Κοιτάζει κανείς τα videos που ποστάρει η ΕΠΟ στο κανάλι της στο youtube
με την καθημερινότητα της Εθνικής στη Βραζιλία, σε συνέχεια της
καθημερινότητάς της στον Αγιο Κοσμά, την Λισσαβόνα και τις ΗΠΑ και
επιβεβαιώνει αυτό που αντιλαμβανόταν από τον καιρό της σπέκουλας και του
κιτρινισμού για χάρη των συλλογικών μικροσυμφερόντων: η Εθνική
παραμένει ομάδα. Ζει σαν ομάδα, συμπεριφέρεται σαν ομάδα, προετοιμάζεται
σαν ομάδα και, αν κανείς κρίνει από τα φιλικά, αποδίδει και αγωνίζεται
σαν ομάδα και όχι σαν σκόρπια διαδήλωση ή σαν διαλυμένο συγκρότημα.
Οχι ότι δεν υπήρχε κίνδυνος, αυτός που δημιουργήθηκε από τους συλλογικούς τσαμπουκάδες ποδοσφαιριστών κατά τη διάρκεια της Superleague. Οχι ότι δεν είναι σοβαρός αυτός ο κίνδυνος, ειδικά αν κάποιος τον πάρει αψήφιστα. Το αποδεικνύει άλλωστε αυτό η ένταση που προέκυψε στην αποστολή της Εθνικής Ολλανδίας μεταξύ συμπαικτών, όπως και η επιλογή αρκετών ομοσπονδιών να παρέχουν και ψυχολογική υποστήριξη στους ποδοσφαιριστές και τα μέλη των επιτελείων. Ζωντανός οργανισμός είναι η Εθνική, μια μικροκοινωνία. Κι όπως όλες, έχει και αυτή τα κοινωνικά προβλήματά της. Ακόμη και συμπτώματα ιδρυματισμού. Αλλά όταν κανείς νοιάζεται για την επίλυση των προβλημάτων και τη λύση των παρεξηγήσεων, η ομάδα συνεχίζει να λειτουργεί πάνω στην γερή βάση που δημιουργούν οι κανόνες της, εφόσον αυτοί τηρούνται.
Προτού καν τοποθετηθεί για πρώτη φορά δημοσίως πάνω στο θέμα, για να πει ότι το θεωρεί λήξαν, ο Φερνάντο Σάντος δεν είχε απλώς συνομιλήσει με τον Κώστα Κατσουράνη και τον Γιάννη Μανιάτη. Τους είχε συναντήσει, μαζί, και τους είχε φέρει πρόσωπο με πρόσωπο για να λύσουν την παρεξήγηση και – το κυριότερο και σπουδαιότερο – να δώσουν τον λόγο τους ενώπιόν του ότι όλο αυτό που είχε συμβεί δεν θα επηρέαζε στο ελάχιστο τη ζωή και την συμπεριφορά της Εθνικής ομάδας. Τους έβαλε να καθίσουν στο τραπέζι, στο ξενοδοχείο της Εθνικής ομάδας, προτού καν ανακοινώσει την αποστολή, προκειμένου να εξηγηθεί μαζί τους και να τους βάλει να δώσουν εξηγήσεις ώστε να φτάσει σε ένα συμπέρασμα σχετικά με το αν κάνει καλά ή όχι που θα τους βάλει να συνυπάρξουν στην ίδια ομάδα. Σε μια συνάντηση που ο Σάντος έκανε για την ομάδα, όχι για τα media και το θεαθήναι.
Ευτυχώς για αυτούς, οι ποδοσφαιριστές, δηλαδή όλοι οι ποδοσφαιριστές, έχουν αφήσει στην Αθήνα τα συλλογικά δηλητήρια και έχουν ταξιδέψει στη Βραζιλία με το μυαλό στον εθνικό στόχο. Ευτυχώς για αυτούς, διότι έτσι δεν θα χάσουν το όνειρο της παρουσίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Η Εθνική δεν θα έλειπε. Εκείνοι θα έλειπαν αν δεν είχαν βγάλει από το κεφάλι το συλλογικό δηλητήριο, αν δεν είχαν αναλογιστεί ότι βρίσκονται στην Εθνική ομάδα και φορούν την βαρύτερη ελληνική ποδοσφαιρική φανέλα, την πιο ακριβή. Η Εθνική θα ήταν και πάλι εκεί, με κάποιους άλλους τυχερούς.
Ολα αυτά βεβαίως μένει να επιβεβαιωθούν και στα παιχνίδια, και ειδικά στις δοκιμασίες. Οι ήττες, οι ισοπαλίες, τα δύσκολα είναι που δοκιμάζουν τις συναδελφικές σχέσεις. Στα εύκολα, στα πανηγύρια, ουδείς ασχολείται. Αν κάτι “στραβώσει” στην αρχή είναι βέβαιο ότι όλοι εμείς, οι δημοσιογράφοι, αριστοτέχνες στον κιτρινισμό και την καφενειακή ανάλυση, θα τρέξουμε πρώτοι να φτιάξουμε τη λίστα με τα αίτια μιας αποτυχίας και θα τοποθετήσουμε ψηλά ψηλά αυτήν της σχέσης των ποδοσφαιριστών και της ευθύνης του προπονητή και της ομοσπονδίας “που άφησε τον προπονητή ανεξέλεγκτο και δεν του επέβαλε να πάρει αποφάσεις”. Τα γράφω με την ευχή να μη με θυμηθείτε. Και την ευχή να μην αναγκαστώ να συνεχίσω αυτό εδώ το κείμενο σε μια επόμενη φορά.
Οχι ότι δεν υπήρχε κίνδυνος, αυτός που δημιουργήθηκε από τους συλλογικούς τσαμπουκάδες ποδοσφαιριστών κατά τη διάρκεια της Superleague. Οχι ότι δεν είναι σοβαρός αυτός ο κίνδυνος, ειδικά αν κάποιος τον πάρει αψήφιστα. Το αποδεικνύει άλλωστε αυτό η ένταση που προέκυψε στην αποστολή της Εθνικής Ολλανδίας μεταξύ συμπαικτών, όπως και η επιλογή αρκετών ομοσπονδιών να παρέχουν και ψυχολογική υποστήριξη στους ποδοσφαιριστές και τα μέλη των επιτελείων. Ζωντανός οργανισμός είναι η Εθνική, μια μικροκοινωνία. Κι όπως όλες, έχει και αυτή τα κοινωνικά προβλήματά της. Ακόμη και συμπτώματα ιδρυματισμού. Αλλά όταν κανείς νοιάζεται για την επίλυση των προβλημάτων και τη λύση των παρεξηγήσεων, η ομάδα συνεχίζει να λειτουργεί πάνω στην γερή βάση που δημιουργούν οι κανόνες της, εφόσον αυτοί τηρούνται.
Προτού καν τοποθετηθεί για πρώτη φορά δημοσίως πάνω στο θέμα, για να πει ότι το θεωρεί λήξαν, ο Φερνάντο Σάντος δεν είχε απλώς συνομιλήσει με τον Κώστα Κατσουράνη και τον Γιάννη Μανιάτη. Τους είχε συναντήσει, μαζί, και τους είχε φέρει πρόσωπο με πρόσωπο για να λύσουν την παρεξήγηση και – το κυριότερο και σπουδαιότερο – να δώσουν τον λόγο τους ενώπιόν του ότι όλο αυτό που είχε συμβεί δεν θα επηρέαζε στο ελάχιστο τη ζωή και την συμπεριφορά της Εθνικής ομάδας. Τους έβαλε να καθίσουν στο τραπέζι, στο ξενοδοχείο της Εθνικής ομάδας, προτού καν ανακοινώσει την αποστολή, προκειμένου να εξηγηθεί μαζί τους και να τους βάλει να δώσουν εξηγήσεις ώστε να φτάσει σε ένα συμπέρασμα σχετικά με το αν κάνει καλά ή όχι που θα τους βάλει να συνυπάρξουν στην ίδια ομάδα. Σε μια συνάντηση που ο Σάντος έκανε για την ομάδα, όχι για τα media και το θεαθήναι.
Ευτυχώς για αυτούς, οι ποδοσφαιριστές, δηλαδή όλοι οι ποδοσφαιριστές, έχουν αφήσει στην Αθήνα τα συλλογικά δηλητήρια και έχουν ταξιδέψει στη Βραζιλία με το μυαλό στον εθνικό στόχο. Ευτυχώς για αυτούς, διότι έτσι δεν θα χάσουν το όνειρο της παρουσίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Η Εθνική δεν θα έλειπε. Εκείνοι θα έλειπαν αν δεν είχαν βγάλει από το κεφάλι το συλλογικό δηλητήριο, αν δεν είχαν αναλογιστεί ότι βρίσκονται στην Εθνική ομάδα και φορούν την βαρύτερη ελληνική ποδοσφαιρική φανέλα, την πιο ακριβή. Η Εθνική θα ήταν και πάλι εκεί, με κάποιους άλλους τυχερούς.
Ολα αυτά βεβαίως μένει να επιβεβαιωθούν και στα παιχνίδια, και ειδικά στις δοκιμασίες. Οι ήττες, οι ισοπαλίες, τα δύσκολα είναι που δοκιμάζουν τις συναδελφικές σχέσεις. Στα εύκολα, στα πανηγύρια, ουδείς ασχολείται. Αν κάτι “στραβώσει” στην αρχή είναι βέβαιο ότι όλοι εμείς, οι δημοσιογράφοι, αριστοτέχνες στον κιτρινισμό και την καφενειακή ανάλυση, θα τρέξουμε πρώτοι να φτιάξουμε τη λίστα με τα αίτια μιας αποτυχίας και θα τοποθετήσουμε ψηλά ψηλά αυτήν της σχέσης των ποδοσφαιριστών και της ευθύνης του προπονητή και της ομοσπονδίας “που άφησε τον προπονητή ανεξέλεγκτο και δεν του επέβαλε να πάρει αποφάσεις”. Τα γράφω με την ευχή να μη με θυμηθείτε. Και την ευχή να μην αναγκαστώ να συνεχίσω αυτό εδώ το κείμενο σε μια επόμενη φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου