Η πρώτη “κερδοφόρα” Superleague στην ιστορία!!

Ο Βασίλης Σαμπράκος συνειδητοποιεί την κατάρριψη του “ο επιχειρηματίας του ποδοσφαίρου χάνει, δεν κερδίζει λεφτά” ελληνικού μύθου και μετρά τις ΠΑΕ που θα επιτύχουν τουλάχιστον το “break even”.  Στα πρώτα 30 χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, δηλαδή μέχρι τα τέλη της προηγούμενης 10ετίας, η αγορά ζούσε με το “το ποδόσφαιρο είναι μόνο γι' αυτούς που έχουν να χάνουν λεφτά, όποιος επιχειρηματίας μπλέκει, χάνει” δόγμα. Κάθε φορά που μιλούσες για έναν ιδιοκτήτη και έλεγες “βγάζει λεφτά από τη μπάλα” ήταν σαν να τον κατηγορείς. Δεκάδες ιδιοκτήτες ΠΑΕ εμφανίζονταν στον Τύπο για να πείσουν για την “ματώνω” στάση απέναντι στην ομάδα, για να ισχυριστούν δημοσίως ότι διαρκώς “ταΐζουν” το ταμείο, ότι μόνο βάζουν και ποτέ δεν βγάζουν. Η ελληνική ποδοσφαιρική αγορά είχε μια “μοναδικότητα” σε επίπεδο, τουλάχιστον, ευρωπαϊκό: ήταν μόνο για όποιον ήθελε να χάσει, όχι να κερδίσει. Μιλούσες για επένδυση και ο άλλος γελούσε, αφού δεν υπήρχε όχι κέρδος αλλά ούτε καν απόσβεση. Κι όποιος τολμούσε να εξαγγείλει προγραμματικά την “τα έξοδα θα είναι όσα τα έσοδα” επιλογή του έχανε αμέσως πόντους στη συνείδηση του “υπέροχου κόσμου”, βαλλόταν από τα παρωχημένα αθλητικά media και, τελικώς, αποτύγχανε. Θυμάμαι σαν τώρα μια μακρά συζήτηση με τον σημερινό διοικητή της Τότεναμ, τον Ντάνιελ Λίβι, τον καιρό που διοικούσε από το Λονδίνο την ΑΕΚ, όταν προσπαθούσα να του εξηγήσω το κατ' αυτόν αδιανόητο, ότι ο κόσμος είχε την αντίληψη ότι ο ιδιοκτήτης πρέπει να σπρώχνει, να βάζει από την τσέπη, να χάνει λεφτά για την ομάδα που διοικεί.
Και μετά ήρθε η οικονομική κρίση. Και μαζί της εμφανίστηκαν και, τελικώς, αναδείχθηκαν εταιρείες που έκαναν “νοικοκυρεμένη”, όπως οι Ελληνες χαρακτηρίζουμε, οικονομική διαχείριση. Που άπλωναν/απλώνουν τα πόδια μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα. Ομάδες με αφεντικό που δεν ήθελε να χάνει για να χάνει, που λειτουργούσε την ΠΑΕ με αντίληψη επιχειρηματική και όχι βλακωδώς ελληνική παραδοσιακή. Εταιρείες σαν την ΠΑΕ Ατρόμητος. Το “break even” μπήκε σαν στόχος στην ζωή των ελληνικών εταιρειών του ποδοσφαίρου. Από την εποχή που άρχισαν να τελειώνουν τα λεφτά για γούστα, τα πεταμένα λεφτά, η διοίκηση επιχειρήσεων του ποδοσφαίρου άρχισε να νοιάζεται για να φτιάχνει μπάτζετ και να το τηρεί, και οι οπαδοί των ομάδων άρχισαν έως και να αποδέχονται αυτή την πολιτική. Πέντε χρόνια μετά την αρχή της κρίσης όμως, η αντίληψη δεν έχει αλλάξει. Στο ποδόσφαιρο ο κόσμος εξακολουθεί να ζει με την “πρόεδρε, βάλε λεφτά” απαίτηση. Κι ας βλέπει τις διπλανές ΠΑΕ να οδηγούνται σε διάλυση/εκκαθάριση, να υπάγονται σε πτωχευτικούς κώδικες, να χρεοκοπούν. Κι ας πληθαίνουν τα παραδείγματα εταιρειών που καταφέρνουν έως και καλύτερα αγωνιστικά αποτελέσματα συγκριτικά με αυτά που επιτύγχαναν τον καιρό που ξόδευαν περισσότερα από όσα έβγαζαν, όπως συνέβη, για παράδειγμα, με τον περσινό ΠΑΣ Γιάννινα.
Το πρωτάθλημα που θα ξεκινήσει τον Αύγουστο δημιουργεί μια ευκαιρία για την οριστική κατάρριψη αυτού του μύθου. Δηλαδή στον καιρό της πιο έντονης οικονομικής κρίσης το επαγγελματικό ποδόσφαιρο μπορεί να εμφανίσει εικόνα (τουλάχιστον) λογιστικής κερδοφορίας. Διότι στην πλειονότητά τους οι ΠΑΕ έχουν για μια σειρά από λόγους αναγκαστεί να βάλουν αυτόν τον στόχο. Στόχο που είναι βέβαιο ότι θα επιτύχουν ο Παναθηναϊκός, ο Ατρόμητος, ο Παναιτωλικός, ο Απόλλων, ο Λεβαδειακός, η Ξάνθη, ο Εργοτέλης, ο ΟΦΗ, ο Πανθρακικός, ο Πανιώνιος, ο ΠΑΣ Γιάννινα, ο Πλατανιάς, ο Αρης, η Βέροια και φυσικά ο Ολυμπιακός. Δηλαδή τουλάχιστον οι 15 εκ των 18 ΠΑΕ που συμμετέχουν στην Superleague θα επιτύχουν τον βασικό στόχο, να μη χάσουν λεφτά στη χρήση της σεζόν 2013-'14. Και φυσικά κάποιες θα βγάλουν, θα κερδίσουν. Και προσέξτε, όσοι σκέφτονται σήμερα την υπέρβαση, δηλαδή ο ΠΑΟΚ, ο Αστέρας Τρίπολης, η Καλλονή το κάνουν για να πετύχουν στόχους και με αντίληψη μακρόπνοης επένδυσης, δηλαδή με την “επενδύω σήμερα μερικά περισσότερα, για να φτάσω αύριο να μπορώ να φέρνω, και κατά συνέπεια να ξοδεύω, περισσότερα” αντίληψη.
Δεν θυμάμαι προηγούμενο επαγγελματικού πρωταθλήματος με επιχειρηματίες που δεν ξεκινούσαν με δεδομένο ότι θα χάσουν λεφτά. Ναι, η κρίση τους ανάγκασε, στην συντριπτική πλειονότητά τους. Η κρίση έκανε μόδα την παραγωγή – ανάδειξη Ελλήνων ποδοσφαιριστών. Η κρίση έβαλε φρένο στις ακριβές και δίχως εγγύηση απόσβεσης επενδύσεις σε ξενόφερτες μεταγραφές. Η κρίση τελειώνει τον “ο επιχειρηματίας του ποδοσφαίρου πάντα χάνει λεφτά” μύθο, που κάποτε ήταν πραγματικότητα. Και ναι, χάρη και στην κρίση σήμερα στο ποδόσφαιρο κυκλοφορούν επιχειρηματίες που βγάζουν, δεν βάζουν λεφτά.
Πηγή: gazzetta.gr