Το ΝΒΑ δεν είναι μπάσκετ, τουλάχιστον μέχρι τα play offs. Το ΝΒΑ είναι μακράν η κορυφαία εμπορικά διοργάνωση, αλλά από μπάσκετ είναι ένας διαγωνισμός 2on2, 1on1 και αλτικών ικανοτήτων.
Αν πηδάς ψηλά και αν είσαι εκρηκτικός παίζεις και παίζεις και καλά. Στην Ευρώπη αμφότερα χρειάζονται αλλά για το κορυφαίο επίπεδο χρειάζεσαι πάνω από όλα... ΜΥΑΛΟ.
Στο ΝΒΑ δε σκέφτονται, δε «διαβάζουν» άμυνες γιατί πολύ απλά δεν παίζουν άμυνες.
ΝΒΑ παρακολουθούσα μέχρι και το τέλος των 90s. Παικταράδες με τα όλα τους μέχρι τότε. Τρομεροί αθλητές μα ήξεραν και από τακτική.
Οι Ευρωπαίοι ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα των δύο χεριών και τώρα παίζει και η κουτσή Μαρία από το... Λουξεμβούργο. Ευρωπαίοι που αν αγωνιστούν στο Top 16 της Ευρωλίγκας δε θα κάνουν την παραμικρή διαφορά.
Φοβάμαι αρκετά για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. 'Εφυγε μικρός για τις ΗΠΑ κάτι το οποίο του στερεί την εκμάθηση της τακτικής του μπάσκετ.
Ο Αντετοκούνμπο στο ΝΒΑ τα καταφέρνει περίφημα διότι εκμεταλλεύεται τα πλούσια αθλητικά του προσόντα και γιατί βρίσκεται σε έναν οργανισμό ο οποίος επέλεξε να αφοσιωθεί σε αυτόν και όχι τόσο στο άμεσο καλό των Μπακς. Στο μακροπρόθεσμο ίσως....
Διερωτώμαι αν αυτή τη στιγμή έβαζες τον Αντετοκούνμπο στον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την Μπαρτσελόνα.... θα έκανε τη διαφορά;
Πιστεύω πως όχι. Η Ευρωλίγκα έχει τακτική μπόλικη, οι προπονητές χρησιμοποιούν δεκάδες συστήματα, οι άμυνες είναι 1000% πιο δυνατές από αυτές στις οποίες καρφώνει κάθε βράδυ ο Έλληνας φόργουορντ.
Αυτή τη στιγμή σε ένα ματς play offs για την Ευρωλίγκα ο Αντετοκούνμπο δε θα έκανε τη διαφορά, διότι (καλώς ή κακώς) το ένστικτό του περνάει σε δεύτερη μοίρα αφού πρέπει να ακολουθηθεί το επιθετικό σύστημα. Και γιατί στην πρώτη φορά που θα κάνει drive θα δεχθεί μία αγκωνιά, θα ξαπλώσει κάτω και θα ξανά σκεφτεί αν θα διεισδύσει.
Όχι. Σε καμία περίπτωση ο Αντετοκούνμπο δε μπορεί να ανεβάσει το επίπεδο μίας καλής ευρωπαϊκής ομάδας. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε μεμονωμένα ματς, αλλά σε διάρκεια σε μία σεζόν. Σε ένα ματς (και σε περισσότερα) θα κάνει... παπάδες. Σε διάρκεια όμως...
Κάτι ακόμη το οποίο με ανησυχεί είναι η συνήθεια στην ήττα ή μάλλον η μη συνήθεια στη νίκη.
Στο ΝΒΑ παίζουν 82 ματς και αντιμετωπίζουν μία ήττα σαν κάτι νορμάλ. Αντιμετωπίζουν όλες τις ήττες βασικά σαν κάτι νορμάλ.
Η νίκη είναι συνήθεια, το ίδιο και η ήττα.
Στην Ευρωλίγκα υπάρχει η πίεση του αποτελέσματος η οποία είναι ευεργετική όσο μεγαλώνεις αρκεί να την χρησιμοποιήσεις παρέα με την εμπειρία σου. Στις ΗΠΑ δεν υπάρχει η παραμικρή πίεση για το αποτέλεσμα.
Άποψή μου είναι πως η πίεση του αποτελέσματος λειτουργεί ως οινόπνευμα στη φωτιά... Πυροδοτεί την εξέλιξη του παίκτη.
ΥΓ: Αποτελεί τεράστια τιμή για την Ελλάδα και το μπάσκετ της χώρας μας να έχουμε Έλληνες στο ΝΒΑ. Δεν το συζητώ. Απλά όταν το... παραξηλώνουμε μόνο κακό μπορούμε να κάνουμε στους παίκτες. Όταν το απλό κάρφωμα το βαφτίζουμε, «τους τρέλανε όλους ο Γιάννης». Ελπίζω να μην τα διαβάζει ο μικρός γιατί θα γελάει αφού κάθε βράδυ γίνονται 40 τέτοια καρφώματα στο ΝΒΑ.
ΥΓ 2: Προφανώς ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος με τη δήλωσή του περί της διαιτησίας στην Πυλαία trollάρει.
ΥΓ 3: Ο Γιάνκοβιτς άλλαξε επίπεδο χθες σαν παίκτης. Μεγάλο σουτ που βάζει μεγάλος παίκτης. Μάγκας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου