Ποιος από τους δύο, θα ταυτιστεί με το London 2012 και θα περάσει στην
ιστορία, ως ο κεντρικός χαρακτήρας αυτής της διοργάνωσης.
Επιχειρήματα υπάρχουν πολλά και για τους δύο. Και νομίζω, ότι είναι το ίδιο δίλλημα, με το «Πελέ ή Μαραντόνα», όπου ο καθένας έχει την άποψη του και καλά κάνει. Έτσι και αλλιώς, αμφότεροι είναι τεράστιες προσωπικότητες και η ιστορία του αθλητισμού τους έχει αφιερωμένο σίγουρα, όχι μόνο σελίδα, αλλά ολόκληρο κεφάλαιο.
Αν και άνθρωπος, που «έφαγε χρόνια» στην πισίνα και ξέρω καλά, τι έχει τραβήξει ο Φέλπς για να φτάσει εκεί και να συγκεντρώσει τα περισσότερα μετάλλια, από οποιονδήποτε άλλο Ολυμπιονίκη, θα έλεγα ότι το Λονδίνο ήταν το κερασάκι, και το Πεκίνο το ζενίθ του, με τα 8 χρυσά (που έσπασαν το ρεκόρ του Σπιτζ με τα 7).
Εδώ, το καλοκαίρι του 2012, ανήκει στην ανθρώπινη αστραπή, τον Γιουσέιν Μπολτ. Ο Τζέσε Όουενς πήρε 4 χρυσά στο Βερολίνο και ο πόλεμος, του στέρησε πιθανότατα το repeat στην επόμενη διοργάνωση, οπότε δεν θα μιλούσαμε τώρα για τον Τζαμαϊκανό. Όμως το 3 στο 3, που κάνει, επί δύο (Πεκίνο και Λονδίνο), με τέσσερα συνολικά παγκόσμια ρεκόρ, δεν επαναλαμβάνεται ρε παιδιά. Και μην αμφιβάλλετε, πως αν είχε μπει στο τριπάκι το μήκους, θα τους είχε διαλύσει και εκεί (απλά κανείς μάλλον δεν του το πρότεινε). Και άλλες εποχές εκείνες του Όουενς, άλλες οι σημερινές. Τότε οι «υπεραθλητές» έβγαιναν δύσκολα, αλλά ακόμη πιο δύσκολη ήταν και η αποκαθήλωση τους. Τώρα όμως, σε αυτό το παγκόσμιο εργοστάσιο παραγωγής νικητών, η διατήρηση των πρωτείων από τον Μπολτ, έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία.
Δεν είναι όμως μόνο τα ρεκόρ, που σε καθιερώνουν. Είναι η αγάπη του κόσμου. Και μπορεί και ο Αμερικανός να είναι αγαπητός, ο Μπολτ όμως είναι φαινόμενο. Και διαχειρίζεται την δημοτικότητα του αυτή, με εξαιρετικό τρόπο: απλός, προσιτός και σεβόμενος πάντα το κοινό του, εξ ου και το σόου, πριν, κατά την διάρκεια και μετά τους αγώνες.
Ακόμη και στην υπερβολή του, είναι απλά υπέροχος. Ενώ δεν φοβάται να δείξει και την ανθρώπινη πλευρά του. Τις αδυναμίες και τα πάθη του, με τα ξέφρενα πάρτυ του. Είναι ο ορισμός του σταρ. Που απασχολεί και για τα καλά και για τα αρνητικά του. Όπως κάνει η κάθε «διασημότητα», που σέβεται τον εαυτό της.
Νομίζω, ότι εάν δεν πάει στο Ρίο, η απουσία του θα καταδείξει ακριβώς, το πόσο στιγμάτισε και καθόρισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.
ΥΓ Ξέρω ότι αδικούνται τεράστιοι ακόμη αθλητές, όπως ο σεμνός σερ Κρις Χόι της ποδηλασίας. Ή ο Φάρα, που πέτυχε κάτι ασύλληπτο για τα δεδομένα του στίβου, όπως κάποτε ο Εμιλ Ζάτοπεκ, κυριαρχώντας στα 10 και τα 5 χιλιόμετρα. Ίσως αδικούνται, από την φύση του αθλήματος τους. Ίσως αυτοί εκφράζουν περισσότερο το Ολυμπιακό ιδεώδες. Όμως τι να κάνουμε; Η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Ο στίβος είναι ο βασιλιάς των Ολυμπιακών και ο Μπολτ, απλά ο καλύτερος.
Πηγή: pamesports.gr
Επιχειρήματα υπάρχουν πολλά και για τους δύο. Και νομίζω, ότι είναι το ίδιο δίλλημα, με το «Πελέ ή Μαραντόνα», όπου ο καθένας έχει την άποψη του και καλά κάνει. Έτσι και αλλιώς, αμφότεροι είναι τεράστιες προσωπικότητες και η ιστορία του αθλητισμού τους έχει αφιερωμένο σίγουρα, όχι μόνο σελίδα, αλλά ολόκληρο κεφάλαιο.
Αν και άνθρωπος, που «έφαγε χρόνια» στην πισίνα και ξέρω καλά, τι έχει τραβήξει ο Φέλπς για να φτάσει εκεί και να συγκεντρώσει τα περισσότερα μετάλλια, από οποιονδήποτε άλλο Ολυμπιονίκη, θα έλεγα ότι το Λονδίνο ήταν το κερασάκι, και το Πεκίνο το ζενίθ του, με τα 8 χρυσά (που έσπασαν το ρεκόρ του Σπιτζ με τα 7).
Εδώ, το καλοκαίρι του 2012, ανήκει στην ανθρώπινη αστραπή, τον Γιουσέιν Μπολτ. Ο Τζέσε Όουενς πήρε 4 χρυσά στο Βερολίνο και ο πόλεμος, του στέρησε πιθανότατα το repeat στην επόμενη διοργάνωση, οπότε δεν θα μιλούσαμε τώρα για τον Τζαμαϊκανό. Όμως το 3 στο 3, που κάνει, επί δύο (Πεκίνο και Λονδίνο), με τέσσερα συνολικά παγκόσμια ρεκόρ, δεν επαναλαμβάνεται ρε παιδιά. Και μην αμφιβάλλετε, πως αν είχε μπει στο τριπάκι το μήκους, θα τους είχε διαλύσει και εκεί (απλά κανείς μάλλον δεν του το πρότεινε). Και άλλες εποχές εκείνες του Όουενς, άλλες οι σημερινές. Τότε οι «υπεραθλητές» έβγαιναν δύσκολα, αλλά ακόμη πιο δύσκολη ήταν και η αποκαθήλωση τους. Τώρα όμως, σε αυτό το παγκόσμιο εργοστάσιο παραγωγής νικητών, η διατήρηση των πρωτείων από τον Μπολτ, έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία.
Δεν είναι όμως μόνο τα ρεκόρ, που σε καθιερώνουν. Είναι η αγάπη του κόσμου. Και μπορεί και ο Αμερικανός να είναι αγαπητός, ο Μπολτ όμως είναι φαινόμενο. Και διαχειρίζεται την δημοτικότητα του αυτή, με εξαιρετικό τρόπο: απλός, προσιτός και σεβόμενος πάντα το κοινό του, εξ ου και το σόου, πριν, κατά την διάρκεια και μετά τους αγώνες.
Ακόμη και στην υπερβολή του, είναι απλά υπέροχος. Ενώ δεν φοβάται να δείξει και την ανθρώπινη πλευρά του. Τις αδυναμίες και τα πάθη του, με τα ξέφρενα πάρτυ του. Είναι ο ορισμός του σταρ. Που απασχολεί και για τα καλά και για τα αρνητικά του. Όπως κάνει η κάθε «διασημότητα», που σέβεται τον εαυτό της.
Νομίζω, ότι εάν δεν πάει στο Ρίο, η απουσία του θα καταδείξει ακριβώς, το πόσο στιγμάτισε και καθόρισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.
ΥΓ Ξέρω ότι αδικούνται τεράστιοι ακόμη αθλητές, όπως ο σεμνός σερ Κρις Χόι της ποδηλασίας. Ή ο Φάρα, που πέτυχε κάτι ασύλληπτο για τα δεδομένα του στίβου, όπως κάποτε ο Εμιλ Ζάτοπεκ, κυριαρχώντας στα 10 και τα 5 χιλιόμετρα. Ίσως αδικούνται, από την φύση του αθλήματος τους. Ίσως αυτοί εκφράζουν περισσότερο το Ολυμπιακό ιδεώδες. Όμως τι να κάνουμε; Η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Ο στίβος είναι ο βασιλιάς των Ολυμπιακών και ο Μπολτ, απλά ο καλύτερος.
Πηγή: pamesports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου