Μάλλον όλα πρέπει να ξεκινήσουν για τον ελληνικό αθλητισμό και πάλι από το απόλυτο μηδέν. Γράφει ο Τάσος Παπαχρήστου.
Από τη φάση της δημιουργίας. Γεννηθήτω φως, εκ νέου δηλαδή
Αυτή είναι η σχεδόν γενική διαπίστωση ανθρώπων του αθλητισμού που δεν έχουν ντέρτι για πόστα, αλλά μόνο καημό για την ανασυγκρότηση εκ του μηδενός ενός από τα πλέον υπέροχα πράγματα στη ζωή μας.
Μοιραία εκεί, στη φτώχεια, έχει οδηγηθεί η κατάσταση και η ευθύνη ελάχιστα βαραίνει το ίδιο το αθλητικό κίνημα.
Θα επιστρέψουμε, λοιπόν, όπως όλα μαρτυρούν, με μαθηματική ακρίβεια σε εκείνα τα παλιά, ρομαντικά χρόνια που όταν μας παρείχε τότε ο σύλλογός μας μια αθλητική φόρμα θεωρούσαμε αυτομάτως τον εαυτό μας όχι μόνο ευτυχή και ευλογημένο, αλλά και επίλεκτο αθλητή.
Αν μάλιστα τα «δώρα των μάγων» συνοδεύονταν και από ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, τότε τα όνειρά μας για την κατάκτηση ενός ολυμπιακού μεταλλίου στο μέλλον έμοιαζαν να αποκτούν σάρκα και οστά.
Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, ότι και τα όνειρα έχουν τη δική τους αξία και μάλιστα πολλές φορές αποδεικνύονται θησαυρός ολόκληρος.
Αργότερα, στην ίδια εποχή, όποιος λάμβανε και κάποια χρήματα ως οδοιπορικά, ένα μικρό χαρτζιλίκι, το κάτι τι δηλαδή, φάνταζε ανίκητος στα μάτια μας.
Εντάξει, ας σοβαρευτούμε λιγάκι. Δεν πρόκειται να φτάσουμε τόσο πίσω στο χρόνο.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι μειώνουμε σημαντικά την απόσταση από την επιστροφή μας στο παρελθόν ή αν θέλετε τη μεγαλώνουμε από τα επιτεύγματα του μέλλοντος.
Λιγότερα έως ελάχιστα κίνητρα για τους αθλητές και τις αθλήτριες, οικονομικά πριμ σχεδόν στο απόλυτο μηδέν, άδειες άνευ αποδοχών και χωρίς συντάξιμη προσμέτρηση ακόμα και για τη συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες φαντάζουν ως τα πλέον σοβαρά εμπόδια στην εξέλιξη του πρωταθλητισμού.
Αρα τι απομένει, ο αθλητισμός, ο ερασιτεχνικός αθλητισμός.
Φτου και από την αρχή λοιπόν και ας αρχίσουν και πάλι τα όνειρα των νεαρών αθλητών για μια αθλητική φόρμα και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια.
Η ένδειξη ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 η Ελλάδα κινδυνεύει να μείνει εκτός του πίνακα μεταλλίων είναι ισχυρή.
Τελευταία φορά που παρατηρήθηκε μια τέτοια ανυδρία ήταν πριν από 35 χρόνια, το 1976 στη διοργάνωση του Μόντρεαλ. Μετά δηλαδή από ολόκληρο τον εργατικό βίο ενός νεοπροσληφθέντα τότε υπαλλήλου στο ελληνικό Δημόσιο.
Πηγή: Goal
Αυτή είναι η σχεδόν γενική διαπίστωση ανθρώπων του αθλητισμού που δεν έχουν ντέρτι για πόστα, αλλά μόνο καημό για την ανασυγκρότηση εκ του μηδενός ενός από τα πλέον υπέροχα πράγματα στη ζωή μας.
Μοιραία εκεί, στη φτώχεια, έχει οδηγηθεί η κατάσταση και η ευθύνη ελάχιστα βαραίνει το ίδιο το αθλητικό κίνημα.
Θα επιστρέψουμε, λοιπόν, όπως όλα μαρτυρούν, με μαθηματική ακρίβεια σε εκείνα τα παλιά, ρομαντικά χρόνια που όταν μας παρείχε τότε ο σύλλογός μας μια αθλητική φόρμα θεωρούσαμε αυτομάτως τον εαυτό μας όχι μόνο ευτυχή και ευλογημένο, αλλά και επίλεκτο αθλητή.
Αν μάλιστα τα «δώρα των μάγων» συνοδεύονταν και από ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, τότε τα όνειρά μας για την κατάκτηση ενός ολυμπιακού μεταλλίου στο μέλλον έμοιαζαν να αποκτούν σάρκα και οστά.
Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, ότι και τα όνειρα έχουν τη δική τους αξία και μάλιστα πολλές φορές αποδεικνύονται θησαυρός ολόκληρος.
Αργότερα, στην ίδια εποχή, όποιος λάμβανε και κάποια χρήματα ως οδοιπορικά, ένα μικρό χαρτζιλίκι, το κάτι τι δηλαδή, φάνταζε ανίκητος στα μάτια μας.
Εντάξει, ας σοβαρευτούμε λιγάκι. Δεν πρόκειται να φτάσουμε τόσο πίσω στο χρόνο.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι μειώνουμε σημαντικά την απόσταση από την επιστροφή μας στο παρελθόν ή αν θέλετε τη μεγαλώνουμε από τα επιτεύγματα του μέλλοντος.
Λιγότερα έως ελάχιστα κίνητρα για τους αθλητές και τις αθλήτριες, οικονομικά πριμ σχεδόν στο απόλυτο μηδέν, άδειες άνευ αποδοχών και χωρίς συντάξιμη προσμέτρηση ακόμα και για τη συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες φαντάζουν ως τα πλέον σοβαρά εμπόδια στην εξέλιξη του πρωταθλητισμού.
Αρα τι απομένει, ο αθλητισμός, ο ερασιτεχνικός αθλητισμός.
Φτου και από την αρχή λοιπόν και ας αρχίσουν και πάλι τα όνειρα των νεαρών αθλητών για μια αθλητική φόρμα και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια.
Η ένδειξη ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 η Ελλάδα κινδυνεύει να μείνει εκτός του πίνακα μεταλλίων είναι ισχυρή.
Τελευταία φορά που παρατηρήθηκε μια τέτοια ανυδρία ήταν πριν από 35 χρόνια, το 1976 στη διοργάνωση του Μόντρεαλ. Μετά δηλαδή από ολόκληρο τον εργατικό βίο ενός νεοπροσληφθέντα τότε υπαλλήλου στο ελληνικό Δημόσιο.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου