Τότε που ο Μάικλ Ολαϊτάν βγήκε …λαγός από το καπέλο του Μίτσελ και στον Πειραιά μιλούσαν για "εξόρυξη μαύρου χρυσού" στην κούρσα διαδοχής του "mister goal Μήτρογλου", ο Ολυμπιακός αγνοούσε το πρόβλημα στο σκοράρισμα.
Έβγαλε τη μισή χρονιά με τον διεθνή φορ σε δαιμονισμένη φόρμα, να εκτελεί αδιάκριτα και αδιάλειπτα στο πρωτάθλημα και το Champions League και για ένα δίμηνο, μετά την πώλησή του στη Φούλαμ, βρέθηκε με τον Αφρικανό να του κάνει τον …πρώτο λαχνό στην επιθετική γραμμή του.
Η μετάβαση από τον Κώστα στον "Μιχαλάκη" πέρασε ομαλά και απαρατήρητα για τους πρωταθλητές, οι οποίοι εξακολουθούσαν να έχουν καπαρωμένη την άνεση στο "φόρτωμα" των αντίπαλων εστιών.
Όσο απρόοπτα και (ευχάριστα) απρόβλεπτα, όμως, ο Ολυμπιακός απολάμβανε τα κέρδη του από την αξιοποίηση του "μαύρου διαμαντιού" του, τόσο απροσδόκητα η τύχη του πήρε πίσω εκείνα που απλόχερα του είχε χαρίσει.
Η σοκαριστική εκείνη σκηνή της πτώσης του Ολαϊτάν στο χορτάρι, που σήμανε και το άδοξο φινάλε στο σύντομο αγωνιστικό ξεπέταγμά του, σήμανε ταυτόχρονα και ένα παρεπόμενο σοκ στην εύκολη μετουσίωση του παιχνιδιού της ομάδας.
Κι από εκεί που τα γκολ, τα μεγάλα σκορ, οι ευρείες νίκες ήταν μια γλυκιά συνήθεια, μια αυτονόητη καθημερινότητα, αίφνης, προέκυψε ο βραχνάς του σκοραρίσματος.
Ο Βαλντές δεν ανταποκρίθηκε στο λόγο για τον οποίο του ξαναδόθηκε η ευκαιρία να "πλασαριστεί" δυναμικά στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ο Σαβιόλα δεν κατάφερε ουσιαστικά ποτέ να συνέλθει πραγματικά από εκείνο τον τραυματισμό του στο Ηράκλειο, λίγο καιρό πριν τις αναμετρήσεις με τη Γιουνάιτεντ, ο Πέρες είχε το γνώρισμα του ντριμπλαδόρου, ανατρεπτικού διεμβολιστή της περιοχής από τα άκρα, ωστόσο έβλεπε το τέρμα σαν …γραμματόσημο και υπό αυτές τις συνθήκες, ο Ολυμπιακός στέρεψε από γκολ.
Από την κλειδαρότρυπα
Δεν είναι τυχαίο ότι από τη βαριά ήττα με τον Παναθηναϊκό, το ένα γκολάκι που έψαχνε στο "Ολντ Τράφορντ" για να κλειδώσει μια μεγαλειώδη, πρωτοφανώς ιστορική πρόκριση στο Champions League σε βάρος ενός "τσαλακωμένου" αγωνιστικά, αλλά πάντοτε μυθικού συλλόγου, το ντέρμπι πρωταθλήματος στην Τούμπα, καθώς και στον ημιτελικό του Καραϊσκάκη όπου ο ΠΑΟΚ έπαιξε με παίκτη λιγότερο για 60 λεπτά, οι "ερυθρόλευκοι" μπήκαν σε μια σειρά δύσκολων και κρίσιμων αναμετρήσεων όπου έβλεπαν δίχτυα από την ...κλειδαρότρυπα.
Το τελευταίο δίμηνο της σεζόν, από τον Μάρτη και μετά, ήταν προφανές - και αποδεικτέο βάση αποτελεσμάτων εν τέλει - ότι ο Ολυμπιακός είχε πια "θέμα" στο γκολ. Τα σημείωνε με το …σταγονόμετρο, ενώ γενικά ορθώνονταν μπροστά του εμπόδια στη διάσπαση κλειστών αμυντικών θωρακίσεων.
Η εικόνα του ΠΑΟΚ, να στήνεται όλος πίσω από τη σέντρα για να φύγει με σκορ-ελπίδας πρόκρισης από το Φάληρο στο ματς Κυπέλλου, βεβαίως και ήταν λυπηρή. Απογοητευτική, για μια ομάδα που είναι μεγάλη ιστορικά και ζητάει να υπολογίζεται το ίδιο και αγωνιστικά, να ταμπουρώνεται μπροστά, τριγύρω και μέσα από την περιοχή της, προκειμένου να "τσιμπήσει" αποτέλεσμα.
Αυτά επί των εντυπώσεων όμως. Γιατί στην πραγματικότητα, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, όταν ειδικά υπάρχει διαφορά δυναμικότητας, τέτοιες τακτικές συναντάς συχνά και πρέπει να υπάρχει το αντίδοτο. Ο τρόπος να "τρυπήσεις", να βρεις διαδρόμους, να σκοράρεις και να αναγκάσεις τον αντίπαλο να ανοιχθεί ώστε να τον σμπαραλιάσεις στη συνέχεια. Αυτό ήταν το εύκολο έργο του Ολυμπιακού μέχρι που έπαψαν να είναι στη διάθεση του ο Μήτρογλου και ο Ολαϊτάν.
Με εγνωσμένο αυτό το πρόβλημα που τους προέκυψε στο επιμύθιο της περιόδου, οι πρωταθλητές έχουν στο σχεδιασμό τους ως πρώτη προτεραιότητα την εξεύρεση γκολτζήδων. Χρησιμοποιώ πληθυντικό πρόσωπο γιατί έχω την ασφαλή εντύπωση ότι Μίτσελ, σκάουτερ και λοιποί ερευνητές, μαζί με τη διοίκηση (τον Γιάννη Βρέντζο κατά κύριο λόγο, που τις περισσότερες ώρες του 24ωρου βρίσκεται με ένα τηλέφωνο στο χέρι και στο άλλο με μια βαλίτσα για ταξίδια και μεταγραφικές επαφές-διαπραγματεύσεις) έχουν ρίξει το αρχικό βάρος των προσεγγίσεων τους για την ενίσχυση της κορυφής της επιθετικής γραμμής και του κέντρου, έχοντας κατά νου δύο σέντερ φορ: Έναν που είναι στα "μέτρα" του Πουλίδο και τον άλλο στην "κοψιά" του Παπάζογλου.
Τα καλοκαιρινά σίριαλ
Προσέξτε, δεν αναφέρομαι τυχαία, αλλά και ούτε αποκλειστικά στους συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές. Σε αυτά, καθαυτά τα ονόματα. Ίσως γιατί όπως το πάνε το πράμα οι Μεξικανοί για να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι με τον κανονιέρη της Τίγκρες, ενδέχεται η υπόθεση να εξελιχθεί σε μίνι ή μεγαλύτερο σίριαλ καλοκαιριού – σαν άλλες χρονιές με Γιοβάνοβιτς, Βερδού, κ.λπ. – οπότε και, τελικά, να αναγκαστούν οι Πειραιώτες να στραφούν σε άλλη κατεύθυνση σύμφωνα με τις εναλλακτικές περιπτώσεις που είναι γεμάτη η λίστα τους.
Σε κάθε περίπτωση όμως αντιλαμβάνομαι ότι ο Ισπανός προπονητής θέλει δύο διαφορετικές λύσεις στο σκοράρισμα, σύμφωνα με τον τρόπο που θα πρεσβεύουν οι υποψήφιοι μεταγραφικοί στόχοι του. Θέλει έτσι κι αλλιώς έναν γκολτζή ολκής, με την ταχύτητα, το άλμα, την ευκινησία, την έφεση στο στόχο του τέρματος, στοιχεία που εμπεριέχονται στον "φάκελο Πουλίδο".
Θέλει όμως επίσης και ένα πιο βαρύ σέντερ φορ, πιο μπουκαδόρο, που να απασχολεί με το εκτόπισμα του ακόμα και δύο αμυντικούς, για τις περιπτώσεις που ο Ολυμπιακός δεν παίρνει τη νίκη, τα λεπτά κυλούν και έχει στριμώξει τον αντίπαλο στα σχοινιά και τον "βαράει". Ειδικά δηλαδή για εκείνα τα παιχνίδια στο Καραϊσκάκη, με τα "πούλμαν" απέναντι, το ματς στο 70΄-75΄, το αποτέλεσμα που δεν βολεύει τους "ερυθρόλευκους" και η τεχνική ηγεσία υποχρεούται να τα παίξει όλα για όλα. Να φορτώσει τη γραμμή κρούσης με όλα τα όπλα του πάγκου της, ρίχνοντας στη μάχη του γκολ κι έναν ζόρικο, δυνατό, "νταβραντισμένο" φορ, να παλέψει, να σπρώξει, να δώσει προσωπικές μάχες.
Υ.Γ.: Η Ελλάδα να ανήκει στους Έλληνες. Ασφαλώς. Ο Πειραιάς όχι δηλαδή στους Ολυμπιακούς; Στους βέρους, τους γνήσιους, τους πραγματικούς. Όχι τους ψεύτικους, τους δήθεν, τους "γιαλατζί"…
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου