Σε ένα ελληνικό ποδόσφαιρο στο οποίο το μοναδικό που μετράει είναι το
αποτέλεσμα αυτό που θα κυριαρχούσε υπό φυσιολογικές συνθήκες στα
πρωτοσέλιδα θα ήταν η πρώτη εκτός έδρας νίκη του Αστέρα Τρίπολης στην
ιστορία του επί της ΑΕΚ, παρά η αγωνιστική εμφάνιση του Φούντα, του
Κουρέλλα ή του Γροντή που ήταν εντελώς άγνωστοι στο ποδοσφαιρικό κοινό
της χώρας έως και πριν από μερικές εβδομάδες.
Από μόνο του αυτό το γεγονός φανερώνει ότι στη ζυγαριά ανάμεσα στο ρομαντισμό του εγχειρήματος μίας ΑΕΚ με πιτσιρίκια που έχουν και ταλέντο και πάθος για διάκριση αλλά και στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος που έχει να κάνει με την εγκατάλειψη και την κατάντια μίας μεγάλης ομάδας που υποχρεούται να μετέχει στο πρωτάθλημα με τη δεύτερη ομάδα της, το πρώτο στοιχείο της ιστορίας βαραίνει περισσότερο.
Αυτό είναι και στα συν της προσπάθειας. Η ΑΕΚ εξαναγκάζεται σε αυτή την πραγματικότητα, αλλά δεν πρέπει απλώς να συμβιβαστεί με τη σκληρή της μοίρα. Θα πρέπει να κοιτάξει πως θα επενδύσει σε αυτή την πραγματικότητα την οποία ουδέποτε υπό φυσιολογικές συνθήκες θα επέλεγε και να την μετατρέψει σε συνειδητή επιλογή όχι μόνο επιβίωσης αλλά και αναγέννησης.
Στην Αμερική, για παράδειγμα, όπου αυτά τα στόρι τα εκμεταλλεύονται και επιχειρούν πάντα να πουλήσουν το ενδιαφέρον κομμάτι ακόμα και της πιο θλιβερής ιστορίας, η ΑΕΚ με αυτά τα μωρά του Βλάχου (εκτός όλων των άλλων πρόκειται και για φρέσκα αλλά και για συμπαθητικά πρόσωπα), που έχουν ήδη εισβάλλει στο προσκήνιο της εγχώριας ποδοσφαιρικής επικαιρότητας, θα είχε ήδη γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από πλευράς μάρκετινγκ και όχι μόνο.
Στη χώρα μας όσο εύκολα μπορεί να δημιουργηθεί και η μόδα αλλά και ο ενθουσιασμός, άλλο τόσο εύκολα από τη μία μέρα στην άλλη όλα αυτά μπορούν να καταρρεύσουν με εξίσου μεγάλο γδούπο. Για αυτό ο ενθαρρυντικός αν μη τι άλλο τρόπος που και ο Τύπος, αλλά και ο μέσος οπαδός της ΑΕΚ έχουν υποδεχθεί τη σκληρή πραγματικότητα της ομάδας δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ενθαρρυντικός.
Η από ανάγκη και από έλλειψη μετόχων και χρημάτων ποδοσφαιρική επανάσταση της ΑΕΚ θα έχει πολύ πόνο ειδικά αν στην πορεία επιβεβαιωθεί ότι το περισσότερο που θα μπορέσουν να πετύχουν αυτά τα παιδιά θα είναι να κρατήσουν την ομάδα στην κατηγορία.
Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι ο Βασίλης Τσιάρτας, που γνωρίζει ένα προς ένα αυτά τα παιδιά και μαζί με τον Βαγγέλη Βλάχο έχουν επιχειρήσει να τους πείσουν ότι δεν υστερούν σε τίποτα προκειμένου να εκμεταλλευθούν την πραγματικά μεγάλη ευκαιρία που τους παρουσιάζεται (σε ατομικό επίπεδο μόνο να κερδίσουν έχουν και τίποτα να χάσουν), με κάποιες ακόμα προσθήκες εκτιμά ότι μπορεί να τοποθετήσει και ψηλότερα τον πήχη, κάτι που ενδεχομένως να μην το κάνει ποτέ δημόσια.
Το σίγουρο είναι ότι αυτή η ΑΕΚ μπορεί να έχει περισσότερη ειλικρίνεια, αγνότητα, ρομαντισμό, αλλά και προοπτική ακόμα και από την ομάδα του 2004 που επίσης μπορεί να έπαιζε για παραμονή στην κατηγορία αν την τελευταία μέρα των μεταγραφών ο Φερνάντο Σάντος δεν έφερνε δανεικούς από την Πόρτο τον Αλβεζ και τον Ασουνσάο.
Το ακόμα πιο ευχάριστο είναι ότι σε αυτή την ΑΕΚ δεν υπάρχουν απλώς κάποια πιτσιρίκια που φουσκώνουν από κέφι και υπερηφάνεια επειδή φορούν τη φανέλα της πρώτης ομάδας σε ηλικία που οι περισσότεροι συνομήλικοί τους ούτε καν θα το φαντάζονταν. Το ευχάριστο είναι ότι όλα αυτά τα παιδιά δεν μαζεύτηκαν τυχαία μόνο και μόνο για να μετάσχει η ΑΕΚ στη Superleague και να εισπράττει τα έσοδα από το τηλεοπτικό συμβόλαιο.
Ούτε αυτό το αγρίμι ο Φούντας, ούτε ο ποιοτικός Κουρέλλας, ούτε η προσωπική μου αδυναμία ο αγχωμένος το Σάββατο Γροντής, ούτε φυσικά ο πιο αναγνωρίσιμος Μπουγαϊδης, ούτε οι πιο ψημένοι Αρκούδας και Κουτρουμπής αποτελούν τυχαίες περιπτώσεις. Σίγουρα καλούνται να αναλάβουν υποχρεώσεις που στην παρούσα φάση τους ξεπερνούν και πέφτουν βαριές στους ώμους τους, αλλά της πλάκας δεν είναι. Ούτε είναι τυχαίο πώς δεν δείχνουν να υστερούν (τουλάχιστον σε ποδοσφαιρική ποιότητα) από τους κατά συνθήκη ηγέτες τους, που είναι οι παίκτες που υπήρχαν στο ρόστερ τα προηγούμενα χρόνια όταν… υποτίθεται ότι η ΑΕΚ ήταν περισσότερο ανταγωνιστική επειδή κόστιζε πολύ περισσότερο.
Από την άλλη πλευρά βεβαίως τα δύσκολα είναι μπροστά, ειδικά αν δεν υπάρξει άμεση προοπτική για σταδιακή έστω βελτίωση της σημερινής κατάστασης και πιο χειροπιαστής στήριξης αυτών των παιδιών. Αμφιβάλλω σοβαρά κατά πόσο ο φίλαθλος της ΑΕΚ, που είναι ενταγμένος στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα, είναι έτοιμος να δεχτεί ότι η ομάδα του αντί να διεκδικεί κάποιους στόχους (έστω κι αν την ιδέα του πρωταθλητισμού τα τελευταία χρόνια την είχε παρατήσει), θα διεκδικεί απλώς να κρατηθεί στη ζωή ή αν θα παρασυρθεί από τη χλεύη των αντιπάλων που έχουν ήδη σπεύσει να μιλούν για… ΑΕΚάκι.
Αμφιβάλλω αν η ένθερμη συμπαράσταση του περασμένου Σαββάτου θα υπάρχει στο αχανές ΟΑΚΑ όταν μαζευτούν περισσότερα αποτυχημένα αποτελέσματα και όταν κάποιος πιο αποτελεσματικός Αστέρας Τρίπολης θα προκαλέσει μία πιο οδυνηρή ήττα από αυτή της πρεμιέρας που δεδομένα θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Σε μία Ριζούπολη θα ήταν πολύ πιο ζεστά τα δεδομένα για αυτά τα παιδιά. Στο ΟΑΚΑ δεν αποκλείεται λίαν συντόμως να νιώσουν μόνοι και έρημοι και κάποια να απογοητευθούν και να χάσουν το κέφι, το κίνητρο, το πάθος και το αδιάκοπο τρέξιμο του Σαββάτου που στον οπαδό της ΑΕΚ αρέσει περισσότερο από την αδιαφορία κάποιων ακριβοπληρωμένων βεντετών που τα προηγούμενα χρόνια αισθάνθηκε ότι φοράνε τη φανέλα απλώς για να περάσει το 90λεπτο…
Θα έχει πολύ πιο σκληρά επεισόδια αυτή η ιστορία που σήμερα μοιάζει με ωραίο παραμύθι και το χάπι εντ δεν είναι δεδομένο. Τότε θα φανεί αν το ελληνικό ποδόσφαιρο ακόμα και στην εποχή της μεγάλης κρίσης μπορεί να αντιμετωπίσει τα πράγματα με την ίδια υγεία που αποπνέει αυτή η νεαρή πλην όμως όχι άμεσα ανταγωνιστική ΑΕΚ. Τότε θα φανεί αν έχουμε ξεπεράσει τα ανόητα κλισέ του… «σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται μία ομάδα σαν την ΑΕΚ θα πρέπει να πρωταγωνιστεί».
Λες και οι Σκοτσέζοι της Ρέιντζερς που γεμίζουν το Αϊμπροξ για να παρακολουθούν την ομάδα τους στην τέταρτη κατηγορία στην οποία υποβιβάστηκε λόγω χρεών είναι ποδοσφαιρικά υποανάπτυκτοι...
Πηγή: Sentragoal.gr
Από μόνο του αυτό το γεγονός φανερώνει ότι στη ζυγαριά ανάμεσα στο ρομαντισμό του εγχειρήματος μίας ΑΕΚ με πιτσιρίκια που έχουν και ταλέντο και πάθος για διάκριση αλλά και στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος που έχει να κάνει με την εγκατάλειψη και την κατάντια μίας μεγάλης ομάδας που υποχρεούται να μετέχει στο πρωτάθλημα με τη δεύτερη ομάδα της, το πρώτο στοιχείο της ιστορίας βαραίνει περισσότερο.
Αυτό είναι και στα συν της προσπάθειας. Η ΑΕΚ εξαναγκάζεται σε αυτή την πραγματικότητα, αλλά δεν πρέπει απλώς να συμβιβαστεί με τη σκληρή της μοίρα. Θα πρέπει να κοιτάξει πως θα επενδύσει σε αυτή την πραγματικότητα την οποία ουδέποτε υπό φυσιολογικές συνθήκες θα επέλεγε και να την μετατρέψει σε συνειδητή επιλογή όχι μόνο επιβίωσης αλλά και αναγέννησης.
Στην Αμερική, για παράδειγμα, όπου αυτά τα στόρι τα εκμεταλλεύονται και επιχειρούν πάντα να πουλήσουν το ενδιαφέρον κομμάτι ακόμα και της πιο θλιβερής ιστορίας, η ΑΕΚ με αυτά τα μωρά του Βλάχου (εκτός όλων των άλλων πρόκειται και για φρέσκα αλλά και για συμπαθητικά πρόσωπα), που έχουν ήδη εισβάλλει στο προσκήνιο της εγχώριας ποδοσφαιρικής επικαιρότητας, θα είχε ήδη γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από πλευράς μάρκετινγκ και όχι μόνο.
Στη χώρα μας όσο εύκολα μπορεί να δημιουργηθεί και η μόδα αλλά και ο ενθουσιασμός, άλλο τόσο εύκολα από τη μία μέρα στην άλλη όλα αυτά μπορούν να καταρρεύσουν με εξίσου μεγάλο γδούπο. Για αυτό ο ενθαρρυντικός αν μη τι άλλο τρόπος που και ο Τύπος, αλλά και ο μέσος οπαδός της ΑΕΚ έχουν υποδεχθεί τη σκληρή πραγματικότητα της ομάδας δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ενθαρρυντικός.
Η από ανάγκη και από έλλειψη μετόχων και χρημάτων ποδοσφαιρική επανάσταση της ΑΕΚ θα έχει πολύ πόνο ειδικά αν στην πορεία επιβεβαιωθεί ότι το περισσότερο που θα μπορέσουν να πετύχουν αυτά τα παιδιά θα είναι να κρατήσουν την ομάδα στην κατηγορία.
Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι ο Βασίλης Τσιάρτας, που γνωρίζει ένα προς ένα αυτά τα παιδιά και μαζί με τον Βαγγέλη Βλάχο έχουν επιχειρήσει να τους πείσουν ότι δεν υστερούν σε τίποτα προκειμένου να εκμεταλλευθούν την πραγματικά μεγάλη ευκαιρία που τους παρουσιάζεται (σε ατομικό επίπεδο μόνο να κερδίσουν έχουν και τίποτα να χάσουν), με κάποιες ακόμα προσθήκες εκτιμά ότι μπορεί να τοποθετήσει και ψηλότερα τον πήχη, κάτι που ενδεχομένως να μην το κάνει ποτέ δημόσια.
Το σίγουρο είναι ότι αυτή η ΑΕΚ μπορεί να έχει περισσότερη ειλικρίνεια, αγνότητα, ρομαντισμό, αλλά και προοπτική ακόμα και από την ομάδα του 2004 που επίσης μπορεί να έπαιζε για παραμονή στην κατηγορία αν την τελευταία μέρα των μεταγραφών ο Φερνάντο Σάντος δεν έφερνε δανεικούς από την Πόρτο τον Αλβεζ και τον Ασουνσάο.
Το ακόμα πιο ευχάριστο είναι ότι σε αυτή την ΑΕΚ δεν υπάρχουν απλώς κάποια πιτσιρίκια που φουσκώνουν από κέφι και υπερηφάνεια επειδή φορούν τη φανέλα της πρώτης ομάδας σε ηλικία που οι περισσότεροι συνομήλικοί τους ούτε καν θα το φαντάζονταν. Το ευχάριστο είναι ότι όλα αυτά τα παιδιά δεν μαζεύτηκαν τυχαία μόνο και μόνο για να μετάσχει η ΑΕΚ στη Superleague και να εισπράττει τα έσοδα από το τηλεοπτικό συμβόλαιο.
Ούτε αυτό το αγρίμι ο Φούντας, ούτε ο ποιοτικός Κουρέλλας, ούτε η προσωπική μου αδυναμία ο αγχωμένος το Σάββατο Γροντής, ούτε φυσικά ο πιο αναγνωρίσιμος Μπουγαϊδης, ούτε οι πιο ψημένοι Αρκούδας και Κουτρουμπής αποτελούν τυχαίες περιπτώσεις. Σίγουρα καλούνται να αναλάβουν υποχρεώσεις που στην παρούσα φάση τους ξεπερνούν και πέφτουν βαριές στους ώμους τους, αλλά της πλάκας δεν είναι. Ούτε είναι τυχαίο πώς δεν δείχνουν να υστερούν (τουλάχιστον σε ποδοσφαιρική ποιότητα) από τους κατά συνθήκη ηγέτες τους, που είναι οι παίκτες που υπήρχαν στο ρόστερ τα προηγούμενα χρόνια όταν… υποτίθεται ότι η ΑΕΚ ήταν περισσότερο ανταγωνιστική επειδή κόστιζε πολύ περισσότερο.
Από την άλλη πλευρά βεβαίως τα δύσκολα είναι μπροστά, ειδικά αν δεν υπάρξει άμεση προοπτική για σταδιακή έστω βελτίωση της σημερινής κατάστασης και πιο χειροπιαστής στήριξης αυτών των παιδιών. Αμφιβάλλω σοβαρά κατά πόσο ο φίλαθλος της ΑΕΚ, που είναι ενταγμένος στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα, είναι έτοιμος να δεχτεί ότι η ομάδα του αντί να διεκδικεί κάποιους στόχους (έστω κι αν την ιδέα του πρωταθλητισμού τα τελευταία χρόνια την είχε παρατήσει), θα διεκδικεί απλώς να κρατηθεί στη ζωή ή αν θα παρασυρθεί από τη χλεύη των αντιπάλων που έχουν ήδη σπεύσει να μιλούν για… ΑΕΚάκι.
Αμφιβάλλω αν η ένθερμη συμπαράσταση του περασμένου Σαββάτου θα υπάρχει στο αχανές ΟΑΚΑ όταν μαζευτούν περισσότερα αποτυχημένα αποτελέσματα και όταν κάποιος πιο αποτελεσματικός Αστέρας Τρίπολης θα προκαλέσει μία πιο οδυνηρή ήττα από αυτή της πρεμιέρας που δεδομένα θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Σε μία Ριζούπολη θα ήταν πολύ πιο ζεστά τα δεδομένα για αυτά τα παιδιά. Στο ΟΑΚΑ δεν αποκλείεται λίαν συντόμως να νιώσουν μόνοι και έρημοι και κάποια να απογοητευθούν και να χάσουν το κέφι, το κίνητρο, το πάθος και το αδιάκοπο τρέξιμο του Σαββάτου που στον οπαδό της ΑΕΚ αρέσει περισσότερο από την αδιαφορία κάποιων ακριβοπληρωμένων βεντετών που τα προηγούμενα χρόνια αισθάνθηκε ότι φοράνε τη φανέλα απλώς για να περάσει το 90λεπτο…
Θα έχει πολύ πιο σκληρά επεισόδια αυτή η ιστορία που σήμερα μοιάζει με ωραίο παραμύθι και το χάπι εντ δεν είναι δεδομένο. Τότε θα φανεί αν το ελληνικό ποδόσφαιρο ακόμα και στην εποχή της μεγάλης κρίσης μπορεί να αντιμετωπίσει τα πράγματα με την ίδια υγεία που αποπνέει αυτή η νεαρή πλην όμως όχι άμεσα ανταγωνιστική ΑΕΚ. Τότε θα φανεί αν έχουμε ξεπεράσει τα ανόητα κλισέ του… «σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται μία ομάδα σαν την ΑΕΚ θα πρέπει να πρωταγωνιστεί».
Λες και οι Σκοτσέζοι της Ρέιντζερς που γεμίζουν το Αϊμπροξ για να παρακολουθούν την ομάδα τους στην τέταρτη κατηγορία στην οποία υποβιβάστηκε λόγω χρεών είναι ποδοσφαιρικά υποανάπτυκτοι...
Πηγή: Sentragoal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου