Αυτό για όσους έβλεπαν με καθαρό και ποδοσφαιρικό μάτι τον Παναθηναϊκό και σαν ομάδα και συνολικά -για να μην πω κυρίως συνολικά- δεν ήταν έκπληξη.
Έκπληξη μπορεί να ήταν για όσους πίστευαν τις αντιποδοσφαιρικές σαχλαμάρες που ακολουθούσαν από την αρχή της χρονιάς και όχι, τις εμφανίσεις και την κατάσταση στον Παναθηναϊκό, ανάλογα φυσικά και με το αποτέλεσμα κάθε φορά.
Αναπάντεχο μπορεί να ήταν για όσους τον Παναθηναϊκό, σαν Παναθηναϊκό και σαν ομάδα, τον έχουν γραμμένο εκεί που δεν γράφει το μελάνι και το μόνο που τους ένοιαζε κάθε φορά, ήταν ή να την πουν σε στιλ ...στεναχωρήθηκες, αν ήταν καλό το αποτέλεσμα, ή για τον ...Μίτου και τον Ραγκουέλ σε όποιον αποφάσιζε να πει και καμιά ποδοσφαιρική κουβέντα της προκοπής στις στραβές.
Όμως Παναθηναϊκός δεν είναι αυτοί. Δεν ήταν αυτοί και δεν πρόκειται ποτέ να είναι αυτοί.
Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα με ιστορία, με παρελθόν δεκαετιών, με όνομα βαρύ σαν σύλλογος και σαν ομάδα.
Κι απ΄ αυτή την άποψη, η απογοήτευση σήμερα δεν είχε να κάνει με την ήττα από τον ΟΦΗ ή αν θέλετε μόνο με την ήττα από τον ΟΦΗ.
Η πρώτη απογοήτευση ξεκίνησε αρκετή ώρα πριν αρχίσει το παιχνίδι.
Κι αυτή ήταν η περιβόητη συνέλευση της Συμμαχίας και όσα συζητήθηκαν εκεί ανάμεσα στον Γιάννη Αλαφούζο και στους ...σύμμαχους.
Κι ήταν απογοήτευση για πολλούς και διάφορους λόγους. Με πρώτο και βασικότερο, ότι για τέταρτη ή πέμπτη φορά φέτος ακούσαμε και πάλι ακριβώς τα ίδια. Με τις ίδιες καυτές και κρίσιμες ερωτήσεις να μη γίνονται και με τις απαντήσεις να αναπαράγουν τα ίδια και τα ίδια χωρίς να προσθέτουν ούτε μια γραμμή σε όσα ξέραμε ήδη, χωρίς να παρουσιάζουν ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ, από πλευράς οικονομικών μεγεθών, υποχρεώσεων, πλάνων, χρεών και τα σχετικά.
Μια κουβέντα την οποία απ΄ ό,τι φάνηκε δεν την απασχολούσε το γιατί δε γίνεται γήπεδο στο Βοτανικό, το πόσα είναι τα χρέη συγκεκριμένα, το ποιοι βάζουν λεφτά αυτή τη στιγμή, το ποιος έχει τις μετοχές, το γιατί δεν γίνεται αύξηση μετοχικού κεφαλαίου ανοιχτή να βάλει χρήματα όποιος θέλει, τι γίνεται με το Απήλιον, αν θα παρουσιασθεί ποτέ η σύμβαση σχετικά, ποια ακριβώς σύμβαση υπάρχει μεταξύ ΠΑΕ και Ερασιτέχνη για τη Λεωφόρο, ποιος έκανε το φετινό σχεδιασμό, γιατί δεν βρήκαμε πουθενά παίκτες καλύτερους ΚΑΙ φθηνότερους απ΄ αυτούς που έχουμε, γιατί η Λεωφόρος είναι ...απρόσιτη για όποιον δε γουστάρουν συγκεκριμένοι συνδεσμίτες, γιατί φέτος παρά την περυσινή χρονιά είναι λιγότερα και τα διαρκείας και οι εγγραφές στη Συμμαχία κι ένα σωρό άλλα.
Ο δεύτερος και ουσιαστικός λόγος που προκαλούσε απογοήτευση, ή πιο σωστά θλίψη, ήταν αυτή καθ΄ αυτή η εικόνα της συνέλευσης.
Τρακόσια με τετρακόσια άτομα λένε τα ...ρεπορτάζ. Κα εγώ να το δεχτώ ότι τόσοι ήταν. Όπως να δεχθώ ακόμα και το ότι όλοι σχεδόν και αν όχι όλοι, οι εκατόν-πενήντα χειροκροτούσαν όπως επίσης λέει το ρεπορτάζ.
Όμως στα συγκαλά μας ρε παιδιά, αυτός είναι ο Παναθηναϊκός σήμερα; Αυτοί οι εκατόν-πενήντα ή ακόμα και οι ...τρακόσιοι αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον του συλλόγου; Και ποιοί είναι αυτοί; Ποιον εκπροσωπούν; Κι από πού ως πού και με ποιες μεθόδους αυτοί είναι που θα πάρουν αποφάσεις για θέματα ιστορικά για τον Παναθηναϊκό όπως το γήπεδο, ή για ακόμα πιο απλά και τρέχοντα, όπως για το ποιοι έχουν δικαίωμα να πάνε στη Λεωφόρο χωρίς να κινδυνεύσει η σωματική ακεραιότητα και η ζωή τους;
Ο καθένας φυσικά έχει δικαίωμα να κάνει και να λέει ό,τι γουστάρει, Το θέμα είναι όμως και ποιος είναι αυτός και για ποιο πράγμα μιλάει.
Τέλος πάντων, Θα επανέλθουμε σ΄ αυτό σύντομα.
Η δεύτερη απογοήτευση ήταν το παιχνίδι. Κι εδώ όμως μια από τα ίδια.
Βαρεθήκαμε από την αρχή της χρονιάς να ακούμε τα ίδια και τα ίδια. Δουλεύουμε καλά, την επόμενη εβδομάδα θα είμαστε καλύτεροι, σε λίγο καιρό θα είμαστε καλύτεροι, μετά τη διακοπή θα είμαστε καλύτεροι και βάλτα να πάνε.
Στο ίδιο βιολί όλοι. Από πάνω μέχρι κάτω. Από τη διοίκηση, από τον προπονητή και από τους παίκτες.
Κι όταν τους λες, μα ρε παιδιά, αυτό που βλέπουμε είναι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ με βάση τα δεδομένα του Παναθηναϊκού, μιλήστε καθαρά στον κόσμο και μην αρκείστε στην "προστασία" και ασυλία που έχετε εξασφαλίσει από ΜΜΕ και οργανωμένους ποντάροντας ότι θα έρθει ένα καλό αποτέλεσμα ή ένα κακό ...με εχθρική διαιτησία για να κερδίσουμε χρόνο χωρίς ουσίας, τότε η αντίδραση είναι ίδια.
Υβριστικά μηνυματάκια και κουβέντα για την κουβέντα για το τι έγινε το ...1979, το 1986, το 1990, το 1996, το 2000, το 2004 και ό,τι απωθημένο έχει ο καθένας.
Και επί της ουσίας τι βλέπουμε; Αν μη τι άλο αυτά που κουβεντιάζουμε εδώ από το καλοκαίρι και τα κουβεντιάζει κι όλος ο κόσμος άσχετα αν ο "μηχανισμός προστασίας και αποσιώπησης" τα θάβει όσο πιο βαθιά γίνεται.
Δεν μπορεί λοιπόν ο Παναθηναϊκός με τα δεδομένα που υπάρχουν να ανταποκριθεί σε πιεστικές καταστάσεις.
Και δεν συζητάω καν εδώ για συμμετοχή σε τρεις διοργανώσεις. Γι΄ αυτές το ρόστερ δεν φτάνει όχι μόνο ποιοτικά, αλλά ούτε καν ποσοτικά.
Το θέμα ήταν και είναι να το δουν αυτό όλοι στην ομάδα και να προσαρμοστούν ανάλογα και όχι να ταίζουν φούμαρα τον κόσμο για μεταγραφές και αστεία πράγματα, ή να εκθέτουν τον σύλλογο και να εκτίθονται και οι ίδιοι με δηλώσεις του στιλ "φέτος θα είμαστε καλύτεροι" όπως έλεγε ο πρόεδρος ή "είμαστε πλήσεις δεν θέλουμε παίκτες" που έλεγε ο προπονητής, ή "δεν είδε κανένα που να του αρέσει ο Νταμπίζας στα παιχνίδια των Εθνικών ομάδων" όπως έλεγε το ...ρεπορτάζ.
Αυτά είναι αστεία πράγματα. Και το θέμα δεν είναι ότι υποτιμούν τη νοημοσύνη του κόσμου. Αλλά υποτιμούν και αυτούς τα λένε και αυτούς που τα αναπαράγουν χωρίς να τα σχολιάζουν και στην τελική και τον Παναθηναϊκό σαν σύλλογο και σαν όνομα, από τη στιγμή που καλώς ή κακώς όλοι οι προαναφερόμενοι εκπροσωπούν και μιλούν εξ ονόματος του Παναθηναϊκού.
Τέλος και για να κλείνουμε για σήμερα.
Η τρίτη απογοήτευση ήρθε από τις δηλώσεις του Αναστασίου μετά το παιχνίδι.
Μα είναι ποτέ δυνατόν;
Να χάνεις από ένα άθλιο ΟΦΗ που έκανε δυο φάσεις στη Λεωφόρο, να μην έχεις κάνει ευκαιρία, να έχεις βάλει ένα γκολ και αυτό αυτογκόλ του αντιπάλου και η πρώτη σου αντίδραση να είναι ανάθεμα στον ΟΦΗ που έπαιζε κλειστά και έπεφτε κάτω για να κάνει καθυστερήσεις;
Και να αυτό πες ήταν η πρώτη αντίδραση δευτερόλεπτα μετά τη λήξη του αγώνα, είναι δυνατόν να το επαναλαμβάνεις και μετά στη συνέντευξη τύπου που υποτίθεται έχεις σκεφτεί πιο ψύχραιμα τα πράγματα;
Θα πω κάτι εδώ στον Γιάννη Αναστασίου με όλο το θάρρος που του έχω από τότε που ήρθε στην Αθήνα αμούστακο παιδί στον Εθνικό, από τότε που συζητούσαμε παρέα το αν θα πάει στον ΟΦΗ, από τότε που κουβεντιάζαμε για μπάλα στο ΑΡΩΜΑ στα Ιλίσια.
Για να κάνεις καριέρα και μάλιστα στον λαβωμένο και αποδεκατισμένο Παναθηναϊκό φίλε Γιάννη, δεν αρκούν οι ...καφέδες με τους συνδεσμίτες, οι καλές σχέσεις με το κλειστό δημοσιογραφικό κύκλωμα που είναι προσκείμενο στην ...διεύθυνση επικοινωνίας της ΠΑΕ και οι δηλώσεις αυτοκτονίας του στιλ "είμαστε πλήρεις" για να δικαιολογήσεις τη διοίκηση.
Όλοι αυτοί θα σε αδειάσουν χωρίς κανένα δισταγμό και θα σου φορτώσουν κιόλας τη λέζα αν στραβώσει αρκετά το πράγμα.
Καριέρα θα κάνεις και θα ριζώσεις στον Παναθηναϊκό ή όπου αλλού σε βγάλει ο δρόμος σου αργότερα, μόνο αν δουλεύεις αποκλειστικά αφοσιωμένος στο ποδοσφαιρικό κομμάτι της δουλειάς σου, μόνο όταν μιλάς ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές στον κόσμο και μόνο όταν στηριχθείς ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και μόνο στις γνώσεις, τη δουλειά και τις φιλοδοξίες σου.
Όλα τα άλλα, μπορεί πρόσκαιρα να εξασφαλίζουν ασυλία, αλλά ποτέ δεν σε ανεβάζουν κατηγορία και σαν προπονητή και σαν προσωπικότητα.
Τα υπόλοιπα εν ευθέτω χρόνω.
*Πηγή: sportdog.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου