Δεν ήθελα να ξύσω πληγές, αλλά μου βγήκε αυθόρμητα μόλις είδα τον
Σπανούλη και τον Παπαλουκά αγκαλιασμένους και χαμογελαστούς, στο
πόντιουμ που έστησε η Ευρωλίγκα για να τιμήσει τους κορυφαίους του
σήμερα και να θυμίσει τους θρύλους του χθες.«Φέρτε και τον άλλον στη Μαδρίτη, να τους ξαναπαίξουμε τους Ισπανούς!»
Ο άλλος δεν είναι εδώ. Τα έφαγε με το κουτάλι τα γήπεδα των F4, αλλά συμπληρώνει τρία χρόνια απουσίας και ουδείς γνωρίζει αν θα τον ξαναδούμε στη μεγάλη γιορτή. Θα έπιανε θέση στο πάνελ αντί του Μίλος Τεοντόσιτς, εάν έβρισκε τρόπο ο Παναθηναϊκός να αποκλείσει την ΤΣΣΚΑ στα προημιτελικά.
Αυτό θα ήταν το ιδανικό για το ελληνικό μπάσκετ σενάριο: και Σπανούλης και Διαμαντίδης και Ζήσης και Μπουρούσης, αλλά και Παπαλουκάς σε ρόλο απόμαχου μεγάλου αδελφού, όλοι στη Μαδρίτη, σε δέκα τετραγωνικά! Μαζευτείτε και μπείτε μέσα, να τους ξαναπαίξουμε τους Ισπανούς…
Ας μην είμαστε πλεονέκτες. Δεν είναι και μικρό πράγμα αυτό που ζούμε εδώ στη Μαδρίτη. Όποια ομάδα κι αν κατακτήσει το τρόπαιο, θα το αγγίξουν ελληνικά χέρια. Δύο ή και πολύ περισσότερα.
Για πρώτη φορά στην ιστορία, δύο Ελληνες προπονητές (εκπρόσωποι μάλιστα της «νουβέλ βαγκ») θα τεθούν αντιμέτωποι στον ημιτελικό, πάει να πει ότι ο ένας θα κοουτσάρει στο ματς του τίτλου. Ο κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας (και 2ος στην ψηφοφορία για τον MVP της σεζόν) είναι Έλληνας και αντιμετωπίζεται σαν ημίθεος ακόμα και από τους Ισπανούς.
Η ομάδα που μας εκπροσωπεί εδώ έχει ήδη δύο τρόπαια την τελευταία τριετία και θεωρείται από πολλούς κρυφό φαβορί για το στέμμα. Το μεγάλο αουτσάιντερ, η Φενέρμπαχτσε, έγινε από ομάδα ομαδάρα όταν προσέθεσε στη μηχανή της το made in Greece κομπιούτερ που λέγεται Νίκος Ζήσης.
Ο καλύτερος ψηλός που βγάλαμε την τελευταία δεκαετία είναι σημαντικό γρανάζι στη μηχανή της οικοδέσποινας Ρεάλ. Άλλα 10 στελέχη των εθνικών μας ομάδων απαρτίζουν τη ραχοκοκκαλιά του φιλόδοξου και πλημμυρισμένου από ελληνικά νιάτα Ολυμπιακού.
Ο παίκτης που ευλογήθηκε να σκοράρει το «The Shot» της σύγχρονης ιστορίας της Ευρωλίγκας (αλλά και ένα δεύτερο παρόμοιο δύο χρόνια αργότερα) είναι Έλληνας και είναι εδώ.
Έχω ήδη επιλέξει τη στολή εκστρατείας που θα φορέσω τις μέρες των αγώνων. Αύριο, ένα μπλουζάκι με τη μορφή και το αυτόγραφο του πληγωμένου από τους ημιτελικούς Νίκου Γκάλη, ο οποίος εντάχθηκε στο Hall Of Fame της FIBA εδώ, στα περίχωρα της Μαδρίτης. Να το βλέπουν το φάντασμα του Γκομέλσκι και να ψαρώνει.
Και την Κυριακή, ένα μπλε t-shirt με την ένδειξη «Greece» από την Ιαπωνία, την ίδια που απαθανατίστηκε στις συνεντεύξεις μου για τη Nova, το 2012 στην Κωνσταντινούπολη. Φιγουρίνι ο απεσταλμένος σας!
Δεν θέλω εγώ κόκκινα και πράσινα μπλουζάκια. Είμαι πάντοτε με την ελληνική ομάδα, με τους Έλληνες παίκτες και με τους Έλληνες προπονητές.
Ζούμε ένα όνειρο και δεν μπορούσαμε να το εκτιμήσουμε. Κάποτε μπορούσα να μετρήσω στα δάχτυλα του ενός χεριού τις ελληνικές συμμετοχές στα F4, έπειτα χρειάστηκα και δεύτερο, αργότερα τις θυμόμουν απ’έξω απνευστί, τώρα πια χρειάζομαι χαρτί και μολύβι για να τις απαριθμήσω.
Ο Ολυμπιακός έχει πάει σε 7, σε 8 ή μήπως σε 9; Ο Παναθηναϊκός κοντεύει τα 10 ή τα ξεπέρασε ήδη; Πόσες φορές προσπαθήσαμε (με Άρη, με ΠΑΟΚ, ακόμα και με ΑΕΚ) πριν πάρουμε το πρώτο; Θυμάστε ότι μετά το Τελ Αβίβ και τη Σαραγόσα μιλούσαμε για κατάρα;
Πιο μετά, είπαμε ότι χρειάζεται οπωσδήποτε σέρβικο know-how και αμερικάνικο dna για να διαβούμε τον Ρουβίκωνα. Πλέον, κερδίζουμε τα τρόπαια με Έλληνες προπονητές και με Έλληνες MVP. Και εξάγουμε και τεχνογνωσία, μπας και κερδίσει και κανένας άλλος!
Ανοίγουμε λοιπόν το ντουλάπι με τα τρόπαια, για να μη μπερδευόμαστε εμείς και για να πανικοβάλλονται οι άλλοι: 3+6=9, σενιόρες, γκόσποντο. Εννέα, μέσα σε 18 χρόνια, από το 1996 ως το 2013.
Το βράδυ της Κυριακής μπορεί να κερδίσουμε τη «decima» (για να χρησιμοποιήσω τη σημειολογία του «madridismo») και να φτάσουμε σε διψήφιο νούμερο! Μετά θα βγάλουμε και τις κάλτσες, γιατί θα μας χρειαστούν και τα δάχτυλα των ποδιών…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου