Δυσαρέσκεια υπάρχει πρώτα από τους ίδιους. Η κριτική είναι όχι απλά δεκτή, αλλά απαραίτητη. Με μια διαφορά, με μια αναγκαία σημείωση: Να γίνεται με γνώμονα τη βελτίωση. Να γίνεται με επιχειρήματα.
Μηδενισμοί κι αφορισμοί αποτελούν στοιχεία και φαινόμενα του παρελθόντος. Ο Ηρακλής στη Ριζούπολη δεν ήταν καλός όπως σε άλλα παιχνίδια. Δεν είχε ρυθμό (αν και σ' αυτό... βοήθησε και η τακτική του Απόλλωνα από το 60' και μετά), δεν είχε εμπνεύσεις, τελική πάσα και ως εκ τούτου ένα ακόμη φετινό στοιχείο του: Πολλές τελικές και ευκαιρίες. Όλοι το είδαν αυτό, δεν χρειάζεται κανένα δίπλωμα... Uefa Pro για να το πεις.
Αυτό που σε κάνει να
αναφωνείς με ειρωνεία: «κλασικές αντιδράσεις» είναι κάποια «αφοριστικά»
σχόλια για την ομάδα. Πρέπει όμως να τονίσω πως είναι λιγοστά στον
αριθμό. Κι αυτό αποδεικνύει τα πολλά βήματα και στην αντιμετώπιση των
καταστάσεων από πολύ κόσμο, αλλά και την αναγνώριση της όλης
προσπάθειας.
Η ήττα ενοχλεί. Πάντα.
Κανείς δεν μπορεί να χαμογελάει. Κι ο χαρακτήρας του νικητή «χτίζεται»
από το πως εισπράττεις μια ήττα και φυσικά πως τη διαχειρίζεσαι. Είναι
όμως ασύλληπτο μια ομάδα που γνώρισε στη Ριζούπολη την πρώτη της εκτός
έδρας ήττα στο Πρωτάθλημα να χαρακτηρίζεται ως «λίγη». Απόψεις είναι
αυτές και είναι όλες δεκτές. Αλλά «λίγους» δεν μπορείς να πεις αυτούς
που από τις 12 Οκτωβρίου μέχρι πριν το παιχνίδι στη Ριζούπολη, σε επτά
μήνες, σε 13 παιχνίδια είχαν 10 νίκες και 3 ισοπαλίες με τέρματα 18-4
υπέρ τους!
Αυτοί στο γήπεδο θα
«κλειδώσουν» την άνοδο, ο κόσμος στην κερκίδα θα τους «απογειώσει», η
διοίκηση παρέχοντας τα απαραίτητα εχέγγυα και την ηρεμία θα συνεχίσει να
δημιουργεί τις συνθήκες. Μια ομάδα είναι «αλυσίδα», όλοι έχουν
συμμετοχή, όλοι είναι απαραίτητοι, όλοι χρειάζονται. Και πραγματικά η
πλειοψηφία του κόσμου που επιδεικνύει αξιομνημόνευτη ωριμότητα, αλλάζει
και τους υπόλοιπους.
*Πηγή: metrosport.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου