Οταν ο παίκτης λειτουργεί με αυτή τη σκέψη στο μυαλό του είναι φύσει
αδύνατο να αποτύχει. Στην αυτοπεποίθηση των παικτών του χρωστάει τη
μεγάλη του νίκη και εν πολλοίς την κατάκτηση του πρωταθλήματος ο
Ολυμπιακός. Σε στιγμές που η μπάλα ζυγίζει πέντε φορές περισσότερο από
το προβλεπόμενο βάσει των κανονισμών βάρος, όταν αυτή καίει σαν
πυρακτωμένο σίδερο, μόνο παίκτες με υψηλό βαθμό αυτοπεποίθησης μπορούν
να την οδηγήσουν στο αντίπαλο καλάθι.
Οι «ερυθρόλευκοι» έμειναν στο παιχνίδι, διαφύλαξαν τη διαφορά, έσπασαν τα νεύρα των παικτών του Παναθηναϊκού και τη «σπονδυλική στήλη» της πράσινης ομάδας με εξεζητημένες ενέργειες. Τη στιγμή που κάθε ενέργεια θα περνούσε σαν θετική ή αρνητική στην ιστορία.
Ενα τρίποντο του Σλούκα όταν η λογική λέει ότι η μπάλα θα μείνει στα χέρια των παικτών του Ολυμπιακού με την επίθεση ανεκπλήρωτη. Ενα άλλο του Λο, που η γρήγορη σκέψη σε κάνει να βγάζεις το συμπέρασμα ότι αποκλείεται να σηκωθεί τόσο μακριά απ' το καλάθι και με τον αντίπαλο κρεμασμένο από τα χέρια του.
Δύο τρίποντα πέρα από κάθε λογική που ακολουθούν μια διπλή ομοβροντία από τρίποντα του Σπανούλη, που ήθελε όσο τίποτα να κερδίσει μόνος του αυτό το παιχνίδι. Οι 24 πόντοι του επιτρέπουν να το ισχυριστεί. Οπως η συνολικότερή του απόδοση στο παιχνίδι. Αλλά αν δεν είχαν κολλήσει τη μεταδοτική ασθένεια αυτοπεποίθησης και οι υπόλοιποι, ο Ολυμπιακός δύσκολα θα έφτανε στη νίκη. Δύσκολα γιατί ο Παναθηναϊκός απέναντί του οργανώθηκε σωστά, έδειξε εμπειρία και καθαρό μυαλό στο παρκέ, ροκανίζοντας τη διαφορά. Και μπασκετικά ήταν πιο... σωστός από τον αντίπαλό του.
Το τρίποντο του Διαμαντίδη σχεδόν από τον πάγκο και τα δύο του Περπέρογλου απειλούσαν στο να αλλάξουν τα δεδομένα. Ακόμα και αυτό του Καλάθη, που η τύχη για δέκατα του δευτερολέπτου του έκλεισε τα μάτια, ήταν ικανό να αλλάξει τη μορφή του παιχνιδιού. Το σκορ θα πήγαινε στο 79-80 βάζοντας σε δοκιμασία νεύρα και καρδιές.
Ακολουθεί η στιγμή που γράφει ιστορία. Το άστοχο σουτ του Παπανικολάου που έχει και διάρκεια. Γιατί αυτό το άστοχο σουτ θα μπορούσε να μαρμαρώσει τον φτωχό σε εμπειρίες και παραστάσεις εν συγκρίσει με τους αντιπάλους παίκτες πρώτης γραμμής του Παναθηναϊκού. Αντίθετα, του δίνει ενέργεια. Τρέχει, παίρνει ο ίδιος το ριμπάουντ, ένα ριμπάουντ- πρωτάθλημα, καθαρίζει το μυαλό του από τις κακές σκέψεις και έχει την οξυδέρκεια και τη νηφαλιότητα να δει τον Πρίντεζη να κινείται μόνος του στο ζωγραφιστό. Του δίνει την μπάλα και ο τελευταίος καρφώνει γράφοντας το τελικό 82-76.
Αυτό το πείσμα, η σιγουριά, η θέληση, αυτά τα νοητά επαναλαμβανόμενα εκατό φορές «θέλω» των παικτών του Ολυμπιακού είναι που του χάρισαν τον τίτλο.
ΠΗΓΗ: Sportday
Οι «ερυθρόλευκοι» έμειναν στο παιχνίδι, διαφύλαξαν τη διαφορά, έσπασαν τα νεύρα των παικτών του Παναθηναϊκού και τη «σπονδυλική στήλη» της πράσινης ομάδας με εξεζητημένες ενέργειες. Τη στιγμή που κάθε ενέργεια θα περνούσε σαν θετική ή αρνητική στην ιστορία.
Ενα τρίποντο του Σλούκα όταν η λογική λέει ότι η μπάλα θα μείνει στα χέρια των παικτών του Ολυμπιακού με την επίθεση ανεκπλήρωτη. Ενα άλλο του Λο, που η γρήγορη σκέψη σε κάνει να βγάζεις το συμπέρασμα ότι αποκλείεται να σηκωθεί τόσο μακριά απ' το καλάθι και με τον αντίπαλο κρεμασμένο από τα χέρια του.
Δύο τρίποντα πέρα από κάθε λογική που ακολουθούν μια διπλή ομοβροντία από τρίποντα του Σπανούλη, που ήθελε όσο τίποτα να κερδίσει μόνος του αυτό το παιχνίδι. Οι 24 πόντοι του επιτρέπουν να το ισχυριστεί. Οπως η συνολικότερή του απόδοση στο παιχνίδι. Αλλά αν δεν είχαν κολλήσει τη μεταδοτική ασθένεια αυτοπεποίθησης και οι υπόλοιποι, ο Ολυμπιακός δύσκολα θα έφτανε στη νίκη. Δύσκολα γιατί ο Παναθηναϊκός απέναντί του οργανώθηκε σωστά, έδειξε εμπειρία και καθαρό μυαλό στο παρκέ, ροκανίζοντας τη διαφορά. Και μπασκετικά ήταν πιο... σωστός από τον αντίπαλό του.
Το τρίποντο του Διαμαντίδη σχεδόν από τον πάγκο και τα δύο του Περπέρογλου απειλούσαν στο να αλλάξουν τα δεδομένα. Ακόμα και αυτό του Καλάθη, που η τύχη για δέκατα του δευτερολέπτου του έκλεισε τα μάτια, ήταν ικανό να αλλάξει τη μορφή του παιχνιδιού. Το σκορ θα πήγαινε στο 79-80 βάζοντας σε δοκιμασία νεύρα και καρδιές.
Ακολουθεί η στιγμή που γράφει ιστορία. Το άστοχο σουτ του Παπανικολάου που έχει και διάρκεια. Γιατί αυτό το άστοχο σουτ θα μπορούσε να μαρμαρώσει τον φτωχό σε εμπειρίες και παραστάσεις εν συγκρίσει με τους αντιπάλους παίκτες πρώτης γραμμής του Παναθηναϊκού. Αντίθετα, του δίνει ενέργεια. Τρέχει, παίρνει ο ίδιος το ριμπάουντ, ένα ριμπάουντ- πρωτάθλημα, καθαρίζει το μυαλό του από τις κακές σκέψεις και έχει την οξυδέρκεια και τη νηφαλιότητα να δει τον Πρίντεζη να κινείται μόνος του στο ζωγραφιστό. Του δίνει την μπάλα και ο τελευταίος καρφώνει γράφοντας το τελικό 82-76.
Αυτό το πείσμα, η σιγουριά, η θέληση, αυτά τα νοητά επαναλαμβανόμενα εκατό φορές «θέλω» των παικτών του Ολυμπιακού είναι που του χάρισαν τον τίτλο.
ΠΗΓΗ: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου