Η διετία 1981-'82 ήταν συναρπαστική για το ποδόσφαιρο της Ονδούρας. Σε αυτή την μικρή χώρα της Κεντρικής Αμερικής (λίγο μικρότερη σε έκταση και πληθυσμό από την Ελλάδα) η πλειονότητα των κατοίκων ανέκαθεν ζούσε και ανέπνεε για τη μπαλίτσα. Τότε σημειώθηκαν οι δύο μεγαλύτερες επιτυχίες του έθνους σε σχέση με το τόπι. Το 1981 κατέκτησε για πρώτη και μοναδική φορά το Κύπελλο CONCAVAF (σ.σ.: Κεντρικής και Βόρειας Αμερικής) και την αμέσως επόμενη χρονιά ταξίδεψε για παρθενική φορά σε Μουντιάλ.
Η αλήθεια είναι πως ούτε τότε ο κόσμος σε αυτή την τριτοκοσμική χώρα είχε τα φράγκα να πηγαίνει ανελλιπώς στο γήπεδο. Ωστόσο, με κάποιο τρόπο άπαντες έβρισκαν τα απαιτούμενα lempiras (σ.σ.: το εθνικό νόμισμα) και κατάφερναν να δίνουν το παρών τις Κυριακές στις μεγάλες γηπεδικές φιέστες. Πλέον όμως δεν πηγαίνει κανείς και αυτή η αποχή σύμφωνα με την αρχή διεξαγωγής της εγχώριας λίγκας, είναι εξαιρετικά πιθανό να την τινάξει στον αέρα.
«Το ποδόσφαιρο πεθαίνει. Οι εξέδρες είναι μονίμως άδειες και πραγματικά δεν βρίσκω κανέναν λόγο να παίζουν οι ομάδες χωρίς οπαδούς. Καλύτερα να σταματήσει το πρωτάθλημα εδώ και τώρα, γιατί μπαίνουμε και μέσα. Το σκεφτόμαστε και ίσως να το κάνουμε σύντομα», ήταν η απειλή του προέδρου της Ολίμπια εκ των μεγάλων συλλόγων της χώρας, που φαίνεται να βρίσκει σύμφωνους και τους υπόλοιπους ιδιοκτήτες. Ακόμα και στο μεγάλο ντέρμπι Μοτάγκουα-Ολίμπια (κάτι σαν το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός) στο μεγάλο στάδιο της πρωτεύουσας Τεγκουσιγάλπα «Ολίμπικο Μετροπολιτάνο» των 35.000 θέσεων, μόνο οι 2.500 εξ αυτών ήταν πιασμένες.
Σε έρευνα που διεξήχθη επί τούτου, οι οπαδοί στην Ονδούρα ή Ονδούρες όπως είναι το πιο σωστό (Honduras) απάντησαν πως δεν πάνε στο γήπεδο εξαιτίας των αυξημένων τιμών των εισιτηρίων, της αδιάκοπης βίας, της πολύ κακής ποιότητας των αγώνων, των άσχημων γηπεδικών εγκαταστάσεων και πως προτιμούν 1.000 φορές να κάτσουν στον καναπέ τους και να παρακολουθήσουν ένας καλό ματς από την Ισπανία ή την Αργεντινή, τα οποία δείχνει η κρατική τηλεόραση. Ολα αυτά λοιπόν μήπως σας θυμίζουν κάτι από Ελλάδα;
Στα δικά μας τα μέρη ισχύει ακριβώς το ίδιο, με τη μόνη διαφορά πως τα ξένα πρωταθλήματα τα παρακολουθεί κανείς στη συνδρομητική τηλεόραση. Ακόμα και έτσι όμως δεν είναι λίγοι αυτοί που προτιμούν να πληρώσουν συνδρομή και να αράξουν στον καναπέ τους από το να ταλαιπωρηθούν σε τριτοκοσμικά γήπεδα (πέραν ελάχιστων εξαιρέσεων), παρακολουθώντας αμφιβόλου ποιότητας ματς και εννοείται αφού έχουν καταβάλει ένα μεγάλο αντίτιμο αντιστρόφως ανάλογο με το κακό θέαμα.
Και στη Σούπερλιγκα μας λοιπόν το ποδόσφαιρο μοιάζει ετοιμοθάνατο, όπως και στην Ονδούρα. Σε αυτό το επίπεδο φαίνεται πως έχουμε ξεπέσει. Αντί να κοιτάζουμε προς τα πάνω, κατρακυλάμε προς τα τάρταρα. Δεν σκοπεύω να καταγράψω όλες τις παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το μόνο που θέλω να αποτυπώσω είναι το εξής συγκλονιστικό δεδομένο: Την 1η αγωνιστική της φετινής σεζόν, σε όλα τα γήπεδα μαζί βρέθηκαν συνολικά περίπου 20.000 θεατές και τη 2η 32.000. Και δεν ευθύνεται μόνο η οικονομική κρίση. Οσο και να αγαπάς την ομάδα σου, τι να κάνεις άμα δεν βλέπεται και εάν κινδυνεύεις όταν αποφασίζεις να πληρώσεις πολλά για να δεις ελάχιστα;
Εάν συνεχίσουμε στο δρόμο που έχουμε πάρει, πιθανών δεν θα αργήσει εκείνη η μέρα που τα γήπεδα θα είναι παντελώς άδεια (όχι πως τώρα δεν είναι δηλαδή) και θα πέσει η ιδέα για λουκέτο! Τότε που θα κρυφοκοιτάζουμε από τη συνδρομητική ποδοσφαιρική κλειδαρότρυπα τους Γερμανούς να γλεντάνε κάθε αγωνιστική με 42.000 μέσο όρο εισιτηρίων και 12,88 εκατ. μαγικά χαρτάκια συνολικά σε μία σεζόν και εκείνοι με τη σειρά τους θα μας βλέπουνε και θα μας σκέφτονται όπως την Ονδούρα, από την οποία άραγε ποδοσφαιρικά υπάρχει κάτι που να μας διαφοροποιεί... ;
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου