Χομπίστες…πολυτελείας!!

Με αφορμή τον αγώνα παραμονής Περιστέρι-Ηλυσιακός, ο Νίκος Ζέρβας γράφει στο www.sport-fm.gr για τη μοίρα των καλαθοσφαιριστών, που στην Ελλάδα δε διαφέρει από αυτή των απλών εργαζόμενων.

Η παρακολούθηση του αγώνα ζωής ή θανάτου ανάμεσα στο Περιστέρι και τον Ηλυσιακό και δύο ατάκες των πιο έμπειρων παικτών τους, δίνει απλά και κατανοητά όλη την ουσία, φανερώνοντας παράλληλα το μέγεθος του προβλήματος. Το ελληνικό μπάσκετ συνεχίζει να βαδίζει σε σχήμα οξύμωρο, αφού πίσω από το…χρυσάφι και τις μεγαλοπρεπείς επιτυχίες Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα, κρύβεται…σκουριά και ανυποληψία.

Τη Κυριακή, οι δύο ομάδες έδωσαν μία μπασκετική παράσταση, που για τον ουδέτερο παρατηρητή ήταν απολαυστική. Όμορφες φάσεις, πάθος και εναλλαγή συναισθημάτων που σε καμία περίπτωση δεν παραπέμπουν σε ομάδες που μάχονται για την παραμονή και περισσότερο, σε παίκτες και τεχνικά τιμ που έχουν πάρει φέτος ένα και τρεις-τέσσερις μισθούς αντίστοιχα. Ναι καλά διαβάσατε. Με τα μηνιάτικα των μικρομεσαίων ομάδων να έχουν πλέον εξομοιωθεί –με ελάχιστες εξαιρέσεις- στα ποσά που εισπράττει ένας απλός υπάλληλος εταιρείας, οι περισσότερες ΚΑΕ χρωστάνε! Εικόνα ίδια και απαράλλακτη τα τελευταία χρόνια, με τις ομάδες αλλιώς να ξεκινούν και διαφορετικά να καταλήγουν από πλευράς ρόστερ και δυνατοτήτων, κάτι που αναμφίβολα σημαίνει αλλοίωση πρωταθλήματος.

«Οι συμπαίκτες μου ήταν ενωμένοι μέχρι το τέλος και ας μην είχαν να φάνε» δήλωσε ο αρχηγός του Περιστερίου, Αλέκος Πέτρουλας, «παίξαμε υπό αντίξοες συνθήκες, ευχαριστώ τη γυναίκα και το παιδί μου που περνάνε μαζί μου και αντέχουν τις δυσκολίες», ήταν τα λόγια του έμπειρου γκαρντ του Ηλυσιακού, Παναγιώτη Καυκή. «Υπερβολές» θα πει κάποιος, «οι μπασκετμπολίστες κονομάνε καλά». Προφανώς θα είναι εκτός πραγματικότητας ή στην καλύτερη περίπτωση θα έχει μείνει μία δεκαετία πίσω. Μπασκετμπολίστες δεν είναι μόνο αυτοί του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Στις γειτονιές που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να συναντάμε υγεία, πάθος για ανάπτυξη και δημιουργία κατάλληλων προϋποθέσεων για την ανάδειξη νέων ταλαντούχων παικτών, η κατάσταση είναι διαφορετική.

Εκεί, εδώ και χρόνια παίζουν οι χομπίστες πολυτελείας. Γιατί μόνο ως χόμπι –όπως και σε πολλές άλλες δουλειές λόγω της κρίσης και των καθυστερήσεων στις πληρωμές- μπορεί να το αντιμετωπίσει κανείς το μπάσκετ στα Ιλίσια, στο Περιστέρι, στην Καβάλα και σε πολλές ακόμα περιοχές που κατοικοεδρεύουν ομάδες της Α1. Είναι απορίας άξιο πως κάποιοι καταφέρνουν και μένουν συγκεντρωμένοι στη δουλειά τους, αποδίδοντας μάλιστα ικανοποιητικά στο παρκέ, όταν το κεφάλι τους είναι γεμάτο από άλλες αγωνίες. Λογαριασμοί, γιατροί για τα παιδιά τους, έξοδα μετακίνησης και στέγασης, επιταγές που πρέπει να εισπράξουν, αλλά όταν πάνε στη τράπεζα δεν είναι καλυμμένες και πολλά άλλα. Κάποιοι ξένοι παίκτες αποχωρούν, κάποιοι άλλοι που δεν έχουν άλλη λύση, μένουν και σιτίζονται σε εστιατόρια της γειτονιάς (!), χάρη στη καλή θέληση των ιδιοκτητών τους, οι οποίοι παρά τις υποσχέσεις δεν λαμβάνουν τα χρήματά τους από τις ΚΑΕ.

Αυτά και πολλά άλλα συμβαίνουν στις γειτονιές και στις μικρότερες ομάδες. Θα συνεχίσουν να υφίστανται, όσο δεν εφαρμόζονται οι νόμοι και τα…παραθυράκια αποφυγής των κυρώσεων, μετατρέπονται εν μία νυκτί σε τεράστιες πύλες…διαφυγής για τα λαμόγια που λυμαίνονται τον χώρο. Όσο το Κράτος επιτρέπει σε ανθρώπους αγνώστων λοιπών οικονομικών στοιχείων και προθέσεων να αναλαμβάνουν τις τύχες ομάδων και με τις… γραμμένες στο χιόνι υποσχέσεις τους να χαντακώνουν καριέρες και οικογένειες, τόσο το ελληνικό πρωτάθλημα θα έχει χαμηλό ενδιαφέρον και δεν θα είναι ανταγωνιστικό. Όταν θα εκλείψει το φαινόμενο να δίνονται άδειες συμμετοχής σε Ανώνυμες Εταιρείες που χρωστούν σε όσους μιλούν ελληνικά, ίσως να ανατείλει η ελπίδα.

Μέχρι τότε, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σαμποτάρουμε τους αβανταδόρους όσων επιτρέπουν αυτή τη κατάσταση, να προβάλουμε περισσότερο τους λίγους που έχουν ιδέες και λύσεις εξυγίανσης και να χειροκροτούμε-στηρίζουμε αυτούς τους αθλητές, με τη παρουσία μας στα γήπεδα. Είναι οι μοναδικοί που αξίζουν… Πηγή: sport-fm.gr