Ο Μιχάλης Τσόχος προσπαθεί να απαντήσει στο μοναδικό ερώτημα που προέκυψε μετά την εξαιρετική εμφάνιση των “πρασίνων” στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ.
Η ψυχολογική ανάταση των παικτών του Παναθηναϊκού ήταν απολύτως βέβαιο ότι θα συνέβαινε μετά την αποχώρηση του Ζεσουάλντο Φερέιρα από τον πάγκο της ομάδας. Οχι φυσικά γιατί, όπως άκουσα από πολλούς, οι παίκτες ήθελαν να “φάνε” τον Πορτογάλο τεχνικό, αλλά γιατί πολύ απλά δεν τους ενέπνεε πλέον.
Ανεξάρτητα από το αν ένας προπονητής είναι καλός ή όχι, έρχεται μία στιγμή που ο κύκλος κλείνει, που απλά δεν κολλάει με την ομάδα. Και επειδή ο προπονητής είναι ένας και οι παίκτες πολλοί σε αυτές τις περιπτώσεις, φεύγει ο ένας και όχι οι πολλοί.
Αυτή λοιπόν η αποχώρηση και ο ταυτόχρονος ερχομός του Χουάν Ραμόν Ρότσα που δεδομένα ξέραμε ότι είναι μετρ στο να ανεβάσει την διάθεση των παικτών ήταν αρκετή για να αλλάξει εντυπωσιακά προς το καλύτερο η εικόνα του ΠΑΟ. Γιατί δεν είναι μόνο η νίκη στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, αυτή ενδεχομένως είναι το μικρότερο κέρδος από αυτή την βραδιά. Το μεγαλύτερο ήταν το ποδόσφαιρο που έπαιξε ο Παναθηναϊκός και ήταν μακράν το καλύτερο που έχει παίξει τους τελευταίους μήνες.
Βεβαίως ο Χουάν έβαλε και την πινελιά του κόουτς στην ομάδα που κι' αυτή έκανε την διαφορά της. Πέρασε επιτέλους στον άξονα έναν ποδοσφαιριστή που ξέρει να κυκλοφορεί καλά την μπάλα και το τόπι τσούλησε.
Με τον Σισοκό στον άξονα ο Παναθηναϊκός απέκτησε εκείνη την κατοχή, αλλά κυρίως εκείνη την σωστή κυκλοφορία μπάλας που τόσο πολύ του έλειπε και που τον μετέτρεψε σε ομάδα που έφτιαχνε συνεχώς φάσεις. Ετσι ήρθε το πιο παραγωγικό, το πιο δημιουργικό, το πιο χορταστικό φετινό παιχνίδι του ΠΑΟ, και έτσι επιτέλους όσοι βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ, είπαν “ναι χαλάλι που πληρώσαμε διαρκείας” ή ''ναι καλά κάναμε και πήραμε εισιτήρια και ξοδέψαμε τον οβολό μας και το Κυριακάτικο βράδυ μας για να δούμε τον ΠΑΟ”.
Αυτό το τελευταίο μην το υποτιμάτε, ίσα ίσα που είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ο Παναθηναϊκός του Ρότσα. Να ξαναδώσει στον φίλο της ομάδας το κίνητρο να πάει να στο γήπεδο να τον χειροκροτήσει και να τον στηρίξει.
Ολα καλά λοιπόν, αλλά μένει ένα μεγάλο ερώτημα. Πόσο θα κρατήσει όλο αυτό; Δύο ματς, τρία ματς, 10 ματς, η ο Ρότσα θα είναι εκεί και την επόμενη σεζόν για να φτιάξει έναν νέο πολύ καλύτερο Παναθηναϊκό;
Η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι ένα δύσκολο ερώτημα. Είναι βέβαιο ότι η δική του πολύ θετική αύρα και το τρικ με τον Σισοκό στα χαφ δεν ήταν τα μόνα προβλήματα του ΠΑΟ και πλέον αφού τα άλλαξε, η ομάδα θα πάει τρένο.
Το λέω αυτό γιατί ο υπερβολικός ενθουσιασμός μπορεί να κάνει κακό. Ο Ρότσα κρατάει πολύ χαμηλά την μπάλα και καλά κάνει. Ξέρει ότι χρειάζονται πολλά περισσότερα από την ψυχολογική τόνωση και την μεταφορά του Σισοκό στον άξονα. Και φυσικά χρειάζονται και παίκτες. Σε πρώτη φάση ένα ακόμη ποιοτικό κεντρικό χαφ και φυσικά ένας επιθετικός τύπου Φορναρόλι, που όμως να σκοράρει.
Οχι ότι αν γίνουν αυτές οι δύο κινήσεις, τέλειωσε το θέμα, αλλά αυτές είναι οι απολύτως απαραίτητες, αυτές που βγάζουν μάτι. Και αυτό γιατί ο Παναθηναϊκός του Ρότσα επενδύει στην ταχύτητα και με τους Ζεκά, Σισοκό, Κουίνσι Μαυρία πίσω από τον επιθετικό την έχει αυτή την ταχύτητα, αλλά δεν την έχει στην κορυφή της επίθεσης του, είτε παίζει ο Τοτσέ είτε παίζει ο Πετρόπουλος. Και φυσικά δεν την έχει και κανένας άλλος χαφ του, που όπως καταλαβαίνεται δεν γίνεται να παίζουν συνέχεια οι ίδιοι.
Υ.Γ. Για να αναγνωρίζουμε και ορισμένα πράγματα, να δώσουμε το credit στον Φερέιρα ότι στα χέρια του ο Σεϊταρίδης έγινε ξανά κανονικός ποδοσφαιριστής. Αν δεν ήταν ο Σεϊταρίδης και ήταν κάποια μεταγραφή, σήμερα θα γράφαμε ότι είναι η αποκάλυψη της χρονιάς για τον ΠΑΟ μαζί με τον Σισοκό φυσικά. 

πηγή: gazzetta.gr