"Είναι πιο εύκολο να κυβερνάς 100 καράβια παρά τον Ολυμπιακό". Τάδε έφη Σταύρος Νταϊφάς. Και δέκα λέξεις που επί της ουσίας λένε τα πάντα. Λέξεις που έχουν ξεχωριστή σημασία μια μέρα σαν αυτή. Στα πρώτα γενέθλια του Βαγγέλη Μαρινάκη στην προεδρία της ΠΑΕ.
Ναι, πέρασε ένας χρόνος από εκείνη την Παρασκευή που η κοινωνία του Ολυμπιακού, δεν ήξερε πως πρέπει να αντιδράσει σε εκείνο το συναίσθημα χαρμολύπης που την έπνιγε. Από τη μια για το φινάλε του μεγαλύτερου προέδρου όλων των εποχών, του Σωκράτη Κόκκαλη. Και από την άλλη για την ενεργοποίηση -όχι κάποιου περαστικού Κινέζου η Άραβα αλλά- ενός Ολυμπιακού από κούνια, με τεράστιο οικονομικό μέγεθος. Του Βαγγέλη Μαρινάκη.
18 Ιουνίου του 2010 ήταν. Γύρω στις επτά και μισή το απόγευμα, όταν έγινε πλέον οριστικό. Το τέλος μιας εποχής 17 ολόκληρων χρόνων. Η αλλαγή σελίδας. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης ήξερε από την πρώτη στιγμή ότι αναλαμβάνει μια πραγματικά επικίνδυνη αποστολή. Όχι μόνο για τον Ολυμπιακό που του μεταβιβάζονταν. Αλλά και γιατί πάντα θα υπήρχε σε όλους η σκέψη ότι ο προηγούμενος λέγονταν Σωκράτης Κόκκαλης.
Τι πήρε ο Μαρινάκης στα χέρια του; Μια ομάδα με τεράστιο μέγεθος. Αλλά σε μια περίοδο παρακμής. Με ένα σακατεμένο ρόστερ που είχε κατρακυλήσει στην πέμπτη θέση της κατάταξης λίγες εβδομάδες νωρίτερα. Με προπληρωμένα μια σειρά από βασικά έσοδα (τηλεοπτικό συμβόλαιο, χορηγίες κλπ). Με αδιέξοδα στον ορίζοντά της. Χρειάζονταν χρήματα εκτός... λογικής για τα οικονομικά δεδομένα της εποχής. Χρειάζονταν προσωπική εργασία και μεράκι. Χρειάζονταν ένας άνθρωπος που θα πρέπει χωρίς να έχει την εμπειρία, οδηγούμενος μόνο από το ένστικτο να πάρει άμεσα τις σωστές αποφάσεις. Βρέθηκε...
Και όλα αυτά τη στιγμή που απέναντι υπήρχε η όψη ενός πραγματικά ισχυρού Παναθηναϊκού. Πρωταθλητή, με εξασφαλισμένα έσοδα από το Τσάμπιονς Λιγκ, με μια ομάδα που είχε ήδη δουλέψει έναν χρόνο και διατηρώντας τον κορμό της και τον προπονητή της επιχειρούσε ισχυρές προσθήκες με μεταγραφές σαν του Γκοβού και του Μπουμσόνγκ. Θεωρητικά το πράγμα γίνονταν ακόμη πιο δύσκολο προς το τέλος του καλοκαιριού. Όταν οι "πράσινοι" έβρισκαν -προσωρινή όπως αποδείχθηκε- λύση και στα διοικητικά τους, με την επιστροφή του Νικόλα Πατέρα στην προεδρία και την εκ νέου ενεργοποίηση του Ανδρέα Βγενόπουλου.
Όλες οι ειδήσεις, εξελίξεις, φήμες, αλήθειες και ψέμματα για κάθε μεταγραφή του Ολυμπιακού.
Σήμερα ο Παναθηναϊκός είναι πιθανότατα σε δυσχερέστερη θέση από ότι ήταν πριν από ένα χρόνο ο Ολυμπιακός. Και ο Ολυμπιακός σε πλεονεκτικότερη θέση από εκείνη που βρίσκονταν τότε ο "αιώνιος" αντίπαλος του. Αυτή η... μετατόπιση στα δύο βουνά του ελληνικού ποδοσφαίρου μάλλον είναι και ο πλέον δίκαιος κριτής για να απαντήσει στο ερώτημα αν ο Βαγγέλης Μαρινάκης πέτυχε στο ως τώρα έργο του. Μέσα σε έναν χρόνο η αλλαγή του σκηνικού είναι ολοκληρωτική.
Πως πέτυχε ο Μαρινάκης; Ακολουθώντας βασικές αρχές. Κάνοντας τα λογικά, τα αυτονόητα. Όσα συνήθως οι πρόεδροι στο ελληνικό ποδόσφαιρο αγνοούν ή... και σνομπάρουν. Έφερε πίσω τον κατάλληλο προπονητή (Βαλβέρδε) και του παρέδωσε “λευκή επιταγή” για το αγωνιστικό τμήμα. Επένδυσε σε σημαντικές μεταγραφές. Ενέπνευσε τον κόσμο. Έγινε ο ίδιος η ασπίδα της ομάδας. Ισχυροποίησε το οργανόγραμμα του κλαμπ. Έχτισε μια σχέση αμφίδρομη, εμπιστοσύνης. Βγήκε μπροστά αναλαμβάνοντας την προεδρία της Super League. Συγκρούστηκε ακόμη και με τον καλύτερ;o του φίλο (που έτυχε βέβαια να είναι ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού). Είχε καλές (έντονο φιλανθρωπικό έργο, με αποκορύφωμα τη διοργάνωση του παιχνιδιού κατά της φτώχειας) και κακές στιγμές (όπως εκείνο το περιβόητο βράδυ του ντέρμπι των "αιωνίων" στο "Καραϊσκάκη"). Όλες
αυθεντικές. Δικές του στιγμές.
Και έπειτα από έναν χρόνο στο τιμόνι έχει έναν Ολυμπιακό που όσο και αν ακούγεται τραβηγμένο μοιάζει εκτός της ελληνικής πραγματικότητας. Χωρίς οικονομικά προβλήματα, χωρίς ανασφάλεια για την επόμενη μέρα, επιχειρώντας στην υλοποίηση ενός σχεδίου που έχει καταρτιστεί καιρό τώρα. Έναν Ολυμπιακό που ήδη έχει διαθέσει στους φίλους του 13.000 διαρκείας. Που έχει κάνει τις πρώτες μεταγραφές. Που ψάχνει τρόπο να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο. Έναν Ολυμπιακό που έχει λόγο σοβαρό για να γιορτάζει τα σημερινά γενέθλια.
Πηγή: contra.gr
18 Ιουνίου του 2010 ήταν. Γύρω στις επτά και μισή το απόγευμα, όταν έγινε πλέον οριστικό. Το τέλος μιας εποχής 17 ολόκληρων χρόνων. Η αλλαγή σελίδας. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης ήξερε από την πρώτη στιγμή ότι αναλαμβάνει μια πραγματικά επικίνδυνη αποστολή. Όχι μόνο για τον Ολυμπιακό που του μεταβιβάζονταν. Αλλά και γιατί πάντα θα υπήρχε σε όλους η σκέψη ότι ο προηγούμενος λέγονταν Σωκράτης Κόκκαλης.
Τι πήρε ο Μαρινάκης στα χέρια του; Μια ομάδα με τεράστιο μέγεθος. Αλλά σε μια περίοδο παρακμής. Με ένα σακατεμένο ρόστερ που είχε κατρακυλήσει στην πέμπτη θέση της κατάταξης λίγες εβδομάδες νωρίτερα. Με προπληρωμένα μια σειρά από βασικά έσοδα (τηλεοπτικό συμβόλαιο, χορηγίες κλπ). Με αδιέξοδα στον ορίζοντά της. Χρειάζονταν χρήματα εκτός... λογικής για τα οικονομικά δεδομένα της εποχής. Χρειάζονταν προσωπική εργασία και μεράκι. Χρειάζονταν ένας άνθρωπος που θα πρέπει χωρίς να έχει την εμπειρία, οδηγούμενος μόνο από το ένστικτο να πάρει άμεσα τις σωστές αποφάσεις. Βρέθηκε...
Και όλα αυτά τη στιγμή που απέναντι υπήρχε η όψη ενός πραγματικά ισχυρού Παναθηναϊκού. Πρωταθλητή, με εξασφαλισμένα έσοδα από το Τσάμπιονς Λιγκ, με μια ομάδα που είχε ήδη δουλέψει έναν χρόνο και διατηρώντας τον κορμό της και τον προπονητή της επιχειρούσε ισχυρές προσθήκες με μεταγραφές σαν του Γκοβού και του Μπουμσόνγκ. Θεωρητικά το πράγμα γίνονταν ακόμη πιο δύσκολο προς το τέλος του καλοκαιριού. Όταν οι "πράσινοι" έβρισκαν -προσωρινή όπως αποδείχθηκε- λύση και στα διοικητικά τους, με την επιστροφή του Νικόλα Πατέρα στην προεδρία και την εκ νέου ενεργοποίηση του Ανδρέα Βγενόπουλου.
Όλες οι ειδήσεις, εξελίξεις, φήμες, αλήθειες και ψέμματα για κάθε μεταγραφή του Ολυμπιακού.
Σήμερα ο Παναθηναϊκός είναι πιθανότατα σε δυσχερέστερη θέση από ότι ήταν πριν από ένα χρόνο ο Ολυμπιακός. Και ο Ολυμπιακός σε πλεονεκτικότερη θέση από εκείνη που βρίσκονταν τότε ο "αιώνιος" αντίπαλος του. Αυτή η... μετατόπιση στα δύο βουνά του ελληνικού ποδοσφαίρου μάλλον είναι και ο πλέον δίκαιος κριτής για να απαντήσει στο ερώτημα αν ο Βαγγέλης Μαρινάκης πέτυχε στο ως τώρα έργο του. Μέσα σε έναν χρόνο η αλλαγή του σκηνικού είναι ολοκληρωτική.
Πως πέτυχε ο Μαρινάκης; Ακολουθώντας βασικές αρχές. Κάνοντας τα λογικά, τα αυτονόητα. Όσα συνήθως οι πρόεδροι στο ελληνικό ποδόσφαιρο αγνοούν ή... και σνομπάρουν. Έφερε πίσω τον κατάλληλο προπονητή (Βαλβέρδε) και του παρέδωσε “λευκή επιταγή” για το αγωνιστικό τμήμα. Επένδυσε σε σημαντικές μεταγραφές. Ενέπνευσε τον κόσμο. Έγινε ο ίδιος η ασπίδα της ομάδας. Ισχυροποίησε το οργανόγραμμα του κλαμπ. Έχτισε μια σχέση αμφίδρομη, εμπιστοσύνης. Βγήκε μπροστά αναλαμβάνοντας την προεδρία της Super League. Συγκρούστηκε ακόμη και με τον καλύτερ;o του φίλο (που έτυχε βέβαια να είναι ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού). Είχε καλές (έντονο φιλανθρωπικό έργο, με αποκορύφωμα τη διοργάνωση του παιχνιδιού κατά της φτώχειας) και κακές στιγμές (όπως εκείνο το περιβόητο βράδυ του ντέρμπι των "αιωνίων" στο "Καραϊσκάκη"). Όλες
αυθεντικές. Δικές του στιγμές.
Και έπειτα από έναν χρόνο στο τιμόνι έχει έναν Ολυμπιακό που όσο και αν ακούγεται τραβηγμένο μοιάζει εκτός της ελληνικής πραγματικότητας. Χωρίς οικονομικά προβλήματα, χωρίς ανασφάλεια για την επόμενη μέρα, επιχειρώντας στην υλοποίηση ενός σχεδίου που έχει καταρτιστεί καιρό τώρα. Έναν Ολυμπιακό που ήδη έχει διαθέσει στους φίλους του 13.000 διαρκείας. Που έχει κάνει τις πρώτες μεταγραφές. Που ψάχνει τρόπο να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο. Έναν Ολυμπιακό που έχει λόγο σοβαρό για να γιορτάζει τα σημερινά γενέθλια.
Πηγή: contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου