος είναι σήμερα η νούμερο-ένα ελληνική αξία στις διεθνείς αγορές. Ο Ομπαμεγιάνγκ κι ο Σωκράτης ήταν μαζί, κάποτε, στα κιτάπια της Μίλαν. Η Μπορούσια έκανε τους Ιταλούς να το θυμηθούν. Αν κρίνουμε από ένα άρθρο πρόσφατα στη Gazzetta dello Sport, να νιώσουν μάλλον αμήχανα. Πολύ αργά.
Αν οι Γερμανοί είναι στα τελειώματα, οι Αγγλοι επί της ουσίας δεν έχουν αρχίσει. Για την ακρίβεια, οι Αγγλοι πλην Σίτι. Η Σίτι, μια χαρά έχει βάλει τα ψώνια στη σειρά και μετά, με το που γίνονται, ένα-ένα τα σβήνει απ’ το τεφτέρι. Φερναντίνιο, Χεσούς Νάβας, Νεγρέδο. Και Γιόβετιτς, ακόμη ένας παίκτης στη γειτονιά της Γιουβέντους που η Γιουβέντους δεν μπορεί (όπως μπόρεσε, κάποτε, με τον Μπάτζο) ν’ αποκτήσει. Εκτός απ’ το Κατάρ στο Παρίσι, είναι και τα Εμιράτα στο Μάντσεστερ.
Προς το παρόν, στην Αγγλία ξοδεύουν (…τα λεφτά της τηλεόρασης) οι μικροί. Νόριτς, Σάουθαμπτον, Κάρντιφ, Κρίσταλ Πάλας. Ολα τα λεφτά, ή σχεδόν όλα, φεύγουν έξω. Ν’ αγοράσεις Βρετανό; Πασέ. Κι επειδή τα λεφτά της TV είναι αμέτρητα, εξηγείται ότι και οι τιμές είναι αλόγιστες. Όταν είχα δει πριν τέσσερα χρόνια τον Μπονί με τη Σπάρτα Πράγας εναντίον του Παναθηναϊκού σε θερινό προκριματικό Τσάμπιονς Λιγκ, 20 ετών τότε, ένας σέντερ-φορ που έλεγες πως δύσκολα θα έπαιζε βασικός στον Θρασύβουλο Φυλής, ήθελε αρρωστημένη φαντασία να σκεφτεί κανείς πως αυτός, το 2013, θα έκανε 15 εκατομμύρια! Ο πιο ακριβός ποδοσφαιριστής στην ιστορία της καλής Σουόνσι…
Οι μεγάλοι της Πρέμιερσιπ δείχνουν, για την ώρα, αλληλοπαγιδευμένοι σ’ ένα μαλλιοκούβαρο. Τα συγκοινωνούντα δοχεία λέγονται Ιγουαίν, Σουάρες, Ρούνι, μπορεί και Μπέιλ, μπορεί και Σεσκ. Η Αρσεναλ, για μια φορά, διαθέτει λεφτά αλλά τρώει πόρτες συνεχώς. Η Τσέλσι έχει μικρή ανάγκη, μ’ ένα ρόστερ ήδη (και με τις επιστροφές των δανεικών) υπεραρκετό για ν’ ανακτήσει το τρόπαιο. Το χοντρό πρόβλημα είναι της Γιουνάιτεντ. Όχι ότι δεν έχουν την ισχύ να κάνουν ένα mega deal, ή και δύο. Αλλ’ ό,τι κι αν κάνουν, έπειτα, στο γρασίδι, θα κληθούν να το υποστηρίξουν δίχως τον τρόμο που, όλ’ αυτά τα χρόνια, ο Σερ είχε τον τρόπο να προκαλεί…
Εννοείται, το χρυσό μετάλλιο πηγαίνει στη Μπαρτσελόνα για τον Νεϊμάρ. Ο Βραζιλιάνος είναι σούπερ, θα σκίσει, αλλά το γύρω-γύρω (η μέριμνα του μπλαουγράνα περιβάλλοντος, στο όριο του εξωφρενικού, μη τσινίσει ο Μέσι) είναι σκέτη ψυχασθένεια. «Δεν υπάρχει» η δήλωση του δασκαλεμένου μικρού, ήρθα στη Μπάρτσα για να βοηθήσω τον Μέσι να παραμείνει νούμερο-ένα στον κόσμο. Όχι, φιλαράκο. Πήγες στη Μπάρτσα, για να βοηθήσεις τη Μπάρτσα να ξαναγίνει το νούμερο-ένα στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλ’ όταν ο ίδιος ο πρόεδρος βγαίνει και λέει πως ο Μέσι παραμένει ο μοναδικός κόκορας στο κοτέτσι, τι να πει ύστερα ο νεαρός…
Χρηστικά, σε αντίθεση με τη Ρεάλ όπου Ισκο και Ιγιαραμέντι, αλλ’ ακόμη και ο Καρβαχάλ, μαρτυρούν ότι γίνεται (έκπληξη!) στοχευμένη δουλειά, η Μπάρτσα υστερεί. Στόπερ δεν της κάθεται με τίποτα, χαφ μετά τον δραπέτη Τιάγκο Αλκάνταρα χρειάζεται, τερματοφύλακα προφανώς έπαψε να ψάχνει, τουλάχιστον αριθμητικά ένας ισχνός οπλισμός για τον μεγάλο πόλεμο. Καλός ο κόκορας, αλλ’ η ισορροπία στο κοτέτσι θέλει πολλές και υγιείς κότες…
Βραβείο smart deal 2013; Ασυζητητί, στον επικοινωνιακά απολύτως διακριτικό (γιο του μακαρίτη Χεσούς) Μιγέλ Ανχελ Χιλ, ιδιοκτήτη της Ατλέτικο. Πούλησε στα 60 τον Φαλκάο, πήρε τον Βίγια με…δύο, που θα γίνουν (τα δύο) μάξιμουμ πέντε άμα πάνε όλα καλά. Κι ο κόσμος, αντί να κλαίει τον Φαλκάο, πύρωσε με τον Βίγια. Ο…Βίγια να δείτε δε, πόσο πύρωσε. Που θα ξαναπαίξει, επιτέλους, εννιάρι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου