Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Ο ξεχωριστός Γιάννης Σαμαράς!!

Ο Αλέξης Σπυρόπουλος σκιαγραφεί το ιδιαίτερο προφίλ του τεχνικού συμβούλου -πλέον- του Παναθηναϊκού.
Ο ξεχωριστός Γιάννης Σαμαράς
Ιούνιος '83, τελευταία αγωνιστική Γ' Εθνικής, σε χωμάτινο γήπεδο στα Μέγαρα με τον καυτό ήλιο να το μαστιγώνει ανελέητος, Βύζας-Ιωνικός. 'Η νικά ο Ιωνικός και ανεβαίνει κατηγορία. 'Η δεν νικά και ανεβαίνει ο Αιολικός. "Στη μέση" οι αδιάφοροι γηπεδούχοι δίνουν την εντύπωση ότι "παίζουν" οι μισοί για τον Ιωνικό, οι μισοί για τον Αιολικό. Ενα θρίλερ. Τελειώνει 3-2 και, για την ατυχία του Ιωνικού, το έχει κρίνει (με δύο γκολ) ο μάλλον μοναδικός ποδοσφαιριστής στην ενδεκάδα του Βύζαντα που έπαιζε για τον Βύζαντα. Μια μεγάλη ατυχία του Ιωνικού, αν κανείς σκεφτεί ότι αυτός που τους έβαλε μες στα δίχτυα (και στο τέλος ξάπλωσαν ανάσκελα κι έκλαιγαν, κοτζάμ γομάρια μες στο λιοπύρι, σαν τα μικρά παιδιά) ήταν ο θεόρατος νεαρός Γιάννης Σαμαράς!
Η πρώτη φορά που τον είδα κι έμαθα γι' αυτόν. Μήνες αργότερα, όταν τον ξαναείδα να κάνει πάλι παπάδες σ' ένα μεσοβδόμαδο φιλικό Παναθηναϊκός-Βύζας στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, ήξερα. Οι υπόλοιποι, που δεν ήξεραν, φυσιολογικά εντυπωσιάστηκαν. Ανάμεσά τους, μπορώ να θυμηθώ, ο Γιάτσεκ Γκμοχ. Σε λίγον καιρό, ο Γιάννης Σαμαράς έκανε μετεγγραφή στον ΟΦΗ. Εκεί, στο Ηράκλειο, όπου θα εύρισκε τον καινούργιο κόσμο του. Το στίγμα του στο χάρτη. Τη ζωή του, το περιβάλλον του, τις αναφορές του, τις ανεξίτηλες ανθρώπινες σχέσεις του. Ενας ιδανικός τότε, να παίζεις για τον ΟΦΗ του μίστερ και του Θόδωρα, κόσμος. Οι πιο ευτυχισμένοι επαγγελματίες, σ' ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Οταν διηγήθηκα αυτές τις ιστοριούλες, να περάσει η ώρα κάποιας πτήσης τσάρτερ με την Εθνική, στον (ακόμη αγέννητο την εποχή του Βύζαντα) Γιώργο Σαμαρά, έδειξε να τις ακούει σαν ολοκαίνουργιες στ' αυτιά. Γελούσε. "Α, ώστε τέτοια έκανε ο μπαμπάς μικρός!". Μπορώ να το καταλάβω. Το αριστούργημα της ζωής του Γιάννη είναι η οικογένειά του. Είχε τη σοφία λοιπόν, ειδάλλως το αριστούργημα θ' αποτύγχανε, να μη φλομώσει το κεφάλι του γιου (και κάνει το παιδί κομπλεξικό) με τ' ανδραγαθήματα του μπαμπά. Ο,τι ήταν να του μεταδώσει, του το μετέδωσε. Με άλλους τρόπους.
Ο Γιώργος, ένα παράδειγμα της πατρικής επιρροής, είναι "πολύ ΟΦΗ". Από πού να γλιτώσει, με μπαμπά τον Γιάννη και νονό τον sui generis (αν δεν ταίριαζαν δεν θα συμπεθέριαζαν...) Γρηγόρη Τσινό; Επίσης ο Γιάννης, σε ό,τι ήταν να του σταθεί του Γιώργου, του στάθηκε υποδειγματικά. Οταν ο μικρός "πήρε κατεύθυνση" ποδόσφαιρο, όχι μόνον ο πατέρας, ένα ολόκληρο Σαμαρέικο σπιτικό μετανάστευσε στην ενδοχώρα της Ολλανδίας. Για να 'ναι η κατεύθυνση, ευθύς εξαρχής η σωστή. Μακριά απ' τον κίνδυνο, να χαθεί ο δρόμος στους γνωστούς ελληνικούς δαιδάλους. Ενας τέτοιος άνθρωπος συνεπώς, και στα πάνω-κάτω πενήντα που υπολογίζω πως τώρα είναι, δεν θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό.
Ο Γιώργος Σαμαράς δεν ξέρει (πολλές) ιστορίες απ' τα νιάτα του μπαμπά Γιάννη, ωστόσο ξέρει πολύ καλά "τι είναι και πώς είναι" ο μπαμπάς Γιάννης. Πήρα μια πειστική απόδειξη γι' αυτό, πέρυσι τέτοιον καιρό, στις ατελείωτες ώρες της νυχτερινής επιστροφής απ' τη Νότια Αφρική στην Αθήνα. Ηταν και τότε συζήτηση, πίσω στην Ελλάδα, αν ο Γιάννης Σαμαράς θ' αναλάμβανε τεχνικός διευθυντής στον Παναθηναϊκό. Ρώτησα τον Γιώργο Σαμαρά, να μου πει τι ξέρει. Πήρε γκριμάτσα με χαμόγελο. "Ο... Γιάννης; Τεχνικός διευθυντής; Στον Παναθηναϊκό; Δηλαδή, τι; Να μιλά με ατζέντηδες, να διακινεί χρήμα, ν' αγοράζει, να πουλάει, να 'ναι όλη μέρα μ' ένα κινητό στο αυτί, να ντιλάρει; Ούτε να το φανταστώ δεν μπορώ. Το μόνο στο οποίο μπορώ να τον φανταστώ να δουλεύει, είναι σε οργάνωση υποδομών. Αυτό, ναι, του αρέσει. Το έχει".
Η ζωή, αμέσως μετά, επιβεβαίωσε πανηγυρικά την εκτίμηση-διάνα του μικρού για τον πατέρα του. Πράγματι, ο Γιάννης πήγε στον Παναθηναϊκό. Πράγματι, ο Γιάννης δεν πήγε στον Παναθηναϊκό να κάνει τον τεχνικό διευθυντή. Πράγματι, ο Γιάννης πήγε στον Παναθηναϊκό κι αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι στο κομμάτι του φυτωρίου. Από Ιούνιο 2010 σε Ιούνιο 2011 δε, θα 'ταν εντελώς απίθανο να 'χει αλλάξει τόσο πολύ ώστε ό,τι δεν έκανε πέρυσι ν' αποδεχθεί να το κάνει εφέτος. Καμιά εικοσιπενταριά χρόνια πίσω, ο πανίσχυρος καπετάνιος τον ανέβασε απ' την Κρήτη στην Παιανία με το ζόρι. Δεν του άφηνε επιλογή.
Ο Γιάννης "είχε πέσει να πεθάνει" απ' τη στενοχώρια, όταν τα παρακάλια εδώ κι εκεί έπεφταν σε τοίχο, τι άφηνε για να πάει πού. Το έκανε με την καρδιά βαριά, εκείνη την εποχή, κι ο Παναθηναϊκός ήταν νορμάλ ότι δεν εισέπραξε ούτε το 50% του τότε από ένα Σαμαρά προσδοκώμενου. Ενα δεύτερο "μαχαίρι στον λαιμό", δυόμισι δεκαετίες έκτοτε, θα οδηγούσε στο ίδιο πενιχρό αποτέλεσμα. Είναι ευνόητο ότι ο Δημήτρης Γόντικας, όταν στράφηκε στον Σαμαρά, ούτε το "ιστορικό" των '80s γνώριζε ούτε καν το πώς έχει δει ο Γιάννης τη ζωή του σήμερα στο ποδόσφαιρο.
Η εξέλιξη ήταν η αναμενόμενη. Ο Σαμαράς δεν θ' άφηνε στη μέση, για τίποτα στον κόσμο, το έργο στην πράσινη ακαδημία. Δεν θ' αποδεχόταν να το βάλει, έστω, σε δεύτερη μοίρα. Και φυσικά, επίσης για τίποτα στον κόσμο, δεν επρόκειτο να μπει στον κυκεώνα των ντιλ. Μιας αρρωστημένης καθημερινότητας, στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας. Δεν τρέφεται, απ' αυτά. Δεν είναι το στοιχείο του. Το στοιχείο του ήταν, και παραμένει, το αυθεντικό ποδόσφαιρο. Η διάπλασις των παίδων. Οχι το παραποδόσφαιρο και οι διαδρομές του χρήματος.
Είναι ευτύχημα, και για τον Παναθηναϊκό και για τον Σαμαρά, ότι εδώ δεν υπήρξε "μαχαίρι στο λαιμό". Ειδάλλως, και ό,τι έχει γίνει στην ακαδημία θα χαλούσε και τίποτα στην επαγγελματική ομάδα δεν θα έφτιαχνε. Υπήρξε, μόνο, μια κάποια πίεση. Η πίεση, συνδυαζόμενη με αμοιβαία κατανόηση απ' ό,τι αντιλαμβάνεται κανείς, οδήγησε στη χρυσή τομή. Μακάρι να λειτουργήσει.
Πηγή: Contra.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: