Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς τους NBAers; Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος.
Ηταν και αυτοί μια... ψεύτικη λύση ή, για να μην είμαστε τόσο ακραίοι,
μια πρόσκαιρη ευκαιρία για να "αρπάξουν" κάποιες ομάδες αποτελέσματα που
υπό άλλες συνθήκες δεν θα τα είχαν στο τσεπάκι τους. Συνέβησαν πολλά
όλο αυτό το διάστημα που τα αποδυτήρια στην άλλη άκρη του Ατλαντικού
ήταν κλειστά και οι κερκίδες των γηπέδων ερειπωμένες.
Συνέβησαν πολλά στην από εδώ πλευρά. Τα περισσότερα από αυτά σίγουρα δημιούργησαν μια επίπλαστη εικόνα ανωτερότητας σε κάποιες ομάδες. Σκόρπισαν φρούδες ελπίδες σε αρκετούς και έβαλαν σε σκέψεις όλους τους υπόλοιπους που δεν μπήκαν στη διαδικασία συνδιαλλαγής με παίκτες από το ΝΒΑ. Εντέλει κέρδισαν αυτοί που αρχικά φαίνονταν ολότελα χαμένοι.
Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν αναμφίβολα ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός που δεν πήραν μέρος σε αυτόν τον τρελό χορό, όχι γιατί δεν θα το ήθελαν αλλά διότι το φετινό τους βαλάντιο είναι πολύ μικρό για να μπορούσε να αντέξει τόσο... αλμυρές θυσίες. Ακόμα και για τους "ερυθρόλευκους" η σκέψη περί τον Τζορτζ Χιλ βρισκόταν ακόμα σε πρώιμο στάδιο και σαφώς απείχε πολύ από το να γίνει ο συγκεκριμένος παίκτης του Ολυμπιακού.
Ετσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα με τη λήξη του λοκ άουτ στο ΝΒΑ, το μοναδικό στο οποίο μπορείς να καταλήξεις άνετα ως συμπέρασμα είναι το κλασικό: ουδέν κακόν αμιγές καλού. Οι δικές μας ομάδες, έστω και εν μέσω γενικής ανέχειας, τούτη τη στιγμή βρίσκονται μπροστά από τις ομάδες που μέχρι πρότινος έδειχναν να κάθονται στις πρώτες θέσεις των φαβορί.
Θα είναι ίδια τώρα η Μακάμπι με τη φυγή του Κάσπι και του Φάρμαμ; Θα είναι ίδια η Ρεάλ Μαδρίτης χωρίς τον Ρούντι Φερνάντες και τον Σερτζ Ιμπάκα; Φυσικά και όχι. Οπως ολότελα διαφορετική θα εμφανιστεί η Εφές Πίλσεν δίχως την αμέριστη βοήθεια του Ιλιασόβα ή η Νανσί άνευ Μπατούμ που την ανέβασε δύο επίπεδα παραπάνω από αυτό που πραγματικά είναι.
Τώρα κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και θα πηγαίνει μέχρι εκεί που μπορεί να απλώσει το πάπλωμά του. Οχι παραπέρα. Σε αυτό το υπό διαμόρφωση πλέον πεδίο ο βαθμός ανταγωνιστικότητας των δύο εκπροσώπων μας στην Ευρωλίγκα ανεβαίνει αρκετά. Γενικώς, όποια ομάδα σκέφτηκε λογικά και με νηφάλιο τρόπο και δεν θέλησε να μπει στη διαδικασία μιας πρόσκαιρης προσθήκης, αυτή τη στιγμή εκ των πραγμάτων βρίσκεται από πάνω.
Φαίνεται εντυπωσιακό στην αρχή και ενδιαφέρον στη συνέχεια να χτίζεις παλάτια στην άμμο, όμως τελικώς το αποτέλεσμα είναι που μετράει. Και αυτό το αποτέλεσμα τώρα βγαίνει εις βάρος των ομάδων που λειτούργησαν με τη λογική του σήμερα και όχι του αύριο.
Τρανό παράδειγμα προς μίμηση η Μπαρτσελόνα που καίτοι είχε την οικονομική δυνατότητα να δώσει χρήματα για συμβόλαιο λίγων αγώνων με τους αδερφούς Γκασόλ, όμως δεν το έκανε. Πόνταρε στην ομάδα που θα έχει καθ' όλη τη διάρκεια της σεζόν, γιατί αυτή θα της δώσει ή δεν θα της δώσει τρόπαια. Ολα τα υπόλοιπα είναι εφήμερες χαρές, νίκες και επιτυχίες που στο τέρμα του δρόμου δεν θα έχουν (εντέλει) ουδεμία αξία.
Βέβαια, τώρα υπάρχει σαφής αλλοίωση των μέχρι τώρα αποτελεσμάτων της Ευρωλίγκα, αλλά και κάποιων εθνικών πρωταθλημάτων, καθώς όλο αυτό το διάστημα οι ΝΒΑers με το καταφανές ταλέντο τους πρόσφεραν στις ομάδες που αγωνίστηκαν μια ώθηση που δεν ήταν δική τους, δεν τους άξιζε. Τις έκαναν με ψευδεπίγραφο τρόπο να φαίνονται καλύτερες από αυτό που είναι στην πραγματικότητα.
Επ' αυτού φυσικά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πλέον. Δεν υπάρχει δυνατότητα ένστασης, ούτε στοιχειοθετείται αδίκημα. Οσες ομάδες πόνταραν σε αυτούς τους παίκτες το έκαναν με γνώση όλων των συνεπειών που τώρα ήρθε η ώρα να τις υποστούν. Δίνουν, πάντως, ένα καλό μάθημα αυτογνωσίας σε όλους. Προσφέρουν ένα καλό αντι-παράδειγμα για το ποιος είναι ο σωστός τρόπος έτσι ώστε να δημιουργήσεις μια ομάδα και όχι να την αγοράσεις για μία εβδομάδα ή για έναν μήνα. Ετσι δεν φτιάχνεις ομάδα, αλλά πάγκο λαϊκής.
Εξαρχής φαινόταν πως κάποια στιγμή τα δύο αντιμαχόμενα μέρη θα τα έβρισκαν μεταξύ τους έτσι ώστε να μην πάει στράφι όλη η σεζόν στο ΝΒΑ. Κάτι που θα ήταν καταστροφικό όχι μόνο για το άθλημα και για το πρεστίζ του συγκεκριμένου πρωταθλήματος, αλλά και για τους διαφημιστές που θα έκλαιγαν τα ωραία τους εκατομμύρια. Ηταν φανερό πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα επιστρέφαμε στην οδό της νομιμότητας και της συμφωνίας.
Κι όμως, μέχρι προχθές η Μπεσίκτας διαπραγματευόταν με τον Λαμάρ Οντόμ και η Ρεάλ Μαδρίτης έβλεπε τον Ντιρκ Νοβίτσκι να πλησιάζει. Τώρα αμφότεροι (αλλά και όλοι οι υπόλοιποι) μπορούν να κλάψουν με την ησυχία τους. Με τα λεφτά που είχαν σκοπό να διαθέσουν μπορεί και να αγόραζαν πρόσκαιρη ευτυχία, αλλά ως γνωστόν τα χρήματα δεν αγοράζουν ευτυχία.
Ο μόνος δρόμος για να φτιάξεις ανταγωνιστική ομάδα είναι να τη χτίσεις σιγά σιγά. Μέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα. Είναι εντελώς ανάποδο -και αθλητικά μη ορθολογικό- να πιστεύει κανείς πως με ξαφνική αιμοδοσία ταλέντου θα εκτιναχθείς και θα γίνεις υπερομάδα.
Μπορεί μέχρι τώρα ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός να έμοιαζαν με φτωχοί συγγενείς μπρος στο υπόλοιπο συγγενολόι που περιέφερε τα ακριβά του αποκτήματα δεξιά και αριστερά, όμως να που τώρα στο τέλος θα ξυρίσουν τον γαμπρό. Γενικώς, όπως συμβαίνει πάντα στη ζωή, όλα εδώ πληρώνονται, ακόμα και αν όλα εδώ αγοράζονται...
Πηγή: Goal
Συνέβησαν πολλά στην από εδώ πλευρά. Τα περισσότερα από αυτά σίγουρα δημιούργησαν μια επίπλαστη εικόνα ανωτερότητας σε κάποιες ομάδες. Σκόρπισαν φρούδες ελπίδες σε αρκετούς και έβαλαν σε σκέψεις όλους τους υπόλοιπους που δεν μπήκαν στη διαδικασία συνδιαλλαγής με παίκτες από το ΝΒΑ. Εντέλει κέρδισαν αυτοί που αρχικά φαίνονταν ολότελα χαμένοι.
Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν αναμφίβολα ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός που δεν πήραν μέρος σε αυτόν τον τρελό χορό, όχι γιατί δεν θα το ήθελαν αλλά διότι το φετινό τους βαλάντιο είναι πολύ μικρό για να μπορούσε να αντέξει τόσο... αλμυρές θυσίες. Ακόμα και για τους "ερυθρόλευκους" η σκέψη περί τον Τζορτζ Χιλ βρισκόταν ακόμα σε πρώιμο στάδιο και σαφώς απείχε πολύ από το να γίνει ο συγκεκριμένος παίκτης του Ολυμπιακού.
Ετσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα με τη λήξη του λοκ άουτ στο ΝΒΑ, το μοναδικό στο οποίο μπορείς να καταλήξεις άνετα ως συμπέρασμα είναι το κλασικό: ουδέν κακόν αμιγές καλού. Οι δικές μας ομάδες, έστω και εν μέσω γενικής ανέχειας, τούτη τη στιγμή βρίσκονται μπροστά από τις ομάδες που μέχρι πρότινος έδειχναν να κάθονται στις πρώτες θέσεις των φαβορί.
Θα είναι ίδια τώρα η Μακάμπι με τη φυγή του Κάσπι και του Φάρμαμ; Θα είναι ίδια η Ρεάλ Μαδρίτης χωρίς τον Ρούντι Φερνάντες και τον Σερτζ Ιμπάκα; Φυσικά και όχι. Οπως ολότελα διαφορετική θα εμφανιστεί η Εφές Πίλσεν δίχως την αμέριστη βοήθεια του Ιλιασόβα ή η Νανσί άνευ Μπατούμ που την ανέβασε δύο επίπεδα παραπάνω από αυτό που πραγματικά είναι.
Τώρα κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και θα πηγαίνει μέχρι εκεί που μπορεί να απλώσει το πάπλωμά του. Οχι παραπέρα. Σε αυτό το υπό διαμόρφωση πλέον πεδίο ο βαθμός ανταγωνιστικότητας των δύο εκπροσώπων μας στην Ευρωλίγκα ανεβαίνει αρκετά. Γενικώς, όποια ομάδα σκέφτηκε λογικά και με νηφάλιο τρόπο και δεν θέλησε να μπει στη διαδικασία μιας πρόσκαιρης προσθήκης, αυτή τη στιγμή εκ των πραγμάτων βρίσκεται από πάνω.
Φαίνεται εντυπωσιακό στην αρχή και ενδιαφέρον στη συνέχεια να χτίζεις παλάτια στην άμμο, όμως τελικώς το αποτέλεσμα είναι που μετράει. Και αυτό το αποτέλεσμα τώρα βγαίνει εις βάρος των ομάδων που λειτούργησαν με τη λογική του σήμερα και όχι του αύριο.
Τρανό παράδειγμα προς μίμηση η Μπαρτσελόνα που καίτοι είχε την οικονομική δυνατότητα να δώσει χρήματα για συμβόλαιο λίγων αγώνων με τους αδερφούς Γκασόλ, όμως δεν το έκανε. Πόνταρε στην ομάδα που θα έχει καθ' όλη τη διάρκεια της σεζόν, γιατί αυτή θα της δώσει ή δεν θα της δώσει τρόπαια. Ολα τα υπόλοιπα είναι εφήμερες χαρές, νίκες και επιτυχίες που στο τέρμα του δρόμου δεν θα έχουν (εντέλει) ουδεμία αξία.
Βέβαια, τώρα υπάρχει σαφής αλλοίωση των μέχρι τώρα αποτελεσμάτων της Ευρωλίγκα, αλλά και κάποιων εθνικών πρωταθλημάτων, καθώς όλο αυτό το διάστημα οι ΝΒΑers με το καταφανές ταλέντο τους πρόσφεραν στις ομάδες που αγωνίστηκαν μια ώθηση που δεν ήταν δική τους, δεν τους άξιζε. Τις έκαναν με ψευδεπίγραφο τρόπο να φαίνονται καλύτερες από αυτό που είναι στην πραγματικότητα.
Επ' αυτού φυσικά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πλέον. Δεν υπάρχει δυνατότητα ένστασης, ούτε στοιχειοθετείται αδίκημα. Οσες ομάδες πόνταραν σε αυτούς τους παίκτες το έκαναν με γνώση όλων των συνεπειών που τώρα ήρθε η ώρα να τις υποστούν. Δίνουν, πάντως, ένα καλό μάθημα αυτογνωσίας σε όλους. Προσφέρουν ένα καλό αντι-παράδειγμα για το ποιος είναι ο σωστός τρόπος έτσι ώστε να δημιουργήσεις μια ομάδα και όχι να την αγοράσεις για μία εβδομάδα ή για έναν μήνα. Ετσι δεν φτιάχνεις ομάδα, αλλά πάγκο λαϊκής.
Εξαρχής φαινόταν πως κάποια στιγμή τα δύο αντιμαχόμενα μέρη θα τα έβρισκαν μεταξύ τους έτσι ώστε να μην πάει στράφι όλη η σεζόν στο ΝΒΑ. Κάτι που θα ήταν καταστροφικό όχι μόνο για το άθλημα και για το πρεστίζ του συγκεκριμένου πρωταθλήματος, αλλά και για τους διαφημιστές που θα έκλαιγαν τα ωραία τους εκατομμύρια. Ηταν φανερό πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα επιστρέφαμε στην οδό της νομιμότητας και της συμφωνίας.
Κι όμως, μέχρι προχθές η Μπεσίκτας διαπραγματευόταν με τον Λαμάρ Οντόμ και η Ρεάλ Μαδρίτης έβλεπε τον Ντιρκ Νοβίτσκι να πλησιάζει. Τώρα αμφότεροι (αλλά και όλοι οι υπόλοιποι) μπορούν να κλάψουν με την ησυχία τους. Με τα λεφτά που είχαν σκοπό να διαθέσουν μπορεί και να αγόραζαν πρόσκαιρη ευτυχία, αλλά ως γνωστόν τα χρήματα δεν αγοράζουν ευτυχία.
Ο μόνος δρόμος για να φτιάξεις ανταγωνιστική ομάδα είναι να τη χτίσεις σιγά σιγά. Μέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα. Είναι εντελώς ανάποδο -και αθλητικά μη ορθολογικό- να πιστεύει κανείς πως με ξαφνική αιμοδοσία ταλέντου θα εκτιναχθείς και θα γίνεις υπερομάδα.
Μπορεί μέχρι τώρα ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός να έμοιαζαν με φτωχοί συγγενείς μπρος στο υπόλοιπο συγγενολόι που περιέφερε τα ακριβά του αποκτήματα δεξιά και αριστερά, όμως να που τώρα στο τέλος θα ξυρίσουν τον γαμπρό. Γενικώς, όπως συμβαίνει πάντα στη ζωή, όλα εδώ πληρώνονται, ακόμα και αν όλα εδώ αγοράζονται...
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου