Επίσης, ας μην ξεχνάμε τη διοργάνωση του Μουντιάλ του 1938 από την
Ιταλία, όπου ο Μουσολίνι προπαγάνδισε τον φασισμό και γενικότερα τα
παραδείγματα είναι πλείστα. Αυτό όμως που έγινε στην Τεργέστη ήταν απλά
ξεδιάντροπη επέμβαση στο ποδόσφαιρο με ολέθρια αποτελέσματα…
Σπουδαίο καλλιτεχνικό, πνευματικό και εμπορικό κέντρο, η Τεργέστη, το λιμάνι αυτό της Αδριατικής, άκμασε την εποχή της αυτοκρατορίας των Αψβούργων και πέρασαν εκεί μέρος της ζωής τους στις αρχές του 20ου αιώνα προσωπικότητες όπως ο Τζέιμς Τζόις και ο «πατέρας» της ψυχανάλυσης, Ζίγκμουντ Φρόιντ.
Ήταν λίγο μετά το τέλος του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Τεργέστη και η ευρύτερη περιοχή της περιήλθε υπό την αιγίδα των Συμμάχων από τη μία και της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο από την άλλη, λόγω των Σλοβένων βεβαίως που ζούσαν εκεί.
Mε τη συνθήκη ειρήνης του Παρισιού του 1947 η Iταλία παραιτήθηκε από την πόλη της Tεργέστης και από τη χερσόνησο της Iστριας που έγιναν τότε ελεύθερη περιοχή. Xωρίστηκε λοιπόν σε δύο ζώνες: τη ζώνη A που ήταν η πόλη της Tεργέστης που τέθηκε κάτω από αγγλοαµερικάνικη διοίκηση και τη ζώνη B νότια της Tεργέστης, που τέθηκε υπό γιουγκοσλαβική διοίκηση. Tο 1948 η διοίκηση της ζώνης (πληθυσμός 298.000 τότε, 90% Iταλοί) δόθηκε στην Ιταλία και η Γιουγκοσλαβία κράτησε τη ζώνη B (πληθυσµός 70.000 τότε, 55% σλοβένοι). Σε αυτήν προστέθηκε λωρίδα 200 µ. που αποσπάστηκε από τη ζώνη A.
Οι Ιταλοί εθνικιστές ζητούσαν φυσικά την ένωση με τη «μητέρα-πατρίδα», ενώ ο Τίτο διεκδικούσε(όλη) την περιοχή για τη Γιουγκοσλαβία, τη Σλοβενία συγκεκριμένα. Η ένταση ανάμεσα στους Συμμάχους και στον κομμουνιστή ηγέτη της νεοσύστατης τότε χώρας οξύνθηκε επικίνδυνα, με αφορμή το φοβερό πογκρόμ των Γιουγκοσλάβων επί των Ιταλών και την πλήρωσε μεταξύ άλλων το… ποδόσφαιρο.
Ο πρώτος ποδοσφαιρικός σύλλογος της Τεργέστης ήταν η Ponziana, που ιδρύθηκε στην περιοχή του λιμανιού της πόλης το 1912 και την περίοδο του Β` Παγκοσμίου Πολέμου ήταν μια ερασιτεχνική ομάδα. Η U.S Triestina ιδρύθηκε πιο μετά το 1918 και από το 1929 αγωνιζόταν στη Serie A, παρά πάντως την πενιχρή οικονομική της κατάσταση.
Το 1946 η Γιουγκοσλαβία… προσάρτησε (!) την Ponziana στο δικό της πρωτάθλημα, προκειμένου φυσικά να προπαγανδίσει τους επεκτατικούς της σκοπούς… Εκμεταλλευόμενη η κυβέρνηση της χώρας την κακή οικονομική κατάσταση στο ιταλικό ποδόσφαιρο μεταπολεμικά, πρόσφερε μάλιστα στους ανθρώπους της ομάδας και στους παίκτες πολύ μεγαλύτερους μισθούς.
Ας υπολογίσουμε το γεγονός πως η Ponziana ήταν η ομάδα της εργατικής τάξης με πολλούς κομμουνιστές οπαδούς, οπότε το… γλυκό έδεσε. Ο σύλλογος μετονομάστηκε σε Αmatori και συμμετείχε στην Α` κατηγορία του γιουγκοσλαβικού πρωταθλήματος, χρηματοδοτούμενος φυσικά από την κυβέρνηση, με τη διχοτόμηση του ποδοσφαίρου στην Τεργέστη να είναι πλέον γεγονός…
Αυτό που δεν είχαν υπολογίσει οι Γιουγκοσλάβοι ήταν πως η «μικρούλα» Ponziana/Amatori ήταν μια μικρή ερασιτεχνική ομάδα, ενώ η άλλη ομάδα της πόλης, η U.S Triestina, συμμετείχε ήδη στην ιταλική Serie A.
H Amatori λοιπόν… βολόδερνε ποδοσφαιρικά στη μεγάλη κατηγορία της Γιουγκοσλαβίας (τερμάτισε 10η εκείνη τη σεζόν) και ο Τίτο αποφάσισε να την ενισχύσει ακόμα πιο πολύ οικονομικά, δίχως πάντως σημαντικό αντίκρυσμα, αφού η ομάδα τερμάτισε 2 βαθμούς πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού τη δεύτερη σεζόν.
Στο μεταξύ, ο ιταλικός Τύπος της Δεξιάς αποκαλούσε τους παίκτες της Amatori «προδότες» και ουσιαστικά δεν κάλυπτε το ρεπορτάζ της, σε αντίθεση βεβαίως με τα γιουγκοσλαβικά ΜΜΕ.
Αντίθετα, όσον αφορά στην U.S Triestina, τα ιταλικά ΜΜΕ την είχαν ανακηρύξει σε σύμβολο του μεταπολεμικού σθένους της χώρας, με την Gazzetta Dello Sport –που εκείνη την εποχή εξέδιδε επίτηδες φύλλο και στην Τεργέστη- να την περιγράφει χαρακτηριστικά ως «προσκυνητές του αθλητικού ιδεώδους που μεταφέρουν τη θέληση του έθνους μας για επιτυχία»…
Η ιταλική προπαγάνδα είχε πετύχει το σκοπό της πάντως, καθώς πλήθος κόσμου εντός κι εκτός έδρας συνέρρεε για να δει την ομάδα, ενώ πριν από τους αγώνες της έπαιζε ο εθνικός ύμνος των Ιταλών! Θέλοντας και μη, η U.S Triestina είχε μετατραπεί σε σύμβολο του ιταλικού εθνικισμού, ο οποίος έψαχνε τρόπους να επουλώσει τις πληγές που είχε ανοίξει η κατάρρευση της γελοίας φασιστικής ιδεολογίας του Μουσολίνι.
Παρ` όλα αυτά, η U.S Triestina αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα με την Amatori, καθώς τη σεζόν 1946-47 η ομάδα τερμάτισε τελευταία στη Serie A κι υποβιβάστηκε, έχοντας συνολικά 25 ήττες, εκ των οποίων οι 11 σερί!
Χάρη στην επέμβαση της ιταλικής Π.Ο η ομάδα σύμβολο του ιταλικού εθνικισμού σώθηκε «λόγω της μεγάλης αθλητικής της σημασίας» καθώς οι ομάδες στη Serie A αυξήθηκαν σε 21. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι υπόλοιπες ομάδες υποβιβάστηκαν κανονικά, δίχως να διαμαρτυρηθούν.
Η ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε να χρηματοδοτήσει την ομάδα και κάποια από τα χρήματα δόθηκαν για να αποκτηθούν παίκτες… «προδότες» από την Amatori, που όμως τιμωρήθηκαν αρχικά με 6μηνη ποινή λόγω της αποστασίας τους.
Πράγματι, την επόμενη σεζόν η U.S Triestina υπό την καθοδήγηση του σπουδαίου Νερέο Ρόκο (μετέπειτα αναμορφωτή της Μίλαν) τερμάτισε 2η πίσω από τη μεγάλη Τορίνο της εποχής. Η πορεία αυτή αποδείχτηκε πάντως πυροτέχνημα, καθώς αργότερα η ομάδα κατρακύλησε στις χαμηλές θέσεις και σταδιακά επέστρεψε στις μικρές κατηγορίες, αφού το 1954 η Τεργέστη ενώθηκε με την Ιταλία, οπότε και χάθηκε το πατριωτικό ενδιαφέρον…
Στη Γιουγκοσλαβία, η Amatori, χάρη φυσικά στην κρατική υποστήριξη και στην προπαγάνδα των ΜΜΕ αγκαλιάστηκε από το κοινό και χαρακτηριστικό είναι πως έπαιζε σε κοινό 50.000 θεατών, ενώ στο ματς με τον Ερυθρό Αστέρα στην Τεργέστη είχαν πάει 12.000 (!) οπαδοί της ομάδας του Βελιγραδίου!
Το «πρότζεκτ Amatori» διήρκεσε τρία χρόνια και μόλις ο Τίτο έκρινε πως η ομάδα δεν εξυπηρετούσε πλέον τους σκοπούς του την άφησε να επιστρέψει στην Ιταλία και στην αφάνεια των μικρών κατηγοριών ως Ponziana πλέον.
Από το 1954 και μετά, δηλαδή μετά την προσάρτηση της Τεργέστης στην Ιταλία και οι δυο ομάδες της πόλης, αφότου είχε χαθεί το πολιτικό ενδιαφέρον, αφέθηκαν στην τύχη τους… Η U.S Triestina το 1959 υποβιβάστηκε στη Serie B (αυτή τη φορά δεν σώθηκε σκανδαλωδώς…) και το 1970 είχε φτάσει στη Serie D. Πάντως το ντέρμπι της Τεργέστης το 1974 ανάμεσα στην U.S Triestina και την Ponziana, το πρώτο μεταξύ τους από το 1927, συγκέντρωσε 20.000 κόσμο, πρωτοφανές για αγώνα τόσο χαμηλών κατηγοριών.
Οι πληγές που είχε ανοίξει το εθνικιστικό μίσος μεταξύ των Ιταλών και των Σλοβένων παρέμειναν για καιρό ανοιχτές και αυτό φάνηκε στο φιλικό που έπαιξαν οι δυο χώρες το 2002 στην Τεργέστη.
Οι εθνικοί ύμνοι των δύο ομάδων αποδοκιμάστηκαν έντονα, ενώ έγιναν σοβαρά επεισόδια με ρίψη αντικειμένων και ανταλλαγή φωτοβολίδων ανάμεσα στους οπαδούς. Οι Σλοβένοι επίσης είχαν σηκώσει ένα πανό που έγραφε «Το XI Corpus επέστρεψε», κάνοντας σαφή αναφορά στα στρατεύματα του Τίτο που είχαν προβεί σε πογκρόμ και σφαγές Ιταλών το 1946…
Πέρα από τη γελοιοποίηση του αθλήματος και τη βίαιη καταστρατήγηση της άμιλλας και του ευ αγωνίζεσθαι, με τον «ετσιθελικό» ποδοσφαιρικό διαχωρισμό μιας πόλης, δεν έχασε μόνο ο αθλητισμός.
Κέρδισε πολύ περισσότερο η μισαλλοδοξία, ο εθνικισμός, ο φανατισμός, στερώντας από το πιο λαοφιλές άθλημα τη (χαμένη) αθωότητα του: Δυο ομάδες 11 εναντίον 11 που παίζουν για να κερδίσουν και να δώσουν χαρά στον κόσμο…
πηγή: othersidefootball.com
Σπουδαίο καλλιτεχνικό, πνευματικό και εμπορικό κέντρο, η Τεργέστη, το λιμάνι αυτό της Αδριατικής, άκμασε την εποχή της αυτοκρατορίας των Αψβούργων και πέρασαν εκεί μέρος της ζωής τους στις αρχές του 20ου αιώνα προσωπικότητες όπως ο Τζέιμς Τζόις και ο «πατέρας» της ψυχανάλυσης, Ζίγκμουντ Φρόιντ.
Ήταν λίγο μετά το τέλος του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Τεργέστη και η ευρύτερη περιοχή της περιήλθε υπό την αιγίδα των Συμμάχων από τη μία και της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο από την άλλη, λόγω των Σλοβένων βεβαίως που ζούσαν εκεί.
Mε τη συνθήκη ειρήνης του Παρισιού του 1947 η Iταλία παραιτήθηκε από την πόλη της Tεργέστης και από τη χερσόνησο της Iστριας που έγιναν τότε ελεύθερη περιοχή. Xωρίστηκε λοιπόν σε δύο ζώνες: τη ζώνη A που ήταν η πόλη της Tεργέστης που τέθηκε κάτω από αγγλοαµερικάνικη διοίκηση και τη ζώνη B νότια της Tεργέστης, που τέθηκε υπό γιουγκοσλαβική διοίκηση. Tο 1948 η διοίκηση της ζώνης (πληθυσμός 298.000 τότε, 90% Iταλοί) δόθηκε στην Ιταλία και η Γιουγκοσλαβία κράτησε τη ζώνη B (πληθυσµός 70.000 τότε, 55% σλοβένοι). Σε αυτήν προστέθηκε λωρίδα 200 µ. που αποσπάστηκε από τη ζώνη A.
Οι Ιταλοί εθνικιστές ζητούσαν φυσικά την ένωση με τη «μητέρα-πατρίδα», ενώ ο Τίτο διεκδικούσε(όλη) την περιοχή για τη Γιουγκοσλαβία, τη Σλοβενία συγκεκριμένα. Η ένταση ανάμεσα στους Συμμάχους και στον κομμουνιστή ηγέτη της νεοσύστατης τότε χώρας οξύνθηκε επικίνδυνα, με αφορμή το φοβερό πογκρόμ των Γιουγκοσλάβων επί των Ιταλών και την πλήρωσε μεταξύ άλλων το… ποδόσφαιρο.
Ο πρώτος ποδοσφαιρικός σύλλογος της Τεργέστης ήταν η Ponziana, που ιδρύθηκε στην περιοχή του λιμανιού της πόλης το 1912 και την περίοδο του Β` Παγκοσμίου Πολέμου ήταν μια ερασιτεχνική ομάδα. Η U.S Triestina ιδρύθηκε πιο μετά το 1918 και από το 1929 αγωνιζόταν στη Serie A, παρά πάντως την πενιχρή οικονομική της κατάσταση.
Το 1946 η Γιουγκοσλαβία… προσάρτησε (!) την Ponziana στο δικό της πρωτάθλημα, προκειμένου φυσικά να προπαγανδίσει τους επεκτατικούς της σκοπούς… Εκμεταλλευόμενη η κυβέρνηση της χώρας την κακή οικονομική κατάσταση στο ιταλικό ποδόσφαιρο μεταπολεμικά, πρόσφερε μάλιστα στους ανθρώπους της ομάδας και στους παίκτες πολύ μεγαλύτερους μισθούς.
Ας υπολογίσουμε το γεγονός πως η Ponziana ήταν η ομάδα της εργατικής τάξης με πολλούς κομμουνιστές οπαδούς, οπότε το… γλυκό έδεσε. Ο σύλλογος μετονομάστηκε σε Αmatori και συμμετείχε στην Α` κατηγορία του γιουγκοσλαβικού πρωταθλήματος, χρηματοδοτούμενος φυσικά από την κυβέρνηση, με τη διχοτόμηση του ποδοσφαίρου στην Τεργέστη να είναι πλέον γεγονός…
Αυτό που δεν είχαν υπολογίσει οι Γιουγκοσλάβοι ήταν πως η «μικρούλα» Ponziana/Amatori ήταν μια μικρή ερασιτεχνική ομάδα, ενώ η άλλη ομάδα της πόλης, η U.S Triestina, συμμετείχε ήδη στην ιταλική Serie A.
H Amatori λοιπόν… βολόδερνε ποδοσφαιρικά στη μεγάλη κατηγορία της Γιουγκοσλαβίας (τερμάτισε 10η εκείνη τη σεζόν) και ο Τίτο αποφάσισε να την ενισχύσει ακόμα πιο πολύ οικονομικά, δίχως πάντως σημαντικό αντίκρυσμα, αφού η ομάδα τερμάτισε 2 βαθμούς πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού τη δεύτερη σεζόν.
Στο μεταξύ, ο ιταλικός Τύπος της Δεξιάς αποκαλούσε τους παίκτες της Amatori «προδότες» και ουσιαστικά δεν κάλυπτε το ρεπορτάζ της, σε αντίθεση βεβαίως με τα γιουγκοσλαβικά ΜΜΕ.
Αντίθετα, όσον αφορά στην U.S Triestina, τα ιταλικά ΜΜΕ την είχαν ανακηρύξει σε σύμβολο του μεταπολεμικού σθένους της χώρας, με την Gazzetta Dello Sport –που εκείνη την εποχή εξέδιδε επίτηδες φύλλο και στην Τεργέστη- να την περιγράφει χαρακτηριστικά ως «προσκυνητές του αθλητικού ιδεώδους που μεταφέρουν τη θέληση του έθνους μας για επιτυχία»…
Η ιταλική προπαγάνδα είχε πετύχει το σκοπό της πάντως, καθώς πλήθος κόσμου εντός κι εκτός έδρας συνέρρεε για να δει την ομάδα, ενώ πριν από τους αγώνες της έπαιζε ο εθνικός ύμνος των Ιταλών! Θέλοντας και μη, η U.S Triestina είχε μετατραπεί σε σύμβολο του ιταλικού εθνικισμού, ο οποίος έψαχνε τρόπους να επουλώσει τις πληγές που είχε ανοίξει η κατάρρευση της γελοίας φασιστικής ιδεολογίας του Μουσολίνι.
Παρ` όλα αυτά, η U.S Triestina αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα με την Amatori, καθώς τη σεζόν 1946-47 η ομάδα τερμάτισε τελευταία στη Serie A κι υποβιβάστηκε, έχοντας συνολικά 25 ήττες, εκ των οποίων οι 11 σερί!
Χάρη στην επέμβαση της ιταλικής Π.Ο η ομάδα σύμβολο του ιταλικού εθνικισμού σώθηκε «λόγω της μεγάλης αθλητικής της σημασίας» καθώς οι ομάδες στη Serie A αυξήθηκαν σε 21. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι υπόλοιπες ομάδες υποβιβάστηκαν κανονικά, δίχως να διαμαρτυρηθούν.
Η ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε να χρηματοδοτήσει την ομάδα και κάποια από τα χρήματα δόθηκαν για να αποκτηθούν παίκτες… «προδότες» από την Amatori, που όμως τιμωρήθηκαν αρχικά με 6μηνη ποινή λόγω της αποστασίας τους.
Πράγματι, την επόμενη σεζόν η U.S Triestina υπό την καθοδήγηση του σπουδαίου Νερέο Ρόκο (μετέπειτα αναμορφωτή της Μίλαν) τερμάτισε 2η πίσω από τη μεγάλη Τορίνο της εποχής. Η πορεία αυτή αποδείχτηκε πάντως πυροτέχνημα, καθώς αργότερα η ομάδα κατρακύλησε στις χαμηλές θέσεις και σταδιακά επέστρεψε στις μικρές κατηγορίες, αφού το 1954 η Τεργέστη ενώθηκε με την Ιταλία, οπότε και χάθηκε το πατριωτικό ενδιαφέρον…
Στη Γιουγκοσλαβία, η Amatori, χάρη φυσικά στην κρατική υποστήριξη και στην προπαγάνδα των ΜΜΕ αγκαλιάστηκε από το κοινό και χαρακτηριστικό είναι πως έπαιζε σε κοινό 50.000 θεατών, ενώ στο ματς με τον Ερυθρό Αστέρα στην Τεργέστη είχαν πάει 12.000 (!) οπαδοί της ομάδας του Βελιγραδίου!
Το «πρότζεκτ Amatori» διήρκεσε τρία χρόνια και μόλις ο Τίτο έκρινε πως η ομάδα δεν εξυπηρετούσε πλέον τους σκοπούς του την άφησε να επιστρέψει στην Ιταλία και στην αφάνεια των μικρών κατηγοριών ως Ponziana πλέον.
Από το 1954 και μετά, δηλαδή μετά την προσάρτηση της Τεργέστης στην Ιταλία και οι δυο ομάδες της πόλης, αφότου είχε χαθεί το πολιτικό ενδιαφέρον, αφέθηκαν στην τύχη τους… Η U.S Triestina το 1959 υποβιβάστηκε στη Serie B (αυτή τη φορά δεν σώθηκε σκανδαλωδώς…) και το 1970 είχε φτάσει στη Serie D. Πάντως το ντέρμπι της Τεργέστης το 1974 ανάμεσα στην U.S Triestina και την Ponziana, το πρώτο μεταξύ τους από το 1927, συγκέντρωσε 20.000 κόσμο, πρωτοφανές για αγώνα τόσο χαμηλών κατηγοριών.
Οι πληγές που είχε ανοίξει το εθνικιστικό μίσος μεταξύ των Ιταλών και των Σλοβένων παρέμειναν για καιρό ανοιχτές και αυτό φάνηκε στο φιλικό που έπαιξαν οι δυο χώρες το 2002 στην Τεργέστη.
Οι εθνικοί ύμνοι των δύο ομάδων αποδοκιμάστηκαν έντονα, ενώ έγιναν σοβαρά επεισόδια με ρίψη αντικειμένων και ανταλλαγή φωτοβολίδων ανάμεσα στους οπαδούς. Οι Σλοβένοι επίσης είχαν σηκώσει ένα πανό που έγραφε «Το XI Corpus επέστρεψε», κάνοντας σαφή αναφορά στα στρατεύματα του Τίτο που είχαν προβεί σε πογκρόμ και σφαγές Ιταλών το 1946…
Πέρα από τη γελοιοποίηση του αθλήματος και τη βίαιη καταστρατήγηση της άμιλλας και του ευ αγωνίζεσθαι, με τον «ετσιθελικό» ποδοσφαιρικό διαχωρισμό μιας πόλης, δεν έχασε μόνο ο αθλητισμός.
Κέρδισε πολύ περισσότερο η μισαλλοδοξία, ο εθνικισμός, ο φανατισμός, στερώντας από το πιο λαοφιλές άθλημα τη (χαμένη) αθωότητα του: Δυο ομάδες 11 εναντίον 11 που παίζουν για να κερδίσουν και να δώσουν χαρά στον κόσμο…
πηγή: othersidefootball.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου