Η σοφή
παροιμία «όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά» επιβεβαιώθηκε για
πολλοστή φορά κι έτσι ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς είναι ο νέος τεχνικός του
Παναθηναϊκού, όπως άλλωστε ανέφεραν οι πληροφορίες που κατέφθαναν στα
δημοσιογραφικά γραφεία πριν από τη λήξη των τελικών.
Είναι σαφές πως η διοίκηση είχε κάνει (τουλάχιστον) τις προκαταρκτικές επαφές με τον Μαυροβούνιο και στην ουσία έχει βάλει σε εφαρμογή και το πλάνο για την δημιουργία της ομάδας για την σεζόν 2014-15.
Πάντα στην ελληνική φιλοσοφία που προανήγγειλε ο Γιαννακόπουλος και την οποία υποχρεωτικά θα πρέπει να έχει αποδεχτεί ο Ιβάνοβιτς για να βάλει την υπογραφή του, οι «πράσινοι» ξεκινούν πλέον να στελεχώσουν το ρόστερ και λίγο – πολύ τα ονόματα που κυκλοφορούν το τελευταίο διάστημα είναι κι αυτά που θα απασχολήσουν.
Τα ζητούμενα με την πρόσληψη του Ιβάνοβιτς είναι δύο:
Πρώτον, κατά πόσο μπορεί να ανταποκριθεί αγωνιστικά κι αν θα ταιριάξει η φιλοσοφία του μ’ αυτή του Παναθηναϊκού.
Δεύτερον, κατά πόσο είναι σε θέση να διαχειριστεί μια ομάδα με έξι ευρωπαϊκά, έχοντας μάλιστα παίκτες (π.χ. Διαμαντίδης, Φώτσης) που έχουν κατακτήσει πιο πολλά ευρωπαϊκά απ’ όσα πρωταθλήματα έχει ο ίδιος.
Ο Ιβάνοβιτς δεν θα μπορούσε να διαφέρει, από την κλασική σέρβικη λογική της πιεστικής άμυνας, του γρήγορου ρυθμού και της απόλυτης πειθαρχίας στο παρκέ.
Είναι ένας προπονητής που στις αρχές της δεκαετίας του 2000 προσπάθησε και σ’ ένα μεγάλο βαθμό κατάφερε να βάλει την προσωπική του σφραγίδα με την εξαιρετική Τάου Κεράμικα, αλλά χρόνο με το χρόνο η σφραγίδα… εξανεμίζονταν, με αποτέλεσμα να μην εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν.
Το 2005 ήταν η Μπαρτσελόνα που του άνοιξε την πόρτα, επέστρεψε στη Βιτόρια το 2008, αλλά ήταν πλέον σαφές πως αυτό το «καλός προπονητής» που τον είχε καθιερώσει στις μπασκετικές συνειδήσεις από το 2000 έως το 2005 είχε πλέον δώσει την σκυτάλη στην αμφισβήτηση.
Στη διάρκεια αυτών των έξι – επτά χρόνων (2005-2012) ο Ιβάνοβιτς κλήθηκε να διαχειριστεί πολύ μεγάλα ονόματα και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει περιόδους κρίσεων. Ως κλασικός Σέρβος – Μαυροβούνιος έχει τις ίδιες απόψεις σε βασικές αρχές μ’ αυτές των Ομπράντοβιτς, Ιβκοβιτς, Μάλκοβιτς κλπ, αλλά η λεπτομέρεια στη διαχείριση είναι αυτή που κάνει τη διαφορά.
Την άποψη για παράδειγμα πως είναι… έγκλημα ένας παίκτης να αργεί επί 10 λεπτά σε προγραμματισμένο ραντεβού με την ομάδα, την έχουν όλοι οι μεγάλοι Σέρβοι προπονητές που πέρασαν από την Ελλάδα, αλλά ο τρόπος που επέβαλαν το δίκιο τους έκανε τη διαφορά ανάμεσα στον αποτυχημένο και τον επιτυχημένο. Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τις περιπτώσεις του Μάλκοβιτς και του Ομπράντοβιτς που πολλές φορές είχαν την ίδια άποψη σε θέματα πειθαρχίας ή κρίσεων.
Ο ένας για παράδειγμα χρησιμοποιούσε μόνο μαστίγιο για να επιβάλει το σωστό, ο άλλος χρησιμοποιούσε μαστίγιο και καρότο, κάνοντας πολλές φορές… τούρμπο τους παίκτες του για να βγάλουν εγωισμό στο παρκέ κι εν συνεχεία να τους επιβραβεύσει με τον μοναδικό τρόπο που τον έκανε ξεχωριστό.
Είναι αυτό που λέμε και στη ζωή μας «τον σεβασμό τον εμπνέεις, δεν τον επιβάλεις» και μένει να δούμε αν ο Ιβάνοβιτς θα καταφέρει να τον εμπνεύσει, ώστε ταυτόχρονα να κερδίσει τους παίκτες για να επιβάλει αυτά που σκέφτεται.
Αλλωστε, από επί εποχής Ομπράντοβιτς και μετά ο Παναθηναϊκός δεν ήταν ποτέ ομάδα ξέφραγο αμπέλι για να χρειάζεται προπονητή που θα σφίξει τα λουριά.
Τα αποδυτήρια των «πράσινων» δεν χρειάζονται παιδονόμο, προπονητή χρειάζονται, ικανό να διαχειριστεί κρίσεις και μένει να δούμε αν ο Ιβάνοβιτς θα αρπάξει την τελευταία (;) ευκαιρία και θα παρουσιάσει το επιτυχημένο μοντέλο της Τάου ή θα επαναλάβει το αποτυχημένο πείραμα της Μπαρτσελόνα.
Είναι σαφές πως η διοίκηση είχε κάνει (τουλάχιστον) τις προκαταρκτικές επαφές με τον Μαυροβούνιο και στην ουσία έχει βάλει σε εφαρμογή και το πλάνο για την δημιουργία της ομάδας για την σεζόν 2014-15.
Πάντα στην ελληνική φιλοσοφία που προανήγγειλε ο Γιαννακόπουλος και την οποία υποχρεωτικά θα πρέπει να έχει αποδεχτεί ο Ιβάνοβιτς για να βάλει την υπογραφή του, οι «πράσινοι» ξεκινούν πλέον να στελεχώσουν το ρόστερ και λίγο – πολύ τα ονόματα που κυκλοφορούν το τελευταίο διάστημα είναι κι αυτά που θα απασχολήσουν.
Τα ζητούμενα με την πρόσληψη του Ιβάνοβιτς είναι δύο:
Πρώτον, κατά πόσο μπορεί να ανταποκριθεί αγωνιστικά κι αν θα ταιριάξει η φιλοσοφία του μ’ αυτή του Παναθηναϊκού.
Δεύτερον, κατά πόσο είναι σε θέση να διαχειριστεί μια ομάδα με έξι ευρωπαϊκά, έχοντας μάλιστα παίκτες (π.χ. Διαμαντίδης, Φώτσης) που έχουν κατακτήσει πιο πολλά ευρωπαϊκά απ’ όσα πρωταθλήματα έχει ο ίδιος.
Ο Ιβάνοβιτς δεν θα μπορούσε να διαφέρει, από την κλασική σέρβικη λογική της πιεστικής άμυνας, του γρήγορου ρυθμού και της απόλυτης πειθαρχίας στο παρκέ.
Είναι ένας προπονητής που στις αρχές της δεκαετίας του 2000 προσπάθησε και σ’ ένα μεγάλο βαθμό κατάφερε να βάλει την προσωπική του σφραγίδα με την εξαιρετική Τάου Κεράμικα, αλλά χρόνο με το χρόνο η σφραγίδα… εξανεμίζονταν, με αποτέλεσμα να μην εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν.
Το 2005 ήταν η Μπαρτσελόνα που του άνοιξε την πόρτα, επέστρεψε στη Βιτόρια το 2008, αλλά ήταν πλέον σαφές πως αυτό το «καλός προπονητής» που τον είχε καθιερώσει στις μπασκετικές συνειδήσεις από το 2000 έως το 2005 είχε πλέον δώσει την σκυτάλη στην αμφισβήτηση.
Στη διάρκεια αυτών των έξι – επτά χρόνων (2005-2012) ο Ιβάνοβιτς κλήθηκε να διαχειριστεί πολύ μεγάλα ονόματα και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει περιόδους κρίσεων. Ως κλασικός Σέρβος – Μαυροβούνιος έχει τις ίδιες απόψεις σε βασικές αρχές μ’ αυτές των Ομπράντοβιτς, Ιβκοβιτς, Μάλκοβιτς κλπ, αλλά η λεπτομέρεια στη διαχείριση είναι αυτή που κάνει τη διαφορά.
Την άποψη για παράδειγμα πως είναι… έγκλημα ένας παίκτης να αργεί επί 10 λεπτά σε προγραμματισμένο ραντεβού με την ομάδα, την έχουν όλοι οι μεγάλοι Σέρβοι προπονητές που πέρασαν από την Ελλάδα, αλλά ο τρόπος που επέβαλαν το δίκιο τους έκανε τη διαφορά ανάμεσα στον αποτυχημένο και τον επιτυχημένο. Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τις περιπτώσεις του Μάλκοβιτς και του Ομπράντοβιτς που πολλές φορές είχαν την ίδια άποψη σε θέματα πειθαρχίας ή κρίσεων.
Ο ένας για παράδειγμα χρησιμοποιούσε μόνο μαστίγιο για να επιβάλει το σωστό, ο άλλος χρησιμοποιούσε μαστίγιο και καρότο, κάνοντας πολλές φορές… τούρμπο τους παίκτες του για να βγάλουν εγωισμό στο παρκέ κι εν συνεχεία να τους επιβραβεύσει με τον μοναδικό τρόπο που τον έκανε ξεχωριστό.
Είναι αυτό που λέμε και στη ζωή μας «τον σεβασμό τον εμπνέεις, δεν τον επιβάλεις» και μένει να δούμε αν ο Ιβάνοβιτς θα καταφέρει να τον εμπνεύσει, ώστε ταυτόχρονα να κερδίσει τους παίκτες για να επιβάλει αυτά που σκέφτεται.
Αλλωστε, από επί εποχής Ομπράντοβιτς και μετά ο Παναθηναϊκός δεν ήταν ποτέ ομάδα ξέφραγο αμπέλι για να χρειάζεται προπονητή που θα σφίξει τα λουριά.
Τα αποδυτήρια των «πράσινων» δεν χρειάζονται παιδονόμο, προπονητή χρειάζονται, ικανό να διαχειριστεί κρίσεις και μένει να δούμε αν ο Ιβάνοβιτς θα αρπάξει την τελευταία (;) ευκαιρία και θα παρουσιάσει το επιτυχημένο μοντέλο της Τάου ή θα επαναλάβει το αποτυχημένο πείραμα της Μπαρτσελόνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου