Καλοί, διαβασμένοι αλλά... λίγοι!!

Ο Αρης Λαούδης γράφει για τον Παναθηναϊκό που πήγε διαβασμένος στο ΣΕΦ, πάλεψε με... μισή ομάδα και επιβεβαίωσε γιατί θεωρείται αουτσάιντερ στη φετινή σειρά των τελικών. 

Να τελικά που υπάρχει ντέρμπι Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού που κρίνεται μόνο με μπασκετική λογική. Ο,τι φανταζόμασταν αυτό είδαμε στο πρώτο παιχνίδι κι αν κάτι αποτελεί έκπληξη είναι το γεγονός πως οι «πράσινοι» άντεξαν περισσότερο απ' ό,τι θα περίμενε κανείς, δεδομένων των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν.

ADVERTISEMENT

Μ' έναν και μοναδικό σέντερ στο παρκέ (Μαυροκεφαλίδης), χωρίς τον παίκτη - κλειδί (Γκιστ) τα τελευταία χρόνια και με δύο Αμερικανούς που ζουν το όνειρο ακόμη της παρουσίας σε μια ομάδα του μεγέθους του Παναθηναϊκού, η συνολική εικόνα των «πράσινων» ήταν καλύτερη του αναμενόμενου...
Ο Παναθηναϊκός είχε τη σωστή προσέγγιση, δεδομένων των ελλείψεων και του «μικρού» ρόστερ που διαθέτει. Τι καλύτερο μπορούσε να κάνει δηλαδή από το να ρισκάρει με τα σουτ του Ολυμπιακού, προσπαθώντας να καλύψει τα νώτα του με τα κενά στη ρακέτα;
Οταν έχεις λιγότερες λύσεις, είσαι υποχρεωμένος να ψάξεις το λιγότερο κακό και στην προκειμένη περίπτωση το λιγότερο κακό ήταν να ποντάρεις στο άγχος του γηπεδούχου και να του «δώσεις» σουτ από τα 6,75μ.
O Παναθηναϊκός είχε σωστή προσέγγιση και στην επίθεσή του. Με το καλημέρα επιχείρησε να εκμεταλλευτεί τα μις ματς κι ανεξάρτητα το ποσοστό επιτυχίας, είχε ένα συγκεκριμένο πλάνο που το ακολούθησε στη μεγαλύτερη διάρκεια. Από 'κει και πέρα υπάρχει το «θέλω» και το «μπορώ» και η αλήθεια είναι πως στην προκειμένη περίπτωση φάνηκαν οι αδυναμίες του Παναθηναϊκού που λίγο - πολύ τις αναγνώριζαν άπαντες πριν από την έναρξη των τελικών.
Ο Μαυροκεφαλίδης ήταν μόνος του, ο Φώτσης (πιο) μόνος του στο «4», οι Νέλσον και Σλότερ απλά υπήρχαν επιθετικά, ο Γιάνκοβιτς άργησε να πάρει τα σουτ και οι δύο νέοι Αμερικανοί έπαθαν ό,τι παθαίνει κάθε Αμερικανός που παίζει για πρώτη φορά σε ντέρμπι Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού.
Ο μεν Κούπερ φοβόταν καλά - καλά να σουτάρει, απόδειξη ότι τα δύο σουτ που επιχείρησε μετά βίας βρήκαν στεφάνι, ο δε Μόργκαν φάνηκε να χρειάζεται αρκετά παιχνίδια ακόμη για να προσαρμοστεί στις υψηλές απαιτήσεις του Παναθηναϊκού. Μοιραία λοιπόν όσο περνούσε ο χρόνος φαινόταν η διαφορά της ομάδας που είχε λύσεις και φρεσκάδα. Τέσσερις παίκτες του Ολυμπιακού τελείωσαν με διψήφιο αριθμό πόντων, μόλις δύο από τον Παναθηναϊκό και ενδεικτικό είναι το 7λεπτο στη β' περίοδο, όταν οι «πράσινοι» έμειναν χωρίς πόντο, πληρώνοντας το απαραίτητο rotation που έπρεπε να κάνει ο Μανωλόπουλος για να δώσει ανάσες σε όλους.
Ο Ολυμπιακός για 20 λεπτά φοβόταν στη σκέψη να δει τον γνωστό εφιάλτη, αλλά μόλις ξεκόλλησε από τα 6,75μ. πήρε το «πάνω χέρι» και αισθάνθηκε «αφεντικό» του παιχνιδιού. Ενδεικτικό της συγκέντρωσής του είναι ότι τελείωσε τον αγώνα με μόλις 3 λάθη, αριθμός που πιθανότατα να αποτελεί και ρεκόρ στην ιστορία τελικών.
Ο Σλούκας ήταν ο άνθρωπος που «ξεκλείδωσε» την άμυνα του Παναθηναϊκού, κάνοντας αυτό που περίμεναν όλοι να κάνει ο Σπανούλης ελλείψει του Γκιστ. Μετά την πρώτη γραμμή άμυνας, οι «πράσινοι» είχαν πρόβλημα στην αλληλοκάλυψη και ο Σλούκας έπαιξε στα πόδια τους ψηλότερους αντιπάλους του και τουλάχιστον τέσσερις φορές έφτασε στο καλάθι, αφήνοντας ένα βήμα πίσω τον αργό Μαυροκεφαλίδη.
Η σειρά έχει δρόμο, αλλά ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να ανοίξει το rotation για να έχει τύχη. Ο Μανωλόπουλος προσπαθεί με κάθε τρόπο να το κάνει (και πολύ καλά κάνει...), αλλά από ένα σημείο και μετά είναι θέμα ποιότητας. Τα κατάφερε στα παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ, αλλά ο Ολυμπιακός δεν είναι ΠΑΟΚ και οι απαιτήσεις είναι σαφώς μεγαλύτερες. Η επιστροφή του Μπατίστα είναι επιβεβλημένη, η βοήθεια από τον Κούπερ απαραίτητη, συν του ότι ο προπονητής του Παναθηναϊκού θα πρέπει σε κάθε παιχνίδι να βγάζει έναν άσο από το μανίκι για να δημιουργεί πονοκέφαλο στον αντίπαλο.

*Πηγή: gazzetta.gr*