Είναι αρκετοί, έως και πολλοί
οι συνομιλητές μου από το ποδόσφαιρο που προβάλλουν την φετινή δουλειά
που δείχνει στην Superleague ως ένα καλό παράδειγμα που τεκμηριώνει τον
ισχυρισμό ότι ένας σύλλογος μπορεί να δημιουργήσει μια ομάδα με
προοπτική να εξελιχθεί σε ανταγωνιστική αν έχει ικανότητα, σχέδιο και
την απαιτούμενη υπομονή και επιμονή σε όλα τα στάδια της υλοποίησης του
σχεδίου και της ωρίμανσης του συνόλου.
Είναι αρκετοί αυτοί που έχουν δηλώσει δημόσια και ιδιωτικά “θαυμαστές” ή/και “υποστηρικτές” της δουλειάς που έχουν ξεκινήσει να κάνουν στον Παναθηναϊκό ο Γιάννης Αναστασίου και ο Νίκος Νταμπίζας μαζί με όλους αυτούς που εργάζονται πάνω στο αγωνιστικό project του Τριφυλλιού. Κι είναι, όπως οι κερκίδες στα γήπεδα που αγωνίζεται, εντός ή εκτός, ο Παναθηναϊκός αποδεικνύουν πολλοί οι φίλοι του συλλόγου που υποστηρίζουν με λόγια και πράξεις που δείχνουν συνείδηση της κατάστασης το φετινό εγχείρημα. Είναι αρκετοί αυτοί που σήμερα σχολιάζουν ότι ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να χάσει αυτό τον δρόμο ακόμη και αν βρει ξαφνικά το χρήμα για να ξανακάνει την ακριβή ζωή του παρελθόντος, επειδή αντιλαμβάνονται ότι μόνο από αυτό τον δρόμο μπορεί να δημιουργήσει ο Παναθηναϊκός την προοπτική να ζει αύριο από τα έσοδά του την ίδια ώρα που θα έχει επανακτήσει το δικαίωμα να απαιτεί από τον εαυτό του να κάνει πρωταθλητισμό και ευρωπαϊκές πορείες.
Είναι πολύ λογικά, τουλάχιστον στα μάτια αυτού που παρατηρεί από απόσταση την εξέλιξη του εγχειρήματος, τα σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του Παναθηναϊκού. Πιθανόν αυτά να ήταν μικρότερα και να συνέβαιναν με μικρότερη συχνότητα στην επανάληψη αν ο Παναθηναϊκός είχε στα αποδυτήρια και την ενδεκάδα του περισσότερους ψημένους στον πρωταθλητισμό ποδοσφαιριστές. Δεν κατάφερε να έχει όμως. Κατά συνέπεια θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένος να τα δει και να τα διαχειριστεί.
Δεν θα ήταν πολύ εύκολο να την διαχειριστεί αυτή την κατάσταση χωρίς λάθη και αναταράξεις ο Γιάννης Αναστασίου. Πώς θα μπορούσε ένας πρωτόπειρος σε πάγκο και μάλιστα σε τόσο βαρύ πάγκο ως ο έχων την ευθύνη προπονητής να είναι προετοιμασμένος για την διαχείριση μιας πρωτόγνωρης ακόμη και για τον ίδιο τον σύλλογο κατάστασης; Ο εκνευρισμός του μετά από “γκέλες” σαν αυτή της Ριζούπολης είναι ανθρώπινος, φυσιολογικός, έως και επαγγελματικός, διότι έρχεται ως συνέπεια του επαγγελματικού περιβάλλοντος στο οποίο λειτουργεί. Και δεν είναι ο προπονητής που πρέπει να αλλάξει, αλλά το περιβάλλον.
Παρόμοιες δυσκολίες με αυτές του Αναστασίου αντιμετωπίζει και ο - επίσης πρωτόπειρος σε πάγκο - Τραϊανός Δέλλας στην ΑΕΚ. Δυσκολίες που δημιουργεί το περιβάλλον, στο οποίο κυκλοφορούν ένα σωρό “γνωστικοί”, “σοφοί”, “συμβουλάτορες”, “ειδικοί” που έχουν άποψη για όλα και δημιουργούν την πίεση και τον εκνευρισμό. Πρόκειται για το εσωτερικό περιβάλλον δύο συλλόγων που δεν είχαν μάθει να ζουν σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες και παρ‘ όλα αυτά όλοι όσοι απαρτίζουν το “περιβάλλον” έχουν για τον εαυτό τους την ιδέα ότι τα ξέρουν όλα, έχουν απαντήσεις για όλα, και κυρίως απαιτήσεις να βλέπουν στο τερέν τα “περασμένα μεγαλεία” παρ‘ όλο που οι σημερινές εκδόσεις των ομάδων δεν έχουν την ποιότητα, την εμπειρία, την προσωπικότητα και τον χρόνο λειτουργίας που θα μπορούσε να σηκώσει τέτοια απαίτηση.
Το καλύτερο που θα είχε να κάνει ο Παναθηναϊκός σήμερα θα ήταν να απομονώσει τον προπονητή του σε ένα ασφαλές περιβάλλον, για να τον κρατήσει ανεπηρέαστο και αφοσιωμένο στη δουλειά του, ώστε να μην τον οδηγεί σε πολιτικές συμπεριφορές, είτε στις δημόσιες τοποθετήσεις του είτε στην επικοινωνία με τους ποδοσφαιριστές του. Το σοφότερο που θα μπορούσε να κάνει ο Παναθηναϊκός θα ήταν να χαρίσει στον προπονητή την απαιτούμενη ηρεμία για να τον αφήσει να συγκεντρωθεί στο πραγματικό μέρος της δουλειάς του και να μην χάσει τον στόχο του, ασχολούμενος με την πολιτική, τη διαιτησία και όλα τα υπόλοιπα που δεν είναι ούτε δική του δουλειά ούτε δική του ευθύνη. Αν δεν βοηθήσει τον Αναστασίου να απομονωθεί και να δουλέψει με ηρεμία, ο Παναθηναϊκός θα ζήσει με τον κίνδυνο, διότι το αγωνιστικό του σχέδιο θα δοκιμαστεί. Πολύ. Ο εκνευρισμός, που οδηγεί στην απώλεια της ηρεμίας, της ψυχραιμίας είναι ο χειρότερος εχθρός του προπονητή. Και τελικά, της ομάδας.
Είναι αρκετοί αυτοί που έχουν δηλώσει δημόσια και ιδιωτικά “θαυμαστές” ή/και “υποστηρικτές” της δουλειάς που έχουν ξεκινήσει να κάνουν στον Παναθηναϊκό ο Γιάννης Αναστασίου και ο Νίκος Νταμπίζας μαζί με όλους αυτούς που εργάζονται πάνω στο αγωνιστικό project του Τριφυλλιού. Κι είναι, όπως οι κερκίδες στα γήπεδα που αγωνίζεται, εντός ή εκτός, ο Παναθηναϊκός αποδεικνύουν πολλοί οι φίλοι του συλλόγου που υποστηρίζουν με λόγια και πράξεις που δείχνουν συνείδηση της κατάστασης το φετινό εγχείρημα. Είναι αρκετοί αυτοί που σήμερα σχολιάζουν ότι ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να χάσει αυτό τον δρόμο ακόμη και αν βρει ξαφνικά το χρήμα για να ξανακάνει την ακριβή ζωή του παρελθόντος, επειδή αντιλαμβάνονται ότι μόνο από αυτό τον δρόμο μπορεί να δημιουργήσει ο Παναθηναϊκός την προοπτική να ζει αύριο από τα έσοδά του την ίδια ώρα που θα έχει επανακτήσει το δικαίωμα να απαιτεί από τον εαυτό του να κάνει πρωταθλητισμό και ευρωπαϊκές πορείες.
Είναι πολύ λογικά, τουλάχιστον στα μάτια αυτού που παρατηρεί από απόσταση την εξέλιξη του εγχειρήματος, τα σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του Παναθηναϊκού. Πιθανόν αυτά να ήταν μικρότερα και να συνέβαιναν με μικρότερη συχνότητα στην επανάληψη αν ο Παναθηναϊκός είχε στα αποδυτήρια και την ενδεκάδα του περισσότερους ψημένους στον πρωταθλητισμό ποδοσφαιριστές. Δεν κατάφερε να έχει όμως. Κατά συνέπεια θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένος να τα δει και να τα διαχειριστεί.
Δεν θα ήταν πολύ εύκολο να την διαχειριστεί αυτή την κατάσταση χωρίς λάθη και αναταράξεις ο Γιάννης Αναστασίου. Πώς θα μπορούσε ένας πρωτόπειρος σε πάγκο και μάλιστα σε τόσο βαρύ πάγκο ως ο έχων την ευθύνη προπονητής να είναι προετοιμασμένος για την διαχείριση μιας πρωτόγνωρης ακόμη και για τον ίδιο τον σύλλογο κατάστασης; Ο εκνευρισμός του μετά από “γκέλες” σαν αυτή της Ριζούπολης είναι ανθρώπινος, φυσιολογικός, έως και επαγγελματικός, διότι έρχεται ως συνέπεια του επαγγελματικού περιβάλλοντος στο οποίο λειτουργεί. Και δεν είναι ο προπονητής που πρέπει να αλλάξει, αλλά το περιβάλλον.
Παρόμοιες δυσκολίες με αυτές του Αναστασίου αντιμετωπίζει και ο - επίσης πρωτόπειρος σε πάγκο - Τραϊανός Δέλλας στην ΑΕΚ. Δυσκολίες που δημιουργεί το περιβάλλον, στο οποίο κυκλοφορούν ένα σωρό “γνωστικοί”, “σοφοί”, “συμβουλάτορες”, “ειδικοί” που έχουν άποψη για όλα και δημιουργούν την πίεση και τον εκνευρισμό. Πρόκειται για το εσωτερικό περιβάλλον δύο συλλόγων που δεν είχαν μάθει να ζουν σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες και παρ‘ όλα αυτά όλοι όσοι απαρτίζουν το “περιβάλλον” έχουν για τον εαυτό τους την ιδέα ότι τα ξέρουν όλα, έχουν απαντήσεις για όλα, και κυρίως απαιτήσεις να βλέπουν στο τερέν τα “περασμένα μεγαλεία” παρ‘ όλο που οι σημερινές εκδόσεις των ομάδων δεν έχουν την ποιότητα, την εμπειρία, την προσωπικότητα και τον χρόνο λειτουργίας που θα μπορούσε να σηκώσει τέτοια απαίτηση.
Το καλύτερο που θα είχε να κάνει ο Παναθηναϊκός σήμερα θα ήταν να απομονώσει τον προπονητή του σε ένα ασφαλές περιβάλλον, για να τον κρατήσει ανεπηρέαστο και αφοσιωμένο στη δουλειά του, ώστε να μην τον οδηγεί σε πολιτικές συμπεριφορές, είτε στις δημόσιες τοποθετήσεις του είτε στην επικοινωνία με τους ποδοσφαιριστές του. Το σοφότερο που θα μπορούσε να κάνει ο Παναθηναϊκός θα ήταν να χαρίσει στον προπονητή την απαιτούμενη ηρεμία για να τον αφήσει να συγκεντρωθεί στο πραγματικό μέρος της δουλειάς του και να μην χάσει τον στόχο του, ασχολούμενος με την πολιτική, τη διαιτησία και όλα τα υπόλοιπα που δεν είναι ούτε δική του δουλειά ούτε δική του ευθύνη. Αν δεν βοηθήσει τον Αναστασίου να απομονωθεί και να δουλέψει με ηρεμία, ο Παναθηναϊκός θα ζήσει με τον κίνδυνο, διότι το αγωνιστικό του σχέδιο θα δοκιμαστεί. Πολύ. Ο εκνευρισμός, που οδηγεί στην απώλεια της ηρεμίας, της ψυχραιμίας είναι ο χειρότερος εχθρός του προπονητή. Και τελικά, της ομάδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου