Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Lepa sela lepo gore!!

Η Εθνική ομάδα γύρισε με την ουρά στα σκέλια από τη Μαδρίτη και ο Βασίλης Σκουντής ελπίζει ότι ο φοίνικας θα αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες.
Άφησα να περάσουν τριάντα ώρες για να συνέλθω από το σοκ (της ήττας από τη Σερβία και) του αποκλεισμού αυτής της πολλά υποσχόμενης Εθνικής από τους «8» του Παγκοσμίου Κυπέλλου και να μπορέσω να ταξινομήσω τις σκέψεις μου με ηρεμία και χωρίς θυμό...
Ναι, το ξέρω πως η οργή δεν είναι καλός σύμβουλος σε τέτοιες περιπτώσεις και ένας επαγγελματίας του χώρου (παίκτης, προπονητής, δημοσιογράφος) οφείλει να παραμένει ψύχραιμος, αλλά ώρες ώρες λέγονται και γράφονται πράγματα που σου ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι!
Ζητώ συγνώμη για την αγοραία έκφραση, αλλά έλεος πια με τις... παπαριές του διαδικτύου!
Για να τελειώνουμε μια και καλά με αυτή την υπόθεση, προκαλώ τον οποιονδήποτε πιστεύει και υποστηρίζει πως τα μέλη αυτής της Εθνικής ή το περιβάλλον της (συμπεριλαμβανομένου και του δικού μου σιναφιού) ανέβασαν πολύ ψηλά τον πήχη των δυνατοτήτων και των φιλοδοξιών της, να μου προσκομίσει τις αποδείξεις της υπερβολής. Ειδικότερα γι' αυτήν καθ' εαυτήν την ομάδα βάζω το χέρι μου στη φωτιά, υπό την έννοια ότι δεν άκουσα ποτέ και κανέναν να θέτει συγκεκριμένο στόχο, πολλώ δε μάλλον το μετάλλιο.
Συμφωνώ ότι κάποια στιγμή μετά το (ανώφελο, όπως αποδείχθηκε) 5-0 και λόγω του αποτελεσματικού και όμορφου μπάσκετ δημιουργήθηκαν υψηλές προσδοκίες, αλλά ακόμη και τότε κανένα από τα μέλη της ομάδας δεν υπέκυψε στον πειρασμό μιας μεγαλόστομης δήλωσης, ούτε μπήκε στο τριπάκι μιας υπόσχεσης.
Εν πάση περιπτώσει, εάν κι εφόσον κάποιοι κάναμε όνειρα, αυτά υπήρξαν προϊόν των έργων και όχι των λόγων της Εθνικής, άλλωστε επ' αυτού υπάρχει και η δεδηλωμένη στάση ολόκληρης της ομάδας, όπως τη διατύπωσε σε ανύποπτο χρόνο ο Δημήτρης Πρίφτης. Πρέπει να ήμασταν ακόμη στο Καρπενήσι, όταν ο συνεργάτης του Κατσικάρη (και «παλιοσειρά» πλέον στα επιτελεία της Εθνικής) είπε -και αυτό το ενστερνίστηκαν όλοι- πως «ό,τι κι αν πλάθουμε στο μυαλό μας, δεν θα βγει ποτέ από το στόμα μας».
Από εκεί και πέρα ο καθένας μπορεί να κρίνει κατά το δοκούν, μηδέ της αισθητικής εξαιρουμένης. Ομολογώ πως το υστερόγραφο του Πρίντεζη στο σχόλιο που ανάρτησε στο Facebook δεν ήταν η επιτομή της κομψότητας, αλλά όπως σχολίασε κάποιος, «αυτός είναι ο Γιώργος και τα είπε... λιμανίσια»!
Παρεμπιπτόντως, άλλος ένας Γιώργος, που επίσης προερχόταν από τον Ολυμπιακό (αλλά τότε αγωνιζόταν στον Αρη) είχε βρεθεί στη δίνη του κυκλώνα πριν από 15 χρόνια, απλώς εκείνος δεν τα είπε τόσο... λιμανίσια! Τον Σιγάλα εννοώ, ο οποίος κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο μετά το φιάσκο της Ντιζόν (με το 0-3 στο Ευρωμπάσκετ του 1999) και βλέποντας γύρω τους τις παρατεταγμένες αγχόνες είχε πει το εξής:  «Βγάλτε τώρα όση χολή θέλετε και φτύστε μας, διότι δεν θα σας ξαναδοθεί τέτοια ευκαιρία ποτέ στο μέλλον»
Δυστυχώς ο Σιγάλας δεν επιβεβαιώθηκε τότε, διότι αυτή η ανεπιθύμητη ευκαιρία ξαναδόθηκε στην αδηφάγα και κανιβαλική κοινή γνώμη και στο επόμενο Ευρωμπάσκετ, το 2001 στην Αττάλεια, όπου η χολή εξακοντίστηκε μετά την ήττα στο μπαράζ (για την πρόκριση στην τελική φάση) από τη Γερμανία: εκεί όπου μας άλλαξαν τον αδόξαστο με τα αλλεπάλληλα (αλά Stockton to Malone) pick n' roll ο Πέσιτς και ο Νοβίτσκι και σαν να ην έφτανε αυτό, έχασε και ο Παπαλουκάς πέντε από τις έξι βολές, τις οποίες εκτέλεσε και μας ήρθε ταμπλάς!
Κλείνω εδώ την ιστορική παρένθεση, αφήνω στην άκρη και τη δική μου τσατίλα για τα επιγενόμενα και πάμ' παρακάτω...
Παρακάτω (και για να πιαστώ από την οργίλη αντίδραση του Πρίντεζη) είναι το «Γιώργο χάσαμε»! Η Εθνική απέτυχε να προκριθεί στην οκτάδα και εγώ ο δόλιος ξέμεινα για έκτη φορά στη ζωή μου σε μια μεγάλη διοργάνωση ερήμην της επίσημης αγαπημένης, που (για να πω την αμαρτία μου) στη Σεβίλλη την καψουρευτήκαμε όλοι μας ξανά...
Εδώ μάλιστα ξανανοίγω μια μικρή ιστορική παρένθεση διότι το 'χει φαίνεται αυτή η πόλη να παράγει ελληνικές ιστορίες και δεν αναφέρομαι στον Βασίλη Τσιάρτα, που ακόμη λατρεύεται σαν θεός από τους Σεβιγιάνους. Το μυαλό μου πηγαίνει στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα γουότερ πόλο που διεξήχθη εκεί το 1997, με την ελληνική ομάδα να καταλαμβάνει την έβδομη θέση. Ήταν τότε που ο Κούλης Ιωσηφίδης με εκείνο το ανεπιτήδευτο μαγκιόρικο ύφος του -και για να προσγειώσει τους παίκτες στις απαιτήσεις ενός μεγάλου Τουρνουά και στην κρισιμότητα των χιαστί αγώνων-είχε πει μια σοφή κουβέντα...
«Ρε παρτάλια, δεν θέλω να είμαι έτοιμος εδώ και τώρα, αλλά εκεί και τότε»!
Αυτό ακριβώς με πιο κομψό τρόπο θα μπορούσε να πει τώρα και ο Κατσικάρης, διότι η Εθνική ομάδα ενώ στη Σεβίλλη παρουσιάστηκε έτοιμη, στη Μαδρίτη φάνηκε εντελώς ανέτοιμη και όχι τόσο από αγωνιστικής η τακτικής πλευράς, όσο στο μυαλό της!
Δεν δάγκωνε καλύτερα τη γλώσσα του ο προπονητής της Εθνικής όταν (την παραμονή του αγώνα με τη Σερβία) είπε ότι «το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως δεν είμαστε πνευματικά έτοιμοι και μπούμε στη διαδικασία της δεύτερης και της τρίτης σκέψης και αλλοιωθεί η αγωνιστική φυσιογνωμία μας»
Το 'βλεπες, Φώτη μου, το ' παιξες;      
Εδώ -κι όχι τάχα για να υπερασπιστώ το τεχνικό επιτελείο της Εθνικής, αλλά επειδή έτυχε να το συζητήσω από πριν- έχω να καταθέσω ότι σε αντίθεση με την πνευματική ετοιμότητα, εκείνη του scouting και της τακτικής υπήρξε αδιαμφισβήτητη: πέντε βασικοί άξονες είχαν χαραχθεί και μάλιστα υπογραμμίστηκαν ως εκ των ων ουκ άνευ στη στρατηγική, αλλά και τους πέντε, πανάθεμα τους, η Εθνική τους άφησε να πέσουν κάτω!
Ήταν φως φανάρι-κι άλλωστε το παραδέχτηκε και ο Μπιέλιτσα, ότι οι Σέρβοι μας νίκησαν «a la greca»: δηλαδή θωράκισαν την άμυνα τους, έπαιξαν εξαιρετικό passing game, άνοιξαν το παιχνίδι στον αιφνιδιασμό και επιβλήθηκαν με τον τρόπο  τον οποίο είχε ως σήμα κατατεθέν της η ελληνική ομάδα στην πρώτη φάση!
Παρεμπιπτόντως αυτή η πρώτη φάση απέβη μοιραία σε ό,τι αφορά τη συνέχεια και για τις τέσσερις ομάδες, που προκρίθηκαν από τον όμιλο της Σεβίλλης: καμία από αυτές δεν κατάφερε να μείνει όρθια στα πρώτα «σταυρώματα», που εξελίχθηκαν σε ισάριθμους θριάμβους των ομάδων του Α' ομίλου.
Αυτό είναι που λένε, αντίο Γρανάδα, ή για να παραφράσω την ατάκα που επικαλέστηκε, ως σήμα κινδύνου, ο Καϊμακόγλου, "what happens in Vegas, stays in Vegas... and what happens in Madrid, returns to Athens»!
Έχουν περάσει σαράντα ώρες από τη νίλα και τώρα που ξανακοιτάζω τις σημειώσεις μου, βλέπω κυκλωμένες με το στυλό μερικές παρατηρήσεις που σημείωνα την ώρα του αγώνα και τις παραθέτω «για την οικονομία του έπους», που έλεγε κι ένας παλιός φιλόλογος μας στην Ιωνίδειο Σχολή...
*Όντας βέβαιος ο Τζόρτζεβιτς ότι η Εθνική θα επιδιώξει να πειράξει το μυαλό του Τεόντοσιτς, τον έβαλε ως επί το πλείστον να παίξει (όχι ως πόιντ γκαρντ, αλλά) στη θέση «2».
*Οι Σέρβοι είχαν διαβάσει πολύ καλά το ελληνικό παιχνίδι και επιδίωξαν από την πρώτη στιγμή να μας κόψουν (με πίεση ή ακόμη και με φάουλ) τον αιφνιδιασμό και να μας εξαναγκάσουν σε σετ επιθέσεις.
*Σε πείσμα της αμυντικής πανοπλίας που απαιτείται σε τέτοια μοναδικά και οριακά ματς, η Εθνική δέχθηκε 90 πόντους με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Δεν αναχαίτισε ποτέ την επιθετικότητα των Σέρβων, ούτε ανέκοψε τον ρυθμό τους και όσο δύσκολα έβαζε ένα καλάθι, τόσο εύκολα το δεχόταν στο καπάκι!
*Kόντρα στο dna και στο εθιμικό δίκαιο του ελληνικού μπάσκετ, σε κανένα σημείο η ομάδα δεν μπόρεσε (μέσω της άμυνας της ή ενός επιθετικού ξεσπάσματος) να βρει ρυθμό και να μειώσει τη διαφορά η οποία διαρκώς αυξανόταν.
*Aν και ήταν παγκοίνως γνωστό και μάλιστα θεωρήθηκε ως θέμα... SOS (που λέγαμε και στο σχολείο) στην τακτική ανάλυση, αφήσαμε τους Σέρβους να οργιάσουν στην τρίτη περίοδο, που ήταν η καλή τους και στα προηγούμενα πέντε ματς.
*Πάνω στην αναμπουμπούλα κι ενώ όλα πήγαιναν στραβά (ακόμη και στο πρώτο ημίχρονο, που ακόμα ήμασταν ζωντανοί, αλλά... τρύπιοι στην άμυνα) ο Κατσικάρης πήγε κόντρα στη φύση του, άλλωστε ο πνιγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται! Έπαιξε με τρεις γκαρντ, έβαλε μαζί δυο τεσσάρια, έδωσε εντολή για αλλαγές σε όλα τα σκριν (τακτική που έχει οφέλη, αλλά και κόστος) και το μόνο εντέλει που δεν δοκίμασε ήταν η άμυνα ζώνης. Α, για να μην το ξεχάσω: δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία και απόδειξη ασχετοσύνης από αυτό που λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις, ότι τάχα ένας προπονητής δεν έχει "Plan B". Eδώ είχε τέτοιο (για την έξοδο από το ευρώ) ο... Αλέκος Αλαβάνος, έλειπε από τον Κατσικάρη;
Μ' αυτά και μ' αυτά, τον... ήπιαμε και γυρίσαμε πρόωρα και με την ουρά στα σκέλια πίσω.  Για τρίτη φορά στη σειρά και για τέταρτη στην τελευταία πενταετία (με εξαίρεση το Ευρωμπάσκετ του 2011) η ομάδα απέτυχε να μακροημερεύσει σε ένα Τουρνουά, ωστόσο ουδέν κακόν αμιγές καλού: δεν έφτιαξε ένα καλό αποτέλεσμα, αλλά τουλάχιστον δεν χάλασε την εικόνα της και τα τραύματα που φέρει είναι μονάχα αγωνιστικά. Αυτά θαρρώ πως επουλώνονται ευκολότερα από τα υπόλοιπα και θέλω να πιστεύω ότι η διαδικασία ανάνηψης θα είναι άμεση και σε έναν χρόνο από τώρα (Ευρωμπάσκετ 2015) δεν θα ξαναπέσουμε στην ίδια κατάθλιψη, δεν θα τρώμε πάλι τις σάρκες μας και δεν θα ' χει λόγο ο Πρίντεζης να στέλνει κάποιους σε διατεταγμένη υπηρεσία διαιώνισης του ανθρωπίνου είδους!!!
Ο Φώτης και οι παίκτες υπερασπίστηκαν μέχρι τελικής (και μάλιστα ηχηρής) πτώσεως το «jogo bonito» τους, τουτέστιν το όμορφο παιχνίδι με όλα τα παρελκόμενα του. Απλώς στο τέλος της ημέρας, την ώρα που κηδεύαμε τους ανομολόγητους πόθους μας γι' αυτή την ομάδα και ακουγόταν το «δεύτε τελευταίον ασπασμόν», ο επίλογος θα μπορούσε, κατά διαβολική σύμπτωση, να γραφτεί στη σέρβικη γλώσσα, που έχει φροντίσει να δώσει τον (κινηματογραφικό) τίτλο της σε τέτοιες περιπτώσεις...
«Lepa sela lepo gore», που σε απλά ελληνικά σημαίνει, «τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται». Βεβαίως, με τη διαφορά τους 18 πόντους και με την εικόνα της αιχμαλωσίας στο φινάλε, η δική μας πυρπόληση δεν φάνταζε πολύ όμορφη, αλλά ελπίζω πως δεν έγιναν όλα παρανάλωμα του πυρός και κάτι σώσαμε μέσα από τις στάχτες...
 Όπως συνηθίζω να λέω σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτά θα τα βρει η υπηρεσία και εν προκειμένω η... Πυροσβεστική!
ΥΓ: Ο Κατσικάρης πρέπει να μείνει, το κενό του (ηγέτη) Σπανούλη δεν φάνηκε στη Σεβίλλη, αλλά.φώναζε στο «do or die» ματς, όσο για τους Κουφούς και τους Σοφοκληδες, ο θεός κι η ψυχή μας!

*Πηγή: gazzetta.gr*

Δεν υπάρχουν σχόλια: