Ξεφτιλίστηκε ο Πανιώνιος, αλλά γίνονται κι αυτά...!

Τα εύσημα ανήκουν στο νικητή, αλλά για τον Αρη έγραψε ο Μιχάλης ο Λεάνης, οπότε εμείς θα ασχοληθούμε με το "φάντασμα" του Πανιωνίου, που πέρασε από το Αλεξάνδρειο.

Στα 23 χρόνια που είμαι στην δουλειά και στα οποία 23 χρόνια από τη πρώτη μέρα ασχολούμαι με τον Πανιώνιο, δεν έχω ξαναδεί χειρότερη εμφάνιση από αυτή, που έκανε στην Θεσσαλονίκη. Γράφει ο Τόλης Κοτζιάς.

Ναι, έχει χάσει με 40 και 50 πόντους από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, αλλά από τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Από τους κολοσσούς της Ευρώπης.
Δεν υποτιμάμε τον Αρη, εννοείται αυτό, και άλλωστε δικαίως βρίσκεται στον τελικό και μακάρι να ανέβει τόσο αυτός όσο και ο ΠΑΟΚ, γιατί χωρίς δυνατή Θεσσαλονίκη, δεν υπάρχει Α1. Αλλά ο εκλεκτός και αφράτος Πανιώνιος, ο Πανιώνιος των παικτών, που πληρώνονται, και καλά, και στην ώρα τους, που έχει έξι ξένους, που έχει 12 παίκτες, που αγωνίζονται σε οποιαδήποτε ομάδα της Α1 (πλην Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού), που έχει έναν από τους καλύτερους Ελληνες προπονητές, να χάνει σε κάποιο σημείο με 27 πόντους και να μην ξέρει που πατάει και που βρίσκεται, είναι κάτι, που δεν μπορεί να το χωρέσει όχι ο ανθρώπινος νους, αλλά σίγουρα το δικό μου το μυαλό. Εγώ δεν περίμενα καν να χάσει η ομάδα της Νέας Σμύρνης, βλέποντας, λοιπόν, το ταμπλό να γράφει κάποια στιγμή 48-21, έτριβα τα μάτια μου να δω αν είναι όντως έτσι τα πράγματα ή με έχει ψιλοπάρει ο ύπνος σε κανά μπουζουκτσίδικο και βλέπω άλλα αντί άλλων.
Με τα πολλά, ο Πανιώνιος μείωσε, προσπάθησε την ανατροπή, αλλά σε ένα άθλημα, όπου τις περισσότερες φορές αποδίδεται δικαιοσύνη, νίκησε αυτός, που έπρεπε. Ο Αρης ήταν η ομάδα, που έδειξε στο παρκέ ότι πρέπει να νικήσει και αυτό έγινε. Το ήθελε πιο πολύ το παιχνίδι από τους "κυανέρυθρους' και το πήρε.
Μετά το ματς, πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν από τους Πανιώνιους για το τι έφταιξε και προέκυψε αυτή η ντροπιαστική εμφάνιση. Αλλοι τα είχαν με τον Σφαιρόπουλο, άλλοι γενικά με τους παίκτες, άλλοι ειδικά με τους Ελληνες παίκτες και πάει λέγοντας. Κατανοώ την οργή του κόσμου για τον λόγο ότι περίμεναν πως και πως αυτό το ματς. Να πάει ο Πανιώνιος σε έναν τελικό κατ' αρχάς και από κει και πέρα να διεκδικήσει τις όποιες πιθανότητές του (εγώ ήμουν σίγουρος ότι θα πάρει το Κύπελλο, είχα τοποθετηθεί δημόσια, οπότε το επαναλαμβάνω κι εδώ, για να μην πει κανείς ότι ξεχάστηκα, άλλωστε τα παντελόνια τα έχουμε για να τα φοράμε). Δεν τα κατάφερε και η οργή δεν έχει να κάνει τόσο με αυτό καθ' αυτόν τον αποκλεισμό, βέβαια, αλλά με αυτό το συνοθύλλευμα, που εμφανίστηκε στην Θεσσαλονίκη. Και το χαστούκι ήταν πολύ μεγάλο για όλους στη Νέα Σμύρνη, γιατί η ομάδα τους δεν τους είχε προϊδεάσει για κάτι τέτοιο. Υπό την έννοια ότι η πορεία σε Ελλάδα και Ευρώπη είχε κάτι παραπάνω από συνέπεια: πρόκριση στους "32" του Eurocup, δεύτερος στο πρωτάθλημα και εκτός των άλλων μεγάλες εκτός έδρας νίκες με Αρη (πρωτάθλημα), ΠΑΟΚ, Νεπτούνας και Σπαρτάκ.
Εχοντας, λοιπόν, αυτό ως δεδομένο, το 48-21 με το οποίο προηγήθηκε ο Αρης, έμοιαζε για τους "κυανέρυθρους" ως ο χειρότερος εφιάλτης. Ασύλληπτο, αλλά γίνονται κι αυτά στον επαγγελματικό αθλητισμό. Οπως έγινε η επαναφορά του Ολυμπιακού με την ΤΣΣΚΑ, όπως γίνονται τόσα και τόσα καθημερινά στη παγκόσμια μπασκετική πραγματικότητα.
Το θέμα από δω και πέρα για τον Πανιώνιο είναι να μπορεί να ξεπεράσει το πατατράκ αυτό και να τραβήξει τον δρόμο του. Οπου δρόμος είναι αξιοπρεπής παρουσία στο Last-32 του Eurocup και βέβαια κατάκτηση της τρίτης θέσης στο πρωτάθλημα.
Οσο για τον Σφαιρόπουλο, για τον οποίο δύο φίλοι με προέτρεψαν να πετάξω στον κάλαθο των αχρήστων το κομμάτι, που είχα γράψει μετά τη μεγάλη νίκη στη Ρωσία επί της Σπαρτάκ (με τίτλο "Κλειδώστε τον Σφαιρόπουλο και πετάξτε τα κλειδιά στον... Βόλγα"), όντως θα το κάνω. Και θα γράψω ένα καινούριο με τίτλο "Λιανέ, ανανέωσε τον Σφαιρόπουλο τώρα, που είναι νωρίς". Αν κρίναμε ένα προπονητή από ένα αποτέλεσμα, όσο άσχημο κι αν είναι αυτό, καλύτερα να ασχολούμασταν με κάτι άλλο. Ο "Σφαιρό" είναι από τους καλύτερους Ελληνες προπονητές και για τον Πανιώνιο είναι ευτυχία, που τον έχει στον πάγκο του (όπως και το αντίστροφο ισχύει).
Απλά να αναφέρουμε κάτι σχετικό: ο Ιβκοβιτς όταν ήταν στον Πανιώνιο, είχε αποκλειστεί στο Κύπελλο από την Λάρισα εντός έδρας. Ο Γιαννάκης από τον Πανελλήνιο της Α2. Ο Παβίσεβιτς από το Ρέθυμνο της Α2. Και ο Μπαρτζώκας, ο μετέπειτα πρωταθλητής Ευρώπης με τον Ολυμπιακό, από τον Ηλυσιακό στο κλειστό της οδού Αρτάκης. Ολοι αυτοί, δηλαδή, οι σπουδαίοι προπονητές, έχασαν με τον Πανιώνιο προκρίσεις με απίθανο τρόπο. Ετσι, όμως, είναι το Κύπελλο. Και το Κύπελλο μετά το 1991 είναι και καταραμένος θεσμός για τους Νεοσμυρνιώτες.
Αυτά τα καταγράφουμε, γιατί όπως αναφέραμε, όλα μπορούν να γίνουν. Αλήθεια, πάντως, είναι ότι τουλάχιστον για τον κόσμο, θα πρέπει να περάσει πολύς χρόνος για να ξεπεράσει το στραπάτσο του Αλεξανδρείου. Δεν έχουν άδικο. Από την άλλη, όμως, στα δύσκολα φαίνεται ο φίλος. Η νίκη έχει πολλούς πατεράδες. Η ήττα όμως;

Πηγή:  superbasket.gr