Κι είναι ένα σημείο συνάντησης των σκέψεων που έκανα στο «φεύγα» από τη μια και από την άλλη εκδήλωση, το οποίο με θυμώνει και με απογοητεύει. Είναι η συνειδητοποίηση του μεγέθους του οφέλους που θα είχε η σημερινή Ελλάδα από το ποδόσφαιρο, αν στα μέρη μας παιζόταν η κανονική, η αυθεντική έκδοση του αθλήματος, και αν οι πρωταγωνιστές του, δηλαδή οι ποδοσφαιριστές αποφάσιζαν κάποτε να χρησιμοποιήσουν το μέγεθος της δύναμής τους, για να δώσουν πίσω ένα μέρος της αγάπης που εισπράττουν και εξαργυρώνουν.
Του Βασίλη Σαμπράκου
Στο θέατρο badminton εκατοντάδες πρόσωπα άρχισαν να φωτίζουν όταν άρχισαν να εμφανίζονται στο χώρο οι ποδοσφαιριστές. Σε μια τόσο στενάχωρη περίοδο για την Ελλάδα ήταν τόσοι αυτοί που βρήκαν, έστω για ώρες, το κέφι τους και κατάφεραν να ψυχαγωγηθούν, σε μια εκδήλωση περίπου virtual, αφού δεν αντανακλά πάνω της η σημερινή εικόνα κατάστασης του ποδοσφαίρου μας. Βλέπεις την προσπάθεια που κάνει η Nova να γυαλίσει το προϊόν και αντιλαμβάνεσαι τι θα είχε καταφέρει αν τη βοηθούσε το προϊόν και οι επιχειρηματίες του. Βλέπεις την χαρά των απλών θεατών και σκέφτεσαι πόση χαρά και τι διέξοδο θα τους έδινε η ελληνική μπάλα αν αυτή παιζόταν σε καθαρό και ασφαλές τερέν, πολύ περισσότερο δε αν οι επιχειρηματίες του ποδοσφαίρου αντιλαμβάνονταν το ποδόσφαιρο ως επιχείρηση παραγωγής θεάματος.
Στις φυλακές του Κορυδαλλού είδα τη χαρά παιδιών που ζουν πίσω από σίδερα εδώ και χρόνια στη μία ώρα της διάρκειας ενός ποδοσφαιρικού παιχνιδιού. Είδα και κατάλαβα πόσο καλά ένιωσαν και πόσο αλάφρυναν για λίγο, όσο χαίρονταν τη στιγμή μιας συνάντησης με αθλητικούς δημοσιογράφους, πάνω σε μια ποδοσφαιρική συζήτηση για την αγαπημένη τους ομάδα. Τους άκουσα μέσα στο παιχνίδι, Ελληνες και αλλοδαπούς, να δανείζονται ονόματα των ποδοσφαιριστών που θαυμάζουν. Τους ένιωσα να μου μιλούν για τις στιγμές που απολαμβάνουν όταν παρακολουθούν τηλεοπτικά ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Μέτρησα τη χαρά τους για κάθε επίσκεψη παλαίμαχων ποδοσφαιριστών, αφού οι εν ενεργεία δεν βρίσκουν την πόρτα εισόδου.
Δυο διαφορετικές τάξεις ανθρώπων της ελληνικής κοινωνίας, δύο σχεδόν αντίθετοι κόσμοι, μου έδωσαν σε διάστημα 16 ωρών ακόμη μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσω πόσο ανεξάντλητη είναι η πηγή του ποδοσφαίρου σε συναισθήματα. Δυο διαφορετικές εμπειρίες, με κοινό τόπο τη μπάλα, με έβαλαν πάλι στις σκέψεις που προκαλούν θυμό και οργή. Πόσα χάνουμε λόγω του ποδοσφαίρου που παίζεται στην Ελλάδα. Πόσο πλουσιότεροι θα ήμασταν οι Ελληνες αν το ποδόσφαιρο ήταν κανονικό. Ναι, η μεσογειακή κουζίνα, έχω βαρεθεί να το ακούω, είναι μυστικό μακροζωίας. Να ξέραμε τι ελιξίριο είναι το ποδόσφαιρο, αν το μαγειρέψεις σωστά και δεν το κάνεις σαν το βλαβερό junk food που μας δίνουν να kαταναλώσουμε… Δεν θυμώνω όμως μόνο με τους επιχειρηματίες και τους διοικητές. Θυμώνω και με τους ποδοσφαιριστές, που έχουν την ευλογία της δυνατότητας να δώσουν χαρά δίχως να τους κοστίσει τίποτα, και επιμένουν, ακόμη και στη σημερινή Ελλάδα, να ζουν στον κόσμο τους και να μη βγαίνουν από τη γυάλα τους.
πηγή: sportfm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου