Ούτε... παυσίπονο τολμούν να πάρουν οι άνθρωποι
της Βρετανικής Ολυμπιακής Ομοσπονδίας, καθώς ο πονοκέφαλος που χτύπησε
χθες στην «καρδιά» του Λονδίνου οφείλεται σε απαγορευμένες ουσίες.
Γράφει ο Δημήτρης Δραγώγιας.
Η απόφαση του Ανωτάτου Αθλητικού Δικαστηρίου Διαιτησίας της Λωζάννης
(CAS) για την περίπτωση του «χρυσού» ολυμπιονίκη του Πεκίνου ΛαΣον
Μέριτ, ο οποίος πλέον έχει το ελεύθερο να προσπαθήσει να ανανεώσει τις
δάφνες του στο Λονδίνο, έχει σημάνει συναγερμό στους διοργανωτές
Βρετανούς και φυσικά στη ΔΟΕ.
Ο Αμερικανός δρομέας των 400 μέτρων είχε καταδικαστεί σε αποκλεισμό από όλες τις διοργανώσεις για 21 μήνες όταν βρέθηκε θετικός στη χρήση στεροειδών τον Απρίλιο του 2010, όμως ενώ η ποινή του έληξε τον περασμένο Ιούλιο, χρειάστηκε να προσφύγει στο CAS για να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του επόμενου έτους, εξαιτίας μιας διάταξης του εσωτερικού κανονισμού των οικοδεσποτών. Από το 1992, λοιπόν, οι σκληροπυρηνικοί Βρετανοί επιβάλλουν ισόβια απαγόρευση σε οποιονδήποτε αθλητή έχει καταδικαστεί για χρήση «σοβαρών» ναρκωτικών ουσιών, ενώ τα φτερά του κατά τα άλλα «γοργοπόδαρου» Μέριτ έκοψε και ο κανονισμός της ΔΟΕ εμπνεύσεως Ζακ Ρογκ, που αποκλείει από τους επερχόμενους αγώνες κάθε αθλητή ο οποίος έχει καταδικαστεί σε αποκλεισμό άνω των 6 μηνών έστω κι αν έχει εκτίσει εγκαίρως την ποινή.
Η τελεσίδικη απόφαση της Λωζάννης έχει προκαλέσει πανικό στους διοργανωτές των αγώνων και για έναν επιπλέον λόγο, πέραν της ίδιας της παρουσίας του Αμερικανού σπρίντερ στο Ολυμπιακό Στάδιο της αγγλικής πρωτεύουσας, καθώς ο κύριος φόβος είναι ότι ανοίγει ο δρόμος και για άλλους αποκλεισμένους, όπως ο Ντουέιν Τσέιμπερς ή ο Ντέιβιντ Μίλαρ να κερδίσουν κι αυτοί δικαστικά τη συμμετοχή τους. Κι αν η επιστροφή του τελευταίου μπορεί να βοηθήσει τους οικοδεσπότες να εξασφαλίσουν το χρυσό μετάλλιο στην ποδηλασία δρόμου, το ηθικό τίμημα μάλλον είναι πολύ ακριβότερο. Τόσο ο Αθάνατος και σταυροφόρος των «καθαρών αγώνων» Ρογκ όσο και οι λοιποί εμπλεκόμενοι τρέμουν στην ιδέα να δημιουργηθεί στη συνείδηση του κοινού ότι οι Ολυμπιακοί έχουν ορθάνοιχτες τις πόρτες τους στους χρήστες απαγορευμένων ουσιών, καθώς αφενός θα υπονομευτεί όλη η δουλειά που έχει γίνει μέχρι στιγμής, αφετέρου το μέλλον θα είναι πιο δυσοίωνο.
Από την άλλη πλευρά, οι λιγότερο «σκληροί» που δεν ενστερνίζονται τις ισόβιες καταδίκες εκτός του ανθρώπινου δικαιώματος στη δεύτερη ευκαιρία, υποστηρίζουν και ότι το κοινό έχει πια εκπαιδευτεί κατάλληλα για να κρίνει κάθε περίπτωση ξεχωριστά, επομένως οι διοργανωτές δεν πρέπει να φοβούνται τα σύννεφα που έχουν μαζευτεί στον αθλητικό ουρανό του Λονδίνου.
Οσο για το ποια θα είναι τελικά η κατάληξη της ιστορίας μετά την ιστορική απόφαση του CAS, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η ΔΟΕ δεν έχει άλλη επιλογή από το να δεχθεί την ετυμηγορία υπέρ του Μέριτ, καθώς σε άλλη περίπτωση ανοίγει μεγάλες πληγές αμφισβητώντας ένα δικαστήριο το οποίο η ίδια οφείλει να υπερασπίζεται, μιας και οι αποφάσεις του είναι οι τελεσίδικες. Στη δυσκολότερη θέση, όμως, είναι οι Βρετανοί, οι οποίοι έχουν εκλάβει την απόφαση του CAS ως προσωπική ήττα και σκοπεύουν να το κυνηγήσουν δικαστικά, αλλά για κάτι τέτοιο απαιτείται η αμέριστη συμπαράσταση τόσο οικονομική όσο και ηθική της Διεθνούς Ολυμπιακής Ομοσπονδίας, οπότε μάλλον υπολογίζουν χωρίς τον... ξενοδόχο.
Σε ό,τι μας αφορά, θεωρητικά, ανοίγει ο δρόμος και για τους δικούς μας αθλητές να πάρουν μέρος στους αγώνες. Η Χαλκιά, η Τσουμελέκα και ο Γκούσης ανήκουν σε ανάλογη κατηγορία αθλητών που τιμωρήθηκαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου ή λίγο μετά. Το αν θα μπουν σε διαδικασία προετοιμασίας είναι δικό τους θέμα. Το αν θα πάρουν μέρος ίσως και θέμα της ΕΟΑ. Σε κάθε περίπτωση, ο ψόγος έχει μείνει.
Ισως αυτή να είναι και η μεγαλύτερη τιμωρία για έναν ολυμπιονίκη. Το CAS αποκατέστησε τις ισορροπίες και προφανώς το αυτονόητο δικαίωμα στην «άφεση αμαρτιών». Υπό την απαραίτητη προϋπόθεση της παραδοχής εκ μέρους των «κατηγορουμένων». Σε διαφορετική περίπτωση, ο εξαγνισμός θα ισοδυναμεί με το μαρτύριο του Σίσυφου...
Πηγή: Εξέδρα
Ο Αμερικανός δρομέας των 400 μέτρων είχε καταδικαστεί σε αποκλεισμό από όλες τις διοργανώσεις για 21 μήνες όταν βρέθηκε θετικός στη χρήση στεροειδών τον Απρίλιο του 2010, όμως ενώ η ποινή του έληξε τον περασμένο Ιούλιο, χρειάστηκε να προσφύγει στο CAS για να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του επόμενου έτους, εξαιτίας μιας διάταξης του εσωτερικού κανονισμού των οικοδεσποτών. Από το 1992, λοιπόν, οι σκληροπυρηνικοί Βρετανοί επιβάλλουν ισόβια απαγόρευση σε οποιονδήποτε αθλητή έχει καταδικαστεί για χρήση «σοβαρών» ναρκωτικών ουσιών, ενώ τα φτερά του κατά τα άλλα «γοργοπόδαρου» Μέριτ έκοψε και ο κανονισμός της ΔΟΕ εμπνεύσεως Ζακ Ρογκ, που αποκλείει από τους επερχόμενους αγώνες κάθε αθλητή ο οποίος έχει καταδικαστεί σε αποκλεισμό άνω των 6 μηνών έστω κι αν έχει εκτίσει εγκαίρως την ποινή.
Η τελεσίδικη απόφαση της Λωζάννης έχει προκαλέσει πανικό στους διοργανωτές των αγώνων και για έναν επιπλέον λόγο, πέραν της ίδιας της παρουσίας του Αμερικανού σπρίντερ στο Ολυμπιακό Στάδιο της αγγλικής πρωτεύουσας, καθώς ο κύριος φόβος είναι ότι ανοίγει ο δρόμος και για άλλους αποκλεισμένους, όπως ο Ντουέιν Τσέιμπερς ή ο Ντέιβιντ Μίλαρ να κερδίσουν κι αυτοί δικαστικά τη συμμετοχή τους. Κι αν η επιστροφή του τελευταίου μπορεί να βοηθήσει τους οικοδεσπότες να εξασφαλίσουν το χρυσό μετάλλιο στην ποδηλασία δρόμου, το ηθικό τίμημα μάλλον είναι πολύ ακριβότερο. Τόσο ο Αθάνατος και σταυροφόρος των «καθαρών αγώνων» Ρογκ όσο και οι λοιποί εμπλεκόμενοι τρέμουν στην ιδέα να δημιουργηθεί στη συνείδηση του κοινού ότι οι Ολυμπιακοί έχουν ορθάνοιχτες τις πόρτες τους στους χρήστες απαγορευμένων ουσιών, καθώς αφενός θα υπονομευτεί όλη η δουλειά που έχει γίνει μέχρι στιγμής, αφετέρου το μέλλον θα είναι πιο δυσοίωνο.
Από την άλλη πλευρά, οι λιγότερο «σκληροί» που δεν ενστερνίζονται τις ισόβιες καταδίκες εκτός του ανθρώπινου δικαιώματος στη δεύτερη ευκαιρία, υποστηρίζουν και ότι το κοινό έχει πια εκπαιδευτεί κατάλληλα για να κρίνει κάθε περίπτωση ξεχωριστά, επομένως οι διοργανωτές δεν πρέπει να φοβούνται τα σύννεφα που έχουν μαζευτεί στον αθλητικό ουρανό του Λονδίνου.
Οσο για το ποια θα είναι τελικά η κατάληξη της ιστορίας μετά την ιστορική απόφαση του CAS, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η ΔΟΕ δεν έχει άλλη επιλογή από το να δεχθεί την ετυμηγορία υπέρ του Μέριτ, καθώς σε άλλη περίπτωση ανοίγει μεγάλες πληγές αμφισβητώντας ένα δικαστήριο το οποίο η ίδια οφείλει να υπερασπίζεται, μιας και οι αποφάσεις του είναι οι τελεσίδικες. Στη δυσκολότερη θέση, όμως, είναι οι Βρετανοί, οι οποίοι έχουν εκλάβει την απόφαση του CAS ως προσωπική ήττα και σκοπεύουν να το κυνηγήσουν δικαστικά, αλλά για κάτι τέτοιο απαιτείται η αμέριστη συμπαράσταση τόσο οικονομική όσο και ηθική της Διεθνούς Ολυμπιακής Ομοσπονδίας, οπότε μάλλον υπολογίζουν χωρίς τον... ξενοδόχο.
Σε ό,τι μας αφορά, θεωρητικά, ανοίγει ο δρόμος και για τους δικούς μας αθλητές να πάρουν μέρος στους αγώνες. Η Χαλκιά, η Τσουμελέκα και ο Γκούσης ανήκουν σε ανάλογη κατηγορία αθλητών που τιμωρήθηκαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου ή λίγο μετά. Το αν θα μπουν σε διαδικασία προετοιμασίας είναι δικό τους θέμα. Το αν θα πάρουν μέρος ίσως και θέμα της ΕΟΑ. Σε κάθε περίπτωση, ο ψόγος έχει μείνει.
Ισως αυτή να είναι και η μεγαλύτερη τιμωρία για έναν ολυμπιονίκη. Το CAS αποκατέστησε τις ισορροπίες και προφανώς το αυτονόητο δικαίωμα στην «άφεση αμαρτιών». Υπό την απαραίτητη προϋπόθεση της παραδοχής εκ μέρους των «κατηγορουμένων». Σε διαφορετική περίπτωση, ο εξαγνισμός θα ισοδυναμεί με το μαρτύριο του Σίσυφου...
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου