Ηταν η "εκτυφλωτική"
αρτηριοσκλήρωση που δεν επέτρεπε όλα τα προηγούμενα χρόνια στους
κλει(ρωτι)δοκράτορες να αποδεσμευτούν από το μανδύα της ντροπής, ή η
ψευδαίσθηση ότι "μαρκετάρουν" κάτι σπουδαίο, κάτι μοναδικό που του άξιζε
τίποτα άλλο, παρά μόνο τελικός; Ψευτοδίλημμα! Ο τελικός του Κυπέλλου
Ελλάδας είχε πράγματι κάτι μοναδικό να προσφέρει, δεδομένου ότι σε αυτόν
αγωνίζονταν, τα τελευταία έξι χρόνια, οι κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης,
αλλά και μία Φεράρι, αν της ζητηθεί να "μουγκρίσει" σε χώμα και λάσπη,
το μόνο που θα συμβεί είναι να γεμίσει σκόνη και βρωμιά. Επί 6 χρόνια η
ΕΟΚ ζητούσε από (μερικούς από) τους καλύτερους παίκτες της Ευρώπης να το
κουβαλήσουν στο κορμί τους. Επειδή κάποιοι πίστευαν ότι δε γίνεται
τελικός χωρίς τους δύο αιώνιους. Με όποιο τρόπο. Και με κάθε τίμημα. Ο
τελικό του ελληνικού κυπέλλου μπάσκετ, νομιμοποίησε τη βία, σφράγισε την
απόλυτο εξευτελισμό του αθλητισμού από τον χουλιγκανισμό και τους
οπαδούς-στρατούς, παρόλα αυτά όμως την επόμενη αναφερόμασταν στο
μπάσκετ. Σε μία παράσταση που γινόταν μπροστά σε 300 μισθωμένους ένθεν
κακείθεν και αρματοφόρους. Είτε με αληθινά όπλα, ή πολεμική διάθεση.
Ο τελικός της απόλυτης ντροπής, προς στιγμήν, πήρε τάιμ άουτ και το ελληνικό μπάσκετ, αν λειτουργήσουν οι θεσμοί και προστατευτεί η δημόσια περιουσία, θα εξελιχθεί σε μία πραγματική γιορτή.
Τι χάσαμε;
Το αηδιαστικό πανό της ΕΟΚ που έντυνε τις άδειες κερκίδες του Ελληνικού. Ενα πανό που έστεκε σαν "μονταρισμένο" τείχος Βερολίνου για να χωρίζει δύο αιμοδιψείς στρατούς.
Εναν τελικό μπροστά σε 600 άτομα. Ενα από τα μεγαλύτερα αυτογκόλ που έχει βάλει ποτέ η Ομοσπονδία, η Πολιτεία και η Αστυνομία. Δείγμα της κατάντιας στην οποία έχουμε περιέλθει ως λαός, που δεν μπορούμε να περιφρουρήσουμε ένα αθλητικό θέαμα και μάλιστα από δύο ομάδες που συγκαταλέγονται στις κορυφαίες του κόσμου.
Την αδιαφορία της Αστυνομίας που παρότι είχε να ελέγξει ένα χώρο και 600 ανθρώπους, επέτρεπε να περνούν στο γήπεδο κάθε λογής οπλικών -γηπεδικών- συστημάτων. Ούτε επίτηδες να το έκαναν. Η μήπως το έκαναν;
Την αδράνεια, ου μην αδιαφορία των κοστουμάτων που έπαιρναν στο Ελληνικό τις καλύτερες θέσεις και δεν ίδρωνε το αυτί τους ακόμα και όταν οι φωτοβολίδες, χτυπούσαν σε κεφάλια παικτών.
Το σόου που έστηναν οι 300 απαίδευτοι με την ανταλλαγή κροτίδων-φωτοβολίδων πρασινοκόκκινου χρώματος. Αυτό που έλειψε ήταν το ...κανονάκι που θα έπαιρνε όποιος έβρισκε το κεφάλι, ή τη μάπα του απέναντι, και η μία δωρεάν βολή για κάθε άλλη στόχευση.
Τι κερδίζουμε;
Ενα μεγάλο ματς Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού σε ένα κανονικό γήπεδο, με την παρουσία 18 χιλιάδων ανθρώπων. Παρατράγουδα φυσικά και είναι πιθανό να γίνουν, αλλά ως φροντίσουν οι αρμόδιοι να μη γίνουν. Στο χέρι τους είναι.
Εναν δεύτερο ημιτελικό, μεταξύ του Πανιωνιου και του Αρη, που θα παίξουν 40 λεπτά για να ορίσουν το μεγαλύτερο ραντεβού της σύγχρονης ιστορίας τους.
Εναν τελικό, που μπορεί να διεξαχθεί υπό κανονικές συνθήκες, να έχει πάρα πολύ κόσμο και να αποτελέσει μία πραγματική γιορτή, έστω κι αν εις εκ των αιωνίων θα είναι απών. Υπενθυμίζω ότι ο τελικός του Παναθηναϊκού με το Ρέθυμνο (ομάδα Α2 κατηγορίας τότε) είχε 13 χιλιάδες ανθρώπους στο ΟΑΚΑ. Πόσο μάλλον φέτος όταν ο αντίπαλος θα είναι ο Αρης ή ο Πανιώνιος
Μία μεγάλη στιγμή για την ιστορία δύο μεγάλων συλλόγων, που έχουν μεγάλη ανάγκη (όπως συνολικά το ελληνικό μπάσκετ και ο αθλητισμός) να πιστέψουν στο θαύμα, αλλά και να ζήσουν δύο μήνες (τόσο χωρίζεται ο τελικός από τους ημιτελικούς) με την ελπίδα. Ακόμα και σε περιόδους ανέχειας, φτώχειας, πείνας, η ελπίδα είναι η μεγάλη ανάσα που μπορεί να κρατήσει όρθιο έναν οργανισμό. Αυτή την ελπίδα, έχει στερήσει η δομή του ελληνικού μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Φυσικά, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός δεν έχουν ευθύνη για αυτό, ούτε πρέπει να απολογηθούν επειδή διοικούνται από ανθρώπους με σπουδαία οικονομική επιφάνεια. Φταίνε όμως, οι κλει(ρωτι)δοκράτορες που ανέτρεψαν τα τελευταία έξι χρόνια ακόμα και τους νόμους των πιθανοτήτων.
Ενα σημείο αναφοράς για το μέλλον... Εναν τελικό, που αν κυλήσει ομαλά, μπορεί να αποτελέσει το πεδίο πάνω στο οποίο θα ξαναγεννηθεί ο θεσμός του κυπέλλου.
Και τέλος, την υποψία της έκπληξης. Μεταξύ του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού η λέξη έκπληξη είναι άγνωστη. Δεν υφίσταται. Τι θα γινόταν όμως, αν ο Πανιώνιος ή ο Αρης κατάφερναν το ...ακατόρθωτο; Να κερδίσουν! Πόση δύναμη θα έπαιρναν αυτοί οι σύλλογοι; Πόση χαρά θα ένιωθαν οι φίλοι αυτών των ομάδων που έχουν παραδοσιακό μπασκετικό κόσμο; Μία χαρά που δεν έχει νιώσει εδώ και χρόνια. Η τελευταία φορά που ο Αρης κατέκτησε το τρόπαιο ήταν το 2004 (σε μία άλλη εποχή για το ελληνικό μπάσκετ, με διαφορετικά δεδομένα και αφετηρίες), ενώ ο Πανιώνιος δεν έχει πανηγυρίσει κανένα τρόπαιο στην μεγάλη ιστορία του παρά μόνο το Κύπελλο του 1991 εναντίον του ΠΑΟΚ.
Ασφαλώς και καμία διοργάνωση δεν έχει φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Οποιος είναι καλύτερος, είθε να προκριθεί και να κάνει όλη τη διαδρομή μέχρι το τέλος. Ας αφήσουμε όμως, τις πιθανότητες ελεύθερες και το ελληνικό μπάσκετ έχει πολλά να κερδίσει από την παρουσία μίας ομάδας στον τελικό μίας διοργάνωσης και απολύτως τίποτα να χάσει.
Διαφωνείτε;
Ο τελικός της απόλυτης ντροπής, προς στιγμήν, πήρε τάιμ άουτ και το ελληνικό μπάσκετ, αν λειτουργήσουν οι θεσμοί και προστατευτεί η δημόσια περιουσία, θα εξελιχθεί σε μία πραγματική γιορτή.
Τι χάσαμε;
Το αηδιαστικό πανό της ΕΟΚ που έντυνε τις άδειες κερκίδες του Ελληνικού. Ενα πανό που έστεκε σαν "μονταρισμένο" τείχος Βερολίνου για να χωρίζει δύο αιμοδιψείς στρατούς.
Εναν τελικό μπροστά σε 600 άτομα. Ενα από τα μεγαλύτερα αυτογκόλ που έχει βάλει ποτέ η Ομοσπονδία, η Πολιτεία και η Αστυνομία. Δείγμα της κατάντιας στην οποία έχουμε περιέλθει ως λαός, που δεν μπορούμε να περιφρουρήσουμε ένα αθλητικό θέαμα και μάλιστα από δύο ομάδες που συγκαταλέγονται στις κορυφαίες του κόσμου.
Την αδιαφορία της Αστυνομίας που παρότι είχε να ελέγξει ένα χώρο και 600 ανθρώπους, επέτρεπε να περνούν στο γήπεδο κάθε λογής οπλικών -γηπεδικών- συστημάτων. Ούτε επίτηδες να το έκαναν. Η μήπως το έκαναν;
Την αδράνεια, ου μην αδιαφορία των κοστουμάτων που έπαιρναν στο Ελληνικό τις καλύτερες θέσεις και δεν ίδρωνε το αυτί τους ακόμα και όταν οι φωτοβολίδες, χτυπούσαν σε κεφάλια παικτών.
Το σόου που έστηναν οι 300 απαίδευτοι με την ανταλλαγή κροτίδων-φωτοβολίδων πρασινοκόκκινου χρώματος. Αυτό που έλειψε ήταν το ...κανονάκι που θα έπαιρνε όποιος έβρισκε το κεφάλι, ή τη μάπα του απέναντι, και η μία δωρεάν βολή για κάθε άλλη στόχευση.
Τι κερδίζουμε;
Ενα μεγάλο ματς Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού σε ένα κανονικό γήπεδο, με την παρουσία 18 χιλιάδων ανθρώπων. Παρατράγουδα φυσικά και είναι πιθανό να γίνουν, αλλά ως φροντίσουν οι αρμόδιοι να μη γίνουν. Στο χέρι τους είναι.
Εναν δεύτερο ημιτελικό, μεταξύ του Πανιωνιου και του Αρη, που θα παίξουν 40 λεπτά για να ορίσουν το μεγαλύτερο ραντεβού της σύγχρονης ιστορίας τους.
Εναν τελικό, που μπορεί να διεξαχθεί υπό κανονικές συνθήκες, να έχει πάρα πολύ κόσμο και να αποτελέσει μία πραγματική γιορτή, έστω κι αν εις εκ των αιωνίων θα είναι απών. Υπενθυμίζω ότι ο τελικός του Παναθηναϊκού με το Ρέθυμνο (ομάδα Α2 κατηγορίας τότε) είχε 13 χιλιάδες ανθρώπους στο ΟΑΚΑ. Πόσο μάλλον φέτος όταν ο αντίπαλος θα είναι ο Αρης ή ο Πανιώνιος
Μία μεγάλη στιγμή για την ιστορία δύο μεγάλων συλλόγων, που έχουν μεγάλη ανάγκη (όπως συνολικά το ελληνικό μπάσκετ και ο αθλητισμός) να πιστέψουν στο θαύμα, αλλά και να ζήσουν δύο μήνες (τόσο χωρίζεται ο τελικός από τους ημιτελικούς) με την ελπίδα. Ακόμα και σε περιόδους ανέχειας, φτώχειας, πείνας, η ελπίδα είναι η μεγάλη ανάσα που μπορεί να κρατήσει όρθιο έναν οργανισμό. Αυτή την ελπίδα, έχει στερήσει η δομή του ελληνικού μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Φυσικά, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός δεν έχουν ευθύνη για αυτό, ούτε πρέπει να απολογηθούν επειδή διοικούνται από ανθρώπους με σπουδαία οικονομική επιφάνεια. Φταίνε όμως, οι κλει(ρωτι)δοκράτορες που ανέτρεψαν τα τελευταία έξι χρόνια ακόμα και τους νόμους των πιθανοτήτων.
Ενα σημείο αναφοράς για το μέλλον... Εναν τελικό, που αν κυλήσει ομαλά, μπορεί να αποτελέσει το πεδίο πάνω στο οποίο θα ξαναγεννηθεί ο θεσμός του κυπέλλου.
Και τέλος, την υποψία της έκπληξης. Μεταξύ του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού η λέξη έκπληξη είναι άγνωστη. Δεν υφίσταται. Τι θα γινόταν όμως, αν ο Πανιώνιος ή ο Αρης κατάφερναν το ...ακατόρθωτο; Να κερδίσουν! Πόση δύναμη θα έπαιρναν αυτοί οι σύλλογοι; Πόση χαρά θα ένιωθαν οι φίλοι αυτών των ομάδων που έχουν παραδοσιακό μπασκετικό κόσμο; Μία χαρά που δεν έχει νιώσει εδώ και χρόνια. Η τελευταία φορά που ο Αρης κατέκτησε το τρόπαιο ήταν το 2004 (σε μία άλλη εποχή για το ελληνικό μπάσκετ, με διαφορετικά δεδομένα και αφετηρίες), ενώ ο Πανιώνιος δεν έχει πανηγυρίσει κανένα τρόπαιο στην μεγάλη ιστορία του παρά μόνο το Κύπελλο του 1991 εναντίον του ΠΑΟΚ.
Ασφαλώς και καμία διοργάνωση δεν έχει φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Οποιος είναι καλύτερος, είθε να προκριθεί και να κάνει όλη τη διαδρομή μέχρι το τέλος. Ας αφήσουμε όμως, τις πιθανότητες ελεύθερες και το ελληνικό μπάσκετ έχει πολλά να κερδίσει από την παρουσία μίας ομάδας στον τελικό μίας διοργάνωσης και απολύτως τίποτα να χάσει.
Διαφωνείτε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου