Ομολογώ
ότι δεν έχω πλήρη εικόνα της Εθνικής εδώ όπου βρίσκομαι. Kαι ποιος
έχει; Το live streaming δεν είναι πάντοτε καλός σύμβουλος και οι
καλοκαιρινές αναλύσεις εμφανίζονται κάπως βιαστικές και επιφανειακές.
Είδα όμως προσεκτικά όσα ήθελα να δω, ζήτησα την άποψη φίλων τους οποίους σέβομαι, διάβασα τις αναλύσεις συναδέλφων που διαβάζουν το μπάσκετ χωρίς να πολυνοιάζονται για τα χρώματα του εξωφύλλου και, φιλτράροντας τα σχόλια των "βαμμένων" και των ουρανοκατέβατων ώστε να αφαιρέσω τις απαραίτητες δόσεις κακοήθειας και ασχετοσύνης, δηλώνω αισιόδοξος για την Εθνική ομάδα. Πιστεύω ότι θα πετύχει και θα επιστρέψει από την Ισπανία χαμογελαστή.
Μισό λεπτό, όμως. Θα πρέπει πρώτα να ορίσουμε τον στόχο. Το διαδίκτυο είναι γεμάτο με γελοιότητες του τύπου "δεν έχουμε ομάδα, το πολύ να φτάσουμε στα προημιτελικά". Τι λέτε, σενιόρ; Μήπως πρέπει δηλαδή να ζητήσουμε και παγκόσμιο μετάλλιο, από αυτή την ανανεωμένη και αποδεκατισμένη Εθνική ομάδα;
Οχι. Ας είμαστε προσγειωμένοι και σοβαροί. Ο στόχος είναι να παίξουμε ωραίο μπάσκετ, να παρουσιάσουμε κάτι καινούριο, να κρύψουμε τις απουσίες σε όσο γίνεται μεγαλύτερο βαθμό, να αποφύγουμε νίλες τύπου Φινλανδίας και να κοιτάξουμε στα ίσα τον αντίπαλο της φάσης των 16 (Ισπανία ή Σερβία ή Γαλλία ή Βραζιλία).
Εφ'όσον η χωρίς Σπανούλη, Κουφό, Σχορτσανίτη, Περπέρογλου, Μαυροκεφαλίδη, Φώτση (και ξεδιάντροπα σαμποταρισμένη από τρίτους) Εθνική φτάσει στα προημιτελικά, θα έχει πετύχει μνημειώδες κατόρθωμα. Προσωπικά, θα είμαι ικανοποιημένος εάν απλώς φιμώσει με τις επιδόσεις της τους ανώνυμους κακεντρεχείς που κάθε χρόνο τη χρησιμοποιούν για να βγάλουν τα οπαδικά τους απωθημένα ώσπου να ξαναρχίσει το ποδόσφαιρο.
Η άποψή μου είναι γνωστή και δεν αλλάζει εύκολα: η Ελλάδα των γηπέδων δεν αξίζει αυτή την Εθνική ομάδα ούτε μπορεί να καθρεφτίσει στη φανέλα της την κακάσχημη μουτσούνα του Ελληνα "φιλάθλου". Ευτυχώς, λειτούργησαν και φέτος τα αντισώματα που κρατούν την ομάδα δυνατή, ανεπηρέαστη από τον βάλτο που την περιβάλλει.
Οταν έλθει η επιτυχία, θα ανήκει στους 20-25 ανθρώπους της αποστολής, στους (όχι λίγους) αγνούς εργάτες του ελληνικού μπάσκετ και στους πραγματικούς φιλάθλους που περιμένουν τον Σεπτέμβριο για να πάρουν μία ανάσα από τον βούρκο 11 μηνών. Σε κανέναν άλλον.
Η ομάδα είναι ήδη καλή και έχει τεράστια περιθώρια βελτίωσης, τώρα που θα επιτέλους θα εμφανιστεί πλήρης. Ο Νικ Καλάθης είναι ο ένας από τους δύο αναντικατάστατους παίκτες της, αυτός που θα κρατήσει τα ηνία στα χέρια του, θα δώσει ρυθμό, θα κάνει την περιφερειακή γραμμή καλύτερη στην άμυνα και στα ριμπάουντ.
Ο Φώτης Κατσικάρης έσκισε το σημειωματάριο των προκατόχων του και βάλθηκε να χτίζει μία ομάδα πάνω σε διαφορετικά θεμέλια. Η εμμονή στο κάπως προβλέψιμο και ανιαρό pick'n'roll κλειδώθηκε στο χρονοντούλαπο και έδωσε τη θέση της στο ισπανικό μοντέλο σκέψης. Η ταχύτητα στην εκτέλεση (της πάσας, των συστημάτων, των συνεργασιών) φέρνει τα ελεύθερα σουτ και ξεχαρβαλώνει τις αντίπαλες άμυνες.
Οπως βλέπουμε στην περίπτωση των Ισπανών, ένας μέτριος σουτέρ γίνεται καλός όταν έχει χρόνο στη διάθεσή του. Με τον τρόπο παιχνιδιού της, η Εθνική Ισπανίας μετέτρεψε σε δεινούς σκόρερς παίκτες που έμαθαν το σουτ στραβά και όμως έχουν ζηλευτά ποσοστά.
Δείτε τον μηχανισμό του Ροντρίγκεθ, του Γιουλ, του Ρούμπιο, ακόμα και του Ρούντι και του Ναβάρο. Αλλος σουτάρει από την κοιλιά, άλλος βάζει το κορμί του λοξά, άλλος πετάει τη μπάλα σαν να είναι τούβλο. Και όμως, η μπάλα πάει μέσα. Θέμα αυτοπεποίθησης, ταχύτητας, αυτοματισμού.
Η ελληνική ομάδα είναι γεμάτη από τέτοιους "σουτέρ προϋποθέσεων": Παπανικολάου, Σλούκας, Αντετοκούνμπο, Καϊμακόγλου, Μάντζαρης, Πρίντεζης. Βάλε τους να σουτάρουν υπό άσχημες προϋποθέσεις και μάλλον θα το χάσουν. Δώσε τους χρόνο και μία σωστή πάσα και θα το μπουμπουνίσουν.
Ο μοναδικός που μπορεί να το βάλει υπό οποιεσδήποτε συνθήκες είναι ο Κώστας Βασιλειάδης. Μπορεί να υστερεί σε άλλους τομείς, αλλά το "αναίσθητο" σουτ που διαθέτει τον κάνει απαραίτητο για την ομάδα. Ας μη ξεχνάμε, ότι παίζει εδώ και χρόνια 20-25 λεπτά σε καλές ομάδες της Ευρωλίγκας. Απορώ με ποια λογική ορισμένοι απαιτούν να δοθεί η θέση του στον εξελίξιμο αλλά άγουρο Γιάνκοβιτς.
Μέχρι τώρα, ο Φώτης τα έκανε όλα σωστά. Εφτιαξε μία ομάδα ικανή να ενσαρκώσει την προσωπική του φιλοσοφία, συγκρότησε εξαρχής 12άδα (με 4 ρεζέρβες) ώστε να μη χαθεί χρόνος με πειράματα και ανούσιες δοκιμές, έφτιαξε πρόγραμμα προετοιμασίας με απαιτητικά τεστ εκτός συνόρων, έμεινε αμέτοχος στο λεπτό αν και τελικά κενό περιεχομένου θέμα με τα ασφαλιστήρια, χειρίστηκε με περίσκεψη το δύσκολο θέμα Φώτση, έδωσε δημόσιες εξηγήσεις για όλες τις επιλογές του, περίμενε υπομονετικά τον Σπανούλη όσο απαιτούσε η ιστορία και η επιθυμία του παίκτη, έδειξε πυγμή όπου αυτή χρειαζόταν, κράτησε την πόρτα των αποδυτηρίων κλειστή στους αυλικούς και στους σαλτιμπάγκους.
Στους φιλικούς αγώνες, η Εθνική ομάδα παρουσιάστηκε ανταγωνιστική, απέναντι σε ισχυρότατους αντιπάλους, με εξαίρεση τον αγώνα στον οποίο έλειψαν και οι δύο αναντικατάστατοι (Καλάθης, Μπουρούσης). Νίκησε τη Σερβία και τη Σλοβενία, έφερε στον πόντο την Κροατία, πάλεψε ως το τέλος με την πρωταθλήτρια Ευρώπης και προικισμένη με σπάνια αθλητικά προσόντα Γαλλία μέσα στο σπίτι της.
Εκτός αν νομίζει κάποιος ότι είναι εύκολο να κερδίσει οποιοσδήποτε την Κροατία, οπότε δεν χρειάζεται άλλη συζήτηση. Δείτε το ρόστερ της, συγκρίνετε το έμψυχο υλικό με το δικό μας και πείτε μου πού ακριβώς υπερτερεί η ελληνική ομάδα. Και όμως, θα τη νικήσουμε στη Σεβίλλη, όπως κοντέψαμε να τη νικήσουμε πέρυσι, στη Λιουμπλιάνα, όταν οι Κροάτες έτρεχαν αήττητοι προς τα ημιτελικά ενώ οι δικοί μας είχαν τα μούτρα κατεβασμένα και ένα πόδι στο αεροπλάνο. Το know-how είναι ένα πλεονέκτημα που δεν αντιμετωπίζεται με μούσκουλα.
Ο Κατσικάρης τονίζει, πολύ σωστά, ότι η άμυνα μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα. Η γρήγορη επίθεση δεν συνοδεύεται απαραίτητα με αμυντική χαλαρότητα όπως αυτή, η ασυγχώρητη, του 2012 στο Καράκας.
Ζητώ συγγνώμη που ευτελίζω τη συζήτηση σε επίπεδο Χατζηγιάννη, αλλά το σύνθημα της Εθνικής θα μπορούσε να είναι: "Χέρια ψηλά"!
Οι επιδόσεις της στα κλεψίματα θα μοιάζουν με μουσική στα μάτια του προπονητή. Οι χερούκλες των "ημίψηλων" της ομάδας (αλλά και των Μάντζαρη, Καλάθη), σε συνδυασμό με την αυτοσυγκέντρωσή τους και την προσήλωσή τους στο σχέδιο, συγκροτούν μία πρώτη γραμμή αναχαίτισης που δεν θα επιτρέπει διεισδύσεις και πάσες στην καρδιά της ελληνικής άμυνας. Ο υπέροχος Αντετοκούνμπο μπορεί να γίνει κλειδί (και) σε αυτόν τον τομέα.
Ο Παπανικολάου αισθάνεται -και δικαίως- δέκα πήχες ψηλότερος από τότε που πήρε τη μετεγγραφή του στο ΝΒΑ. Ο Καϊμακόγλου έχει στο κεφάλι του ηλεκτρονικό υπολογιστή. Ο Πρίντεζης προσφέρει ένα σπάνιο πακέτο πλεονεκτημάτων. Υποψιάζομαι ότι αυτό το κουαρτέτο θα κληθεί να καλύψει και το κραυγαλέο κενό που υπάρχει πίσω από τον Γιάννη Μπουρούση, με σχήματα-ευρεσιτεχνίες όπου θα συνυπάρχουν τρεις ή και τέσσερις φόργουορντ.
Επαναλαμβάνω ότι ο ρόλος του Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι καταλυτικής σημασίας: χέρια πάνω από τη στεφάνη, πλοκάμια στους αμυντικούς διαδρόμους, ευελιξία στα σχήματα, ξεδίπλωμα αιφνιδιασμού, ρυθμός, ένα καθαρόαιμο άτι στις πίστες της Ισπανίας, ο θαυμάσιος συνδυασμός του μαύρου με το γαλανόλευκο που θυμίζει ότι το μπάσκετ αρνείται τον ρατσισμό.
Η συμμετοχή του Αντετοκούνμπο στην Εθνική Ελλάδας θα μπορούσε να είναι συμβολική, αλλά, όχι, το παιδί κερδίζει τη θέση με το ίδιο σπαθί που κερδίζει τα πάντα στη ζωή του. Δεν θα εκπλαγώ εάν τελειώσει το Μουντομπάσκετ με μ.ο. συμμετοχής μεγαλύτερο των 20 λεπτών. Ιδίως αν βελτιώσει και τα ποσοστά του στο στατικό σουτ.
Τα ριμπάουντ, αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Η έλλειψη δεύτερου (πόσω μάλλον τρίτου) αξιόπιστου σέντερ. Η κοπάνα του Κώστα Κουφού ήταν οδυνηρή τρικλοποδιά στα σχέδια του Κατσικάρη, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει αντάξια εναλλακτική λύση.
Ωστόσο, η Εθνική μας δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει πολλές ομάδες με τα κορμιά των Λιθουανών στο αρχικό στάδιο του Μουντομπάσκετ. Η Αργεντινή είναι σχετικά ισχνή σε αυτόν τον τομέα. Το Πουέρτο Ρίκο, ομοίως. Η Σενεγάλη έχει αφρικανικά θηρία στη σύνθεσή της, αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν μπορεί να μας κερδίσει μόνο με το μπόι της. Μόνο η Κροατία των Τόμιτς, Ζόριτς, Μάρκοτα, Σάριτς μπορεί να μας τρομάξει με παρέλαση δεινοσαύρων.
Για τη συνέχεια, όπου κάθε ήττα τιμωρείται με αποκλεισμό, νομίζω ότι το ιδανικό ζευγάρωμα είναι με τη Σερβία. Αλλά ας μη κοιτάζουμε το δάσος πριν μετρήσουμε τα δένδρα.
Οπως έγραψα και πιο πάνω, θα δούμε "πειραματικές" πεντάδες, που θα υστερούν στις μάχες των αιθέρων αλλά θα ισοσκελίζουν αυτό το ελάττωμα με άλλου είδους πλεονεκτήματα. Θα προτιμούσα, πάντως, να δω έναν καλό Βουγιούκα. Μέχρι τώρα, ο Ιαν δικαιώνει όχι τον εαυτό του, αλλά τους προπονητές που τον απέκλεισαν τα προηγούμενα χρόνια και προτίμησαν ψηλούς τύπου Μαυροειδή ή Καββαδά.
Εχει, όμως, χρόνο για να ανεβεί ξανά στη σκηνή και να γίνει ευχάριστη έκπληξη. Η θέση του στη 12άδα δεν κινδυνεύει. Πιστεύω ότι οι ελπίδες της Εθνικής για κάτι μεγάλο, πιο μεγάλο από τιμητικό αποκλεισμό στους 16, κρύβονται στα χέρια παικτών όπως ο Βουγιούκας, ο Βασιλειάδης και ο Σλούκας.
Τα δύο φιλικά με τους Τούρκους θα είναι η πρόβα τζενεράλε της Εθνικής, αλλά θα αφήσουν και ικανό χρονικό περιθώριο (μίας γεμάτης εβδομάδας) για να διορθωθούν τυχόν ανορθογραφίες. Το Μουντομπάσκετ είναι πλέον προ των πυλών. Το ωραιότερο 15νθήμερο της χρονιάς για όσους ζούμε από κοντά τα τουρνουά των Εθνικών ομάδων! Ελάτε μαζί και δεν θα το μετανιώσετε.
Εάν πάλι είστε από εκείνους που ήρθαν για να πουν ότι "ο Βασιλειάδης είναι άχρηστος" ή "ο Καϊμακόγλου ξυλοκόπος" ή "ο Κατσικάρης λίγος" ή "ο Κατσουράνης δημοσιοσχετίστας", προχωρήστε άφοβα στην επόμενη αμμουδιά. Το τσουνάμι της ανοησίας είναι χρήσιμο επειδή πεισμώνει την ομάδα, αλλά δεν παύει να αδικεί κατάφωρα τους παίκτες, τους προπονητές και όποιον άλλον εργάζεται για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.
Aυτοί είναι η πραγματική βιτρίνα του ελληνικού αθλητισμού. Θα έπρεπε να τους έχουμε κορώνα στο κεφάλι μας.
Είδα όμως προσεκτικά όσα ήθελα να δω, ζήτησα την άποψη φίλων τους οποίους σέβομαι, διάβασα τις αναλύσεις συναδέλφων που διαβάζουν το μπάσκετ χωρίς να πολυνοιάζονται για τα χρώματα του εξωφύλλου και, φιλτράροντας τα σχόλια των "βαμμένων" και των ουρανοκατέβατων ώστε να αφαιρέσω τις απαραίτητες δόσεις κακοήθειας και ασχετοσύνης, δηλώνω αισιόδοξος για την Εθνική ομάδα. Πιστεύω ότι θα πετύχει και θα επιστρέψει από την Ισπανία χαμογελαστή.
Μισό λεπτό, όμως. Θα πρέπει πρώτα να ορίσουμε τον στόχο. Το διαδίκτυο είναι γεμάτο με γελοιότητες του τύπου "δεν έχουμε ομάδα, το πολύ να φτάσουμε στα προημιτελικά". Τι λέτε, σενιόρ; Μήπως πρέπει δηλαδή να ζητήσουμε και παγκόσμιο μετάλλιο, από αυτή την ανανεωμένη και αποδεκατισμένη Εθνική ομάδα;
Οχι. Ας είμαστε προσγειωμένοι και σοβαροί. Ο στόχος είναι να παίξουμε ωραίο μπάσκετ, να παρουσιάσουμε κάτι καινούριο, να κρύψουμε τις απουσίες σε όσο γίνεται μεγαλύτερο βαθμό, να αποφύγουμε νίλες τύπου Φινλανδίας και να κοιτάξουμε στα ίσα τον αντίπαλο της φάσης των 16 (Ισπανία ή Σερβία ή Γαλλία ή Βραζιλία).
Εφ'όσον η χωρίς Σπανούλη, Κουφό, Σχορτσανίτη, Περπέρογλου, Μαυροκεφαλίδη, Φώτση (και ξεδιάντροπα σαμποταρισμένη από τρίτους) Εθνική φτάσει στα προημιτελικά, θα έχει πετύχει μνημειώδες κατόρθωμα. Προσωπικά, θα είμαι ικανοποιημένος εάν απλώς φιμώσει με τις επιδόσεις της τους ανώνυμους κακεντρεχείς που κάθε χρόνο τη χρησιμοποιούν για να βγάλουν τα οπαδικά τους απωθημένα ώσπου να ξαναρχίσει το ποδόσφαιρο.
Η άποψή μου είναι γνωστή και δεν αλλάζει εύκολα: η Ελλάδα των γηπέδων δεν αξίζει αυτή την Εθνική ομάδα ούτε μπορεί να καθρεφτίσει στη φανέλα της την κακάσχημη μουτσούνα του Ελληνα "φιλάθλου". Ευτυχώς, λειτούργησαν και φέτος τα αντισώματα που κρατούν την ομάδα δυνατή, ανεπηρέαστη από τον βάλτο που την περιβάλλει.
Οταν έλθει η επιτυχία, θα ανήκει στους 20-25 ανθρώπους της αποστολής, στους (όχι λίγους) αγνούς εργάτες του ελληνικού μπάσκετ και στους πραγματικούς φιλάθλους που περιμένουν τον Σεπτέμβριο για να πάρουν μία ανάσα από τον βούρκο 11 μηνών. Σε κανέναν άλλον.
Η ομάδα είναι ήδη καλή και έχει τεράστια περιθώρια βελτίωσης, τώρα που θα επιτέλους θα εμφανιστεί πλήρης. Ο Νικ Καλάθης είναι ο ένας από τους δύο αναντικατάστατους παίκτες της, αυτός που θα κρατήσει τα ηνία στα χέρια του, θα δώσει ρυθμό, θα κάνει την περιφερειακή γραμμή καλύτερη στην άμυνα και στα ριμπάουντ.
Ο Φώτης Κατσικάρης έσκισε το σημειωματάριο των προκατόχων του και βάλθηκε να χτίζει μία ομάδα πάνω σε διαφορετικά θεμέλια. Η εμμονή στο κάπως προβλέψιμο και ανιαρό pick'n'roll κλειδώθηκε στο χρονοντούλαπο και έδωσε τη θέση της στο ισπανικό μοντέλο σκέψης. Η ταχύτητα στην εκτέλεση (της πάσας, των συστημάτων, των συνεργασιών) φέρνει τα ελεύθερα σουτ και ξεχαρβαλώνει τις αντίπαλες άμυνες.
Οπως βλέπουμε στην περίπτωση των Ισπανών, ένας μέτριος σουτέρ γίνεται καλός όταν έχει χρόνο στη διάθεσή του. Με τον τρόπο παιχνιδιού της, η Εθνική Ισπανίας μετέτρεψε σε δεινούς σκόρερς παίκτες που έμαθαν το σουτ στραβά και όμως έχουν ζηλευτά ποσοστά.
Δείτε τον μηχανισμό του Ροντρίγκεθ, του Γιουλ, του Ρούμπιο, ακόμα και του Ρούντι και του Ναβάρο. Αλλος σουτάρει από την κοιλιά, άλλος βάζει το κορμί του λοξά, άλλος πετάει τη μπάλα σαν να είναι τούβλο. Και όμως, η μπάλα πάει μέσα. Θέμα αυτοπεποίθησης, ταχύτητας, αυτοματισμού.
Η ελληνική ομάδα είναι γεμάτη από τέτοιους "σουτέρ προϋποθέσεων": Παπανικολάου, Σλούκας, Αντετοκούνμπο, Καϊμακόγλου, Μάντζαρης, Πρίντεζης. Βάλε τους να σουτάρουν υπό άσχημες προϋποθέσεις και μάλλον θα το χάσουν. Δώσε τους χρόνο και μία σωστή πάσα και θα το μπουμπουνίσουν.
Ο μοναδικός που μπορεί να το βάλει υπό οποιεσδήποτε συνθήκες είναι ο Κώστας Βασιλειάδης. Μπορεί να υστερεί σε άλλους τομείς, αλλά το "αναίσθητο" σουτ που διαθέτει τον κάνει απαραίτητο για την ομάδα. Ας μη ξεχνάμε, ότι παίζει εδώ και χρόνια 20-25 λεπτά σε καλές ομάδες της Ευρωλίγκας. Απορώ με ποια λογική ορισμένοι απαιτούν να δοθεί η θέση του στον εξελίξιμο αλλά άγουρο Γιάνκοβιτς.
Μέχρι τώρα, ο Φώτης τα έκανε όλα σωστά. Εφτιαξε μία ομάδα ικανή να ενσαρκώσει την προσωπική του φιλοσοφία, συγκρότησε εξαρχής 12άδα (με 4 ρεζέρβες) ώστε να μη χαθεί χρόνος με πειράματα και ανούσιες δοκιμές, έφτιαξε πρόγραμμα προετοιμασίας με απαιτητικά τεστ εκτός συνόρων, έμεινε αμέτοχος στο λεπτό αν και τελικά κενό περιεχομένου θέμα με τα ασφαλιστήρια, χειρίστηκε με περίσκεψη το δύσκολο θέμα Φώτση, έδωσε δημόσιες εξηγήσεις για όλες τις επιλογές του, περίμενε υπομονετικά τον Σπανούλη όσο απαιτούσε η ιστορία και η επιθυμία του παίκτη, έδειξε πυγμή όπου αυτή χρειαζόταν, κράτησε την πόρτα των αποδυτηρίων κλειστή στους αυλικούς και στους σαλτιμπάγκους.
Στους φιλικούς αγώνες, η Εθνική ομάδα παρουσιάστηκε ανταγωνιστική, απέναντι σε ισχυρότατους αντιπάλους, με εξαίρεση τον αγώνα στον οποίο έλειψαν και οι δύο αναντικατάστατοι (Καλάθης, Μπουρούσης). Νίκησε τη Σερβία και τη Σλοβενία, έφερε στον πόντο την Κροατία, πάλεψε ως το τέλος με την πρωταθλήτρια Ευρώπης και προικισμένη με σπάνια αθλητικά προσόντα Γαλλία μέσα στο σπίτι της.
Εκτός αν νομίζει κάποιος ότι είναι εύκολο να κερδίσει οποιοσδήποτε την Κροατία, οπότε δεν χρειάζεται άλλη συζήτηση. Δείτε το ρόστερ της, συγκρίνετε το έμψυχο υλικό με το δικό μας και πείτε μου πού ακριβώς υπερτερεί η ελληνική ομάδα. Και όμως, θα τη νικήσουμε στη Σεβίλλη, όπως κοντέψαμε να τη νικήσουμε πέρυσι, στη Λιουμπλιάνα, όταν οι Κροάτες έτρεχαν αήττητοι προς τα ημιτελικά ενώ οι δικοί μας είχαν τα μούτρα κατεβασμένα και ένα πόδι στο αεροπλάνο. Το know-how είναι ένα πλεονέκτημα που δεν αντιμετωπίζεται με μούσκουλα.
Ο Κατσικάρης τονίζει, πολύ σωστά, ότι η άμυνα μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα. Η γρήγορη επίθεση δεν συνοδεύεται απαραίτητα με αμυντική χαλαρότητα όπως αυτή, η ασυγχώρητη, του 2012 στο Καράκας.
Ζητώ συγγνώμη που ευτελίζω τη συζήτηση σε επίπεδο Χατζηγιάννη, αλλά το σύνθημα της Εθνικής θα μπορούσε να είναι: "Χέρια ψηλά"!
Οι επιδόσεις της στα κλεψίματα θα μοιάζουν με μουσική στα μάτια του προπονητή. Οι χερούκλες των "ημίψηλων" της ομάδας (αλλά και των Μάντζαρη, Καλάθη), σε συνδυασμό με την αυτοσυγκέντρωσή τους και την προσήλωσή τους στο σχέδιο, συγκροτούν μία πρώτη γραμμή αναχαίτισης που δεν θα επιτρέπει διεισδύσεις και πάσες στην καρδιά της ελληνικής άμυνας. Ο υπέροχος Αντετοκούνμπο μπορεί να γίνει κλειδί (και) σε αυτόν τον τομέα.
Ο Παπανικολάου αισθάνεται -και δικαίως- δέκα πήχες ψηλότερος από τότε που πήρε τη μετεγγραφή του στο ΝΒΑ. Ο Καϊμακόγλου έχει στο κεφάλι του ηλεκτρονικό υπολογιστή. Ο Πρίντεζης προσφέρει ένα σπάνιο πακέτο πλεονεκτημάτων. Υποψιάζομαι ότι αυτό το κουαρτέτο θα κληθεί να καλύψει και το κραυγαλέο κενό που υπάρχει πίσω από τον Γιάννη Μπουρούση, με σχήματα-ευρεσιτεχνίες όπου θα συνυπάρχουν τρεις ή και τέσσερις φόργουορντ.
Επαναλαμβάνω ότι ο ρόλος του Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι καταλυτικής σημασίας: χέρια πάνω από τη στεφάνη, πλοκάμια στους αμυντικούς διαδρόμους, ευελιξία στα σχήματα, ξεδίπλωμα αιφνιδιασμού, ρυθμός, ένα καθαρόαιμο άτι στις πίστες της Ισπανίας, ο θαυμάσιος συνδυασμός του μαύρου με το γαλανόλευκο που θυμίζει ότι το μπάσκετ αρνείται τον ρατσισμό.
Η συμμετοχή του Αντετοκούνμπο στην Εθνική Ελλάδας θα μπορούσε να είναι συμβολική, αλλά, όχι, το παιδί κερδίζει τη θέση με το ίδιο σπαθί που κερδίζει τα πάντα στη ζωή του. Δεν θα εκπλαγώ εάν τελειώσει το Μουντομπάσκετ με μ.ο. συμμετοχής μεγαλύτερο των 20 λεπτών. Ιδίως αν βελτιώσει και τα ποσοστά του στο στατικό σουτ.
Τα ριμπάουντ, αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Η έλλειψη δεύτερου (πόσω μάλλον τρίτου) αξιόπιστου σέντερ. Η κοπάνα του Κώστα Κουφού ήταν οδυνηρή τρικλοποδιά στα σχέδια του Κατσικάρη, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει αντάξια εναλλακτική λύση.
Ωστόσο, η Εθνική μας δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει πολλές ομάδες με τα κορμιά των Λιθουανών στο αρχικό στάδιο του Μουντομπάσκετ. Η Αργεντινή είναι σχετικά ισχνή σε αυτόν τον τομέα. Το Πουέρτο Ρίκο, ομοίως. Η Σενεγάλη έχει αφρικανικά θηρία στη σύνθεσή της, αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν μπορεί να μας κερδίσει μόνο με το μπόι της. Μόνο η Κροατία των Τόμιτς, Ζόριτς, Μάρκοτα, Σάριτς μπορεί να μας τρομάξει με παρέλαση δεινοσαύρων.
Για τη συνέχεια, όπου κάθε ήττα τιμωρείται με αποκλεισμό, νομίζω ότι το ιδανικό ζευγάρωμα είναι με τη Σερβία. Αλλά ας μη κοιτάζουμε το δάσος πριν μετρήσουμε τα δένδρα.
Οπως έγραψα και πιο πάνω, θα δούμε "πειραματικές" πεντάδες, που θα υστερούν στις μάχες των αιθέρων αλλά θα ισοσκελίζουν αυτό το ελάττωμα με άλλου είδους πλεονεκτήματα. Θα προτιμούσα, πάντως, να δω έναν καλό Βουγιούκα. Μέχρι τώρα, ο Ιαν δικαιώνει όχι τον εαυτό του, αλλά τους προπονητές που τον απέκλεισαν τα προηγούμενα χρόνια και προτίμησαν ψηλούς τύπου Μαυροειδή ή Καββαδά.
Εχει, όμως, χρόνο για να ανεβεί ξανά στη σκηνή και να γίνει ευχάριστη έκπληξη. Η θέση του στη 12άδα δεν κινδυνεύει. Πιστεύω ότι οι ελπίδες της Εθνικής για κάτι μεγάλο, πιο μεγάλο από τιμητικό αποκλεισμό στους 16, κρύβονται στα χέρια παικτών όπως ο Βουγιούκας, ο Βασιλειάδης και ο Σλούκας.
Τα δύο φιλικά με τους Τούρκους θα είναι η πρόβα τζενεράλε της Εθνικής, αλλά θα αφήσουν και ικανό χρονικό περιθώριο (μίας γεμάτης εβδομάδας) για να διορθωθούν τυχόν ανορθογραφίες. Το Μουντομπάσκετ είναι πλέον προ των πυλών. Το ωραιότερο 15νθήμερο της χρονιάς για όσους ζούμε από κοντά τα τουρνουά των Εθνικών ομάδων! Ελάτε μαζί και δεν θα το μετανιώσετε.
Εάν πάλι είστε από εκείνους που ήρθαν για να πουν ότι "ο Βασιλειάδης είναι άχρηστος" ή "ο Καϊμακόγλου ξυλοκόπος" ή "ο Κατσικάρης λίγος" ή "ο Κατσουράνης δημοσιοσχετίστας", προχωρήστε άφοβα στην επόμενη αμμουδιά. Το τσουνάμι της ανοησίας είναι χρήσιμο επειδή πεισμώνει την ομάδα, αλλά δεν παύει να αδικεί κατάφωρα τους παίκτες, τους προπονητές και όποιον άλλον εργάζεται για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.
Aυτοί είναι η πραγματική βιτρίνα του ελληνικού αθλητισμού. Θα έπρεπε να τους έχουμε κορώνα στο κεφάλι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου