Ήρωας κατά λάθος…
Μια σύμπτωση, ένα τυχαίο γεγονός, ένα μεμονωμένο περιστατικό είναι πολλές φορές καθαρά και μόνο θέμα αντίληψης. Γιατί αν στην πορεία αποδειχθεί αρκετό για να αλλάξει τη ζωή σου και να καθορίσει τη μοίρα σου, ίσως και να το σκεφτείς διαφορετικά. Στην ανατολή του 1985, η Ιζαμπέλ Γιορέντε ούσα σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, χρειάστηκε να κάνει επέμβαση στα νεφρά της. Η οικογένεια επέλεξε μια ιδιωτική κλινική στην Παμπλόνα, όπου δούλευε εκείνη την εποχή η αδελφή της Ισαμπέλ και θα ήταν ασφαλέστερο και οικονομικότερο να γίνει η εγχείρηση. Στην ίδια κλινική θα γεννιόταν λίγο καιρό μετά το τρίτο παιδί της οικογένειας. Ο Φερνάντο, 15 και 11 χρόνια μικρότερος από τα μεγάλα αδέλφια του. «Ένα ατύχημα», όπως χαριτολογώντας λέει ο ίδιος.
Ο τοκετός έγινε στην Παμπλόνα και στο ίδιο νοσοκομείο, ώστε να αποφευχθούν τυχόν επιπλοκές και να γεννηθεί φυσιολογικά ο Φερνάντο. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες, τα τυχαία γεγονότα και τα μεμονωμένα περιστατικά δεν θα είχαν μεγάλη σημασία, αν δεν μιλούσαμε για τη χώρα των Βάσκων. Το γεγονός ότι ο Φερνάντο γεννήθηκε εκεί στις 26 Φεβρουαρίου του 1985 του έδωσε το δικαίωμα να αγωνιστεί στην Αθλέτικ Μπιλμπάο και να αλλάξει η μοίρα του.
Στο Rincon de Soto, ένα μικρό χωριό της La Rioja, μιας ευρύτερης περιοχής που συνορεύει με τη χώρα των Βάσκων, τα πρώτα χρόνια του Φερνάντο κυλούσαν με ένα μάλλον αγροτικό τόπο ζωής με διαφορετικά όνειρα και σκέψεις, έστω κι αν το ποδόσφαιρο ήταν πάντα στο μυαλό του μικρού της οικογένειας. «Πάντα ήξερα ότι θέλω να παίξω ποδόσφαιρο. Όταν ήμουν πέντε χρονών, ο μπαμπάς μου με πήγε για πρώτη φορά στο «Σαν Μαμές» και από τότε ένιωσα ότι θέλω να παίξω σ’ αυτό το γήπεδο». Ίσως, όμως, να μην έπαιζε ποδόσφαιρο… «Θυμάμαι πως υπήρχε μια περίοδος στη ζωή μου, που ήθελα να γίνω ταυρομάχος. Ευτυχώς την ξεπέρασα! Γιατί το να βάζεις τον εαυτό σου μπροστά σ’ ένα ταύρο… Δεν είναι και πολύ έξυπνο, ε??».
Η αναζήτηση για τον Φερνάντο Γιορέντε συνεχιζόταν… Ενώ χρειαζόταν να ταξιδεύει ως το Ναβάρα – απ’ όπου κατάγεται η μητέρα του – για να παίζει ποδόσφαιρο, αφού στο χωριό του δεν υπήρχε ομάδα, αναζητούσε και την καλλιτεχνική του πλευρά. «Σπούδασα φωνητική για έξι χρόνια και σκεφτόμουν να γίνω τραγουδιστής. Στον τέταρτο χρόνο, μάλιστα, ξεκίνησα να παίζω και μουσικά όργανα. Πρώτη μου επιλογή ήταν το πιάνο και όταν με επέλεξαν στη μπάντα του χωριού, έπαιξα κλαρίνο!!».
Όλα θα άλλαζαν σε ηλικία 11 ετών. Κάπως απότομα και μάλλον… βίαια για ένα παιδί στην εφηβεία. Και μπορεί το «Ισπανία έχεις ταλέντο» να έχανε εκείνη τη στιγμή ένα μελλοντικό υποψήφιο, αλλά το ποδόσφαιρο κέρδιζε έναν πρωταγωνιστή.
Ανάμεσα σε δύο οικογένειες!
Ένας από τους θρύλους του βασκικού ποδοσφαίρου, θα ήταν εκείνος που θα τον ανακάλυπτε. Ο Χοσέ Μαρία Αμορόρτου είδε τον Φερνάντο σε έναν από τους αγώνες των χαμηλών κατηγοριών και θέλησε να τον πάρει στο Μπιλμπάο, ομάδα που υπηρετούσε εκείνη την εποχή από το πόστο του τεχνικού διευθυντή. Η απόφαση δεν θα ήταν δική του. Ο πρεσβύτερος Φερνάντο, αρχηγός της οικογένειας και χασάπης στο επάγγελμα και η Ιζαμπέλ, η οποία δούλευε σε σούπερ μάρκετ, θα έπρεπε να σκεφτούν το καλύτερο για το παιδί τους. «Ήμουν τυχερός που είχα τη στήριξη της οικογένειάς μου και μου επέτρεψαν να πάω. Ουσιαστικά έχασαν όλη την παιδική μου ηλικία και είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να τους το δώσει πίσω».
Ο Φερνάντο και η Ιζαμπέλ δεν ήταν οι μόνοι που έμεναν πίσω… «Ο Φερνάντο έφυγε όταν ήταν 11 χρονών και οι γονείς μου ήταν σα να έχασαν ένα παιδί», διηγείται ο Κους, 15 χρόνια μεγαλύτερός του, ο οποίος μαζί με την Άννα, 12 χρόνια μεγαλύτερη, προσπαθούσαν να βρουν λόγια παρηγοριάς. «Ο Φερνάντο έφυγε με το όνειρο να γίνεται ποδοσφαιριστής. Είχε αυτό να τον οδηγεί. Για τους γονείς μου ήταν πιο δύσκολο, ήταν διαφορετικό, πολύ διαφορετικό».
Στο Μπιλμπάο, όπου βρέθηκε πριν καλά-καλά μπει στην εφηβεία τον περίμενε ο Μπενίτο και η Μάιτε, η νέα του οικογένεια. Θα αποτελούσαν τους θετούς του γονείς, το νέο του περιβάλλον στο οποίο έπρεπε να προσαρμοστεί για να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα. «Ο Φερνάντο ήταν πάντα σιωπηλός και κλειστός, δεν μας έλεγε τίποτα. Έπρεπε να τα ανακαλύπτουμε όλα μόνοι μας», θα προσθέσει ο Κους, αναφερόμενος σε μια από τις πιο δύσκολες εποχές που πέρασε ο Γιορέντε σε παιδική ηλικία. Η Μάιτε θα έχανε μέσα σε δύο χρόνια τη ζωή της, χτυπημένη από την επάρατο νόσο και ο 13χρονος Φερνάντο δεν θα ήξερε τι πρέπει να νιώσει.
«Έπρεπε να ζήσει τον καρκίνο μέσα στην οικογένεια, όντας μέλος της οικογένειας, όμως χωρίς να είναι η οικογένειά του», προσθέτει ο μεγάλος αδελφός για να έρθει η παρέμβαση του ίδιου. «Έφυγα κι άφησα τα πάντα πίσω μου. Οικογένεια, φίλους, παιδική ηλικία… Πολλές φορές καθόμουν κι έκλαιγα μόνος μου τα βράδια, αλλά ήξερα τι ήθελα να κάνω. Ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Έχασα τη θετή μου μητέρα μέσα σε δύο χρόνια κι έπρεπε να φύγω από το σπίτι τους. Για μένα, είναι η οικογένειά μου στο Μπιλμπάο». Μετά τον Μπενίτο και τη Μάιτε, σειρά είχε ο ξενώνας της Αθλέτικ. Εκεί θα μεγάλωνα και ωρίμαζε, μέσα φυσικά από τη συμμετοχή του στις ακαδημίες της ομάδας. Θα παρακολουθούσε τον Γιουλέν Γκερέρο, τον Ετσεμπερία και τον Ουρθάιθ, παιδικά του είδωλα, και θα περίμενε για τη δική του στιγμή.
Οι πρώτες ευκαιρίες…
Το «Σαν Μαμές» δεν ήξερε… Ίσως να μην το γνώριζε ούτε ο ίδιος, όταν στις 16 Ιανουαρίου του 2005 θα έκανε το ντεμπούτο του και η Αθλέτικ θα υποδεχόταν το νέο της βασιλιά. «Ο άνθρωπος που πίστεψε σε μένα ήταν ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Ήμουν στη δεύτερη ομάδα και ήμουν πολύ μικρός, κανείς δεν με ήξερε. Όταν τραυματίστηκε ο Ουρθάιθ ήρθε και μου μίλησε. Την επόμενη μέρα έπαιξα». Ο Φερνάντο Γιορέντε είχε προλάβει να δείξει κομμάτια του ταλέντου του, μια σεζόν πριν όταν με την Μπασκόνια (σ.σ. θυγατρική της Μπιλμπάο) είχε πετύχει δώδεκα γκολ σε 33 ματς και θα έδινε ακόμα περισσότερα το προσεχές καλοκαίρι.
Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κάτω των 20 ετών, που έγινε στην Ολλανδία, η Αργεντινή ήταν η μεγάλη πρωταγωνίστρια και ο Λιονέλ Μέσι, 18 ετών τότε, εκείνος που με έξι γκολ σάρωσε όλες τις διακρίσεις. Τα πέντε (σ.σ. τέσσερα σε ένα ματς) που θα πετύχαινε ο Γιορέντε αρκούσαν μόνο για το… ασημένιο παπούτσι, αλλά περίσσευαν για να τον δουν διαφορετικά στο Μπιλμπάο. Θα άλλαζε αριθμό και από το… αδιάφορο «32» θα προβιβαζόταν σε ένα πιασάρικο «9», έστω κι αν στα πρώτα του αληθινά επαγγελματικά χρόνια η Αθλέτικ θα πάλευε για την παραμονή της και ο ίδιος για να αποδείξει την αξία του.
Τον Ιούλιο του 2007 θα υπέγραφε το πρώτο του μεγάλο συμβόλαιο με την Μπιλμπάο ως το 2012, το οποίο πρόσφατα επέκτεινε ως το 2016. «Η οψιόν μου είναι 36 εκ. ευρώ και ναι θεωρώ ότι είναι υπερβολικό ποσό. Βρισκόμαστε σε εποχή κρίσης και το νούμερο θα φαντάζει σκανδαλώδες για τον απλό κόσμο. Όμως, δεν είναι έτσι. Εγώ διαπραγματεύτηκα τις αποδοχές μου κι εκείνοι αύξησαν τη ρήτρα. Είναι περισσότερο μια ασφάλεια για το σωματείο, την οποία και αποδέχτηκα». Η Μπιμπλάο θα αποδεικνυόταν ιδιαίτερα ευέλικτη στο χειρισμό.
Ο Γιορέντε των συνολικά έξι γκολ από το 2005 ως το 2007, θα πετύχαινε 12 τη σεζόν 2007-08, 18 την επόμενη και 23 το 2010. Θα κληθεί στην Εθνική Ισπανίας, θα παίξει στο Μουντιάλ και θα βελτιώνεται διαρκώς. 19 γκολ την περασμένη σεζόν και βρίσκεται, ήδη, στα 28 φέτος, οδηγώντας την Μπιλμπάο σε δύο τελικούς.
Ψάχνοντας τον Φερνάντο…
Η… περίεργη εφηβεία και οι ανατροπές στο δρόμο για το όνειρό του, έκαναν τον Φερνάντο Γιορέντε να αποκτήσει έναν ιδιαίτερο τρόπο σκέψης. Να βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτηση και να επιθυμεί να βελτιώνεται εντός και κυρίως εκτός γηπέδων. «Όταν πέρυσι ταξιδέψαμε σε όλη την Ευρώπη και δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με κανέναν αισθάνθηκα πολύ άσχημα», αιτιολογείται για το λόγο που επέλεξε να ξεκινήσει μαθήματα αγγλικών, τα οποία – βάσει της φημολογίας για τη Μάντσεστερ Σίτι – ίσως χρειαστεί άμεσα.
Είναι άνθρωπος που προσέχει τη διατροφή, προσέχει τη ζωή του και παρότι έχει σχέση εδώ και πολλά χρόνια με μια γιατρό, αποφεύγει τις δημόσιες εμφανίσεις. «Μας αρέσει να μπαίνουμε σε μια σκοτεινή αίθουσα του σινεμά με ένα μεγάλο κουτί ποπ-κορν και να βλέπουμε ταινίες», εξηγεί για τον έρωτα με την πρώτη ματιά που έζησε όταν γνωρίστηκαν στο Μπιλμπάο. Περνάει τις ώρες του στο σπίτι παρακολουθώντας τις αμερικάνικες σειρές, δηλώνει ότι αποταμιεύει τα λεφτά του και η μόνη… αμαρτία στην οποία ενέδωσε ήταν μια Porsche Panamera, ενώ ονειρεύεται να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο.
Το πιο πρόσφατο ταξίδι που έκανε ήταν στις Ινδίες με τη φιλανθρωπική οργάνωση «Save the children», της οποίας είναι μέλος. «Οι αντιθέσεις που ζεις δεν είναι φυσιολογικές. Με το που φτάνεις, αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι σε άλλο κόσμο. Εκατοντάδες μύγες πετούν γύρω σου και φοβάσαι να ανοίξεις το στόμα σου. Για σένα, όμως, είναι δέκα λεπτά, για εκείνους είναι η ζωή τους. Δεν πρόκειται να ξεχάσω αυτή την εμπειρία. Σε κάνει να αντιληφθείς πόσο προνομιούχος είσαι στη ζωή, ακόμα και για τον αέρα που μπορείς να αναπνέεις».
Με τον αέρα και την ελευθερία φαίνεται να έχει γενικότερα μια καλή σχέση. Είχε υποσχεθεί πως θα κάνει skydiving, αν η Ισπανία κατακτούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο και ακόμα χρωστάει την υπόσχεσή του. Ίσως την κάνει πράξη φέτος… Αν η Αθλέτικ κατακτήσει το Europa League!
Μια σύμπτωση, ένα τυχαίο γεγονός, ένα μεμονωμένο περιστατικό είναι πολλές φορές καθαρά και μόνο θέμα αντίληψης. Γιατί αν στην πορεία αποδειχθεί αρκετό για να αλλάξει τη ζωή σου και να καθορίσει τη μοίρα σου, ίσως και να το σκεφτείς διαφορετικά. Στην ανατολή του 1985, η Ιζαμπέλ Γιορέντε ούσα σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, χρειάστηκε να κάνει επέμβαση στα νεφρά της. Η οικογένεια επέλεξε μια ιδιωτική κλινική στην Παμπλόνα, όπου δούλευε εκείνη την εποχή η αδελφή της Ισαμπέλ και θα ήταν ασφαλέστερο και οικονομικότερο να γίνει η εγχείρηση. Στην ίδια κλινική θα γεννιόταν λίγο καιρό μετά το τρίτο παιδί της οικογένειας. Ο Φερνάντο, 15 και 11 χρόνια μικρότερος από τα μεγάλα αδέλφια του. «Ένα ατύχημα», όπως χαριτολογώντας λέει ο ίδιος.
Ο τοκετός έγινε στην Παμπλόνα και στο ίδιο νοσοκομείο, ώστε να αποφευχθούν τυχόν επιπλοκές και να γεννηθεί φυσιολογικά ο Φερνάντο. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες, τα τυχαία γεγονότα και τα μεμονωμένα περιστατικά δεν θα είχαν μεγάλη σημασία, αν δεν μιλούσαμε για τη χώρα των Βάσκων. Το γεγονός ότι ο Φερνάντο γεννήθηκε εκεί στις 26 Φεβρουαρίου του 1985 του έδωσε το δικαίωμα να αγωνιστεί στην Αθλέτικ Μπιλμπάο και να αλλάξει η μοίρα του.
Στο Rincon de Soto, ένα μικρό χωριό της La Rioja, μιας ευρύτερης περιοχής που συνορεύει με τη χώρα των Βάσκων, τα πρώτα χρόνια του Φερνάντο κυλούσαν με ένα μάλλον αγροτικό τόπο ζωής με διαφορετικά όνειρα και σκέψεις, έστω κι αν το ποδόσφαιρο ήταν πάντα στο μυαλό του μικρού της οικογένειας. «Πάντα ήξερα ότι θέλω να παίξω ποδόσφαιρο. Όταν ήμουν πέντε χρονών, ο μπαμπάς μου με πήγε για πρώτη φορά στο «Σαν Μαμές» και από τότε ένιωσα ότι θέλω να παίξω σ’ αυτό το γήπεδο». Ίσως, όμως, να μην έπαιζε ποδόσφαιρο… «Θυμάμαι πως υπήρχε μια περίοδος στη ζωή μου, που ήθελα να γίνω ταυρομάχος. Ευτυχώς την ξεπέρασα! Γιατί το να βάζεις τον εαυτό σου μπροστά σ’ ένα ταύρο… Δεν είναι και πολύ έξυπνο, ε??».
Η αναζήτηση για τον Φερνάντο Γιορέντε συνεχιζόταν… Ενώ χρειαζόταν να ταξιδεύει ως το Ναβάρα – απ’ όπου κατάγεται η μητέρα του – για να παίζει ποδόσφαιρο, αφού στο χωριό του δεν υπήρχε ομάδα, αναζητούσε και την καλλιτεχνική του πλευρά. «Σπούδασα φωνητική για έξι χρόνια και σκεφτόμουν να γίνω τραγουδιστής. Στον τέταρτο χρόνο, μάλιστα, ξεκίνησα να παίζω και μουσικά όργανα. Πρώτη μου επιλογή ήταν το πιάνο και όταν με επέλεξαν στη μπάντα του χωριού, έπαιξα κλαρίνο!!».
Όλα θα άλλαζαν σε ηλικία 11 ετών. Κάπως απότομα και μάλλον… βίαια για ένα παιδί στην εφηβεία. Και μπορεί το «Ισπανία έχεις ταλέντο» να έχανε εκείνη τη στιγμή ένα μελλοντικό υποψήφιο, αλλά το ποδόσφαιρο κέρδιζε έναν πρωταγωνιστή.
Ανάμεσα σε δύο οικογένειες!
Ένας από τους θρύλους του βασκικού ποδοσφαίρου, θα ήταν εκείνος που θα τον ανακάλυπτε. Ο Χοσέ Μαρία Αμορόρτου είδε τον Φερνάντο σε έναν από τους αγώνες των χαμηλών κατηγοριών και θέλησε να τον πάρει στο Μπιλμπάο, ομάδα που υπηρετούσε εκείνη την εποχή από το πόστο του τεχνικού διευθυντή. Η απόφαση δεν θα ήταν δική του. Ο πρεσβύτερος Φερνάντο, αρχηγός της οικογένειας και χασάπης στο επάγγελμα και η Ιζαμπέλ, η οποία δούλευε σε σούπερ μάρκετ, θα έπρεπε να σκεφτούν το καλύτερο για το παιδί τους. «Ήμουν τυχερός που είχα τη στήριξη της οικογένειάς μου και μου επέτρεψαν να πάω. Ουσιαστικά έχασαν όλη την παιδική μου ηλικία και είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να τους το δώσει πίσω».
Ο Φερνάντο και η Ιζαμπέλ δεν ήταν οι μόνοι που έμεναν πίσω… «Ο Φερνάντο έφυγε όταν ήταν 11 χρονών και οι γονείς μου ήταν σα να έχασαν ένα παιδί», διηγείται ο Κους, 15 χρόνια μεγαλύτερός του, ο οποίος μαζί με την Άννα, 12 χρόνια μεγαλύτερη, προσπαθούσαν να βρουν λόγια παρηγοριάς. «Ο Φερνάντο έφυγε με το όνειρο να γίνεται ποδοσφαιριστής. Είχε αυτό να τον οδηγεί. Για τους γονείς μου ήταν πιο δύσκολο, ήταν διαφορετικό, πολύ διαφορετικό».
Στο Μπιλμπάο, όπου βρέθηκε πριν καλά-καλά μπει στην εφηβεία τον περίμενε ο Μπενίτο και η Μάιτε, η νέα του οικογένεια. Θα αποτελούσαν τους θετούς του γονείς, το νέο του περιβάλλον στο οποίο έπρεπε να προσαρμοστεί για να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα. «Ο Φερνάντο ήταν πάντα σιωπηλός και κλειστός, δεν μας έλεγε τίποτα. Έπρεπε να τα ανακαλύπτουμε όλα μόνοι μας», θα προσθέσει ο Κους, αναφερόμενος σε μια από τις πιο δύσκολες εποχές που πέρασε ο Γιορέντε σε παιδική ηλικία. Η Μάιτε θα έχανε μέσα σε δύο χρόνια τη ζωή της, χτυπημένη από την επάρατο νόσο και ο 13χρονος Φερνάντο δεν θα ήξερε τι πρέπει να νιώσει.
«Έπρεπε να ζήσει τον καρκίνο μέσα στην οικογένεια, όντας μέλος της οικογένειας, όμως χωρίς να είναι η οικογένειά του», προσθέτει ο μεγάλος αδελφός για να έρθει η παρέμβαση του ίδιου. «Έφυγα κι άφησα τα πάντα πίσω μου. Οικογένεια, φίλους, παιδική ηλικία… Πολλές φορές καθόμουν κι έκλαιγα μόνος μου τα βράδια, αλλά ήξερα τι ήθελα να κάνω. Ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Έχασα τη θετή μου μητέρα μέσα σε δύο χρόνια κι έπρεπε να φύγω από το σπίτι τους. Για μένα, είναι η οικογένειά μου στο Μπιλμπάο». Μετά τον Μπενίτο και τη Μάιτε, σειρά είχε ο ξενώνας της Αθλέτικ. Εκεί θα μεγάλωνα και ωρίμαζε, μέσα φυσικά από τη συμμετοχή του στις ακαδημίες της ομάδας. Θα παρακολουθούσε τον Γιουλέν Γκερέρο, τον Ετσεμπερία και τον Ουρθάιθ, παιδικά του είδωλα, και θα περίμενε για τη δική του στιγμή.
Οι πρώτες ευκαιρίες…
Το «Σαν Μαμές» δεν ήξερε… Ίσως να μην το γνώριζε ούτε ο ίδιος, όταν στις 16 Ιανουαρίου του 2005 θα έκανε το ντεμπούτο του και η Αθλέτικ θα υποδεχόταν το νέο της βασιλιά. «Ο άνθρωπος που πίστεψε σε μένα ήταν ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Ήμουν στη δεύτερη ομάδα και ήμουν πολύ μικρός, κανείς δεν με ήξερε. Όταν τραυματίστηκε ο Ουρθάιθ ήρθε και μου μίλησε. Την επόμενη μέρα έπαιξα». Ο Φερνάντο Γιορέντε είχε προλάβει να δείξει κομμάτια του ταλέντου του, μια σεζόν πριν όταν με την Μπασκόνια (σ.σ. θυγατρική της Μπιλμπάο) είχε πετύχει δώδεκα γκολ σε 33 ματς και θα έδινε ακόμα περισσότερα το προσεχές καλοκαίρι.
Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κάτω των 20 ετών, που έγινε στην Ολλανδία, η Αργεντινή ήταν η μεγάλη πρωταγωνίστρια και ο Λιονέλ Μέσι, 18 ετών τότε, εκείνος που με έξι γκολ σάρωσε όλες τις διακρίσεις. Τα πέντε (σ.σ. τέσσερα σε ένα ματς) που θα πετύχαινε ο Γιορέντε αρκούσαν μόνο για το… ασημένιο παπούτσι, αλλά περίσσευαν για να τον δουν διαφορετικά στο Μπιλμπάο. Θα άλλαζε αριθμό και από το… αδιάφορο «32» θα προβιβαζόταν σε ένα πιασάρικο «9», έστω κι αν στα πρώτα του αληθινά επαγγελματικά χρόνια η Αθλέτικ θα πάλευε για την παραμονή της και ο ίδιος για να αποδείξει την αξία του.
Τον Ιούλιο του 2007 θα υπέγραφε το πρώτο του μεγάλο συμβόλαιο με την Μπιλμπάο ως το 2012, το οποίο πρόσφατα επέκτεινε ως το 2016. «Η οψιόν μου είναι 36 εκ. ευρώ και ναι θεωρώ ότι είναι υπερβολικό ποσό. Βρισκόμαστε σε εποχή κρίσης και το νούμερο θα φαντάζει σκανδαλώδες για τον απλό κόσμο. Όμως, δεν είναι έτσι. Εγώ διαπραγματεύτηκα τις αποδοχές μου κι εκείνοι αύξησαν τη ρήτρα. Είναι περισσότερο μια ασφάλεια για το σωματείο, την οποία και αποδέχτηκα». Η Μπιμπλάο θα αποδεικνυόταν ιδιαίτερα ευέλικτη στο χειρισμό.
Ο Γιορέντε των συνολικά έξι γκολ από το 2005 ως το 2007, θα πετύχαινε 12 τη σεζόν 2007-08, 18 την επόμενη και 23 το 2010. Θα κληθεί στην Εθνική Ισπανίας, θα παίξει στο Μουντιάλ και θα βελτιώνεται διαρκώς. 19 γκολ την περασμένη σεζόν και βρίσκεται, ήδη, στα 28 φέτος, οδηγώντας την Μπιλμπάο σε δύο τελικούς.
Ψάχνοντας τον Φερνάντο…
Η… περίεργη εφηβεία και οι ανατροπές στο δρόμο για το όνειρό του, έκαναν τον Φερνάντο Γιορέντε να αποκτήσει έναν ιδιαίτερο τρόπο σκέψης. Να βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτηση και να επιθυμεί να βελτιώνεται εντός και κυρίως εκτός γηπέδων. «Όταν πέρυσι ταξιδέψαμε σε όλη την Ευρώπη και δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με κανέναν αισθάνθηκα πολύ άσχημα», αιτιολογείται για το λόγο που επέλεξε να ξεκινήσει μαθήματα αγγλικών, τα οποία – βάσει της φημολογίας για τη Μάντσεστερ Σίτι – ίσως χρειαστεί άμεσα.
Είναι άνθρωπος που προσέχει τη διατροφή, προσέχει τη ζωή του και παρότι έχει σχέση εδώ και πολλά χρόνια με μια γιατρό, αποφεύγει τις δημόσιες εμφανίσεις. «Μας αρέσει να μπαίνουμε σε μια σκοτεινή αίθουσα του σινεμά με ένα μεγάλο κουτί ποπ-κορν και να βλέπουμε ταινίες», εξηγεί για τον έρωτα με την πρώτη ματιά που έζησε όταν γνωρίστηκαν στο Μπιλμπάο. Περνάει τις ώρες του στο σπίτι παρακολουθώντας τις αμερικάνικες σειρές, δηλώνει ότι αποταμιεύει τα λεφτά του και η μόνη… αμαρτία στην οποία ενέδωσε ήταν μια Porsche Panamera, ενώ ονειρεύεται να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο.
Το πιο πρόσφατο ταξίδι που έκανε ήταν στις Ινδίες με τη φιλανθρωπική οργάνωση «Save the children», της οποίας είναι μέλος. «Οι αντιθέσεις που ζεις δεν είναι φυσιολογικές. Με το που φτάνεις, αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι σε άλλο κόσμο. Εκατοντάδες μύγες πετούν γύρω σου και φοβάσαι να ανοίξεις το στόμα σου. Για σένα, όμως, είναι δέκα λεπτά, για εκείνους είναι η ζωή τους. Δεν πρόκειται να ξεχάσω αυτή την εμπειρία. Σε κάνει να αντιληφθείς πόσο προνομιούχος είσαι στη ζωή, ακόμα και για τον αέρα που μπορείς να αναπνέεις».
Με τον αέρα και την ελευθερία φαίνεται να έχει γενικότερα μια καλή σχέση. Είχε υποσχεθεί πως θα κάνει skydiving, αν η Ισπανία κατακτούσε το Παγκόσμιο Κύπελλο και ακόμα χρωστάει την υπόσχεσή του. Ίσως την κάνει πράξη φέτος… Αν η Αθλέτικ κατακτήσει το Europa League!
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου