Η
ιστορία που ακολουθεί είναι πέρα ως πέρα αληθινή και δεν βασίζεται
απλώς σε πραγματικά γεγονότα όπως γράφουν στις ταινίες, αλλά είναι μόνο
πραγματικά γεγονότα.
Κάνω αυτή την εισαγωγή, γιατί νομίζω ότι
είναι απαραίτητη μετά την ατάκα του πρωταγωνιστή της ιστορίας μας πριν
από μερικούς μήνες στον «guardian» .
«Δεν μπορεί να γίνει ταινία η ιστορία αυτής της ομάδας. Κανείς δεν θα πίστευε ότι είναι αληθινή…» είπε.
Και όμως πρόκειται για μία από τις πιο
αληθινές ιστορίες που γνώρισε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Το αληθινό
παραμύθι που μπορεί να διηγείται ο καθένας στο χωριό του για να πείσει
τους πάντες ότι όλα γίνονται ακόμη και σήμερα, την εποχή του σκληρού
ανταγωνισμού, όπου μόνο τα χρήματα μιλάνε.
Και επειδή είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτή η
ιστορία θα γίνει κάποια στιγμή και ταινία, η πρώτη σκηνή της νομίζω θα
έπρεπε να είναι στην παραλία. Μία μαγευτική παραλία που βλέποντάς την
στις φωτογραφίες είσαι σίγουρος ότι ανήκει σε μία χώρα με θερμό –
τροπικό κλίμα, κάπου στη Νότια Ευρώπη ή την Βόρεια Αφρική. Και όμως
είναι μία παραλία της Αγγλίας.
Η... τροπική παραλία του Μπόρνμουθ
Η ταινία λοιπόν ξεκινά…
Ο ξανθομάλλης 37χρονος Εντι Χάου περπατά
με το αγαπημένο του καφετί μπόξερ τον Ερικ στην απέραντη και ήσυχη
παραλία το βράδυ της Δευτέρας 27 Απριλίου 2015. Στην παραλία δεν υπάρχει
ψυχή, αλλά πίσω, όταν βλέπεις την πόλη αντιλαμβάνεσαι ότι ξενυχτάει,
γιορτάζει…
Ο Εντι παίζει με τον Ερικ μέχρι τελικής
πτώσης και όταν ξαπλώνει στην άμμο ο Ερικ του γλύφει τον καρπό του
χεριού όπου είναι ευδιάκριτο ένα μικρό τατουάζ που είναι το γράμμα R. R από τον Rodney,
τον πρώτο σκύλο του, ένα μαύρο λαμπραντόρ με τον οποίο μεγάλωσε και
πήγαινε στο γήπεδο για να βλέπει την αγαπημένη του Μπόρνμουθ όταν ήταν
νεαρός. Ο Εντι ξαπλωμένος στην άμμο και με τον Ερικ καθισμένο δίπλα του,
βλέπει τον ωκεανό και θυμάται όλη την ιστορία από την πρώτη ημέρα μέχρι
εκείνο το βράδυ…
Επτά χρόνια πριν…
Μία ομάδα η οποία παίζει στην League Τwo (τέταρτη
κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου) ξεκινά το πρωτάθλημα με -17 βαθμούς
λόγω των οικονομικών προβλημάτων που έχει, και για ένα χρόνο είναι σε
εμπάργκο μη μπορώντας να κάνει μεταγραφές.
Οι λιγοστοί υπάλληλοι είναι απλήρωτοι για μήνες και όσοι παίκτες έχουν
απομείνει έτοιμοι για προσφυγές. Κάτω από αυτές τις συνθήκες η διοίκηση
αποφασίζει να δώσει το τιμόνι της ομάδας στον άπειρο και νεαρό μάνατζερ
Εντι Χάου. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας μας είναι μόλις 30 ετών και πριν
εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο λόγω ενός σοβαρού τραυματισμού ήταν
ποδοσφαιριστής της ομάδας.
Σχεδόν 125 χρόνια ιστορίας, αλλά…
Το club
έχει 125 χρόνια ιστορίας, αλλά δεν έχει να θυμάται σχεδόν απολύτως
τίποτα από αυτά. Δεν κατέκτησε ποτέ τίποτα, παρά ένα δύο κύπελλα
ερασιτεχνών και ένα πρωτάθλημα της τρίτης Εθνικής της Αγγλίας. Τίποτα
άλλο… Δεν είχε παίξει ποτέ στην κορυφαία κατηγορία του αγγλικού
ποδοσφαίρου, ούτε καν στη δεύτερη κατηγορία. 125 χρόνια στις μικρές
κατηγορίες και τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. Αυτή είναι η πραγματική
ιστορία της, αυτό είναι το ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ της. Ότι άντεξε να υπάρχει, ενώ 125
χρόνια δεν είχε σχεδόν τίποτα για να καμαρώνει, παρά μόνο για την
ύπαρξή της…
Η πρώτη ημέρα στην δουλειά…
Επιστρέφοντας στην ταινία ο Εντι θυμάται
εκείνη την πρώτη ημέρα στην δουλειά με τους απλήρωτους παίκτες και
υπαλλήλους, με το -17 στην πλάτη στην τέταρτη κατηγορία και τα κίνητρα
που έψαχνε να βρει ο ίδιος για να τα μεταδώσει και στους υπόλοιπους.
Θυμάται τους φίλους της ομάδας που στα ημίχρονα των αγώνων κυκλοφορούσαν
στις κερκίδες με μεγάλα ψάθινα καλάθια και έκαναν έρανο μεταξύ των
θεατών (ήταν δεν ήταν 2-3 χιλιάδες) προκειμένου να μαζευτούν χρήματα για
να πληρωθούν παίκτες και προσωπικό…
Τα ίδια πρόσωπα που σχεδόν τα αναγνώριζε
ένα ένα, τα είδε την Δευτέρα το βράδυ να ζουν το όνειρο. Να είναι
ευτυχισμένοι, να απολαμβάνουν για λογαριασμό όλων όσων έκαναν υπομονή
125 χρόνια και δεν έζησαν σχεδόν τίποτα, την στιγμή της απόλυτης
ευτυχίας. Είδε τα πρόσωπα ένα ένα να κλαίνε από συγκίνηση μόλις ο
διαιτητής σφύριξε για τελευταία φορά στον νικηφόρο αγώνα με την Μπόλτον,
ο οποίος επιβεβαίωσε την άνοδο στην Πρέμιερ Λιγκ, το διασημότερο
πρωτάθλημα στον κόσμο.
Το ματς με την Μπόλτον έχει μόλις τελειώσει και ο κόσμος πανηγυρίζει την άνοδο στην Premier League
Family club…
Μία μικρή και άσημη κωμόπολη της Αγγλίας,
μία ακόμη πιο άσημη, στα όρια της ασήμαντης ομάδα, θα γίνει ξαφνικά το
θέμα συζήτησης σε όλο τον κόσμο. Το μότο «κάν' το όπως η Μπόρνμουθ» θα
γίνει σλόγκαν για όλα τα ποδοσφαιρικά χωριά του πλανήτη. Γιατί αυτό
ήταν η Μπόρνμουθ για 125 χρόνια. Ένα ποδοσφαιρικό χωριό ή όπως πιο σωστά
λέει ο άνθρωπος μας, ο Εντι, «το πιο διάσημο family club» στον πλανήτη ποδόσφαιρο.
Μέσα σε 7 χρόνια από την οικονομική
καταστροφή και την τέταρτη κατηγορία στην Πρέμιερ Λιγκ. Και με μηδέν
εφόδια, ένα γηπεδάκι που είναι πολύ μικρό για την δεύτερη κατηγορία της
Αγγλίας και θα γίνει το πιο μικρό στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ, με
μετρημένους πιστούς φίλους, με μηδέν παράδοση, με μηδέν ιστορία… Δεν
ήταν μία Σαουθάμπτον που έφτασε στην διάλυση, αλλά αργά ή γρήγορα θα
επέστρεφε εκεί που ανήκε. Δεν ήταν μία Ντόρτμουντ που κάθε Σάββατο είχε
80 χιλιάδες θεατές για να στηριχτεί ακόμη και στα πολύ δύσκολα χρόνια
της, ήταν ένα μεγάλο χωριό που στα pick
του τότε, μπορούσε να μαζέψει στο γήπεδο 5-6 χιλιάδες ανθρώπους και
τώρα μαζεύει 11 χιλιάδες γιατί συρρέουν και από τις γύρω περιοχές για να
δουν από κοντά «το θαύμα του Εντι Χάου…».
Όλα τα φλας και οι κάμερες πάνω στον Χάου, τον «Άγγλο Special One», όπως τον χαρακτήρισε ο Γκάρι Λίνεκερ
Όταν όλοι έσπευσαν να δουν από κοντά το θαύμα…
Και το
θαύμα ολοκληρώθηκε την περασμένη Δευτέρα το βράδυ. Τα δημοσιογραφικά του
μικρού γηπέδου της Μπόρνμουθ ξεχείλιζαν από τους πιο μεγάλους και
διάσημους Αγγλους δημοσιογράφους που έσπευσαν να δουν από κοντά την
επιβεβαίωση του θαύματος και να γνωρίσουν την ομάδα που πλέον από την
επόμενη σεζόν θα είναι κάθε Σαββατοκύριακο στη ζωή τους, στη ζωή όλης
της χώρας και κατ΄ επέκταση όλου του πλανήτη ποδόσφαιρο. Την Μπόρνμουθ
θα την βλέπουμε κάθε Σαββατοκύριακο και στην Ελλάδα, για φαντάσου…
Ο Εντι και το ποδόσφαιρο της Μπόρνμουθ…
Εσπευσαν να γνωρίσουν τον Εντι, τον
άνθρωπο που στα 37 του αναδείχτηκε κορυφαίος προπονητής όχι της χρονιάς,
αλλά της δεκαετίας στην Τσάμπιονσιπ. Να δουν από κοντά την ομάδα που
παίζει απολύτως μοντέρνο ποδόσφαιρο, με 60% κατοχή κατά μέσο όρο, με την
μπάλα να απαγορεύεται σχεδόν να σηκωθεί από το χόρτο, την ομάδα των
σχεδόν 20 τελικών προσπαθειών ανά παιχνίδι, την ομάδα που έχει βάλει ήδη
95 γκολ στο πρωτάθλημα. Εσπευσαν να γνωρίσουν από κοντά τον Χάρυ Αρτερ
τον οποίο η Μπόρνμουθ αγόρασε έναντι 4 χιλιάδων λιρών (περίπου 5
χιλιάδες ευρώ) από την Γουόκινγκ ή κάπως έτσι και ο Χάουι τον μετέτρεψε
σε παίκτη της Πρέμιερ Λιγκ… Να δουν τους περίπου 11 χιλιάδες φίλους της
Μπόρνμουθ να μπαίνουν μέσα στο γήπεδο με τη λήξη του ματς με την Μπόλτον
για να γιορτάσουν αυτό που ο Χάου χαρακτήρισε «αδύνατο…». Το ίδιο που
είπε και ο γενικός διευθυντής αυτής της ομάδας, ο Τζεφ Μόστιν «Εδώ,
απόψε δεν γράψαμε ιστορία. Πετύχαμε κάτι που δεν ήταν δυνατόν να
πετύχουμε. Συνέβη κάτι που δεν μπορούσε να συμβεί ούτε στα όνειρα μας…».
Ο ίδιος άνθρωπος που πριν 4 χρόνια ανακοίνωνε με καμάρι την φοβερή εμπορική επιτυχία του club
να βρει όνομα χορηγού για το γήπεδο με το ποσό των 50 χιλιάδων λιρών
ετησίως. Από αύριο θα πρέπει να διαχειριστεί έσοδα της τάξης των 150
εκατ. λιρών για την επόμενη χρονιά!!!
Ο Εντι δεν θυμάται μόνο, αλλά ονειρεύεται κιόλας…
Ο Εντι Χάου καθισμένος στην αγαπημένη
παραλία του, με τον Ερικ, το καφετί μπόξερ δίπλα του, είχε πολλά ακόμη
να θυμηθεί, αλλά και πολλά να ονειρευτεί. Όπως για παράδειγμα ότι πλέον
θα μπορεί να έχει δικό του γραφείο και δεν θα μοιράζεται το ίδιο με τον
βοηθό του. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που απαντά ότι θα κάνει όταν οι
Αγγλοι δημοσιογράφοι τον ρωτάνε πώς θα διαχειριστεί ένα μπάτζετ 20 ή και
30 εκατ. λιρών που θα έχει στην διάθεσή του για να κάνει μεταγραφές το
καλοκαίρι…
Μικρά προβλήματα είναι αυτά για τον Εντι.
Εδώ βρήκε τον τρόπο να διαχειρίζεται το συνολικό μπάτζετ για μεταγραφές
των 10 χιλιάδων λιρών, θα δυσκολευτεί με αυτό των 20 εκατ. λιρών. Όπως
άλλωστε λέει και ο ίδιος. «Το πιο απίστευτο ταξίδι στην ιστορία του
ποδοσφαίρου, ξεκίνησε όπως όλα τα ταξίδια. Με ένα βήμα»...
Υ.Γ. Οσοι έχετε ακόμη κουράγια και θέλετε
να διαβάσετε περισσότερα πράγματα για «τα κεράσια» όπως είναι το
παρατσούκλι της Μπορνμουθ, εδώ θα
βρείτε ένα κείμενο που είχα γράψει για αυτό το υπέροχο παραμύθι πριν
μερικούς μήνες. Τότε που είχε αρχίσει να φαίνεται ότι θα έχει happy end…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου