Η κατάργηση του “εκτός έδρας γκολ”

Ο Βασίλης Σαμπράκος αναρωτιέται αν κάνει ή όχι καλά η UEFA που επιμένει να δίνει μεγαλύτερη αξία στο εκτός έδρας γκολ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Σε μια συζήτηση με τον Φερνάντο Σάντος, είχα επιμείνει κάποτε να τον ρωτώ αν θεωρεί δίκαιη την μεγαλύτερη αξία που δίνει ο κανονισμός στο εκτός έδρας γκολ στις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις. Ο Πορτογάλος ήταν ακόμη ένας από τους προπονητές που, μολονότι αντιλαμβάνεται το τακτικό ενδιαφέρον αυτού του καθεστώτος, θεωρούν τον κανονισμό παρωχημένο, ως ένα εμπόδιο που φράζει τη ροή του θεάματος στο ποδόσφαιρο.
Σκεφθείτε, αυτός ο κανονισμός του εκτός έδρας γκολ εμφανίστηκε στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις το 1965, στο Κύπελλο Κυπελλούχων, προκειμένου να τερματίζονται οι μονομαχίες των ομάδων μετά από δύο ματς και να μην υπάρχει τρίτο, διότι αυτό δημιουργούσε ένα κόστος που οι σύλλογοι δεν μπορούσαν να αντέξουν. Η μόνη άλλη λύση που υπήρχε ήταν να στρίβουν το νόμισμα. Και αυτή προφανώς ήταν λιγότερο ποδοσφαιρική και, κατά συνέπεια, πιο άδικη.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό, διότι 48 χρόνια πίσω ήταν πραγματικά πιο δύσκολη η αποστολή της φιλοξενούμενης ομάδας στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Τον καιρό εκείνο η αποστολή μιας ομάδας ξεκινούσε αρκετές μέρες πριν, με αεροπλάνα και βαπόρια, με τρένα και λεωφορεία, το οδοιπορικό της. Πήγαινε σε πόλεις όπου πολύ συχνά δεν ήξερε τι πρόκειται να συναντήσει σε καιρικές και γηπεδικές συνθήκες. Πήγαινε να αντιμετωπίσει αντιπάλους που πιθανόν δεν είχε καταφέρει να κατασκοπεύσει ούτε μέσω τηλεόρασης. Και τότε ναι, ένα εκτός έδρας γκολ υπό τόσο διαφορετικές συνθήκες υπήρχε νόημα να έχει μεγαλύτερη αξία. Ολο αυτό που περιγράφω, το ζούσαμε, στις αποστολές των ελληνικών ομάδων, τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90. Δίχως υπερβολή.
Σήμερα οι ομάδες ταξιδεύουν σε χρόνο dt με ναυλωμένες πτήσεις τσάρτερ και τους ποδοσφαιριστές σε vip θέσεις με απλωμένα τα πόδια σε καρέκλες – κρεβάτια. Κουβαλούν μαζί σεφ, φυσικοθεραπευτές, και οτιδήποτε τους χρειάζεται για να δημιουργούν σε ξενοδοχείο και προπονητικό κέντρο σπιτικές συνθήκες. Γνωρίζουν με ακρίβεια την πρόγνωση του καιρού, γνωρίζουν στην τελευταία λεπτομέρεια το παιχνίδι του αντιπάλου. Ταλαιπωρούνται ελάχιστα παραπάνω στο εκτός έδρας ευρωπαϊκό παιχνίδι συγκριτικά με την ταλαιπωρία που έχουν σε ένα εκτός έδρας παιχνίδι πρωταθλήματος. Υπάρχει ακόμη λόγος να θεωρείται το εκτός έδρας γκολ μεγαλύτερης αξίας από το εντός;
Στην αρχική έμπνευσή του, το μπόνους του εκτός έδρας γκολ δόθηκε για να ενθαρρύνει τις ομάδες, όταν έπαιζαν μακριά από τον τόπο τους, να ανοίγονται, να μην παίζουν κλειστά, να ψάχνουν ένα γκολ, να προτιμούν το 3-1 από το 2-0, για να βοηθούν το θέαμα. Σήμερα αυτή η ιστορία έχει καταλήξει να ενθαρρύνει τις ομάδες να κλείνονται και και παίζουν για το “μηδέν”. Οι ομάδες φτάνουν να βολεύονται ακόμη και με το 0-0 στην έδρα τους, με τη σκέψη ότι θα πάνε εκτός έδρας να περάσουν με ισοπαλία. Σήμερα το εκτός έδρας γκολ δημιουργεί ή συντηρεί την τάση των προπονητών να παίζουν αμυντικά. Ευνοεί την “θα κλέψω την πρόκριση” τακτική, όχι την επίθεση και το θέαμα. Και δεν ήταν αυτό το κίνητρο αυτού που εμπνεύστηκε το 1965 τον κανονισμό.
Στην αρχική ιδέα του ποδοσφαίρου όλα τα γκολ είχαν την ίδια αξία. Στο Μίλαν – Μπάρτσα για ποιο λόγο το γκολ του Νιάγκ, αν η μπάλα δεν πήγαινε στο δοκάρι θα είχε αξία “1,5” γκολ και θα ανάγκαζε την Μπαρτσελόνα να βάλει ακόμη τρία “μονά” γκολ, ώστε να φτάσει στο 4-1 για να περάσει; Αν είχε λήξει 3-1 το Μπαρτσελόνα – Μίλαν, θα είχε προκριθεί η ομάδα που άξιζε την πρόκριση;
Οσα έχω διαβάσει για τις συνθήκες που οδήγησαν στην εφαρμογή του “εκτός έδρας γκολ” κανονισμού δεν μου θυμίζουν καθόλου τις σημερινές στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, και ειδικά στο Champions League. Και μου συμβαίνει όλο και πιο συχνά να ακούω από προπονητές και ποδοσφαιριστές, Ελληνες και ξένους, την ίδια εκτίμηση: αν το ζητούμενο είναι το θέαμα, τα γκολ πρέπει να αποκτήσουν την ίδια αξία, το “εκτός έδρας γκολ” μπόνους πρέπει να καταργηθεί.πηγή: gazzetta.gr