Μετά το αφιέρωμα στη Μπουντεσλίγκα και το Καμπιονάτο, σειρά παίρνει η Λα Λίγκα. Ξεκινήσαμε λοιπόν με τους τερματοφύλακες και τώρα μετράμε αντίστροφα τους σέντερ μπακ του ισπανικού ποδοσφαίρου...
10.Ράφαελ Αλκόρτα (1987-'02)
Γρήγορος, δυνατός και νευρικός στόπερ, μοίρασε την καριέρα του σε Αθλέτικ Μπιλμπάο και Ρεάλ, παίζοντας πολλά ματς στο πλευρό του Φερνάντο Ιέρο. Με τη Βασίλισσα πανηγύρισε δύο πρωταθλήματα και ένα Σούπερ Καπ, ενώ με την Εθνική (54) βρέθηκε σε τρία Μουντιάλ και δύο EURO, δίχως όμως κάποιον τίτλο.
9. Μαρκίτος (1951-'71)
Δυνατός και σκληρός στόπερ ξεχώρισε, έχοντας στο πλευρό του τον τεράστιο Ουρουγουανό, Σανταμαρία. Το κανονικό του όνομα ήταν Μάρκος Αλόνσο Ιμάθ, αλλά κανείς δεν τον θυμάται έτσι. Το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του το πέρασε στην Ρεάλ των πέντε Πρωταθλητριών (1956-'60), παίζοντας σε όλα. Επίσης πήρε έξι πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και ένα Διηπειρωτικό (1960). Μάλιστα είχε σκοράρει την ισοφάριση (3-3) στον πρώτο τελικό (1956) κόντρα στη Ρεμς (4-3). Στην Εθνική παραδόξως έκανε μόλις δύο συμμετοχές.
8. Ισάθιο Καγιέχα (1958-'72)
Κοντούλης (1,72), μα πολύ γρήγορος και έξυπνος, πέρασε όλη την καριέρα του στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Με εκείνη τη σπουδαία ομάδα των Ροχιμπλάνκος έζησε μεγάλες στιγμές, με σημαντικότερη όλων την κατάκτηση του Κυπελλούχων (1962) και δύο πρωταθλημάτων (1966, 1970). Επίσης πήρε τέσσερα Κύπελλα με τα δύο σερί (1960, 1961) με νίκες στον τελικό κόντρα στη Ρεάλ των Ντι Στέφανο, Πούσκας και μάλιστα μέσα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Η μεγαλύτερη του όμως επιτυχία ήρθε με την Εθνική (13), όπως ως βασικός έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης (1964).
7. Μιγκέλ Ανχελ Ναδάλ (1987-'05)
Το 2007, το περιοδικό Times σε σχετικό αφιέρωμα τον τοποθέτησε στην 47η θέση σε λίστα με τους 50 σκληρότερους παίκτες όλων των εποχών. Λόγω της δύναμης και του παρουσιαστικού του (1,88 και σχεδόν 100 κιλά) τον αποκάλεσαν «La Bestia» (σ.σ.: το Τέρας). Ωστόσο, ο Ναδάλ ήξερε πολύ μπάλα και διάβαζε άριστα το παιχνίδι. Ηταν λοιπόν ο βασικός σέντερ μπακ (έπαιξε και αμυντικός μέσος) της εκπληκτικής Dream Team του Γιόχαν Κρόιφ. Με εκείνη τη Μπαρτσελόνα πήρε το πρώτο Champions League (1992), το Κυπελλούχων (1997) και δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης. Σε εγχώριο επίπεδο κατέκτησε πέντε φορές την Primera, δύο το Κύπελλο και τέσσερις το Σούπερ Καπ, ενώ το Κύπελλο το πήρε και αργότερα με τη Μαγιόρκα (2003), με την οποία έπαιξε και στο Champions League. Με την Εθνική (62/ 3) πήγε σε τρία Μουντιάλ και ένα EURO.
6. Φεράν Ολιβέγια (1956-'69)
Σέντερ μπακ ηγέτης, ο οποίος καθοδηγούσε την άμυνα και με 513 αγώνες είναι ο 8ος σε συμμετοχές στην ιστορία της Μπαρτσελόνα. Ηταν τέτοιο το μέγεθος του που ως αρχηγός της Εθνικής Ισπανίας (18 συμμ.) σήκωσε το EURO του 1964. Και με τους Μπλαουγκράνα όμως είχε σπουδαία επιτεύγματα εντός συνόρων (2 πρωτ., 5 Κύπ.) και εκτός αυτών με τα τρία Εκθέσεων (1958, 1960, 1966), τον πρόγονο δηλαδή του UEFA.
5. Μανουέλ Σαντσίς
Πρόκειται για έναν από τους θρύλους της Ρεάλ, την οποία υπηρέτησε 18 έτη, τα 13 εξ αυτών ως αρχηγός! Μπορούσε με την ίδια άνεση να παίξει ως sweeper, να πάρει παίκτη ως στόπερ και να βρεθεί αμυντικός μέσος. Ταχύς, δυνατός, έπαιζε μυαλωμένα και με αυταπάρνηση και αποτέλεσε εκλεκτό μέλος μία κορυφαίας ομάδας των Μαδριλένων, της «Quinta del Buitre», ενώ ολοκλήρωσε, όταν ξεκινούσε εκείνη των Γκαλάκτικος. Κατέκτησε οκτώ πρωταθλήματα (τα πέντε σερί 1985-'90), δύο Κύπελλα και πέντε Σούπερ Καπ. Επίσης, εκείνος ήταν που ύψωσε το Champions League (1998, 2000) και το Διηπειρωτικό. Νωρίτερα είχε πάρει και το UEFA δύο φορές (1985, 1986). Το 1990 ψηφίστηκε κορυφαίος Ισπανός. Με την Εθνική (48/ 1) δεν είχε κάποια σπουδαία διάκριση.
4. Μιγκέλι (1970-'88)
Για την τρομερή του δύναμη, ο Μιγκέλ Μπερνάντο Μπιανκέτι έμεινε στην ιστορία ως «Ταρζάν». Επίσης ήξερε αρκετά καλή μπάλα εκτός από το physical παιχνίδι του και έτσι έπαιξε με τη Μπαρτσελόνα 549 φορές στην Primera. Ηταν δηλαδή πρώτος όλων των εποχών, έως ότου τον προσπέρασε πρόσφατα ο Τσάβι. Με τους Καταλανούς πήρε δύο πρωταθλήματα (1974, 1985), τέσσερα Κύπελλα, δύο Λιγκ Καπ και ένα Σούπερ Καπ. Ενώ πρόσθεσε στη συλλογή του και δύο UEFA (1979, 1982). Στον πρώτο τελικό μάλιστα ήταν εκείνος που κόντρα στη Φορτούνα Ντίσελντορφ έβαλε στην παράταση το νικητήριο γκολ (4-3). Σε προσωπικό επίπεδο έφτασε στο ζενίθ το 1978 και το 1985, καθώς ψηφίστηκε ως κορυφαίος Ισπανός ποδοσφαιριστής γενικά. Με την Εθνική (32/ 1) δεν έζησε κάποια μεγάλη στιγμή.
3. Σέρχιο Ράμος (2004-...)
Ηταν μόλις 19 ετών, όταν η Ρεάλ πλήρωνε 27 εκατ. ευρώ στη Σεβίλλη για να τον κάνει δικό της και δικαώθηκε στο έπακρο για εκείνη την επένδυση. Τρομερά αθλητικός, δυνατός στον αέρα, με καίρια τάκλιν, ταχύτητα και αρκετά καλή τεχνική, στα 29 του τρέχει για μυθικά ρεκόρ με τη Ρεάλ και την Εθνική. Κανονικά ξεκίνησε ως δεξιός μπακ, αλλά σταδιακά μετακόμισε στο κέντρο της άμυνας, ενώ έχει παίξει και αμυντικός μέσος. Τρία πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα και άλλα τόσα Σούπερ Καπ και ακόμα πιο σημαντικό το περσινό Champions League (στη συνέχεια πήρε και Σούπερ Καπ Ευρώπης, Μουντιάλ Συλλόγων). Με 55 συλλογικά γκολ και άλλα 10 με την Ισπανία, επιδεικνύει έφεση στο σκοράρισμα, έχοντας βάλει μερικά πολύ σημαντικά στην καριέρα του. Βασικότατο μέλος των Φούριας Ρόχας (με 126 3ος σε συμμετοχές) στα καλύτερα της ιστορίας τους (EURO 2008, 2012, Μουντιάλ 2010) ήταν στην MVP 11άδα το 2010 και το 2012, κάτι που συνέβη και τέσσερις φορές στο Champions League.
2. Κάρλες Πουγιόλ
Τεράστια μορφή. Δυνατός, με τρομερή αυταπάρνηση, αντοχές, μυαλό, εκρηκτικός, αν και όχι τόσο τεχνίτης, σημάδεψε ως αρχηγός την κορυφαία περίοδο στην ιστορία της Μπαρτσελόνα. Ο «Τοίχος« όπως τον αποκαλούν στη Βαρκελώνη, ήταν στόπερ και τίμησε και από άποψης ηθικής και Fair Play τα Μπλαουγκράνα, με τα οποία ξεκίνησε παραδόξως ως δεξιός μπακ. «Δεν έχω την ταχύτητα του Οφερμαρς, την τεχνική του Ρομάριο, τη δύναμη του Κλάιφερτ, αλλά δουλέυω πιο σκληρά απ' όλους», είχε πει κάποτε και αυτό αντιπροσωπεύει την μυθική καριέρα του. Με τους Καταλανούς πήρε έξι φορές την Primera, άλλες τόσες το Σούπερ Καπ και δύο Κύπελλα. Κατέκτησε τρεις φορε΄ς το Champions League (2006, 2009, 2011) και έπαιξε στη Μπάρτσα του Γκουαρδιόλα, μία από τις πιο φοβερές ομάδες που είδε ποτέ ο πλανήτης. Δύο Σούπερ Καπ Ευρώπης και δύο Μουντιάλ Συλλόγων ολοκλήρωσαν το συλλογικό βιογραφικό του. Εκανε όμως απίθανα πράγματα και με την Εθνική (100/ 3). Σήκωσε το EURO (2008) και το Μουντιάλ (2010) και έχασε εξαιτίας τραυματισμού τη διοργάνωση του 2012. Και στις δύο κατακτήσεις ήταν στην MVP 11άδα, ενώ έξι φορές βρέθηκε σε εκείνη της Ευρώπης, όπου το 2006 ψηφίστηκε κορυφαίος αμυντικός. Εάν δεν είχε τραυματισμούς, θα είχε κάνει κι άλλα σπουδαία...
1. Φερνάντο Ιέρο (1987-'05)
Πανέξυπνος, πολυτάλαντος, άκρως εγκεφαλικός και τεχνίτης έπαιξε αρκετά και ως αμυντικός μέσος. Το θέμα με την καριέρα του δεν ήταν μόνο οι 545 συμμετοχές μόνο στην Primera και οι τεράστιοι τίτλοι του, αλλά το ότι σκόαραρε με τη δεινότητα σέντερ φορ. Συνολικά στην καριέρα του έβαλε 134 συλλογικά γκολ και άλλα 29 με την Εθνική. Ανίκητος στον αέρα, εκτελούσε με μαεστρία και φάουλ. Ειδικά τη σεζόν 1991-΄92 βρήκε δίχτυα 21 φορές σε όλες τις διοργανώσεις. Μιλάμε για μυθικό νούμερο για σέντερ μπακ. Σε 14 χρόνια στη Ρεάλ πήρε πέντε πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και τέσσερα Σούπερ Καπ. Κορυφή όμως έπιασε στο Champions League, κατακτώντας το τρεις φορές (1998, 2000, 2002), ενώ πήρε και ένα Σούπερ Καπ Ευρώπης και δύο Διηπειρωτικά. Μάλιστα το 1998 ψηφίστηκε ως κορυφαίος αμυντικός στην Ευρώπη και το 1997 κορυφαίος Ισπανός παίκτης γενικά. Με την Εθνική (89) πήγε σε τέσσερα Μουντιάλ, δύο EURO και το 2002 βρέθηκε στην MVP 11άδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Είναι ο τρίτος σκόρερ με το εθνόσημο πίσω μόνο από Νταβίδ Βίγια και Ραούλ.
* Επιλαχόντες οι: Ιβάν Ελγκέρα, Κάρλος Μαρτσένα, Αμπελάρδο Φερνάντεθ, Χοσέ Ραμόν Αλεσάνκο, Αντόνιο Μαθέδα, Μιγκέλ Τεντίγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου