Αυτό το παιδί έχει ξανανέβει στην κορυφή του κόσμου και μόνο πέρυσι στο Λονδίνο δεν είδαμε την ελληνική σημαία να ανεμίζει για χατίρι του. Εφέτος έπεσε στα βαθιά με θάρρος και αναδύθηκε στον αφρό. Ενας αθλητής από εκείνους που αντί να κολυμπούν στο χρυσάφι, αναγκάζονται από το ελληνικό κράτος να θαλασσοδέρνει στην έλλειψη αξιόλογης οικονομικής ενίσχυσης και στην αγωνιστική του μοναξιά.
Μοναδικά του εφόδια η πίστη, η αγάπη γι’ αυτό που κάνει, η προσήλωση στο στόχο και τα έξοδα της αποστολής από την πολιτεία, μέσω της Ομοσπονδίας, για να λάβει μέρος στις διεθνείς διοργανώσεις (ευτυχώς δηλαδή).
Να μιλήσεις για τον ανταγωνισμό που θα τον διατηρεί σε φόρμα πρωταθλητισμού; Ούτε… πατητή να είχε γίνει σε αυτό το άθλημα. Ακόμα και η κολύμβηση στην πισίνα, με την όποια παράδοση και ιστορία έχουν τα ελληνικά χρώματα (οι λίγο μεγαλύτεροι των 32-33 ετών θυμούνται), δεν έχει πολλά να επιδείξει πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Σκεφτείτε, λοιπόν, τον αγώνα που δίνει καθημερινά ο Γιαννιώτης.
Όσο κι αν φανεί τραβηγμένο, ο Σπύρος είναι σαν όλους εμάς, που παλεύουμε με τα κύματα της καθημερινότητας, την ανασφάλεια και την αγωνία. Παρόλα αυτά, τα κατάφερε. Δεν το έβαλε κάτω από την απογοήτευση που τον πλημμύρισε στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου και επανήλθε. Και επειδή ακριβώς πρόκειται για ένα παλικάρι σας όλους εμάς, αφιέρωσε το χρυσό μετάλλιο «σε όλους τους Έλληνες».
Από αυτό το παιδί οφείλουμε να πάρουμε δύναμη. Προσωπική, όχι εθνική και πατριωτική. Νιώθουμε καθημερινά τι πράττει η… πατρίδα για την αφεντιά μας και τα παιδιά μας. Από τον Σπύρο έχουμε την υποχρέωση προς τον εαυτό μας να κάνουμε την όποια «είσπραξη» για «πάρτι» μας και μόνο και να… κολυμπήσουμε κι εμείς με «καρδιά και μυαλό» όπως είπε ο ίδιος μετά το θρίαμβο και τη μεγάλη δικαίωση.
Τον ευχαριστούμε, διότι μέσα σε αυτό το κοινωνικό τσουνάμι στέλνει ξεκάθαρα το μήνυμα. Dum… Σπύρο spero: όσο αναπνέω ελπίζω…
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου