Στο φέρετρο του ακουμπάει το μπάσκετ...!!

Ο Φίλιππος Συρίγος πήρε το στυλό, το μικρόφωνο και το... τάβλι του και τράβηξε γι' αλλού και ο Βασίλης Σκουντής τον αποχαιρετά και μολονότι ο ίδιος δεν γούσταρε τις ρεβεράντζες του αποτίει φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης!

Έχουν περάσει λίγες ώρες από την ώρα που η πειραιώτικη γη δέχτηκε στα έγκατα της τον Φίλιππο Συρίγο και το μούδιασμα που ένιωσα όταν άκουσα από τον (γιο του, τον) Γιώργο να μου επιβεβαιώνει το μοιραίο, αντί να υποχωρεί, διογκώνεται. Σε τέτοιες περιπτώσεις, (λένε πως) μαζί με έναν άνθρωπο νιώθεις πως κηδεύεται κι η νιότη σου, αλλά σήμερα στην Ανάσταση θαρρώ πώς κάμποσοι από το σινάφι μας εκτός από τα καλύτερα χρόνια μας, κηδέψαμε και πολλά άλλα πράγματα...

Οι παλιότεροι από εμάς γίναμε δημοσιογράφοι μαγεμένοι από τον Διακογιάννη και οι νεότεροι βρήκαν την αφορμή να γίνουν ή... να μη γίνουν με τον Συρίγο. Για τον Φίλιππα, άλλωστε, δεν υπήρχε μέση οδός: είτε τον λάτρευες, είτε τον μισούσες!

Γνωριστήκαμε πριν από 32 χρόνια και σήμερα το πρωϊ την ώρα που ακούμπαγα στο φέρετρο του του ψέλλισα κάτι που είμαι σίγουρος ότι το άκουσε: του χρωστάω εξ ημισείας με τον (φίλο, σύντροφό του στη δημοσιογραφία και κουμπάρο του) Χρήστο Ράπτη το επαγγελματικό ευ ζην μου και γι αυτό κλίνω ευλαβικά το γόνυ μπροστά στο σκήνωμα του, όπως κι όλη η μπασκετική φυλή...

Στην κηδεία του Παλαμά, μεσούσης της γερμανικής κατοχής, ο Σικελιανός είχε συνεγείρει ολόκληρο τον ελληνισμό, απαγγέλλοντας το ποίημα που έγραψε για εκείνη την περίσταση και έλεγε μεταξύ άλλων, "σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα". Δεν ξέρω εάν ακούγεται άστοχο ή υπερβολικό, ωστόσο σήμερα το πρωί ένιωσα πως στο δικό του φέρετρο θα ήθελε να ακουμπήσει όλο το ελληνικό μπάσκετ...

Ο Φίλιππας σημάδεψε, όσο κανείς άλλος από το σινάφι μας το ελληνικό μπάσκετ που του οφείλει ευγνωμοσύνη, διότι το περισυνέλεξε από τα αζήτητα της πιάτσας και το έβαλε στα σπίτια όλων των Ελλήνων! Εκανε τους Ελληνες να δακρύσουν το βράδυ της 14ης Ιουνίου του '87 (όταν μάλιστα ο γιος του, ο Γιώργος τον κλότσησε δυο φορές, την πρώτη επειδή ανέφερε το όνομα του απόντος Σαμπόνις αντί του Τκατσένκο και τη δεύτερη επειδή στις βολές του Καμπούρη είπε "η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα", ενώ επρόκειτο για τον τελικό) και από τότε έκανε σε έναν ολόκληρο λαό πλύση εγκεφάλου με την πορτοκαλί μπάλα, την οποία, παρεμπιπτόντως, είχε ...ταλαιπωρήσει και ο ίδιος ως παίκτης του Αιγέα, που έδρευε κάποτε στον Κολωνό...

Πέντε χρόνια νωρίτερα σαν να 'ταν ο τρελός του χωριού κατάφερε να καθιερώσει τις τηλεοπτικές μεταδόσεις των αγώνων του πρωταθλήματος της Α' Εθνικής, κάθε Σάββατο στις 16.15 από την ΕΡΤ. Του είχε τηλεφωνήσει τότε ο (συχωρεμένος) γενικός αρχηγός του Αρη Ανέστης Πεταλίδης και τον παρακάλεσε να μεσολαβήσει για να μεταδοθεί ο αγώνας με τον Παναθηναϊκό, ώστε να πάρει τα λεφτά από τις διαφημιστικές πινακίδες και να πληρώσει τον Γκάλη. Ο Φίλιππας του έκανε το χατίρι και αυτή ήταν η αφορμή για να μπει το πρωτάθλημα μπάσκετ στον τηλεοπτικό χάρτη...

Τον Ιούλιο του 1988, έναν χρόνο μετά τον θρίαμβο στο Ευρωμπάσκετ, καθόμασταν δίπλα στο αεροπλάνο, με προορισμό το Αμστερνταμ, όπου πηγαίναμε για το Προολυμπιακό Τουρνουά. Με το που απογειώθηκε το αεροπλάνο, έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρτί και μου αποκάλυψε το μυστικό του "Τρίποντου", που κυκλοφόρησε στις 8 Νοεμβρίου: το editorial του περιοδικού το οποίο έγραφε πάντοτε με το χέρι και ποτέ στη γραφομηχανή ο ίδιος -και μάλιστα συνήθιζε να μας το διαβάζει προτού το στείλει για εκτύπωση- είχε έναν (εκ πρώτης όψεως αντιεμπορικό και λίγο... αηδιαστικό) τίτλο που ωστόσο μαρτύραγε από την πρώτη στιγμή τις προθέσεις του και γι' αυτό έκανε μεγάλο σουξέ...

Δίχως μαλλιά στη γλώσσα!

Τον Φίλιππα τον γνώρισα πριν από 32 χρόνια, συμπορευθήκαμε σε τέσσερις διαφορετικές δουλειές όλης της δημοσιογραφικής γκάμας, πλακωθήκαμε χοντρά, σπάσαμε την μπασκετική μασονία, κάναμε έξι χρόνια να μιλήσουμε, φιλιώσαμε, αγαπηθήκαμε ξανά και βιώσαμε -ο καθένας από τη δική του σκοπιά- τον έρωτα μας για την πορτοκαλί μπάλα. Τα γράφω όλα αυτά μόνο και μόνο για να προλάβω και να αποφύγω την κατάφωρα άδικη (κυρίως για τον Συρίγο) υποψία ότι τα γράφω όλα αυτά από συναδερφική αλληλεγγύη ή από υποχρέωση ή -ακόμη χειρότερα-επειδή τάχα ο νεκρός δεδικαίωται...

Ο Φίλιππας ήταν σκληρός. Οξύς. Απότομος. Αιχμηρός. Είρων. Αθυρόστομος. Απόλυτος. Αιρετικός. Ξερόλας. Σκέτο στραβόξυλο! Αρκετές φορές υπήρξε και άδικος, αλλά τουλάχιστον ήταν πάντοτε ο γνήσιος εαυτός του και όχι κάποιος καμουφλαρισμένος τύπος, που θα ενδιαφερόταν να γίνει συμπαθής. Αυτό άλλωστε καταδεικνύει και λιτότατος τρόπος με τον οποίο ο ίδιος είχε αποφασίσει (και η οικογένεια του ακολούθησε κατά γράμμα την τελευταία επιθυμία του) να κηδευθεί...

Ο Συρίγος ήταν ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ με κεφαλαία γράμματα. Ρεπόρτερ ολκής ακόμη και σε μια ηλικία που άλλοι ενδιαφέρονται να εξαργυρώσουν το όνομα και τη φήμη τους. Ερευνητής σε μια εποχή, που οι δημοσιογράφοι βολεύονται με το copy and paste.Γούσταρε αυτό που ήταν κάτι πολύ παραπάνω από τη δουλειά και από τη ρουτίνα του, άλλωστε αυτή είναι η μοναδική επιλογή του καθενός μας για να ξεχωρίσει...

Και ο Φίλιππας ξεχώρισε παρά πολύ...

Πηγή: gazzetta.gr