«Χ» σε «χαϊδέματα» και χαρούλες!!

Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για τον χθεσινό Παναθηναϊκό και τους προβληματισμούς που καλείται να αναπτύξει στο εσωτερικό του για να προοδεύσει και να μην επαναπαυτεί. Το νόμισμα είναι ένα, η όψη είναι διπλή για τον Παναθηναϊκό. Με βάση ποια κριτήρια θα τον αξιολογήσεις; Με βάση τα ματς με τον Πλατανιά και τον Πανιώνιο,  τα εκτός έδρας; Με βάση τα δυο προηγούμενα, εναντίον του Εργοτέλη και του Αστέρα Τρίπολης στη Λεωφόρο; Με βάση τον… παλιό Παναθηναϊκό; Τον «άρρωστο» του… Τζίγκερ ή τον «υγιέστατο» επί πολυμετοχικότητας; Γιατί μπορώ να θυμηθώ και σπουδαίες νίκες στην Τούμπα. Μπορώ να θυμηθώ, όμως, και τεσσάρα (με γιαούρτια στο αεροδρόμιο όχι από «αυθορμήτως ενεργούντες» για να θυμηθούμε και την καλοκαιρινή ανακοίνωση της ΠΑΕ) στην αυγή της σεζόν της «Ριζούπολης» (με Σάντος δηλαδή). Μπορώ να θυμηθώ και ήττα με 2-1 (σαν τη χθεσινή δηλαδή) τη σεζόν του πολυμετοχικού νταμπλ: καλό υλικό και πιο «ομάδα» από τώρα ο ΠΑΟΚ του Σάντος τότε, έτη φωτός η απόσταση του «τότε και τώρα» Τριφυλλιού.

Ο Ατζαγκούν, επί παραδείγματι, που ήρθε από τη Νιγηρία πριν από δύο μήνες και προφανώς έχει στο μυαλό του τον “Panathinaikos”, είπε ότι δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος από την απόδοσή του και ότι η ομάδα θα μπορούσε να παίξει πολύ καλύτερα: έχει άλλο «ύψος» το κριτήριό του. Ο Καπίνο, που είναι πιτσιρικάς, αλλά έχει δει Παναθηναϊκό τα τελευταία δέκα χρόνια και έχει ζήσει από «μέσα» τα τελευταία έτη, είπε «μπορούσαμε να πάρουμε κάτι παραπάνω, ο στόχος της ομάδας είναι να βγει στην Ευρώπη, όσο άσχημο κι αν ακούγεται, πέρυσι με διπλάσιο μπάτζετ μείναμε εκτός»: ρεαλιστής. Και σωστός όταν τόνισε ότι «ναι, η Τούμπα είναι σκληρή έδρα, αλλά πρέπει να βελτιωθούμε στα εκτός έδρας ματς, να πάρουμε βαθμούς».
Διότι κάπου… υπόκωφα καλλιεργείται σταδιακά και άθελα η λογική «στη Λεωφόρο κανείς δεν θα γλυτώνει» (εκεί όπου είναι δεδομένη όχι μόνο η βοήθεια από τους οπαδούς αλλά και η έξτρα υποχρέωση των παικτών να καταθέσουν το 100% για να τους ικανοποιήσουν) και έξω… «δεν πειράζει, καλά παίξαμε, θα νικήσουμε μια άλλη φορά». Κι αν αυτό στεριώσει ως ιδέα και φωλιάσει στο μυαλό παικτών και προπονητικού τιμ, ο Παναθηναϊκός θα κινδυνεύσει να τελειώσει τη σεζόν με 2-3 νίκες και 4-5 ισοπαλίες μακριά από τη Λεωφόρο, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμη κι αυτή την συμμετοχή του στα πλέι οφ.
Παρεμπιπτόντως, αντίστοιχο κίνδυνο (σε άλλο επίπεδο και με άλλο στόχο) διατρέχει και ο ΠΑΟΚ που ανατρέπει τα αποτελέσματα στην Τούμπα, αλλά χωλαίνει εκτός έδρας…. Στο ίδιο πλαίσιο του διαλόγου και του προβληματισμού που πρέπει σχετικά να αναπτυχθεί εσωτερικά στον ΠΑΟ για το συγκεκριμένο ζήτημα εντάσσω και μια δήλωση του (κορυφαίου Πράσινου, χθες) Κάρλος Ζέκα, που είχε πει μετά το ματς με τον ΟΦΗ (1-0 στη Λεωφόρο) «πήγαμε καλά, νικήσαμε, αλλά πρέπει να παίζουμε εκτός έδρας όπως και στη Λεωφόρο». Γι’ αυτό το θέμα θα χρειαστεί ξεχωριστό κείμενο σύντομα…
Πρώτη όψη λοιπόν: «ο Παναθηναϊκός πήγε καλά, αλλά έχασε». Ο κίνδυνος είναι η «ισορροπία» μεταξύ της πραγματικότητας και του αληθινού ύψους του πήχη. Η πραγματικότητα, λοιπόν, είναι πως ο Παναθηναϊκός στα δύο τελευταία παιχνίδια με τον Αστέρα και με τον ΠΑΟΚ, σε απαιτητικά παιχνίδια, ούτε «λίγος» έδειξε, ούτε προσέφερε… πόνο στα μάτια των φίλων του: κάθε άλλο. Η πραγματικότητα είναι ότι όσο περνά ο χρόνος, τόσο θα καλυτερεύει (θεωρητικά) η χημεία του, θα μαθαίνει καλύτερα ο ένας τον άλλο, θα κατανέμονται πιο σωστά οι ρόλοι, θα ανεβαίνουν οι απαιτήσεις με ανώτατο όριο – «στόχο» την τρίτη θέση.
Από την άλλη, χαρούλες και γελάκια είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ο Παναθηναϊκός δέχθηκε 18 τελικές προσπάθειες (7 μόνο από τον Σάλπι!), δεν έτρεξε περισσότερο από τον ΠΑΟΚ που είχε μόνο 2 (!) αλλαγές μετά από εκτός έδρας ευρωπαϊκό ματς – ταξίδι (Λίνο και Σαλπιγγίδης αντί Τζαβέλλα και Λούκας αντίστοιχα) βράδυ Πέμπτης. Αμυντικά ζαλίστηκε σε μεγάλο χρονικό διάστημα. Επανεμφάνισε τις αδυναμίες του στο κέντρο της άμυνας. Είχε μόνο 15 λεπτά κατοχή μπάλας (86 – 53 οι πάσες). Ο Καπίνο που στο πρώτο ημίχρονο δημιουργούσε αντί να αποσοβεί κινδύνους, στο δεύτερο μέρος τον έχει κρατήσει όρθιο. «Γράφοντας» συνολικά 12 (!) αποκρούσεις, όσο… δέκα τερματοφύλακες της Σούπερ Λίγκας συνολικά χθες!
Με δύο από τους δέκα «εξαφανισμένους» (Πράνιτς – μόλις 4 πάσες σε όλο το ματς, Ντίνα – «χάνεται» τελείως μακριά από τη Λεωφόρο), τον Σίφο να μοιράζει γκολ στο β’ ημίχρονο, την προαναγγελθείσα δυσλειτουργία του αριστερού τόξου (Ρισβάνης – Νάνο που έπρεπε να βοηθηθούν από τον Πράνιτς) και τον Μέντες απλώς… υποφερτό, δεν αρκούσαν οι Ζέκα – Μπεργκ – «Τριάντα» και ο Λαγός για να πάρει αποτέλεσμα. Ηταν σοβαρότατη η απώλεια του Κλωναρίδη. Οχι μόνο λόγω της ανυπαρξίας του Ντίνα, αλλά διότι ο πολύ καλός χθες Μπεργκ (που επιβεβαιώνει ότι χάνει τα εύκολα και βάζει τα δύσκολα) έχασε το στήριγμά του, η άμυνα του ΠΑΟΚ πήρε εύκολα μέτρα, η πίεση και η απειλή ελαχιστοποιήθηκε. Ναι, θα μπορούσε να τον πάρει τον βαθμό αν ευστοχούσε στο πέναλτι (μπράβο στον Φιγκερόα που «σήκωσε» τον Μπεργκ, αν θέλει να διαφημίζεται ως σοβαρό κλαμπ ο ΠΑΟΚ πρέπει να τιμωρήσει για την συμπεριφορά του τον Χακόμπο). Μα θα μπορούσε στο 70’ να χάνει 4-1 και να επιστρέψει με χίλια προβλήματα στην Αθήνα.
Δεν επιστρέφει με προβλήματα. Όμως το ματς θα πρέπει να το αντιμετωπίσουν στον Παναθηναϊκό ως «χαμένη ευκαιρία» εναντίον του κουρασμένου ΠΑΟΚ και ως μετριότατη εμφάνιση. Όχι με τη λογική «δεν πειράζει, έχουμε πολύ χαμηλότερο μπάτζετ και άπειρη – νέα ομάδα, στην Τούμπα παίζαμε, αν το έβαζε ο Μάρκους, θα παίρναμε ισοπαλία». Μαύρα, ούτως ή άλλως, ουδείς τα έχει βάψει. Τα media αντιμετωπίζουν με ευγένεια – επιείκεια τον ΠΑΟ, οι οπαδοί ασχολούνται με το πέσιμο του Σαλπιγγίδη, πρόβλημα σ΄ αυτόν τον τομέα δεν έχει το Τριφύλλι.
Πρόβλημα θα έχει αν κόουτς (γενικά σωστό πλάνο, έπρεπε να μπει νωρίτερα ο Λούτσο και να «μετατεθεί» ο Πράνιτς πιο πίσω για να «μπει» στο ματς με αλλαγή από 4-2-3-1 σε 4-3-3) και παίκτες «επαναπαυθούν» στο όπλο της Λεωφόρου και το «είμαστε καινούρια ομάδα». Αν δεν βάζουν διαδοχικά πιο ψηλά τον πήχη και απαιτήσεις στον εαυτό τους. Μόνο έτσι θα βελτιωθούν. Με στήριξη και βοήθεια στο γήπεδο, χωρίς γκρίνια. Όχι, όμως, με «χαϊδέματα».
Πηγή: gazzetta.gr