Γιούβε: Οταν (ευτυχώς) δεν διοικούν οι οπαδοί!!

Ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για το επιμύθιο του φετινού παραμυθιού που γράφει ο Μαξ Αλέγκρι με την Κυρία, που ξαναγίνεται ευρωπαϊκά Μεγάλη και επιτυγχάνει όσα δεν μπορούσε να κάνει με το μονοδιάστατο παιχνίδι του Κόντε.  

Η φετινή ιστορία της Γιουβέντους εκτός από όμορφη και συγκινητική είναι, πρωτίστως, διδακτική. Αυτό που σήμερα συμβαίνει στο Τορίνο, εκεί όπου οι φανατικοί οπαδοί της Γιούβε έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους για τον Μαξ Αλέγκρι και έχουν ξεχυθεί στους δρόμους, από το βράδυ της Τετάρτης, για να πανηγυρίσουν σαν παλαβοί την ανέλπιστη επιστροφή της Κυρίας σε τελικό Champions League μετά από 12 χρόνια, είναι μια καθαρή απόδειξη του αξιώματος ότι στο ποδόσφαιρο τις αποφάσεις διοίκησης πρέπει να λαμβάνουν τα μέλη του μάνατζμεντ και όχι οι φανατικοί οπαδοί, διότι όταν συμβαίνει το αντίθετο και οι οπαδοί γίνονται παράγοντες ζυγώνει η αποτυχία και η παρακμή.
Στις 16 του περασμένου Ιουλίου, την επομένη της αιφνίδιας παραίτησης του Αντόνιο Κόντε, ο οποίος άφησε εμμέσως πλην σαφώς να εννοηθεί ότι αποφάσισε να αποχωρήσει από την Γιουβέντους επειδή το ρόστερ δεν στήριζε τις φιλοδοξίες του για διάκριση στο Champions League, ο Αντρέα Ανιέλι, ο οποίος πλήρωνε την δυσαρέσκεια σε όρια οργής των τιφόζι για την αποχώρηση του “τρία στα τρία πρωταθλήματα” προπονητή, έκανε μια πολύ “αντιδημοφιλή” επιλογή. Προσέλαβε έναν προπονητή – συνώνυμο της εισόδου της Μίλαν στην περίοδο της παρακμής, ο οποίος είχε ανεχθεί, στον καιρό του στο Μιλάνο, την αφαίμαξη του ρόστερ από τους υψηλότερης ποιότητας ποδοσφαιριστές. Ως συνέπεια όλων αυτών, ο Αλέγκρι είδε στην πρώτη ημέρα στη νέα δουλειά τους τιφόζι να κλωτσάνε το αυτοκίνητό του και να τον κυνηγούν για να τον αποδοκιμάσουν και να τον διώξουν προτού καλά καλά προλάβει να φορέσει την ασπρόμαυρη φόρμα.
Τι θα της είχε συμβεί της Γιουβέντους αν ο Ανιέλι λειτουργούσε ως κλασσικός Ελληνας παράγοντας, δηλαδή αν άκουγε “τον υπέροχο κόσμο”, που είναι “ο δωδέκατος παίκτης” και “δίνει την ψυχή του για την ομάδα”, και “την ακολουθεί παντού”; Αποκλείεται να της είχε συμβεί αυτό που σήμερα της συμβαίνει, δηλαδή να βρίσκεται στο Τορίνο ετοιμάζοντας βαλίτσες για το Βερολίνο και να απέχει δύο βήματα από το τρεμπλ.
Ναι, φυσικά ναι, η φετινή Γιουβέντους έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες και τα οράματα και του ίδιου του προπονητή της, όπως σήμερα παραδέχθηκε σε ένα live chat με τους οπαδούς της Κυρίας στο twitter. Και λογικά έχει ξεπεράσει και τις προσδοκίες και τις σκέψεις που έκανε ο Ανιέλι στη στιγμή που έκανε την επιλογή του διαδόχου του Κόντε. Ομως η Γιουβέντους που παρακολουθήσαμε να εξελίσσεται και να μεταμορφώνεται στη διάρκεια της φετινής σεζόν από μια ομάδα που ξέρει να παίξει έξοχα με το μαχαίρι στα δόντια και να βγάλει μεγάλη ένταση στο παιχνίδι της, αλλά μόνο αυτό (επί Κόντε) σε μια ομάδα που παίζει άμυνα με την ίδια συγκέντρωση αλλά δημιουργεί και αυτοσχεδιάζει επιθετικό ποδόσφαιρο μέσα από τις εμπνεύσεις των απελευθερωμένων από τον προπονητή ποδοσφαιριστών υψηλής ποιότητας δεν είναι γέννημα της τύχης. Γεννήθηκε πρωτίστως στο μυαλό του 48χρονου προπονητή, ο οποίος μάλιστα είχε προαναγγείλει από τον περασμένο Αύγουστο όλα τα βήματα που εκ των υστέρων παρακολουθήσαμε να κάνει η ομάδα του.
Ο Αλέγκρι δεν έκανε μαγικά. Εκανε τη σοφή επιλογή να διατηρήσει στο πρώτο διάστημα της σεζόν τα ίδια πρόσωπα και την ίδια (3-5-2) διάταξη, δηλαδή τα σήματα κατατεθέντα μιας άκρως επιτυχημένης τριετίας. Κι όταν άρχισε να κερδίζει παιχνίδια και πόντους και να απαλλάσσεται από τα μεγάλα κύματα πίεσης που δεχόταν ο ίδιος λόγω της έντονης αμφισβήτησης των οπαδών, άρχισε να εμφανίζει, το φθινόπωρο, τα πρώτα δείγματα μετασχηματισμού της Γιουβέντους από την εκδοχή Κόντε στην δική του εκδοχή, αλλάζοντας καταρχήν τον σχηματισμό. Κέρδισε τους ποδοσφαιριστές χαλαρώνοντας τα λουριά της εποχής Κόντε στους κανόνες εσωτερικής λειτουργίας στην καθημερινότητα της ομάδας, άρχισε να τους ενθαρρύνει να παίρνουν πρωτοβουλίες στο τερέν και να τις επιδοκιμάζει, αφαίρεσε κανόνες από την τακτική στους αγώνες και ζήτησε με επιμονή περισσότερες ατομικές προσπάθειες από τους έχοντες την ποιότητα να τις επιχειρούν.
Ο Αλέγκρι έλυσε το δικαιολογημένο πρόβλημα δυσπιστίας του Αντρέα Πίρλο απέναντι τον προπονητή που είχε συμφωνήσει ή δεν είχε εμποδίσει την αποχώρησή του από την Μίλαν, απελευθέρωσε πλήρως τον Κάρλος Τέβεζ με συνέπεια να τον ξεμπλοκάρει και εκτελεστικά, βρήκε τον τρόπο του να ξαναφορμάρει τον Βιδάλ, να κάνει τον Μαρκίζιο να αισθανθεί ξανά σημαντικός και να πάρει ευθύνες. Με την πάροδο του χρόνου μετέτρεψε τον Εβρά από πρώην παίκτη σε αρκετά πιστό αντίγραφο του παλιού καλού εαυτού του, έβαλε στο παιχνίδι τον Ρομπέρτο Περέιρα, τα βόλεψε στην άμυνα με τα πρόσωπα της εποχής Κόντε και ζήτησε από τον Μπουφόν να πάρει ακόμη περισσότερες ευθύνες στην καθοδήγηση του συνόλου. Πέραν όλων αυτών παρουσίασε και τον πιο τολμηρό Μοράτα που είδαμε ποτέ, έναν επιθετικό που έμαθε να βάζει βαριά σε σημασία γκολ και να μην περιορίζεται σε γκολ που απλώς μεγαλώνουν ένα ήδη μεγάλο σκορ, όπως έκανε στη Ρεάλ.
Κάπως έτσι, παρ' όλο που δεν είχε τον περσινό Πογκμπά αλλά κάτι λιγότερο, ο Αλέγκρι εξέλιξε δημιουργικά την Γιουβέντους, η οποία μέσα από τις διαφορετικές εκδοχές του 4-3-1-2 & 4-2-3-1 άρχισε να κρατά περισσότερο την μπάλα, να δημιουργεί περισσότερες ευκαιρίες, να αναπτύσσεται με περίπου ίδια ποσοστά από άξονα και πτέρυγες και να κάνει τουλάχιστον το 30% της κατοχής της μπάλας στο επιθετικό 1/3 του τερέν. Ολες αυτές οι δημιουργικές και επιθετικές επιδόσεις στην Γιουβέντους του Κόντε εμφανίζονταν μόνο σε στιγμές και όχι κατά κανόνα. Οχι, η Γιουβέντους δεν έγινε ξαφνικά Μπαρτσελόνα, ούτε μας χόρτασε ψυχαγωγικά. Επαψε όμως να είναι όσο βαρετή ήταν η περσινή Γιουβέντους στο μάτι, έπαιξε περισσότερο ποδόσφαιρο και όλο αυτό κατάφερε να το συνδυάσει με αποτελεσματικότητα μεγαλύτερη της περσινής.
Ναι, ο Αλέγκρι στάθηκε τυχερός στο Champions League για να φτάσει μέχρι την ημιτελική φάση. Εκεί όμως βρήκε την κάτοχο του τίτλου, μια ομάδα με ρόστερ ακριβότερο κατά περίπου 400 εκατ. ευρώ και κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον 6ο πιο ακριβοπληρωμένο προπονητή του πλανήτη, ο οποίος εισπράττει περίπου 5 εκατ. ευρώ περισσότερα από τον ίδιο (ήταν 22ος στην σχετική λίστα του περασμένου καλοκαιριού με τις υψηλότερες αμοιβές). Αυτοί οι δύο ημιτελικοί είναι τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά παράσημα της προπονητικής θητείας του Αλέγκρι. Χάρη στην έξοχη προσέγγιση που έκανε και στα δύο παιχνίδια, η επιστροφή της Γιούβε σε τελικό Champions League έγινε με στιλ και φινέτσα και όχι μόνο με το μαχαίρι στα δόντια και μια απομίμηση του παιχνιδιού που έκανε επί Κόντε ή του παιχνιδιού που έκανε μέχρι πέρσι η Ατλέτικο. Στο δεύτερο ημίχρονο του χθεσινού αγώνα υπνώτισε την Ρεάλ, επειδή είχε διαβάσει καλά την αδυναμία της να αναπτυχθεί από τον άξονα απόντος του Μόντριτς και με αυτόν τον Κρος, και την άφησε να προσπαθεί μάταια να δημιουργήσει ευκαιρίες από τα πλάγια σε ένα προβλέψιμο παιχνίδι που διαχρονικά ήταν βούτυρο στο ψωμί της άμυνας του Μπουφόν.
Οπως και αν τελειώσει το φετινό παραμύθι της ήδη πρωταθλήτριας Ιταλίας, το επιμύθιο είναι μια μεγάλη προσφορά προς την ποδοσφαιρική κοινωνία, διότι διδάσκει ότι το ποδόσφαιρο πρέπει να σχεδιάζεται και να αποφασίζεται από τους έχοντες την γνώση, την εμπειρία, την τόλμη και συνεπώς την επάρκεια για να λαμβάνουν αποφάσεις και όχι από αυτούς που κρατούν ντουντούκες, σηκώνουν πανό και φωνάζουν συνθήματα για να επιβάλουν, συχνά και δια της βίας, την άποψή τους κάθε φορά που μια διοικητική απόφαση δεν συμφωνεί μαζί τους.

*Πηγή: gazzetta.gr*