Χάρηκα πολύ με το μαντάτο ότι ο Τόρες έβαλε τρία γκολ στον θρίαμβο της Τσέλσι επί της Κ.Π.Ρ. Είναι πασιφανές ότι με το χρυσό γκολ που πέτυχε στη Βαρκελώνη ο καλός Φερνάντο αρχίζει σιγά σιγά να παίρνει τα πάνω του ψυχολογικά. Διότι είναι δεδομένο ότι το πρόβλημα προσαρμογής του στην Τσέλσι ήταν όλον αυτόν τον καιρό αμιγώς ψυχολογικό. Κι όχι φυσικά αγωνιστικό. Στο ξεκίνημά του στην Τσέλσι ήταν προφανές ότι το ιλιγγιώδες τίμημα των 58 εκατ. ευρώ (τόσο κόστισε η μεταγραφή) αποτέλεσε τεράστιο βάρος στην πλάτη του προικισμένου άσου. Ενιωσε με την μια την τεράστια πίεση του κοινού, των «media» και πιθανότατα του ίδιου του Αμπράμοβιτς στη λογική «τόσα λεφτά δώσαμε, πρέπει από την πρώτη στιγμή να βγάλει μάτια ο παίκτης».
Κοιτάζοντας πίσω από τις λέξεις στις συνεντεύξεις του όλα αυτά τα χρόνια, ο αναγνώστης συμπέραινε ότι ο καλός Φερνάντο είναι ένα πολύ συναισθηματικό παιδί. Ένα παιδί που δεν έχει καβαλήσει το καλάμι, ένα παιδί που πάντα πατούσε στο έδαφος και με απόλυτο ρεαλισμό έφτανε να δηλώσει (σ.σ. όταν έπαιζε στη Λίβερπουλ) ότι «το κορμί μου δεν θα αντέξει πολλά χρόνια ακόμη στην Πρέμιερσιπ, γιατί εδώ οι ρυθμοί προπονήσεων και αγώνων είναι απάνθρωποι».
Ο Τόρες ήταν πάντα ένας παίκτης που έπρεπε να του δείξεις έμπρακτα και κατάμουτρα ότι τον πιστεύεις. Κι όχι να τον μεταχειριστείς όπως τον μεταχειρίστηκαν στην Τσέλσι οι προκάτοχοι του Ντι Ματέο. Συν τοις άλλοις, ο αγγλικός Τύπος είναι ανά πάσα στιγμή με το δάχτυλο στη σκανδάλη κι ετοιμάζεται να πυροβολήσει. Τον Τόρες τα media πήγαν να τον κατασπαράξουν. Δύο- τρία ματς στο ξεκίνημα χωρίς γκολ ήταν αρκετά. Το (σε βάρος του παίκτη) λυσσαλέο κόμπλεξ του αγγλικού Τύπου ήταν καταφανές την επόμενη της πρόκρισης της Τσέλσι επί της Μπάρτσα. Μια αγγλική εφημερίδα αντί να καταγράψει την συνολική τεράστια επιτυχία των «μπλε», είχε βασικό τίτλο: «Torres scores!». Ελληνιστί, «ο Τόρες σκόραρε»! Με ένα ύφος ατελείωτα ειρωνικό.
Από κει και πέρα, είναι εμφανές ο Ντι Ματέο όλον αυτόν τον καιρό που είναι στον πάγκο της Τσέλσι έχει την τέλεια συνταγή για να πάρει το 100% από τους ποδοσφαιριστές του: τους έχει αποδείξει ότι είναι ο «προπονητής των παικτών» και όχι ο νεροκουβαλητής της διοίκησης. Αυτή η συνταγή πιάνει πάντα. Χίλια τα εκατό. Είναι η συνταγή που ακολουθεί πιστά σε όλες του τις ομάδες ο Μουρίνιο.
Μ αυτά κι αυτά οι παλιοσειρές της ομάδας λάτρεψαν τον Ντι Ματέο. Μ αυτά και μ αυτά απελευθερώθηκε ο Τόρες. Μ αυτά και μ αυτά η Τσέλσι ξανάγινε συμπαγής. Δεν πιστεύω ότι ο Ντι Ματέο είναι μια λύση που θα μακροημερεύσει.
Διότι κάποια στιγμή δεν φτάνει μόνο η ψυχολογική προετοιμασία. Χρειάζεται και η τακτική/τεχνική καθοδήγηση, για την οποία δεν είμαι βέβαιος ότι ο Ιταλός είναι έτοιμος τουλάχιστον σε τόσο υψηλό επίπεδο. Για τη φετινή σεζόν, όμως, ο Ιταλός είναι ιδανικός. Η ψυχολογική άνοδος, η αύρα, η ρέντα κ.λ.π. κάνουν, στα δικά μου μάτια, την Τσέλσι μεγάλο φαβορί στον τελικό με την Μπάγερν. Διότι από τη στιγμή που το ματς γίνεται στο σπίτι των Βαυαρών, μπροστά στο απαιτητικό κοινό τους, την πίεση θα την έχει ο γηπεδούχος και όχι ο φιλοξενούμενος.
πηγή: sday.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου