Εμείς οι ξερόλες οι Ελληνες, που όχι μόνο αντιπαθούμε, αλλά
σιχτιρίζουμε κιόλας τους Ισπανούς σε κάθε ευκαιρία, (ελπίζω ότι) πήραμε
και σήμερα άλλο ένα μάθημα. Η μάλλον ελπίζω ότι το ξαναπήραμε και κάποια
στιγμή θα το εμπεδώσουμε κιόλας και θα σταματήσουμε να κάνουμε σαν τις
χήρες στο κρεβάτι!
Από την ώρα που άρχισε, όσο συνεχιζόταν, ακόμη κι όταν τελείωσε, έχω διαβάσει ένα κάρο μαλακίες για δαύτους! Λέει (όπως έχει το δικαίωμα) άλλος το κοντό του κι άλλος το μακρύ του, επιμένοντας να αναδεικνύουν ως μείζον ζήτημα τον χαρακτήρα τους και όχι το ταλέντο, την αξία, την προσωπικότητα και την αφοσίωσή που επιδεικνύουν στα εθνικά ιδανικά τους. Τσατίζομαι που τα διαβάζω όλα αυτά, λες και τον κάθε Ναβάρο, τον κάθε Γκασίολ, τον κάθε Καλδερόν, που τόσο αβασάνιστα τους αποκαλούμε «καραγκιόζηδες» και «αντίπες» (εκ του αντιπαθής) τον κρίνουμε ως υποψήφιο γαμπρό για τις αδερφές ή τις κόρες μας και όχι ως μπασκετμπολίστα.
Αλλά διάβολε, η Ελλάδα δίνει τη μεγαλύτερη σημασία στο «φαίνεσθαι» και όχι στο «είναι» , οπότε όλη αυτή η σπέκουλα που αναπτύσσεται εδώ και μια εξαετία είναι απολύτως φυσιολογική.
Αμ το άλλο; Κάποιοι άλλοι εμφανίζονται .Αμερικανότεροι των Αμερικανών και άρχιζαν να τους καταχεριάζουν διότι, λέει, έπαιξαν από σκληρά έως αντιαθλητικά, λες και το μπάσκετ δεν είναι ένα άθλημα το οποίο στηρίζεται στις επαφές, αλλά ένας διαγωνισμός κομψότητας και αβροφροσύνης! Και στο κάτω κάτω, η Ισπανία βρισκόταν αντιμέτωπη και προσπαθούσε να αναχαιτίσει μια ομάδα, η οποία (ως εκπρόσωπος μιας πάγιας αγωνιστικής φιλοσοφίας) στηρίζεται περισσότερο από κάθε άλλην στον πλανήτη, στο «physical game».
Λοιπόν για να τελειώνουμε με αυτό το κουραστικό παραμύθι, που ώρες-ώρες εμένα μου μοιάζει ως άλλοθι για τις δικές μας αδυναμίες, προσαρμοσμένο κιόλας στην παροιμία που λέει «αν ήταν η ζήλεια ψώρα, θα γέμιζε όλη η χώρα»: αυτά τα κωλόπαιδα της Ισπανίας, που έχουν για πρωτοπαλίκαρο τον Ναβάρο (ο οποίος ως καλός μαθητής της σχολής του θεάτρου τέχνης τινάζεται σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα στην παραμικρή επαφή και έχει αναγάγει σε επιστήμη το flopping) κατάφεραν-απόντος του Ρούμπιο και με ένα σωρό προβλήματα, συν τη νομοτέλεια που πλέον αρχίζει να λειτουργεί εις βάρος τους- να φτάσουν στον έκτο τελικό τους σε μεγάλη διοργάνωση τα τελευταία επτά χρόνια!
Φιναλίστ στα Ευρωμπάσκετ του 1999 και του 2003 και τρίτοι σε εκείνο το 2001, οι Ισπανοί χρησιμοποίησαν ως βατήρα επανεκκίνησης την τέταρτη θέση στο Ευρωμπάσκετ του 2005 στο Βελιγράδι. Εκεί στον μεν ημιτελικό τους καθάρισε ο Νοβίτσκι με ένα «αλά Διαμαντίδης» καλάθι στη λήξη, στον δε μικρό τελικό έφαγαν τριάντα πόντους από τη Γαλλία, αλλά αυτή ήταν η μία από τις δυο διοργανώσεις στις οποίες έκτοτε βρέθηκαν κάτω από το βάθρο. Η δεύτερη συνέβη εκ παραδρομής ή από λανθασμένη εκτίμηση, διότι κανείς τους ίσως δεν περίμενε ότι (στον προημιτελικό του Μουντομπάσκετ του 2010), ο Τεόντοσιτς θα σούταρε από το. Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας!
Έναν χρόνο μετά την τέταρτη θέση στο Βελιγράδι, στη Σαϊτάμα, χωρίς τον τραυματία Πάου Γκασόλ (γεγονός που μπέρδεψε περισσότερο από τους ίδιους την ελληνική ομάδα) μας διέλυσαν με 70-47 και αναδείχθηκαν πρωταθλητές κόσμου. Την επόμενη χρονιά, θεωρούσαν τους εαυτούς τους σίγουρους πρωταθλητές Ευρώπης, αλλά στον τελικό της Μαδρίτης τους πήρε την μπουκιά από το στόμα ο Χόλντεν. Το 2008 στο Πεκίνο στρίμωξαν στα σχοινιά τους αφιονισμένους Αμερικανούς και υπήρξαν άξιοι συμπρωταγωνιστές (και όχι κομπάρσοι) στον φαντασμαγαρικότερο τελικό στα χρονικά των Ολυμπιακών Αγώνων , γνωρίζοντας εντέλει την ήττα με 118-107.
Το 2009 στο Κατοβίτσε πήραν το αίμα τους πίσω για την αβαρία της Μαδρίτης, διέλυσαν τη νεανική Σερβία με 85-63, στέφθηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους πρωταθλητές Ευρώπης και ισοφάρισαν το ρεκόρ της Ελλάδας, όντες ταυτόχρονα πρωταθλητές Ευρώπης στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ! Παρεμπιπτόντως αυτό το ρεκόρ το κατέρριψαν διότι ήδη πέτυχαν το repeat του, κατακτώντας τους τίτλους στο Eυρωμπάσκετ του 2011 στο Βίλνιους (με τη νίκη τους στον τελικό επί της Γαλλίας, με 98-85) και στο Euro του 2012 στο Κίεβο, όπου έκαναν σκόνη και θρύψαλα τους Ιταλούς.
Έναν χρόνο πριν από τη ρεπετισιόν τους στο Ευρωμπάσκετ, οι Ισπανοί είχαν καταγράψει -δίκην εξαιρέσεως που επιβεβαιώνει τον κανόνα της μεγαλύτερης σύγχρονης δυναστείας- τη μοναδική αποτυχία τους: βγήκαν έκτοι στο Μουντομπάσκετ της Κωνσταντινούπολης, όπου πλήρωσαν ακριβά την αμυντική αβελτηρία τους στην τελευταία φάση, στην οποία (με σκορ 89-89) ο Μίλος Τεόντοσιτς, χωρίς να χρειάζεται να σουτάρει τρίποντο, πρόλαβε την πρόθεση τους για φάουλ και τους εκτέλεσε εν ψυχρώ από τα 6,25μ.
Σήμερα στον έκτο τελικό τους κατά την τελευταία επταετία (και στον τρίτο σε Ολυμπιακούς αγώνες, μετά το 1984 και το 2008), οι Ισπανοί κάθισαν πάλι σαν τις. μαϊμούδες στο σβέρκο των Αμερικανών και δεν τους άφησαν να πάρουν ανάσα . Όπως είχε πει ο Σάντρο Καμπάνια, το 2005 στο Μόντρεαλ για τον ημιτελικό του Παγκοσμίου πρωταθλήματος της εθνικής Ελλάδος με την ακαταμάχητη Ουγγαρία, τους έκαναν να κουραστούν από τα βασανιστήρια μέχρι να τους αποτελειώσουν!
Το 1984 οι κολεγιόπαιδες που κουβάλησε ο Μπόμπι Νάιτ (συμπεριλαμβανομένων τριών μελών της «Dream Team» του 1992: Μάικλ Τζόρνταν, Πατ Γιούιν, Κρις Μάλιν) διέλυσαν την Ισπανία των συχωρεμένων, πια, Αντόνιο Ντίαθ Μιγκέλ και Φερνάντο Μαρτίν με 96-65. Στο Πεκίνο οι Αμερικανοί νίκησαν με 118-107, σήμερα η διαφορά ήταν ακόμη μικρότερη (107-100) και σε δύο χρόνια από τώρα, στο Μουντομπάσκετ που διοργανώνεται στην Ισπανία, μπορεί να μειωθεί ακόμη περισσότερο ή να εξαλειφθεί εντελώς, αλλά αυτή είναι μια πολύ πρώιμη κουβέντα.
Ναι, είναι αντιπαθητικοί οι Ισπανοί κι εμείς οι Έλληνες τους έχουμε άχτι, αλλά μέσα στην αντιπάθεια που τρέφουμε για πάρτη τους, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε κιόλας κάποιους τίτλους τιμής που δεν αμφισβητούνται:
- Τη συνέχεια και τη σταθερότητα τους όλα αυτά τα χρόνια, με κορμό τη γενιά των γεννημένων το '80 και το '81, η οποία (με ένα τρίποντο που πέτυχε ο Ραούλ Λόπεθ στη λήξη του ημιτελικού του Ευρωμπάσκετ εφήβων, το 1998 στη Βάρνα) έριξε νοκ άουτ την ελληνική ομάδα που είχε στο ρόστερ της τον Φώτση, τον Διαμαντόπουλο, τον Παπαδόπουλο, τον Παπαμακάριο, τον Αγαδάκο κοκ.
- Την συγκεκριμένη, εξόχως αναγνωρίσιμη και επί δεκαετίες αναλλοίωτη αγωνιστική φιλοσοφία τους και το γεγονός ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις (όπως ο προημιτελικός με τη Γαλλία και ο ημιτελικός με τη Ρωσία στο Ολυμπιακό Τουρνουά του 2012, όπου ενδύθηκαν την αμυντική λεοντή τους) στηρίζεται στην επιθετικότητα (που καθόλου δεν υποβαθμίζει το αμυντικό πνεύμα τους)ν στην ταχύτητα, στην ισορροπία, και στην αδιαπραγμάτευτη προσπάθεια τους να επιβάλουν το δικό τους στιλ και συνάμα να προσφέρουν θέαμα.
- Την αφοσίωση που επιδεικνύουν οι ίδιοι παίκτες στην εθνική ομάδα τους και μολονότι κάποιοι από αυτούς (λόγω τραυματισμών ή βεβαρημένου προγράμματος) αισθάνονται την ανάγκη της αγρανάπαυσης, την επόμενη χρονιά επιστρέφουν στις επάλξεις και είναι πάλι απίκο, διψασμένοι για επιτυχίες και αποφασισμένοι να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους.
Αυτό εγώ το λέω «εθνική υπερηφάνεια» και είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους με το που ακούστηκε η κόρνα της λήξης του σημερινού τελικού, όλοι ανεξαιρέτως οι Αμερικανοί (με πρώτο τον Μάικ Σιζέφσκι και δεύτερο τον συμπαίκτη του στους Λέικερς, Κόμπε Μπράιαντ) προτού πανηγυρίσουν, θεώρησαν χρέος τους να περάσουν ο ένας μετά τον άλλον από τον πάγκο της Ισπανίας . Στοιχήθηκαν εκεί για να χαιρετήσουν, να συγχαρούν και να υποβάλουν τα δέοντα στον Πάου Γκασόλ, ο οποίος στα τελευταία λεπτά, μετά τον τραυματισμό του στο μάτι, είχε μείνει στον πάγκο και παρακολουθούσε την τιτάνια, πλην ατελέσφορη προσπάθεια των συντρόφων του!
Μπορεί να υπερβάλω, αλλά από σημειολογικής και συναισθηματικής πλευράς, αυτή είναι η εικόνα που μου εντυπώθηκε περισσότερο από κάθε άλλην σε αυτό το Ολυμπιακό Τουρνουά του μπάσκετ.
πηγή: gazzetta.gr
Από την ώρα που άρχισε, όσο συνεχιζόταν, ακόμη κι όταν τελείωσε, έχω διαβάσει ένα κάρο μαλακίες για δαύτους! Λέει (όπως έχει το δικαίωμα) άλλος το κοντό του κι άλλος το μακρύ του, επιμένοντας να αναδεικνύουν ως μείζον ζήτημα τον χαρακτήρα τους και όχι το ταλέντο, την αξία, την προσωπικότητα και την αφοσίωσή που επιδεικνύουν στα εθνικά ιδανικά τους. Τσατίζομαι που τα διαβάζω όλα αυτά, λες και τον κάθε Ναβάρο, τον κάθε Γκασίολ, τον κάθε Καλδερόν, που τόσο αβασάνιστα τους αποκαλούμε «καραγκιόζηδες» και «αντίπες» (εκ του αντιπαθής) τον κρίνουμε ως υποψήφιο γαμπρό για τις αδερφές ή τις κόρες μας και όχι ως μπασκετμπολίστα.
Αλλά διάβολε, η Ελλάδα δίνει τη μεγαλύτερη σημασία στο «φαίνεσθαι» και όχι στο «είναι» , οπότε όλη αυτή η σπέκουλα που αναπτύσσεται εδώ και μια εξαετία είναι απολύτως φυσιολογική.
Αμ το άλλο; Κάποιοι άλλοι εμφανίζονται .Αμερικανότεροι των Αμερικανών και άρχιζαν να τους καταχεριάζουν διότι, λέει, έπαιξαν από σκληρά έως αντιαθλητικά, λες και το μπάσκετ δεν είναι ένα άθλημα το οποίο στηρίζεται στις επαφές, αλλά ένας διαγωνισμός κομψότητας και αβροφροσύνης! Και στο κάτω κάτω, η Ισπανία βρισκόταν αντιμέτωπη και προσπαθούσε να αναχαιτίσει μια ομάδα, η οποία (ως εκπρόσωπος μιας πάγιας αγωνιστικής φιλοσοφίας) στηρίζεται περισσότερο από κάθε άλλην στον πλανήτη, στο «physical game».
Λοιπόν για να τελειώνουμε με αυτό το κουραστικό παραμύθι, που ώρες-ώρες εμένα μου μοιάζει ως άλλοθι για τις δικές μας αδυναμίες, προσαρμοσμένο κιόλας στην παροιμία που λέει «αν ήταν η ζήλεια ψώρα, θα γέμιζε όλη η χώρα»: αυτά τα κωλόπαιδα της Ισπανίας, που έχουν για πρωτοπαλίκαρο τον Ναβάρο (ο οποίος ως καλός μαθητής της σχολής του θεάτρου τέχνης τινάζεται σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα στην παραμικρή επαφή και έχει αναγάγει σε επιστήμη το flopping) κατάφεραν-απόντος του Ρούμπιο και με ένα σωρό προβλήματα, συν τη νομοτέλεια που πλέον αρχίζει να λειτουργεί εις βάρος τους- να φτάσουν στον έκτο τελικό τους σε μεγάλη διοργάνωση τα τελευταία επτά χρόνια!
Φιναλίστ στα Ευρωμπάσκετ του 1999 και του 2003 και τρίτοι σε εκείνο το 2001, οι Ισπανοί χρησιμοποίησαν ως βατήρα επανεκκίνησης την τέταρτη θέση στο Ευρωμπάσκετ του 2005 στο Βελιγράδι. Εκεί στον μεν ημιτελικό τους καθάρισε ο Νοβίτσκι με ένα «αλά Διαμαντίδης» καλάθι στη λήξη, στον δε μικρό τελικό έφαγαν τριάντα πόντους από τη Γαλλία, αλλά αυτή ήταν η μία από τις δυο διοργανώσεις στις οποίες έκτοτε βρέθηκαν κάτω από το βάθρο. Η δεύτερη συνέβη εκ παραδρομής ή από λανθασμένη εκτίμηση, διότι κανείς τους ίσως δεν περίμενε ότι (στον προημιτελικό του Μουντομπάσκετ του 2010), ο Τεόντοσιτς θα σούταρε από το. Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας!
Έναν χρόνο μετά την τέταρτη θέση στο Βελιγράδι, στη Σαϊτάμα, χωρίς τον τραυματία Πάου Γκασόλ (γεγονός που μπέρδεψε περισσότερο από τους ίδιους την ελληνική ομάδα) μας διέλυσαν με 70-47 και αναδείχθηκαν πρωταθλητές κόσμου. Την επόμενη χρονιά, θεωρούσαν τους εαυτούς τους σίγουρους πρωταθλητές Ευρώπης, αλλά στον τελικό της Μαδρίτης τους πήρε την μπουκιά από το στόμα ο Χόλντεν. Το 2008 στο Πεκίνο στρίμωξαν στα σχοινιά τους αφιονισμένους Αμερικανούς και υπήρξαν άξιοι συμπρωταγωνιστές (και όχι κομπάρσοι) στον φαντασμαγαρικότερο τελικό στα χρονικά των Ολυμπιακών Αγώνων , γνωρίζοντας εντέλει την ήττα με 118-107.
Το 2009 στο Κατοβίτσε πήραν το αίμα τους πίσω για την αβαρία της Μαδρίτης, διέλυσαν τη νεανική Σερβία με 85-63, στέφθηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους πρωταθλητές Ευρώπης και ισοφάρισαν το ρεκόρ της Ελλάδας, όντες ταυτόχρονα πρωταθλητές Ευρώπης στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ! Παρεμπιπτόντως αυτό το ρεκόρ το κατέρριψαν διότι ήδη πέτυχαν το repeat του, κατακτώντας τους τίτλους στο Eυρωμπάσκετ του 2011 στο Βίλνιους (με τη νίκη τους στον τελικό επί της Γαλλίας, με 98-85) και στο Euro του 2012 στο Κίεβο, όπου έκαναν σκόνη και θρύψαλα τους Ιταλούς.
Έναν χρόνο πριν από τη ρεπετισιόν τους στο Ευρωμπάσκετ, οι Ισπανοί είχαν καταγράψει -δίκην εξαιρέσεως που επιβεβαιώνει τον κανόνα της μεγαλύτερης σύγχρονης δυναστείας- τη μοναδική αποτυχία τους: βγήκαν έκτοι στο Μουντομπάσκετ της Κωνσταντινούπολης, όπου πλήρωσαν ακριβά την αμυντική αβελτηρία τους στην τελευταία φάση, στην οποία (με σκορ 89-89) ο Μίλος Τεόντοσιτς, χωρίς να χρειάζεται να σουτάρει τρίποντο, πρόλαβε την πρόθεση τους για φάουλ και τους εκτέλεσε εν ψυχρώ από τα 6,25μ.
Σήμερα στον έκτο τελικό τους κατά την τελευταία επταετία (και στον τρίτο σε Ολυμπιακούς αγώνες, μετά το 1984 και το 2008), οι Ισπανοί κάθισαν πάλι σαν τις. μαϊμούδες στο σβέρκο των Αμερικανών και δεν τους άφησαν να πάρουν ανάσα . Όπως είχε πει ο Σάντρο Καμπάνια, το 2005 στο Μόντρεαλ για τον ημιτελικό του Παγκοσμίου πρωταθλήματος της εθνικής Ελλάδος με την ακαταμάχητη Ουγγαρία, τους έκαναν να κουραστούν από τα βασανιστήρια μέχρι να τους αποτελειώσουν!
Το 1984 οι κολεγιόπαιδες που κουβάλησε ο Μπόμπι Νάιτ (συμπεριλαμβανομένων τριών μελών της «Dream Team» του 1992: Μάικλ Τζόρνταν, Πατ Γιούιν, Κρις Μάλιν) διέλυσαν την Ισπανία των συχωρεμένων, πια, Αντόνιο Ντίαθ Μιγκέλ και Φερνάντο Μαρτίν με 96-65. Στο Πεκίνο οι Αμερικανοί νίκησαν με 118-107, σήμερα η διαφορά ήταν ακόμη μικρότερη (107-100) και σε δύο χρόνια από τώρα, στο Μουντομπάσκετ που διοργανώνεται στην Ισπανία, μπορεί να μειωθεί ακόμη περισσότερο ή να εξαλειφθεί εντελώς, αλλά αυτή είναι μια πολύ πρώιμη κουβέντα.
Ναι, είναι αντιπαθητικοί οι Ισπανοί κι εμείς οι Έλληνες τους έχουμε άχτι, αλλά μέσα στην αντιπάθεια που τρέφουμε για πάρτη τους, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε κιόλας κάποιους τίτλους τιμής που δεν αμφισβητούνται:
- Τη συνέχεια και τη σταθερότητα τους όλα αυτά τα χρόνια, με κορμό τη γενιά των γεννημένων το '80 και το '81, η οποία (με ένα τρίποντο που πέτυχε ο Ραούλ Λόπεθ στη λήξη του ημιτελικού του Ευρωμπάσκετ εφήβων, το 1998 στη Βάρνα) έριξε νοκ άουτ την ελληνική ομάδα που είχε στο ρόστερ της τον Φώτση, τον Διαμαντόπουλο, τον Παπαδόπουλο, τον Παπαμακάριο, τον Αγαδάκο κοκ.
- Την συγκεκριμένη, εξόχως αναγνωρίσιμη και επί δεκαετίες αναλλοίωτη αγωνιστική φιλοσοφία τους και το γεγονός ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις (όπως ο προημιτελικός με τη Γαλλία και ο ημιτελικός με τη Ρωσία στο Ολυμπιακό Τουρνουά του 2012, όπου ενδύθηκαν την αμυντική λεοντή τους) στηρίζεται στην επιθετικότητα (που καθόλου δεν υποβαθμίζει το αμυντικό πνεύμα τους)ν στην ταχύτητα, στην ισορροπία, και στην αδιαπραγμάτευτη προσπάθεια τους να επιβάλουν το δικό τους στιλ και συνάμα να προσφέρουν θέαμα.
- Την αφοσίωση που επιδεικνύουν οι ίδιοι παίκτες στην εθνική ομάδα τους και μολονότι κάποιοι από αυτούς (λόγω τραυματισμών ή βεβαρημένου προγράμματος) αισθάνονται την ανάγκη της αγρανάπαυσης, την επόμενη χρονιά επιστρέφουν στις επάλξεις και είναι πάλι απίκο, διψασμένοι για επιτυχίες και αποφασισμένοι να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους.
Αυτό εγώ το λέω «εθνική υπερηφάνεια» και είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους με το που ακούστηκε η κόρνα της λήξης του σημερινού τελικού, όλοι ανεξαιρέτως οι Αμερικανοί (με πρώτο τον Μάικ Σιζέφσκι και δεύτερο τον συμπαίκτη του στους Λέικερς, Κόμπε Μπράιαντ) προτού πανηγυρίσουν, θεώρησαν χρέος τους να περάσουν ο ένας μετά τον άλλον από τον πάγκο της Ισπανίας . Στοιχήθηκαν εκεί για να χαιρετήσουν, να συγχαρούν και να υποβάλουν τα δέοντα στον Πάου Γκασόλ, ο οποίος στα τελευταία λεπτά, μετά τον τραυματισμό του στο μάτι, είχε μείνει στον πάγκο και παρακολουθούσε την τιτάνια, πλην ατελέσφορη προσπάθεια των συντρόφων του!
Μπορεί να υπερβάλω, αλλά από σημειολογικής και συναισθηματικής πλευράς, αυτή είναι η εικόνα που μου εντυπώθηκε περισσότερο από κάθε άλλην σε αυτό το Ολυμπιακό Τουρνουά του μπάσκετ.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου