Οι παίκτες του Ολυμπιακού εμφανίζονται ελαφρώς
ξεμυαλισμένοι πριν από ένα παιχνίδι Champions League και παίζουν
διεκπεραιωτικά, ίσα - ίσα για να πάρουν τους τρεις βαθμούς - καμιά φορά
αυτό τους στοιχίζει. Το σχόλιο του Fight Club.
Οι παίκτες του ΠΑΟΚ, πάνε στο Λονδίνο και τρελαίνουν και τους Άγγλους
και όλους εμάς, κερδίζοντας την Τότεναμ με 10 παίκτες και κόντρα
διαιτησία και λίγες μέρες μετά «γλιτώνουν» με ισοπαλία στη Γιάννενα. Η
ΑΕΚ, διασύρεται στο Europa, όπου δεν έχει σταυρώσει βαθμό, αλλά στη
Σούπερ Λίγκα πάει από τη μια νίκη στην άλλη. Και στον Παναθηναϊκό, η
συγκέντρωση ήταν στο μάξιμουμ -ή σχεδόν στο μάξιμουμ - στα τρία ντέρμπι
με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Ολυμπιακό, αλλά κόντρα στον Άρη που είχε μόλις μια
νίκη, νόμισαν πως θα κάνουν πασαρέλα. Άντε μετά να μας πείσουν οι
παίκτες των ομάδων, ότι δεν «διαλέγουν παιχνίδια»...
Μεγάλη κουβέντα είναι αυτή και κανένας δεν θα βρεθεί ποτέ να παραδεχτεί ότι τα δίνει όλα στον τάδε αγώνα ή στον δείνα θεσμό και κρατάει δυνάμεις ή τέλος πάντων δεν σκίζεται ιδιαίτερα στον άλλον. Θα σου μιλήσουν για κόπωση - σωματική και πνευματική, για ελλείψεις του ρόστερ, για τραυματισμούς, για αυξημένο ή μικρότερο κίνητρο, για καλύτερη ή χειρότερη κατάσταση αγωνιστικών χώρων, για κατάμεστα και μισοάδεια γήπεδα και άλλα πολλά. Όλοι θα σου πουν πόσο επαγγελματίες είναι και πόσο θεωρούν όλα τα παιχνίδια της ίδιας σημασίας και πως πάντα παίζουν με γνώμονα το καλό της ομάδας και ότι δεν έχουν δικαίωμα να μην δίνουν το 100% για τον κόσμο της ομάδας. Και κάπου εκεί, θ’ αρχίσει να μεγαλώνει η μύτη τους...
Για μένα λογικό είναι κάπου να κρατάνε δυνάμεις και κάπου να τρέχει ο λογισμός τους, όταν έρχεται ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι. Άνθρωποι είναι, όχι μηχανές, να παίζουν πάντα στο «κόκκινο», ειδικά αν έχουν περάσει και κάποια ηλικία όπου οι αντοχές φθίνουν. Όπως λογικό είναι να χαλαρώνεις όταν αφήνεις πίσω σου ένα δύσκολο πρόγραμμα και θεωρείς ευκολότερα τα επόμενα παιχνίδια - εκεί είναι που γίνονται παραδοσιακά οι μεγαλύτερες «κηδείες», τη στιγμή που προϋπολογίζεις τους βαθμούς που θα πάρεις στα επόμενα ματς. Κι αυτό είναι το σημείο, όπου ένας άνθρωπος μόνο μπορεί να κρατήσει τα γκέμια - ούτε ο Πρόεδρος, ούτε ο Γενικός Αρχηγός, ο Τεχνικός Διευθυντής, παρά μόνο ο προπονητής. Αυτός ξέρει ή οφείλει να ξέρει, αυτός πρέπει να εξηγήσει στους παίκτες του αυτό που μοιάζει προφανές, αυτό να καταπολεμήσει τη χαλάρωση, να κάνει rotation με μέτρο, να προφυλάξει τους μεγαλύτερους ή αυτούς που έρχονται από τραυματισμό, να μην τους αφήσει να λασκάρουν.
Όταν όμως και ο ίδιος ο προπονητής, με την 11άδα που κατεβάζει στον έναν αγώνα, δείχνει πόσο υπολογίζει τον επόμενο και πόσο λιγότερο τον απασχολεί ο νυν, τι να κάνουν οι παίκτες; Κι απ’ την άλλη σου λέει ο προπονητής «αυτούς έχω, αυτοί μου λείπουν, αυτούς ζήτησα και δεν μου τους πήραν, τι να κάνω;» Έχει κι αυτός τα δίκια του εδώ που τα λέμε, ειδικά όταν από «ψηλά», από τα ΜΜΕ κι από παντού τριγύρω, του καθιστούν σαφές πόσο σημαντικότερο είναι το παιχνίδι που ακολουθεί μεσοβδόμαδα, σε σχέση με αυτό του Σαββατοκύριακου.
ΠΗΓΗ: sport-fm.gr
Μεγάλη κουβέντα είναι αυτή και κανένας δεν θα βρεθεί ποτέ να παραδεχτεί ότι τα δίνει όλα στον τάδε αγώνα ή στον δείνα θεσμό και κρατάει δυνάμεις ή τέλος πάντων δεν σκίζεται ιδιαίτερα στον άλλον. Θα σου μιλήσουν για κόπωση - σωματική και πνευματική, για ελλείψεις του ρόστερ, για τραυματισμούς, για αυξημένο ή μικρότερο κίνητρο, για καλύτερη ή χειρότερη κατάσταση αγωνιστικών χώρων, για κατάμεστα και μισοάδεια γήπεδα και άλλα πολλά. Όλοι θα σου πουν πόσο επαγγελματίες είναι και πόσο θεωρούν όλα τα παιχνίδια της ίδιας σημασίας και πως πάντα παίζουν με γνώμονα το καλό της ομάδας και ότι δεν έχουν δικαίωμα να μην δίνουν το 100% για τον κόσμο της ομάδας. Και κάπου εκεί, θ’ αρχίσει να μεγαλώνει η μύτη τους...
Για μένα λογικό είναι κάπου να κρατάνε δυνάμεις και κάπου να τρέχει ο λογισμός τους, όταν έρχεται ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι. Άνθρωποι είναι, όχι μηχανές, να παίζουν πάντα στο «κόκκινο», ειδικά αν έχουν περάσει και κάποια ηλικία όπου οι αντοχές φθίνουν. Όπως λογικό είναι να χαλαρώνεις όταν αφήνεις πίσω σου ένα δύσκολο πρόγραμμα και θεωρείς ευκολότερα τα επόμενα παιχνίδια - εκεί είναι που γίνονται παραδοσιακά οι μεγαλύτερες «κηδείες», τη στιγμή που προϋπολογίζεις τους βαθμούς που θα πάρεις στα επόμενα ματς. Κι αυτό είναι το σημείο, όπου ένας άνθρωπος μόνο μπορεί να κρατήσει τα γκέμια - ούτε ο Πρόεδρος, ούτε ο Γενικός Αρχηγός, ο Τεχνικός Διευθυντής, παρά μόνο ο προπονητής. Αυτός ξέρει ή οφείλει να ξέρει, αυτός πρέπει να εξηγήσει στους παίκτες του αυτό που μοιάζει προφανές, αυτό να καταπολεμήσει τη χαλάρωση, να κάνει rotation με μέτρο, να προφυλάξει τους μεγαλύτερους ή αυτούς που έρχονται από τραυματισμό, να μην τους αφήσει να λασκάρουν.
Όταν όμως και ο ίδιος ο προπονητής, με την 11άδα που κατεβάζει στον έναν αγώνα, δείχνει πόσο υπολογίζει τον επόμενο και πόσο λιγότερο τον απασχολεί ο νυν, τι να κάνουν οι παίκτες; Κι απ’ την άλλη σου λέει ο προπονητής «αυτούς έχω, αυτοί μου λείπουν, αυτούς ζήτησα και δεν μου τους πήραν, τι να κάνω;» Έχει κι αυτός τα δίκια του εδώ που τα λέμε, ειδικά όταν από «ψηλά», από τα ΜΜΕ κι από παντού τριγύρω, του καθιστούν σαφές πόσο σημαντικότερο είναι το παιχνίδι που ακολουθεί μεσοβδόμαδα, σε σχέση με αυτό του Σαββατοκύριακου.
ΠΗΓΗ: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου