Προσπαθώ
να αποφασίσω εάν υπάρχει πιο άχαρη αποστολή από φάιναλ-φορ χωρίς
ελληνική ομάδα και δυσκολεύομαι. "Τελική φάση Ευρωμπάσκετ δίχως την
Εθνική Ελλάδας", ιδού η εύκολη απάντηση. Παρίσι 1999, Κωνσταντινούπολη
2001 και 2010, Λιουμπλιάνα 2013.
Μολονότι καυχιέμαι για την ανελλιπή παρουσία μου στα ελληνικά φάιναλ-φορ, με συμπτωματική εξαίρεση το περυσινό Λονδίνο, απέφυγα τα περισσότερα από εκείνα που έγιναν ερήμην των ομάδων μας.
Μία και μοναδική φορά χρειάστηκε να καλύψω ένα "φάιναλ-φορ των άλλων", το 2006 στην Πράγα. Και εκείνο φρόντισε να το στολίσει με γαλανόλευκη κορδέλα ο ευλογημένος Θοδωρής Παπαλουκάς. Περπατούσαμε στους δρόμους της Πράγας μετά τον τελικό και καμαρώναμε σαν γύφτικα σκεπάρνια, λες και είχαμε κερδίσει εμείς το τρόπαιο του MVP.
Ζούσαμε, άλλωστε, μέρες κρασιού και λουλουδιών. Η πάνοπλη Εθνική μας ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης και είχε ρίξει το λίπασμα για το θαύμα της Σαϊτάμα, ενώ ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός ετοιμάζαν την επική αντεπίθεση που θα τους χάριζε 5 από τα επόμενα 7 τρόπαια. Χρήσιμο είναι να θυμόμαστε, ότι μεταξύ 2002 και 2007 η Ελλάδα δεν κέρδισε ούτε ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών, δεν έπαιξε ούτε έναν τελικό Ευρωλίγκας.
Ναι, τέτοια παρακμή!
Ας κατεβούμε από το σύννεφο πριν γκρεμοτσακιστούμε και σπάσουμε το κούφιο μας κεφάλι. Οσα έζησε το ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία 20 χρόνια, δεν τα έχει ζήσει κανείς. Μοναχά οι Ισπανοί μπορούν να μας κοιτάξουν στα μάτια, αλλά με προσοχή και αυτοί, για να μη θαμπωθούν. Μέχρι κάποια στιγμή, τη θυμόμουν απ'έξω και απνευστί τη Χρυσή Βίβλο. Πλέον, αναγκάζομαι να επιστρατεύσω χαρτί και καλαμάρι για να μη κάνω κάποιο λάθος.
Εχουμε και λέμε λοιπόν...
Εννέα τρόπαια στις τελευταίες 18 διοργανώσεις, έστω 19 με τη φετινή, που μας ρίχνει κάτω από το 50 τοις εκατό! Δεκατέσσερις τελικοί, με τους τρεις χαμένους του Ολυμπιακού (1994, 1995, 2010) και τον μοναδικό της ΑΕΚ (1998), συν ένας του Παναθηναϊκού στην αλήστου μνήμης Σουπρολίγκα (2001).
Εικοσιτέσσερις παρουσίες σε φάιναλ-φορ, αρχής γενομένης με τον πρωτοπόρο Άρη της δεκαετίας του '80. Τέσσερις εκστρατείες με διπλή εκπροσώπηση. Μόλις 7 διοργανώσεις χωρίς ελληνική παρουσία, στα 26 χρόνια του θεσμού.
Η μοναδική κορυφή που δεν κατακτήθηκε ακόμη είναι ένας αμιγώς ελληνικός τελικός. Φτάσαμε μία ανάσα από το έπος, το 2012 στην Κωνσταντινούπολη, την πρώτη φορά που βρέθηκαν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός σε αντικρυστούς ημιτελικούς. Στο Τελ Αβίβ και στη Σαραγόσα, ήταν υποχρεωτικό το "εμφύλιο" ζευγάρωμα, ενώ στο Βερολίνο τα έφερε έτσι η τύχη (ή η ατυχία) ώστε να παίξουν μεταξύ τους.
Προσπαθώ να πω, ότι καλόμαθε η γριά στα σύκα και της κακοφαίνονται τώρα τα κάστανα. Διάβολε, ας το πάρει και κάποιος άλλος το ευρωπαϊκό! Πέρασαν πια τέσσερα χρόνια από τον τελευταίο τίτλο ομάδας που δεν μιλούσε ελληνικά (Μπαρτσελόνα, 2010). Η ΤΣΣΚΑ έχει ξοδέψει πακτωλούς από ρούβλια, αλλά αγνοεί την αίθουσα του θρόνου εδώ και μία εξαετία. Η ταλαίπωρη η Ρεάλ έχει να το πάρει από το 1995.
Είκοσι χρόνια, ολόκληρη βασίλισσα λες και καταδιώκει και αυτήν η κατάρα του Μπέλα Γκούτμαν!
Η απόκτηση του Γιάννη Μπουρούση μπορεί να ερμηνευτεί και ως κίνηση εξευμενισμού προς τους σύγχρονους θεούς του μπάσκετ: "Ορίστε λοιπόν, πήραμε κι εμείς έναν Έλληνα, φέρτε μας το κύπελλο". Ελα όμως που έχουν Ελληνες και οι άλλοι; Η Μπαρτσελόνα τον Κώστα Παπανικολάου, η Μακάμπι τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη.
Μόνο η ΤΣΣΚΑ απέφυγε φέτος τα ελληνικά προϊόντα, αν και πόνταρε σε αστέρες γαλουχημένους στα δικά μας γήπεδα (Τεόντοσιτς, Χάινς). Η ελληνική της παρακαταθήκη, με Παπαλουκά, Χατζηβρέττα, Ζήση, Ντικούδη, Αγγέλου, Σφαιρόπουλο, μοιάζει με αλυσίδα από γαλάζιους κρίκους στο dna της. Θα κατακτούσε άραγε ευρωπαϊκούς τίτλους αν δεν έντυνε στα χρώματά της τον Ελληνα "τσάρο" των Ελληνορώσων;
Στο φάιναλ-φορ του Μιλάνου, το ελληνικό μπάσκετ θα εκπροσωπηθεί από τρεις εκλεκτούς μπασκετμπολίστες πρώτης γραμμής, μια ντουζίνα δημοσιογράφους με γυαλί ηλίου, ορισμένους σκόπιους παράγοντες όπως ο Χρήστος Σταυρόπουλος που ήλθε για να παραλάβει τα βραβεία των Ντάνστον-Σπανούλη, αλλά και αρκετούς φιλάθλους. Μην εκπλαγείτε αν δείτε ελληνικές σημαίες στις εξέδρες του Φόρουμ ντι Ασάγκο.
Η "φυλή των φάιναλ-φορ" δεν αριθμεί χιλιάδες μέλη, αλλά είναι επίμονη, πολύχρωμη και αγαπάει πρώτα απ'όλα το μπάσκετ. Φροντίζει να κλείσει την εκδρομή της πολλές εβδομάδες πριν ξεσπάσει το τσουνάμι της αισχροκέρδειας και της ακρίβειας, αγοράζει τα εισιτήρια των αγώνων πριν αναδειχθεί η τετράδα των φιναλίστ και έχει για χόμπυ τον αθλητικό τουρισμό.
Συχνά δικαιώνεται εκ του αποτελέσματος και πανηγυρίζει ελληνικούς θριάμβους από την κερκίδα των ουδετέρων: είπαμε, οι πιθανότητες είναι με το μέρος της! Αλλοτε βρίσκεται να χειροκροτεί κατορθώματα τρίτων, οπότε γεμίζει το τριήμερό της με τουρισμό και ντόλτσε βίτα.
Τον πρώτο καιρό των φάιναλ-φορ, η FIBA της εποχής επέλεγε τις κωμοπόλεις της ευρωπαϊκής βαριεστημάρας: Γάνδη, Σαραγόσα και δεν συμμαζεύεται. Φαίνεται ότι πέρασε ανεπιστρεπτί αυτός ο καιρός. Τα τελευταία 5 φάιναλ-φορ έγιναν σε Παρίσι, Βαρκελώνη, Κωνσταντινούπολη, Λονδίνο, Μιλάνο. Η χαρά του καλοβαλμένου ταξιδιώτη.
Ταξίδεψα για πρώτη φορά στο Μιλάνο, απεσταλμένος της ΕΡΤ για να περιγράψω αγώνα μπάσκετ, τον χειμώνα του 1989-90. Το ενσταντανέ που τραβήχτηκε από φωτογραφική μηχανή παλαιολιθικής τεχνολογίας, καταχωνιασμένο σε κάποιο ανήλιαγο άλμπουμ, με δείχνει πιτσιρικά, με μαλλί-χαίτη και με πουλόβερ που θα προκαλούσε επέμβαση της Fashion Police, ιδίως εδώ, στην πρωτεύουσα της ευρωπαϊκής μόδας.
Οι σκληροί της τότε Τρέισερ, Μενεγκίν και σία, έκαναν τον Άρη μαύρο στο ξύλο και το Φόρουμ γέμισε με μώλωπες. Ούτε στο πιο τρελό μου όνειρο δεν φανταζόμουν ότι 25 χρόνια αργότερα θα επέστρεφα στην πόλη, για να καλύψω το 20ό φάιναλ-φορ της ζωής μου, για λογαριασμό πλέον συνδρομητικού καναλιού.
Πόσο μάλλον, ότι θα ένιωθα μελαγχολία για την απουσία των ελληνικών ομάδων και ότι εν έτει 2014 θα χρειαζόμουν σχεδόν όλα τα δάχτυλα των δύο χεριών για να μετρήσω τα Κύπελλα Πρωταθλητριών των, ανύπαρκτων τότε, Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού!
Μολονότι καυχιέμαι για την ανελλιπή παρουσία μου στα ελληνικά φάιναλ-φορ, με συμπτωματική εξαίρεση το περυσινό Λονδίνο, απέφυγα τα περισσότερα από εκείνα που έγιναν ερήμην των ομάδων μας.
Μία και μοναδική φορά χρειάστηκε να καλύψω ένα "φάιναλ-φορ των άλλων", το 2006 στην Πράγα. Και εκείνο φρόντισε να το στολίσει με γαλανόλευκη κορδέλα ο ευλογημένος Θοδωρής Παπαλουκάς. Περπατούσαμε στους δρόμους της Πράγας μετά τον τελικό και καμαρώναμε σαν γύφτικα σκεπάρνια, λες και είχαμε κερδίσει εμείς το τρόπαιο του MVP.
Ζούσαμε, άλλωστε, μέρες κρασιού και λουλουδιών. Η πάνοπλη Εθνική μας ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης και είχε ρίξει το λίπασμα για το θαύμα της Σαϊτάμα, ενώ ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός ετοιμάζαν την επική αντεπίθεση που θα τους χάριζε 5 από τα επόμενα 7 τρόπαια. Χρήσιμο είναι να θυμόμαστε, ότι μεταξύ 2002 και 2007 η Ελλάδα δεν κέρδισε ούτε ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών, δεν έπαιξε ούτε έναν τελικό Ευρωλίγκας.
Ναι, τέτοια παρακμή!
Ας κατεβούμε από το σύννεφο πριν γκρεμοτσακιστούμε και σπάσουμε το κούφιο μας κεφάλι. Οσα έζησε το ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία 20 χρόνια, δεν τα έχει ζήσει κανείς. Μοναχά οι Ισπανοί μπορούν να μας κοιτάξουν στα μάτια, αλλά με προσοχή και αυτοί, για να μη θαμπωθούν. Μέχρι κάποια στιγμή, τη θυμόμουν απ'έξω και απνευστί τη Χρυσή Βίβλο. Πλέον, αναγκάζομαι να επιστρατεύσω χαρτί και καλαμάρι για να μη κάνω κάποιο λάθος.
Εχουμε και λέμε λοιπόν...
Εννέα τρόπαια στις τελευταίες 18 διοργανώσεις, έστω 19 με τη φετινή, που μας ρίχνει κάτω από το 50 τοις εκατό! Δεκατέσσερις τελικοί, με τους τρεις χαμένους του Ολυμπιακού (1994, 1995, 2010) και τον μοναδικό της ΑΕΚ (1998), συν ένας του Παναθηναϊκού στην αλήστου μνήμης Σουπρολίγκα (2001).
Εικοσιτέσσερις παρουσίες σε φάιναλ-φορ, αρχής γενομένης με τον πρωτοπόρο Άρη της δεκαετίας του '80. Τέσσερις εκστρατείες με διπλή εκπροσώπηση. Μόλις 7 διοργανώσεις χωρίς ελληνική παρουσία, στα 26 χρόνια του θεσμού.
Η μοναδική κορυφή που δεν κατακτήθηκε ακόμη είναι ένας αμιγώς ελληνικός τελικός. Φτάσαμε μία ανάσα από το έπος, το 2012 στην Κωνσταντινούπολη, την πρώτη φορά που βρέθηκαν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός σε αντικρυστούς ημιτελικούς. Στο Τελ Αβίβ και στη Σαραγόσα, ήταν υποχρεωτικό το "εμφύλιο" ζευγάρωμα, ενώ στο Βερολίνο τα έφερε έτσι η τύχη (ή η ατυχία) ώστε να παίξουν μεταξύ τους.
Προσπαθώ να πω, ότι καλόμαθε η γριά στα σύκα και της κακοφαίνονται τώρα τα κάστανα. Διάβολε, ας το πάρει και κάποιος άλλος το ευρωπαϊκό! Πέρασαν πια τέσσερα χρόνια από τον τελευταίο τίτλο ομάδας που δεν μιλούσε ελληνικά (Μπαρτσελόνα, 2010). Η ΤΣΣΚΑ έχει ξοδέψει πακτωλούς από ρούβλια, αλλά αγνοεί την αίθουσα του θρόνου εδώ και μία εξαετία. Η ταλαίπωρη η Ρεάλ έχει να το πάρει από το 1995.
Είκοσι χρόνια, ολόκληρη βασίλισσα λες και καταδιώκει και αυτήν η κατάρα του Μπέλα Γκούτμαν!
Η απόκτηση του Γιάννη Μπουρούση μπορεί να ερμηνευτεί και ως κίνηση εξευμενισμού προς τους σύγχρονους θεούς του μπάσκετ: "Ορίστε λοιπόν, πήραμε κι εμείς έναν Έλληνα, φέρτε μας το κύπελλο". Ελα όμως που έχουν Ελληνες και οι άλλοι; Η Μπαρτσελόνα τον Κώστα Παπανικολάου, η Μακάμπι τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη.
Μόνο η ΤΣΣΚΑ απέφυγε φέτος τα ελληνικά προϊόντα, αν και πόνταρε σε αστέρες γαλουχημένους στα δικά μας γήπεδα (Τεόντοσιτς, Χάινς). Η ελληνική της παρακαταθήκη, με Παπαλουκά, Χατζηβρέττα, Ζήση, Ντικούδη, Αγγέλου, Σφαιρόπουλο, μοιάζει με αλυσίδα από γαλάζιους κρίκους στο dna της. Θα κατακτούσε άραγε ευρωπαϊκούς τίτλους αν δεν έντυνε στα χρώματά της τον Ελληνα "τσάρο" των Ελληνορώσων;
Στο φάιναλ-φορ του Μιλάνου, το ελληνικό μπάσκετ θα εκπροσωπηθεί από τρεις εκλεκτούς μπασκετμπολίστες πρώτης γραμμής, μια ντουζίνα δημοσιογράφους με γυαλί ηλίου, ορισμένους σκόπιους παράγοντες όπως ο Χρήστος Σταυρόπουλος που ήλθε για να παραλάβει τα βραβεία των Ντάνστον-Σπανούλη, αλλά και αρκετούς φιλάθλους. Μην εκπλαγείτε αν δείτε ελληνικές σημαίες στις εξέδρες του Φόρουμ ντι Ασάγκο.
Η "φυλή των φάιναλ-φορ" δεν αριθμεί χιλιάδες μέλη, αλλά είναι επίμονη, πολύχρωμη και αγαπάει πρώτα απ'όλα το μπάσκετ. Φροντίζει να κλείσει την εκδρομή της πολλές εβδομάδες πριν ξεσπάσει το τσουνάμι της αισχροκέρδειας και της ακρίβειας, αγοράζει τα εισιτήρια των αγώνων πριν αναδειχθεί η τετράδα των φιναλίστ και έχει για χόμπυ τον αθλητικό τουρισμό.
Συχνά δικαιώνεται εκ του αποτελέσματος και πανηγυρίζει ελληνικούς θριάμβους από την κερκίδα των ουδετέρων: είπαμε, οι πιθανότητες είναι με το μέρος της! Αλλοτε βρίσκεται να χειροκροτεί κατορθώματα τρίτων, οπότε γεμίζει το τριήμερό της με τουρισμό και ντόλτσε βίτα.
Τον πρώτο καιρό των φάιναλ-φορ, η FIBA της εποχής επέλεγε τις κωμοπόλεις της ευρωπαϊκής βαριεστημάρας: Γάνδη, Σαραγόσα και δεν συμμαζεύεται. Φαίνεται ότι πέρασε ανεπιστρεπτί αυτός ο καιρός. Τα τελευταία 5 φάιναλ-φορ έγιναν σε Παρίσι, Βαρκελώνη, Κωνσταντινούπολη, Λονδίνο, Μιλάνο. Η χαρά του καλοβαλμένου ταξιδιώτη.
Ταξίδεψα για πρώτη φορά στο Μιλάνο, απεσταλμένος της ΕΡΤ για να περιγράψω αγώνα μπάσκετ, τον χειμώνα του 1989-90. Το ενσταντανέ που τραβήχτηκε από φωτογραφική μηχανή παλαιολιθικής τεχνολογίας, καταχωνιασμένο σε κάποιο ανήλιαγο άλμπουμ, με δείχνει πιτσιρικά, με μαλλί-χαίτη και με πουλόβερ που θα προκαλούσε επέμβαση της Fashion Police, ιδίως εδώ, στην πρωτεύουσα της ευρωπαϊκής μόδας.
Οι σκληροί της τότε Τρέισερ, Μενεγκίν και σία, έκαναν τον Άρη μαύρο στο ξύλο και το Φόρουμ γέμισε με μώλωπες. Ούτε στο πιο τρελό μου όνειρο δεν φανταζόμουν ότι 25 χρόνια αργότερα θα επέστρεφα στην πόλη, για να καλύψω το 20ό φάιναλ-φορ της ζωής μου, για λογαριασμό πλέον συνδρομητικού καναλιού.
Πόσο μάλλον, ότι θα ένιωθα μελαγχολία για την απουσία των ελληνικών ομάδων και ότι εν έτει 2014 θα χρειαζόμουν σχεδόν όλα τα δάχτυλα των δύο χεριών για να μετρήσω τα Κύπελλα Πρωταθλητριών των, ανύπαρκτων τότε, Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου