Συνηθίσαμε στα μεγαλεία με την εθνική Ελλάδας… Συνηθίσαμε στις επιτυχίες. Σε νίκες, σε προκρίσεις, σε σερί αποτελεσμάτων, σε νέες προκρίσεις από τους ομίλους των μεγάλων διοργανώσεων. Νομίζαμε ότι όλα αυτά ήταν εύκολα και απλά… Και τα διπλά σε… κάθε Σλοβακία, Ουκρανία, Λεττονία και το εντός έδρας απόλυτο και όλα τα ρεκόρ που έκανε η εθνική τα τελευταία 11-12 χρόνια.(Από εκείνο το ματς στο Μπέλφαστ (0-2 με Χαριστέα) που και εγώ είχα την τύχη να καλύψω...)
Όλα αυτά οδήγησαν (τους πολλούς) σε ένα ανόητο συμπέρασμα: Σε κάθε νίκη, σε κάθε πρόκριση το συμπέρασμα των… υπεράνω Ελλήνων φιλάθλων ήταν ότι… «Έλα μωρέ, το αυτονόητο κάναμε».
Δυστυχώς γι’ ακόμη μία φορά πρέπει να πάθουμε, να το δούμε, να το ζήσουμε, για να μάθουμε, ότι… «Και στο ποδόσφαιρο, αυτονόητο είναι ότι… δεν υπάρχει αυτονόητο. Τίποτα δεν σου χαρίζεται, μέσα στο γήπεδο».
Μας καλόμαθαν οι περασμένες ομάδες Ρεχάγκελ και Σάντος και νομίζουμε ότι γίναμε… Γερμανία.
Απόψε στην Φιλανδία, το είδαν και το εμπέδωσαν όσοι υποτιμούσαν την ομάδα του Ρεχάγκελ, αλλά και αυτή του Σάντος, ότι όλα αυτά τα περασμένα μεγαλεία (που εμείς για πολλούς και διάφορους λόγους πιστεύουμε ότι ΔΕΝ θα τα ξαναζήσουμε) αποτελούσαν πραγματικές επιτυχίες και όχι εύκολα κατορθώματα.
Η Ελλάδα απόψε είχε λίγα διαστήματα καλής απόδοσης και το μόνο που ικανοποίησε ήταν η διάθεση στο τέλος, μία καλή νοοτροπία και το γεγονός ότι η ομάδα δεν έδειξε ικανοποιημένη από την ισοπαλία.
Κατά τα άλλα ο προπονητής έπρεπε να δεχθεί γκολ για να καταλάβει το μεγάλο πρόβλημα στην… πλάτη του Τοροσίδη, ένας προπονητής που δεν έχει κερδίσει ακόμη την ομάδα. Μέχρι και το ότι πήγε με το αυτοκίνητο στην προπόνηση σχολίαζαν και αυτά είναι άσχημα σημάδια.
(Παρεμπιπτόντως του βγήκε η χρησιμοποίηση Καρέλη, πάτησε όλο το γήπεδο ο Κλάους, του βγήκε το 5-3-2 (ή 3-5-2) στο τέλος, άργησε να βγάλει τον Μαυρία, ενώ απόψε είχε και πολλές δικαιολογίες λόγω τραυματισμών).
Μετά απ’ όλα τα παραπάνω, είναι τουλάχιστον ανόητος αυτός που πιστεύει ότι η Ελλάδα θα έχει εύκολο έργο με την Βόρειο Ιρλανδία στο ερχόμενο εντός έδρας παιχνίδι. Θέλουμε πολύ να δούμε τρόπους ανάπτυξης και πλάνο διάσπασης μίας κλειστής και πολυπρόσωπης άμυνας.
Όσο περνούν οι αγώνες πάντως, τόσο και περισσότερο μας δημιουργείται η αίσθηση ότι η 10η θέση παγκοσμίως στην οποία έφθασε την εθνική ο Σάντος και η ομάδα του Καραγκούνη και του Κατσουράνη ( θα φάμε πολλές σφαλιάρες για να καταλάβουμε πόσα –εντός και εκτός γηπέδου- προσέφεραν οι δύο στην εθνική) θα αποτελέσει σύντομα μία μακρινή ανάμνηση. Πολύ μακρινή… Από δέκα θέσεις και πάνω δηλαδή…
Διαβάσαμε σήμερα στο διαδίκτυο μία συνέντευξη του Αλέξανδρου Μανιάτογλου που έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην επιτυχία Σάντος σε όσες Ελληνικές ομάδες εργάστηκε ο Πορτογάλος. Κάποια στιγμή ο Μανιάτογλου ανέφερε… «Το επεισόδιο Τζαβέλλα-Μανιάτη το καλοκαίρι μας βοήθησε! Το εκμεταλλευτήκαμε για να συσπειρώσουμε την ομάδα…»
Τι γράφαμε 27 Ιουνίου εδώ στο sportdog: «Έτοιμοι ήταν κάποιοι, με δημόσιο λόγο και χωρίς… Μεγάλη δικαίωση θα γνώριζαν και αυτοί. Όπως και οι άλλοι! Που ξέσκιζαν τον προπονητή επειδή «ανέχθηκε» Μανιάτη-Τζαβέλλα. Απαιτούσαν να τους διώξει! Και εκείνος, βρήκε τον τρόπο να πάρει από κάτι πραγματικά αρνητικό, την πιο θετική διάσταση και να το χρησιμοποιήσει υπέρ της ομάδας! Ποιος όμως τώρα από τους χιλιάδες που πρότειναν αποκεφαλισμούς, θα παραδεχθεί ότι τελικά ο προπονητής ήξερε τι έκανε;»
Επί της ευκαιρίας και γι’ άλλη μία φορά, τώρα που αυτός ο απίστευτος άνθρωπος και ο σπουδαίος προπονητής έφυγε από την χώρα μας και δουλεύει αλλού: Μόνο αυτοί που τον γνώρισαν και συνεργάστηκαν μαζί του από οποιοδήποτε πόστο ξέρουν, μόνο αυτοί μπορούν να καταλάβουν το μέγεθος του προπονητή και την αξία του ανθρώπου. Οι άλλοι, απλώς ατύχησαν, δεν τον γνώρισαν από κοντά και λένε… ότι να ‘ναι.
*Πηγή: sportdog.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου