Ο Μουρίνιο κάνει, ως γνωστόν, σχεδόν πάντα το πικ του την δεύτερη σεζόν. Εκεί οι ομάδες του παίζουν καλύτερα. Μετά ή φεύγει ή κάθεται κι έρχεται η καταστροφή.
Με την Πόρτο
Εξαίρεση δεν αποτελεί ούτε η Πόρτο, που ήταν ουσιαστικά ο πρώτος σύλλογος στον οποίο δούλεψε για αρκετό διάστημα. Από την Λεϊρία, άλλωστε, πήγε στην Πόρτο στα μισά της σεζόν. Συγκεκριμένα, παρουσιάστηκε από την Πόρτο στις 23 Γενάρη του 2002, όταν και δήλωσε «του χρόνου θα είμαστε πρωταθλητές». Και μετά έκανε δυο ολόκληρες χρονιές, φτιάχνοντας πραγματικά την δικιά του - εκπληκτική – ομάδα, κατακτώντας τα πάντα.
Ο Μουρίνιο, λοιπόν, μετά την κουτσουρεμένη του παρουσία στο β’ μισό της περιόδου 2001-2002 (η Πόρτο τερμάτισε 3η), έχτισε την Πόρτο που το 2002 – 2003 πήρε το πρωτάθλημα Πορτογαλίας, το κύπελλο και το ΟΥΕΦΑ. Την επόμενη σεζόν έφτασε ακόμα πιο ψηλά, με πρωτάθλημα και κούπα τσάμπιονς λιγκ.
Με Τσέλσι
Το καλοκαίρι 2004 τον πήρε ο Αμπράμοβιτς στην Τσέλσι. Εκεί ο Μουρίνιο για πρώτη φορά μένει τρείς ολόκληρες σεζόν. Την πρώτη κατακτά πρωτάθλημα και λιγκ καπ, με την Τσέλσι να φτάνει στα ημιτελικά τσάμπιονς λιγκ, όπου αποκλείεται από την Λίβερπουλ.
Την δεύτερη σεζόν (2005-06) η Τσέλσι παίρνει πάλι άνετα τον τίτλο στην πρέμιερ, όμως στο τσάμπιονς λιγκ μένει εκτός από την φάση των «16» από την Μπαρτσελόνα (ίσως να είναι και η μοναδική μικρή εξαίρεση κατά κάποιον τρόπο στα πικαρίσματα του Μουρίνιο στις δεύτερες χρονιές). Και την τρίτη περίοδο (2006-07) ο Μουρίνιο χάνει το πρωτάθλημα με 6 β. διαφορά από την Γιουνάιτεντ (παίρνει κύπελλο και λιγκ καπ, πάντως), ενώ στο τσάμπιονς λιγκ φτάνει στους «4» για να αποκλειστεί ξανά από την Λίβερπουλ.
Το τέλος
Με τον Αμπράμοβιτς να περιμένει πως και πως την ευρωπαϊκή κούπα την τρίτη σεζόν, το καλοκαίρι δεν ήταν και ιδανικό! Με το καλημέρα της επόμενης περιόδου, η Τσέλσι κάνει κακό ξεκίνημα, η ομάδα είναι γονατισμένη αγωνιστικά, και ο Μουρίνιο απολύεται πολύ νωρίς, πριν καν βγει ο Σεπτέμβριος. Οι σχέσεις του, άλλωστε, με παίκτες όπως ο Τέρι είχαν ήδη διαταραχθεί από την προηγούμενη περίοδο, όπως και με τον Αμπράμοβιτς.
Στην Ίντερ
Τον Ιούνιο του 2008 πάει στην Ίντερ. Μένει δυο χρονιές και κατακτάει δυο πρωταθλήματα, ενώ τον Μάιο του 2010 πανηγυρίζει το τσάμπιονς λιγκ, ανεβάζοντας εντυπωσιακά στροφές η ομάδα στο β’ μισό εκείνης της περιόδου.
Στην Ρεάλ
Πάνω – κάτω τέτοιες μέρες, τέλη Μαϊου 2010, ανακοινώνεται από την Ρεάλ Μαδρίτης. Πρώτη χρονιά; Κύπελλο και ημιτελικός τσάμπιονς λιγκ. Δεύτερη σεζόν, που ήταν και σαφέστατα η καλύτερή του Μουρίνιο στην Μαδρίτη; Πρωτάθλημα και ημιτελικά τσάμπιονς λιγκ, με την πρόκριση να πηγαίνει, με δραματικό τρόπο, στα χέρια της Μπάγερν στο Μπερναμπέου.
Τρίτη σεζόν; Παρά τις προσδοκίες, μηδέν επί μηδέν, μηδέν! Καμία κούπα, τρείς αποτυχίες σε πρωτάθλημα, κύπελλο και – κυρίως – τσάμπιονς λιγκ, αποδυτήρια με χίλια προβλήματα. Με την Ρεάλ να έχει πετάξει λευκή πετσέτα για το πρωτάθλημα πριν τις γιορτές.
Τα κοινά
Ένα κοινό που μπορεί εξ’ αρχής να εντοπιστεί είναι ότι και τις δυο φορές στην τρίτη σεζόν «έχασε» τα αποδυτήρια. Κάτι που συνέβη τόσο στην Τσέλσι, αφού υπήρχε φαγωμάρα τότε με αρκετούς παίκτες όπως και ο ίδιος είχε πει εκείνη την εποχή, αλλά και τα γνωστά σκηνικά στην Ρεάλ.
Ένα δεύτερο στοιχείο που παρατηρούμε είναι ότι οι ομάδες του «σκάνε», όπου έχει δουλέψει και τρίτη χρονιά. Κάνουν «κοιλιές». Η απόδοση, δηλαδή, αρχίζει να πέφτει, οι τραυματισμοί είναι πιο συχνοί, οι μεταπτώσεις μεγαλύτερες και τα ντεφορμαρίσματα περισσότερα, η εικόνα του καλοδουλεμένου συνόλου μοιάζει να πηγαίνει περίπατο.
Κάτι παραπάνω θα ξέρει…
Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται, παύει να είναι σύμπτωση. Και απ’ ό,τι φαίνεται κάτι ξέρει τελικά παραπάνω ο Μουρίνιο, όταν συνήθως επιλέγει να αλλάξει περιβάλλον πάνω στην διετία. Γι’ αυτό, άλλωστε, αποτελεί μυστήριο τι συμβαίνει και βλέπουμε συνέχεια το ίδιο έργο. Γιατί, δηλαδή, δεν διορθώνεται η κατάσταση όσο περνάνε τα χρόνια κι αποκτά περισσότερες εμπειρίες, αφού η προπονητική του αξία είναι δεδομένη και το πρόβλημα γνωστό. Είναι χαρισματικός αναμφίβολα και με έντονη προσωπικότητα. Τόσα πράγματα έχει πετύχει στην καριέρα του.
Απ’ αυτή την άποψη, λοιπόν, ο Μουρίνιο μπορεί να χαρακτηριστεί, τρόπος του λέγειν, και σαν... Special Two, αφού οι δεύτερες σεζόν του είναι σχεδόν πάντα και οι καλύτερες… Για τις τρίτες, τα είπαμε! Φαίνεται να είναι η αχίλλειος πτέρνα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου