Πάντα ο παίκτης που έκανε κάτι ξεχωριστό και σπουδαίο, άκουγε καλά λόγια. Πάντα ο νεαρός ταλαντούχος παίκτης, στο πρώτο του σπουδαίο παιχνίδι αντιμετωπιζόταν με μια μεγάλη ή μεγαλύτερη δόση υπερβολής. Αλλά ειδικά τα τελευταία χρόνια, με καμιά 15ριά αθλητικές εφημερίδες, 3-4 αθλητικά ραδιόφωνα και τριψήφιο αριθμό αθλητικών sites ή sites που κάπου - κάπως - κάποτε ασχολούνταν και με το ποδόσφαιρο, το κακό παράγινε: τα τελευταία χρόνια γεμίσαμε από νέους Μέσιδες (Κουτσιανικούλης, Νίνης, Φετφατζίδης), από νέους Κριστιάνους (Βλαχοδήμος, Κλωναρίδης, Μιραλάς), από νέους Μακελελέδες (Κάτσε, Βασιλακάκης, Φουρλάνος), από νέους Κασίγιας (Καπίνο, Μέγερι, Γλύκος), από νέους Φαν Μπάστενς (Μήτρογλου, Κλάους, Βέλλιος) και πάει λέγοντας. Ένα πολύ καλό παιχνίδι με την ομάδα τους, με την Εθνική Νέων ή Ελπίδων ήταν αρκετό.
Και κάπου ανάμεσα στα διθυραμβικά πρωτοσέλιδα, τα αποθεωτικά λόγια των παλαιμάχων, τη βροχή προτάσεων για συνέντευξη και τους οπαδούς να φωνάζουν ρυθμικά το όνομα του εκάστοτε «μικρού» ή λίγο μεγαλύτερου, εμφανιζόταν το καλάμι έξω από το σπίτι του, το οποίο ο μικρός το καβαλούσε ανέμελα κι άρχιζε να κόβει βόλτες. Κι όπως βόλταρε πάνω στο καλάμι, του την έπεφτε από τη μια ένας ατζέντης - μάνατζερ - πιαριτζής με ισχυρά θέλγητρα και 2-3 κυρίες με ακόμα πιο ισχυρά θέλγητρα κι ο ταλαντούχος μικρός ανακάλυπτε ακόμα περισσότερα ταλέντα του, στη ρίψη γαρύφαλλων, την κατανάλωση αλκοόλ και το μαραθώνιο σεξ.
Λογικά κι αναμενόμενα όλα αυτά, για «παιδιά» που εμείς βιαζόμαστε να γίνουν «άντρες», που θέλουν να χαρούν τις απολαύσεις των 18, 20 ή 22 ετών τους, που ξαφνικά βλέπουν τη φάτσα τους σε πέντε πρωτοσέλιδα. Εκεί ακριβώς είναι το σημείο όπου μια σοβαρή ομάδα θα κοιτάξει να προστατεύσει τον ποδοσφαιριστή από ένα σωρό πειρασμούς που θα πάρουν την προσοχή του μακριά απ’ αυτό που πρέπει να κάνει σαν επαγγελματίας και χωρίς να τον ευνουχίσει ή να τον κλείσει σε ένα κελί, θα φροντίσει τα μυαλά του να παραμείνουν μέσα στο κεφάλι του κι όχι πάνω απ’ αυτό.
Μπορεί ο Χάρης Μαυρίας, που δείχνει να είναι το next-big-thing του ελληνικού ποδοσφαίρου, να είναι ένα 18χρονο παιδί ώριμο και συγκροτημένο, που να μην έχει καμία σχέση με ό,τι ανέφερα παραπάνω. Μπορεί να είναι συγκεντρωμένος στη δουλειά του, να συνεχίσει να δουλεύει σκληρά για να γίνει καλύτερος, να μην τον αγγίζουν τα πρωτοσέλιδα και η αποθέωση, να μην τον ξεμυαλίζουν οι σταρλετίτσες που θα κοιτάξουν να τον ξεζουμίσουν με κάθε τρόπο. Μπορεί. Αλλά στην περίπτωση που δεν είναι τόσο «βράχος», καλό θα ήταν ο Παναθηναϊκός να φροντίσει να τον βοηθήσει να κρατήσει τα πόδια του στη γη, να του δείξει πόσο πολύ τον πιστεύει όχι γι’ αυτό που είναι τώρα αλλά γι’ αυτό που έχει τα φόντα να γίνει και να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί όχι για να τον μοσχοπουλήσει, όχι γιατί είναι ένα «πράσινο περιουσιακό στοιχείο», αλλά διότι ο ρόλος μιας επαγγελματικής ομάδας δεν είναι μόνο η αθλητική πρόοδος αλλά η γενικότερη βελτίωση. Και επίσης διότι κάθε Έλληνας παίκτης που αναδεικνύεται μέσα από μια ομάδα, καλό στο ελληνικό ποδόσφαιρο κάνει και δίνει και όραμα στις σκέψεις και τα πλάνα που υπάρχουν για στελέχωση ομάδων από παίκτες που βγήκαν από τα τμήματα υποδομής, για μελλοντική οικονομική εξυγίανση και γενικότερη προκοπή.
πηγή: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου