Είσαι αρρώστια μου μεγάλη….!!

Για άλλο λόγο το τραγουδάμε στις κερκίδες το σύνθημα, αλλά γάντι ταιριάζει στην περίπτωση. Αρρώστια μεγάλη δείχνει να έχει ο Άρης και αναζητείται το φάρμακο. Γράφει ο ΑλανιΑΡΗΣ.

Στην αρχή νόμιζα ότι το φάρμακο είναι η αλλαγή προπονητή. Έγινε. Ήρθαν δυο θετικά αποτελέσματα και τρία αρνητικά, τα δυο όμως με κάκιστη εμφάνιση, και φτάσαμε ξανά στο σημείο μηδέν.
Μετά σκέφτηκα ότι μια νίκη θέλει η ομάδα να «ξεμπουκώσει». Ηρθε και αυτή. Και τη νίκη; Επι του αήττητου και πρωτοπόρου και μάλιστα με χαρακτηριστική άνεση και ευκολία. Και αντί για ξεμπούκωμα είδαμε όλοι μια εμφάνιση χειρότερη και από αυτήν στη Νέα Σμύρνη. Παράνοια…
Πλέον δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Φταίει η ποιότητα των παικτών; Μπορεί, αλλά ο Πιπίνης και ο Τσαμπούρης δηλαδή τι είναι; Ο Ουσέρο και ο Χουανίτο από ποια τιτανοτεράστια ομάδα ήρθαν στον Αστέρα;
Φταίει η οικονομική κατάσταση; Δεν ξέρω αν υπάρχει θέμα, αλλά και αν υπάρχει αποκλείω να υπάρχει πρόβλημα επιβίωσης ποδοσφαιριστών ανάλογο με αυτό που υπάρχει στην ΑΕΚ (σύμφωνα με την ανακοίνωση που έβγαλαν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ) η οποία όμως είναι στην πρώτη θέση του βαθμολογικού πίνακα.
Έγινε λανθασμένος αγωνιστικός σχεδιασμός; Αυτό μάλλον είναι γεγονός. Δεν ξέρω ποιος φταίει περισσότερο. Ωστόσο, δεν μπορεί, όσο λανθασμένος και πλημμελής αγωνιστικός σχεδιασμός κι αν έγινε, να δικαιολογηθούν αυτές τις αγωνιστικές μεταπτώσεις. Την μια Κυριακή ο ΑΡΗΣ να μαγεύει δημιουργώντας και να ρίχνει τρίμπαλο στην καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος και την άλλη να μην μπορεί να κάνει ένα σουτ της προκοπής υπό στοιχειωδώς αξιοπρεπής συνθήκες.
Αρρώστια που ξεπερνάει τις γνωστές, μόνο κάτι τέτοιο μου έρχεται στο μυαλό. Δεν ξέρω τι είναι, δεν έχω ιδέα. Μάλλον πρέπει όμως να το δουν σοβαρά το θέμα στην ΠΑΕ ΑΡΗΣ και να μην αφεθεί η λύση μόνο στον προπονητή. Διότι έτσι μπορεί πολύ γρήγορα και αυτός να αναλωθεί και γρήγορα, μοιραία, να απαξιωθεί. Η Διοίκηση του ΑΡΗ χαίρει, προφανώς, την εμπιστοσύνη όλων, άσχετα από τις φωνές που ακούγονται και καμιά φορά καταλήγουν σε κραυγές. Φωνές αγωνίας είναι, όσο παραμένουν στη σφαίρα του λογικού και δεν αγγίζουν τη σφαίρα του παραλογισμού και της υστερίας.
Από εκεί και έπειτα, ο αγώνας συνεχίζεται και όσο συνεχίζονται αυτές οι εμφανίσεις της ομάδας, τόσο αυξάνονται οι υποχρεώσεις μας, εμάς των οπαδών, απέναντι στην ομάδα. Αλίμονο αν ο ΑΡΗΣ αφεθεί στην τύχη του από το λαό του. Αλίμονο. ΑΡΗΣ δεν είναι οι ποδοσφαιριστές του ή οι παράγοντές του. ΑΡΗΣ είναι η ιστορία, τα παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Και είναι στα χέρια μας, τα δικά μου, τα δικά σου, όλων μας. Και μας αφορά όλους το ίδιο, εμένα όσο και το διπλανό μου στο γήπεδο.
Πηγή: allaboutaris.com