Η προάσπιση της ομαλής διεξαγωγής και περάτωσης της μεγάλης αυτής αναμέτρησης είναι υπόθεση όλων μας. Τα πρώτα «βιολιά» είναι η αστυνομία και οι οικοδεσπότες. Όμως κανείς δεν μπορεί να βγάλει την ουρίτσα του απέξω, να δικαιολογείται μετά και να επικαλείται τα «δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα», να προβαίνει σε φαιδρότητες και υπερκαταναλωμένες αιτιάσεις.
Επιβάλλεται να βοηθήσουν οι παίκτες, οι προπονητές, οι πάγκοι, οι παράγοντες, σύσσωμοι όσοι θα βρίσκονται εντός αγωνιστικού χώρου, αλλά και πίσω από τις γραμμές του. Θα είναι καθοριστική η συμβολή τους στην «ειρηνική ροή» του ματς.
Ώστε να μεταλαμπαδευτεί η κόσμια συμπεριφορά και ο «κοινός αγώνας» στις κερκίδες. Να σταλεί το μήνυμα στον κόσμο του Παναθηναϊκού, ο οποίος θα κληθεί να βάλει το τελευταίο – και πιο κρίσιμο – πετραδάκι στο «κάστρο» της περιφρούρησης των δύο συλλόγων-εκφραστών της «βαρύτερης» ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Το παιχνίδι είναι αναγκαίο να αρχίσει, να συνεχιστεί και να λήξει μέσα σε ομαλότητα, ευπρέπεια και – όσο το δυνατό – πολιτισμό. Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στερείται δυστυχώς πια ανταγωνιστικού τέμπο, ανεξάντλητου ενδιαφέροντος. Και, σίγουρα, δεν έχει την πολυτέλεια να καταλύει παραδόσεις και κλασικές αντιπαραθέσεις ενός Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού.
Ενώ και σε συλλογικό επίπεδο, καλό θα ήταν να αναλογιστεί και ο τελευταίος «φρενοβλαβής» οπαδός του ΠΑΟ (από αυτούς που τρυπώνουν και δρουν πίσω και μέσα από την ανωνυμία του όχλου στην εξέδρα οποιασδήποτε απόχρωσης), αν πάει να «στραβώσει» ο αγώνας για την ομάδα του, ότι υπάρχουν και χειρότερα.
Δεν θα αναφερθώ στο «δημόσιο κίνδυνο» τον οποίο θα εκφράζει συμμετέχοντας σε επεισόδια γιατί προφανώς κάτι τέτοιο δεν τον νοιάζει, δεν τον απασχολεί ή και πιθανώς δεν φτάνει το μυαλό του να το σκεφτεί και να κάτσει στα αβγά του.
Μιλάω για την τεράστια ζημιά που θα κάνει στην ίδια την ομάδα που υποτίθεται ότι αγαπάει. Ήδη ο Παναθηναϊκός στερείται της αίγλης του παρελθόντος. Για δεύτερη συνεχή χρονιά παραδέχονται και… τα πεζοδρόμια πέριξ της Λεωφόρου, οι τοίχοι του «Απ. Νικολαίδης», ότι είναι ένα ρόστερ περιορισμένων δυνατοτήτων. Μακριά από κλασικούς στόχους τίτλων, ίσως δε και εκτός ευρωπαϊκής πρόκλησης και του χρόνου.
Τώρα, λοιπόν, που ο ΠΑΟ κινείται μεταξύ σφύρας και άκμονος, βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, κάποιοι δικοί του να του πατήσουν το χέρι που τον κρατά αιωρούμενο στο κενό!
Δεν είναι στιγμή για… πλάκες
Οπότε ούτε για πλάκα δεν θέλω να συζητήσω το... «αστειάκι» πολλών, που λέει ότι όσο πλησιάζει η στιγμή της έναρξης του ματς του Σαββάτου, «θα μπει φραγή στο στοίχημα στο ποντάρισμα ‘διακοπή’». Μου κάνει μακάβριο ποδοσφαιρικά κι εγώ, συνάμα με το υγιές φίλαθλο κοινό, θέλω να μιλήσουμε και να εξακολουθούμε να μιλάμε (ΜΟΝΟ) για μπάλα.
Θα ομολογήσω, λοιπόν, κατ’ αρχάς, ότι πέρυσι, μαζί με δεκάδες χιλιάδες «ειδικούς» και μη, γνώστες του ποδοσφαίρου, πήγαμε… κουβά με τις προβλέψεις μας.
Ο καλύτερος, ο ανώτερος Ολυμπιακός, δεν νίκησε τον Παναθηναϊκό και στα δύο ματς. Στον πρώτο και το δεύτερο γύρο, πάνω κάτω στο ίδιο έργο θεατές, με τους «πράσινους» να συγκροτούν μια συνολικά πιο γεμάτη ποδοσφαιρικά εικόνα, στην αποτίμηση των αναμετρήσεων.
Ήταν άλλη μια επιβεβαίωση ότι στο γήπεδο, στα «clasico» παίζουν και οι ιστορίες και οι φανέλες και τα εμβλήματα και όλο αυτό το πακέτο των αποκαλούμενων αστάθμητων παραγόντων στα ματς «ειδικών συνθηκών».
Εκεί όπου η ψυχολογία και η τύχη παίζουν τον πρώτο ρόλο, με τα ονόματα, τα budget και όλα εκείνα που στα χαρτιά χρίζουν τη μία από τις δύο ομάδες φαβορί, να πηγαίνουν… «άπατα». Ο ΠΑΟ παραλίγο να ενσαρκώσει ως… Δαβίδ το μύθο με τον Γολιάθ.
Οι συνολικές «προ-γηπεδικές» προσεγγίσεις δεν πολυδιαφέρουν ούτε φέτος. Θεωρώ μάλιστα ότι η απόσταση ανάμεσα στις δύο ομάδες είναι ακόμα πιο μεγάλη.
Ο Ολυμπιακός θα πάει στη Λεωφόρο με «ορμητικό αέρα» ποιότητας, εμπειρίας, αγωνιστικής κατάστασης, πληρότητας σε κάθε γραμμή του, αλλά και σε εναλλακτικές λύσεις πάγκου, με παίκτες σε δαιμονισμένη φόρμα (όπως ο Μήτρογλου) και επιθετικές διαθέσεις, αποδεδειγμένα ικανές να «σκοτώσουν» κάθε αντίπαλο αυτή την εποχή.
Προγνωστικά σε τέτοια παιχνίδια δεν γίνονται. Και για να μην υπάρχουν… παρεξηγήσεις κάθε αντικειμενική πρόβλεψη αρχίζει από το «Χι». Λίγο η έδρα, λίγο το βέβαιο πάθος που θα αντιπαρατάξει ο Παναθηναϊκός, προφανώς και το σκληρό παιχνίδι ιδίως επί των «ερυθρόλευκων αστεριών», αλλά και επειδή όταν κάποιος υπολείπεται κάποιου άλλου σε κλάση και ποιότητα είναι αναμενόμενο να αντιπαρατάξει και (λίγο ή πολύ) «βρόμικους τρόπους» στην προσπάθεια αναχαίτισης (αρκεί να μη γίνει… κατς, κικ μπόξιν, κλπ.!) είναι λογικό να περιορίσει την ανωτερότητα των πρωταθλητών.
Ως ποιο σημείο όμως; Σε τι βαθμό; Αυτό είναι το ερώτημα. Και η απάντηση για μένα βρίσκεται ξεκάθαρα στην πλευρά του Ολυμπιακού: Όσο και αν το επιτρέψει εκείνος.
Θέλω να πω ότι είναι θέμα «ερυθρολεύκων» η κατάληξη του ντέρμπι. Αν ο Ολυμπιακός αποδώσει όπως ξέρει και μπορεί, η νίκη θα γύρει υπέρ του.
Όχι εύκολα, αλλά το ματς θα το πάρουν οι Πειραιώτες. Είναι πολύ ανώτεροι, απ’ όπου κι αν το «πιάσεις» το παιχνίδι, κάτω από οποιοδήποτε πρίσμα το εξετάσεις.
Υ.Γ.: Αν δεν ορισθεί ο Κάκος όπως ακούγεται έντονα, η σημείωση ασφαλώς και δεν ισχύει. Επειδή όμως έχω την εντύπωση κι εγώ ότι ο Κερκυραίος θα κληθεί να διαιτητεύσει – αφού εδώ που τα λέμε δεν έχει μείνει και κανείς άλλος που δεν έχει διαπομπευθεί το όνομά του από «Παράγκες και Οράματα» - αν παίξει απλά στιβαρά και με την αυστηρότητα στην έκφραση και στο «πετσί του», ευελπιστώ στο κόψιμο του καρπουζιού στη μέση.
Αν όμως…την δει «Κολίνα», τότε θα είναι ο κλασικός Τάσος Κάκος. Ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Να κολυμπήσει άριστα στα βαθιά, αλλά και να πνιγεί σε μια κουταλιά νερό. Να βγάλει καμιά δεκαριά κάρτες από το τσεπάκι, να αποβάλλει… 3-4 και να γίνει το ματς… ροντέο.
Πληροφορήθηκα πάντως ότι διαβεβαίωσε την Επιτροπή ότι είναι πανέτοιμος να σφυρίξει.
Και να σφυρίξει όπως πρέπει όμως. Μη φύγει στη «σύνταξη» κακήν κακώς (ο Κάκος).Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου