Ενα δεύτερο σερί πρωτάθλημα μετά το αναπάντεχο περσινό ήρθε για να
επιβεβαιώσει πως κάποιες ομάδες το DNA του πρωταθλητισμού το κουβαλάνε
βαθιά ριζωμένο.
Ο φετινός Αγιαξ δεν έμοιαζε ικανός όχι για να πάρει το πρωτάθλημα, αλλά ούτε καν να τερματίσει στην τριάδα. Κάτι η κόντρα του Κρόιφ με τον Φαν Χάαλ, που απορύθμισε τον σύλλογο στο ξεκίνημα της σεζόν, κάτι οι ελπίδες που έσβησαν στο Τσάμπιονς Λιγκ όταν η πιθανότητα πρόκρισης στους «16» υπήρχε έως το «περίεργο» 1-7 του Ζάγκρεμπ, εκεί όπου η Λιόν σε ένα ημίχρονο έγινε μηχανή των γκολ, οι πιθανότητες του Αγιαξ να πάρει τον τίτλο έδειχναν ελάχιστες. Οταν ήρθε μάλιστα αρχές Φλεβάρη η ήττα στην Ουτρέχτη, το -12 από την κορυφή έμοιαζε αδύνατο να ανατραπεί, ωστόσο ο Ντε Μπουρ, που και πέρυσι έφερε τα πάνω κάτω όταν ανέλαβε μόλις έφυγε ο Μάρτιν Γιολ, πίστευε ακόμη στο θαύμα. Οι 14 σερί νίκες που έγιναν τους τελευταίους τρεις μήνες, με τον θρίαμβο επί της Τβέντε στο Ενσέντε την Κυριακή, έφεραν τελικά τον τίτλο. Πέρυσι τα γκολ του Σίεμ Ντε Γιονγκ έδωσαν τη νίκη στο τέλος του πρωταθλήματος επί των ίδιων αντιπάλων, ενώ φέτος το 2-0 επί της Φένλο την Τετάρτη το βράδυ επιβεβαίωσε πως η κορυφή ανήκει πάντα στον Αίαντα.
Και φυσικά σε όλη αυτή την ιστορία δεν έπαψε να είναι καταλυτική η λειτουργία των ακαδημιών. Εξι μειράκια προωθήθηκαν φέτος, την ίδια στιγμή που η ομάδα έκανε αντεπίθεση τίτλου! Ο Αγιαξ παραμένει από αυτή την άποψη, της παραγωγής ποδοσφαιριστών πρώτης γραμμής, αξεπέραστος! Ωστόσο τα διεθνή οικονομικά δεδομένα καταδικάζουν το «Toekomst» να βγάζει πια μόνο άτομα, όχι γενιές. Τέτοιες δεν προλαβαίνουν καν να γίνουν. Το 1992, υπό τον Φαν Χάαλ, ήταν από την αρχή σχεδόν όλοι μαζί και κατακτώντας το ΟΥΕΦΑ αναπτύχθηκαν σαν ομάδα. Τους έφυγαν ο Μπέργκαμπ και ο Γιονκ, αλλά δεν είχαν πρόβλημα, αφού υπήρχαν οι Λιτμάνεν, Κλάιφερτ, Ζέεντορφ, Φίνιντι, Ράιζιχερ. Και φυσικά οι δύο Ντε Μπουρ, αλλά και ο Οφερμαρς με τον Κανού, συν τον καταπληκτικό γκολκίπερ που λεγόταν Φαν Ντερ Σαρ. Και αρχηγός ήταν ο Ντάνι Μπλιντ από την ομάδα του Φαν Μπάστεν, που το 1987 υπό τον Κρόιφ είχε πάρει το Κυπελλούχων. Πήραν ένα Τσάμπιονς Λιγκ το 1995 (κερδίζοντας τρεις φορές τη Μίλαν του Καπέλο την ίδια σεζόν), έφτασαν στον τελικό το 1996 που λύγισαν στα πέναλτι από τη Γιουβέντους και έχασαν σε δύο χρόνια μόνο σε ένα ματς (από το γκολ του Βαζέχα ύστερα από την κούρσα του Δώνη 1-0 στο Αμστερνταμ από τον ΠΑΟ), ωστόσο η ιστορία του Μποσμάν τους διέλυσε! Σκόρπισαν ο καθένας στους γνωστούς προορισμούς, αλλά είχαν προηγουμένως φέρει την ομάδα στην κορυφή.
Στη μετά Μποσμάν εποχή, φεύγουν ο καθένας μονάχος, χωρίς να προλάβει ένας τεχνικός να τους κρατήσει μία πενταετία. Ποιος ξέρει τότε τι θα γινόταν; Ο Φαν Ντερ Φάαρτ, ο Ιμπραΐμοβιτς, ο Κίβου, ο Πίενααρ, ο Σνάιντερ, ο Μπάμπελ, ο Χάιτινχα, ο Χούντελααρ, ο Βερμάελεν, ο Μαντούρο, ο Φαν Ντερ Μέιντε, ο Σουάρεζ, ο Στεκέλενμπουργκ, ο Εμάνουελσον θα μπορούσαν σήμερα να είναι, αν είχαν μείνει μαζί, μια ομάδα πιο δυνατή και από εκείνη των μέσων της δεκαετίας του 90.
Και φυσικά ήδη ετοιμάζουν βαλίτσες και άλλοι. Ο Φαν Ντερ Βιλ, ο κορυφαίος δεξιός μπακ στον κόσμο το 2010, έχει αργήσει ήδη, ενώ έτοιμος είναι και ο Βερτόνγκεν (για Αρσεναλ ή Νιούκαστλ) και ο Αλντερβέιρελντ, οι δύο στόπερ δηλαδή. Φυσικά έφτασε η ώρα να ανοίξουν φτερά τόσο ο Ερικσεν όσο και ο Ντε Γιονγκ, ενώ σειρά θα πάρουν και τα νέα φυντάνια. Ο τωρινός Αγιαξ έχει μέσο όρο ηλικίας μόλις τα 23 χρόνια και είναι εκπληκτικό πως από το 1969, χρονιά που υπό τον Ρίνους Μίχελς έκανε την πρώτη υπέρβασή του φτάνοντας στον τελικό της Μαδρίτης απέναντι στη Μίλαν του Ριβέρα, πάνω από 300 παίκτες πρώτης γραμμής έφυγαν από το Αμστερνταμ, ενώ ήταν ακόμη σε ηλικία κάτω των 25 ετών! Καμία άλλη μεγάλη ομάδα δεν υπέστη ποτέ τέτοια αφαίμαξη, ωστόσο ο Αγιαξ έχει παραδοσιακά αυτή τη φιλοσοφία, αφού πουθενά αλλού 16χρονα παιδιά δεν γίνονται βασικοί!
Φυσικά ο Αγιαξ δεν θα μπορέσει πιθανότατα να κατακτήσει σύντομα και πάλι το Τσάμπιονς Λιγκ. Εκτός και αν δοθεί η ευκαιρία σε κάποια από τις χρυσές γενιές του να κάνει πρώτα έναν κύκλο μαζί πριν να σκορπίσει εδώ κι εκεί. Αλλά αυτό μάλλον ακούγεται ουτοπικό!
ΠΗΓΗ: Sportday
Ο φετινός Αγιαξ δεν έμοιαζε ικανός όχι για να πάρει το πρωτάθλημα, αλλά ούτε καν να τερματίσει στην τριάδα. Κάτι η κόντρα του Κρόιφ με τον Φαν Χάαλ, που απορύθμισε τον σύλλογο στο ξεκίνημα της σεζόν, κάτι οι ελπίδες που έσβησαν στο Τσάμπιονς Λιγκ όταν η πιθανότητα πρόκρισης στους «16» υπήρχε έως το «περίεργο» 1-7 του Ζάγκρεμπ, εκεί όπου η Λιόν σε ένα ημίχρονο έγινε μηχανή των γκολ, οι πιθανότητες του Αγιαξ να πάρει τον τίτλο έδειχναν ελάχιστες. Οταν ήρθε μάλιστα αρχές Φλεβάρη η ήττα στην Ουτρέχτη, το -12 από την κορυφή έμοιαζε αδύνατο να ανατραπεί, ωστόσο ο Ντε Μπουρ, που και πέρυσι έφερε τα πάνω κάτω όταν ανέλαβε μόλις έφυγε ο Μάρτιν Γιολ, πίστευε ακόμη στο θαύμα. Οι 14 σερί νίκες που έγιναν τους τελευταίους τρεις μήνες, με τον θρίαμβο επί της Τβέντε στο Ενσέντε την Κυριακή, έφεραν τελικά τον τίτλο. Πέρυσι τα γκολ του Σίεμ Ντε Γιονγκ έδωσαν τη νίκη στο τέλος του πρωταθλήματος επί των ίδιων αντιπάλων, ενώ φέτος το 2-0 επί της Φένλο την Τετάρτη το βράδυ επιβεβαίωσε πως η κορυφή ανήκει πάντα στον Αίαντα.
Και φυσικά σε όλη αυτή την ιστορία δεν έπαψε να είναι καταλυτική η λειτουργία των ακαδημιών. Εξι μειράκια προωθήθηκαν φέτος, την ίδια στιγμή που η ομάδα έκανε αντεπίθεση τίτλου! Ο Αγιαξ παραμένει από αυτή την άποψη, της παραγωγής ποδοσφαιριστών πρώτης γραμμής, αξεπέραστος! Ωστόσο τα διεθνή οικονομικά δεδομένα καταδικάζουν το «Toekomst» να βγάζει πια μόνο άτομα, όχι γενιές. Τέτοιες δεν προλαβαίνουν καν να γίνουν. Το 1992, υπό τον Φαν Χάαλ, ήταν από την αρχή σχεδόν όλοι μαζί και κατακτώντας το ΟΥΕΦΑ αναπτύχθηκαν σαν ομάδα. Τους έφυγαν ο Μπέργκαμπ και ο Γιονκ, αλλά δεν είχαν πρόβλημα, αφού υπήρχαν οι Λιτμάνεν, Κλάιφερτ, Ζέεντορφ, Φίνιντι, Ράιζιχερ. Και φυσικά οι δύο Ντε Μπουρ, αλλά και ο Οφερμαρς με τον Κανού, συν τον καταπληκτικό γκολκίπερ που λεγόταν Φαν Ντερ Σαρ. Και αρχηγός ήταν ο Ντάνι Μπλιντ από την ομάδα του Φαν Μπάστεν, που το 1987 υπό τον Κρόιφ είχε πάρει το Κυπελλούχων. Πήραν ένα Τσάμπιονς Λιγκ το 1995 (κερδίζοντας τρεις φορές τη Μίλαν του Καπέλο την ίδια σεζόν), έφτασαν στον τελικό το 1996 που λύγισαν στα πέναλτι από τη Γιουβέντους και έχασαν σε δύο χρόνια μόνο σε ένα ματς (από το γκολ του Βαζέχα ύστερα από την κούρσα του Δώνη 1-0 στο Αμστερνταμ από τον ΠΑΟ), ωστόσο η ιστορία του Μποσμάν τους διέλυσε! Σκόρπισαν ο καθένας στους γνωστούς προορισμούς, αλλά είχαν προηγουμένως φέρει την ομάδα στην κορυφή.
Στη μετά Μποσμάν εποχή, φεύγουν ο καθένας μονάχος, χωρίς να προλάβει ένας τεχνικός να τους κρατήσει μία πενταετία. Ποιος ξέρει τότε τι θα γινόταν; Ο Φαν Ντερ Φάαρτ, ο Ιμπραΐμοβιτς, ο Κίβου, ο Πίενααρ, ο Σνάιντερ, ο Μπάμπελ, ο Χάιτινχα, ο Χούντελααρ, ο Βερμάελεν, ο Μαντούρο, ο Φαν Ντερ Μέιντε, ο Σουάρεζ, ο Στεκέλενμπουργκ, ο Εμάνουελσον θα μπορούσαν σήμερα να είναι, αν είχαν μείνει μαζί, μια ομάδα πιο δυνατή και από εκείνη των μέσων της δεκαετίας του 90.
Και φυσικά ήδη ετοιμάζουν βαλίτσες και άλλοι. Ο Φαν Ντερ Βιλ, ο κορυφαίος δεξιός μπακ στον κόσμο το 2010, έχει αργήσει ήδη, ενώ έτοιμος είναι και ο Βερτόνγκεν (για Αρσεναλ ή Νιούκαστλ) και ο Αλντερβέιρελντ, οι δύο στόπερ δηλαδή. Φυσικά έφτασε η ώρα να ανοίξουν φτερά τόσο ο Ερικσεν όσο και ο Ντε Γιονγκ, ενώ σειρά θα πάρουν και τα νέα φυντάνια. Ο τωρινός Αγιαξ έχει μέσο όρο ηλικίας μόλις τα 23 χρόνια και είναι εκπληκτικό πως από το 1969, χρονιά που υπό τον Ρίνους Μίχελς έκανε την πρώτη υπέρβασή του φτάνοντας στον τελικό της Μαδρίτης απέναντι στη Μίλαν του Ριβέρα, πάνω από 300 παίκτες πρώτης γραμμής έφυγαν από το Αμστερνταμ, ενώ ήταν ακόμη σε ηλικία κάτω των 25 ετών! Καμία άλλη μεγάλη ομάδα δεν υπέστη ποτέ τέτοια αφαίμαξη, ωστόσο ο Αγιαξ έχει παραδοσιακά αυτή τη φιλοσοφία, αφού πουθενά αλλού 16χρονα παιδιά δεν γίνονται βασικοί!
Φυσικά ο Αγιαξ δεν θα μπορέσει πιθανότατα να κατακτήσει σύντομα και πάλι το Τσάμπιονς Λιγκ. Εκτός και αν δοθεί η ευκαιρία σε κάποια από τις χρυσές γενιές του να κάνει πρώτα έναν κύκλο μαζί πριν να σκορπίσει εδώ κι εκεί. Αλλά αυτό μάλλον ακούγεται ουτοπικό!
ΠΗΓΗ: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου