Μην κλαις επειδή τελείωσε, χαμογέλα επειδή συνέβη λέει ένα γνωμικό
και ταιριάζει απόλυτα στον Τσάβι Ερνάντεθ. Ο 35χρονος άσος μετράει
αντίστροφα για το τέλος από την αγαπημένη του Μπαρτσελόνα. Έχοντας
κλείσει πλέον τα 35 ο Καταλανός μαέστρος αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να
κάνει στην άκρη. Από το 1991 που πέρασε τις πόρτες της Μασία μέχρι και
σήμερα 24 χρόνια μετά συνεχίζει να μαγεύει με τις ενέργειές του για τον
τρόπο σκέψης του κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, για το πως υποδεχόταν
τη μπάλα και τι θα την έκανε πριν καν ακόμα φτάσει στην κατοχή του. Συνδετικός κρίκος της παλιάς Μπαρτσελόνα με τη νέα γενιά αυτή που τα σάρωσε όλα στο πέρασαμά της, ο Τσάβι ήταν πάντα εκεί. Δεν είχε ποτέ την κορμοστασιά αθλητή, μπορεί η δύναμή να μην ήταν το δυνατό του σημείο, αλλά το μάτι του γθυάλιζε για αυτές τις απολαυστικές πάσες.
Στην Βαρκελώνη ήταν ήταν ο αρχιμουσικός στην καταλανική ορχήστρα ο μέσος ο οποίος έβρισκε πάντα χώρο-σχεδόν χωρίς κόπο-για να επιβληθεί στο παιχνίδι. Για πολλούς ο τρόπος παιχνιδιού του Τσάβι δεν ήταν ποτέ εντυπωσιακός, δεν έκανε ποτέ τις μεγάλες κούρσες ή τις εντυπωσιακές ντρίμπλες. Ορισμένοι μάλιστα έλεγαν ότι δεν μπορεί να κάνει καν τάκλιν, ενώ και η κριτική του Τύπου ήταν ιδιαίτερα σκληρή (η Daily Mail το 2009 είχε άρθρο με τίτλο Οι καλύτεροι παίκτες στον κόσμο και ο Τσάβι).
Η απάντησή του ήρθε όπως πάντα μέσα στο γήπεδο. Η ψυχραιμία του στην οργάνωση και ο τρόπος με τον οποία συντελούσε στην ανάπτυξη του παιχνιδιού ήταν ο τρόπος του να κερδίζει ειδικά σε μία εποχή που ξεχώριζαν οι μυώδεις ποδοσφαιριστές. Η φιλοσοφία του αποτυπώνεται ξεκάθαρα στην πρόταση του Πεπ Γκουαρντιόλα: «Παίρνω την μπάλα, δίνω την μπάλα». Αυτή ήταν η φιλοσοφία του. Κοντινές πάσες ακόμα και στο μισό μέτρο μέχρι που θα ερχόταν σε κάποιο σημείο του παιχνιδιού η έξυπνη πάσα η οποία συνήθως θα κατέληγε σε γκολ.
Η διορατικότητά του, η υπέρτατη τεχνική ικανότητα να στέλνει την μπάλα με απόλυτη ακρίβεια στον συμπαίκτη του του επέτρεψε να γίνει ο απόλυτος Master του παιχνιδιού. Ο ίδιος παλιότερα είχε εξηγήσει τον τρόπο σκέψης του: «Να τι κάνω. Ψάχνω για ελεύθερους χωρους. Όλη την ημέρα ψάχνω, μα όλη την ημέρα. Εδώ; Όχι. Εκεί; Ούτε. Οι άνθρωποι που δεν έχουν παίξει ποτέ ποδόσφαιρο δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πόσο δύσκολο είναι αυτός. Πάντα στόχος είναι ο ελεύθερος χώρος. Είναι σαν παίζεις PlayStation. Λέω στον εαυτό μου σκ@τ@ είναι οι αμυντικός εδώ άρα η μπάλα θα πρέπει να πάει αλλού. Βλέπω ελεύθερο χώρο και πασάρω. Αυτό σκέφτομαι και αυτό κάνω».
Χωρίς αμφιβολία ο Τσάβι είναι ο τελευταίος μιας γενιάς θρύλων του ποδοσφαίρου. Ένας από τους μεγαλύτερους μέσους όλων των εποχών κι ενδεχομένως ο καλύτερος της γενιάς του. Ένας άνθρωπος που είχε το DNA της Μπαρτσελόνα μέσα του και πλέον ετοιμάζεται να γράψει τον επίλογο της αγωνιστικής του παρουσίας στην Βαρκελώνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου