Για δεύτερο συνεχόμενο Σαββατοκύριακο, στα
ποδοσφαιρικά γήπεδα αναρτήθηκαν πανό με πολιτικά συνθήματα, γεγονός που,
κατά πολλούς, ήρθε να ενισχύσει την άποψη ότι το λεγόμενο οπαδικό
κίνημα ξεπερνά τον εαυτό του. Γράφει ο Φίλιππος Συρίγος.
ΚΑΠΟΙΟΙ, αμέσως μετά την εμφάνιση του φαινομένου, είχαν σπεύσει να
μιλήσουν για την «επανάσταση των γηπέδων» και τώρα νιώθουν δικαιωμένοι
από την επανάληψη των εκδηλώσεων που είχαν ως κύριους στόχους τον
πρωθυπουργό, την κυβέρνηση, τη Μέρκελ και το ΔΝΤ.
ΑΠΟ ΤΗΝ άλλη, όμως, είναι πολλοί εκείνοι που διατηρούν τις αμφιβολίες τους σε σχέση με μια τόσο εντυπωσιακή μετάλλαξη ανθρώπων, οι οποίοι μέχρι χθες λειτουργούσαν ως μέλη εγκληματικών συμμοριών, καλυπτόμενοι πίσω από ποδοσφαιρικά χρώματα και σύμβολα που παρέχουν ασυνάρτητες ιδεολογίες. Τι συμβαίνει, λοιπόν, και πώς εξηγούνται όλα αυτά;
ΝΟΜΙΖΩ ότι η απάντηση δόθηκε με πολύ καθαρό τρόπο από τη συμμετοχή του «ποδοσφαιρικού κινήματος» στα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου, αλλά και από την κλασική δράση του σε τουλάχιστον δύο αθλητικά μέτωπα μέσα στο Σαββατοκύριακο.
ΓΙΑΤΙ τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στον Βόλο διαπιστώθηκε ότι η «αδικία» που συνετελέσθη σε βάρος των ομάδων τους ήταν εκείνη που ώθησε τους οπαδούς του Ηρακλή και του Ολυμπιακού Β. να βγουν στους δρόμους για να διαλύσουν τις παρελάσεις και να αποδοκιμάσουν τους εκπροσώπους της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος. Πράγμα που σημαίνει ότι το οπαδικό συναίσθημα είναι γι' αυτούς ισχυρότερο από την όποια πολιτική συνειδητοποίηση.
ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ, επίσης, το δήθεν επαναστατημένο «ποδοσφαιρικό κίνημα» τόσο στο Περιστέρι (άγριες συγκρούσεις μεταξύ οπαδών του Ατρομήτου και του Πανιωνίου) όσο και στο Μαρκόπουλο (εισβολή κουκουλοφόρων οπαδών, που τα έκαναν γης μαδιάμ σε αγώνα βόλεϊ...), τελικά επιβεβαίωσε τον εαυτό του!
ΕΔΩ πάντως μπαίνει ένα κρίσιμο ερώτημα, που έχει να κάνει με το αν στη δράση των οργανωμένων οπαδών είναι δυνατόν να συνυπάρχουν τόσο το οπαδικό όσο και το πολιτικό στοιχείο, ώστε να δικαιολογείται η αντιφατικότητα που παρουσιάζουν.
ΓΙΑ μια σημαντική μερίδα (ίσως και για τους περισσότερους από αυτούς), κάτι τέτοιο είναι σχεδόν βέβαιο. Μόνο που οι θύρες των οργανωμένων δεν είναι δημοκρατίες στις οποίες αποφασίζει ο λαός. Οι κεφαλές, δηλαδή οι νονοί, κάνουν το κουμάντο, παίζοντας πολλές φορές παιχνίδια που, για ευνόητους λόγους, υπερβαίνουν κι αυτούς τους ίδιους. Οπότε, τρέχα γύρευε...
ΠΑΡ' ΟΛΑ αυτά, όμως, τι είναι εκείνο που θα έπρεπε να κάνουν, ώστε να πάρει κανείς στα σοβαρά την εμπλοκή τους στα μεγάλα προβλήματα της χώρας; Μα το αυτονόητο. Να διακόψουν, δηλαδή, τις οπαδικές εχθροπραξίες και έστω προσωρινά αδελφωμένοι να στραφούν κατά των εχθρών, που απειλούν «κόκκινους», «πράσινους», «κίτρινους» και βάλε...
ΤΟΤΕ, όμως, θα είχαν αυτομάτως ακυρώσει το ρόλο τους και, απ' ό,τι φαίνεται, αυτό είναι κάτι που επ' ουδενί δεν πρόκειται να θυσιάσουν.
Πηγή: Ελευθεροτυπία
ΑΠΟ ΤΗΝ άλλη, όμως, είναι πολλοί εκείνοι που διατηρούν τις αμφιβολίες τους σε σχέση με μια τόσο εντυπωσιακή μετάλλαξη ανθρώπων, οι οποίοι μέχρι χθες λειτουργούσαν ως μέλη εγκληματικών συμμοριών, καλυπτόμενοι πίσω από ποδοσφαιρικά χρώματα και σύμβολα που παρέχουν ασυνάρτητες ιδεολογίες. Τι συμβαίνει, λοιπόν, και πώς εξηγούνται όλα αυτά;
ΝΟΜΙΖΩ ότι η απάντηση δόθηκε με πολύ καθαρό τρόπο από τη συμμετοχή του «ποδοσφαιρικού κινήματος» στα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου, αλλά και από την κλασική δράση του σε τουλάχιστον δύο αθλητικά μέτωπα μέσα στο Σαββατοκύριακο.
ΓΙΑΤΙ τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στον Βόλο διαπιστώθηκε ότι η «αδικία» που συνετελέσθη σε βάρος των ομάδων τους ήταν εκείνη που ώθησε τους οπαδούς του Ηρακλή και του Ολυμπιακού Β. να βγουν στους δρόμους για να διαλύσουν τις παρελάσεις και να αποδοκιμάσουν τους εκπροσώπους της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος. Πράγμα που σημαίνει ότι το οπαδικό συναίσθημα είναι γι' αυτούς ισχυρότερο από την όποια πολιτική συνειδητοποίηση.
ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ, επίσης, το δήθεν επαναστατημένο «ποδοσφαιρικό κίνημα» τόσο στο Περιστέρι (άγριες συγκρούσεις μεταξύ οπαδών του Ατρομήτου και του Πανιωνίου) όσο και στο Μαρκόπουλο (εισβολή κουκουλοφόρων οπαδών, που τα έκαναν γης μαδιάμ σε αγώνα βόλεϊ...), τελικά επιβεβαίωσε τον εαυτό του!
ΕΔΩ πάντως μπαίνει ένα κρίσιμο ερώτημα, που έχει να κάνει με το αν στη δράση των οργανωμένων οπαδών είναι δυνατόν να συνυπάρχουν τόσο το οπαδικό όσο και το πολιτικό στοιχείο, ώστε να δικαιολογείται η αντιφατικότητα που παρουσιάζουν.
ΓΙΑ μια σημαντική μερίδα (ίσως και για τους περισσότερους από αυτούς), κάτι τέτοιο είναι σχεδόν βέβαιο. Μόνο που οι θύρες των οργανωμένων δεν είναι δημοκρατίες στις οποίες αποφασίζει ο λαός. Οι κεφαλές, δηλαδή οι νονοί, κάνουν το κουμάντο, παίζοντας πολλές φορές παιχνίδια που, για ευνόητους λόγους, υπερβαίνουν κι αυτούς τους ίδιους. Οπότε, τρέχα γύρευε...
ΠΑΡ' ΟΛΑ αυτά, όμως, τι είναι εκείνο που θα έπρεπε να κάνουν, ώστε να πάρει κανείς στα σοβαρά την εμπλοκή τους στα μεγάλα προβλήματα της χώρας; Μα το αυτονόητο. Να διακόψουν, δηλαδή, τις οπαδικές εχθροπραξίες και έστω προσωρινά αδελφωμένοι να στραφούν κατά των εχθρών, που απειλούν «κόκκινους», «πράσινους», «κίτρινους» και βάλε...
ΤΟΤΕ, όμως, θα είχαν αυτομάτως ακυρώσει το ρόλο τους και, απ' ό,τι φαίνεται, αυτό είναι κάτι που επ' ουδενί δεν πρόκειται να θυσιάσουν.
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου